Oxyvia

Miłość trwała jest nienormalna???!!! W życiu nie słyszałam większej i żałośniejszej bredni!!! Przesyłam kilka wierszy - nie moich! - na ten temat (bo jeśli podeprę się książkami psychologów, to znów usłyszę, że książkowa wiedza jest nieżyciowa, a życie mnie przerasta - czy coś w tym stylu). Moja pierwsza miłość Wtargnęła we mnie kwiatem, w purpurze talerzykowatej powabni, okolonej bielą korony płatków. Cudowność kwiatu wyrwała ze snu moje jestestwo, podniecający zapach - przyspieszył oddech. Owadom moich pragnień nie pozwolił zebrać z siebie wszystkich miododajnych pyłków. Czas - okrutnik postrącał kwiatu płatki i unicestwił woń. Na łodyżce pozostał szary czerep zasuszonych pręcików, przypominający kaktusa. Pielęgnuję tę odmianę kwiatu pieczołowicie. (Przez całe życie). Zbigniew Kurzyński (urodzony przed wojną, a wiersz napisał w ubiegłym roku) Szczęście dla P. T. [M. Roberts, Lacrymae rerum: W przyszłym tygodniu masz urodziny za rok pewnie już cię nie będzie] Być tą brzydką Angielką - chudą, podstarzałą, niezbyt dobrą poetką; mieszkać w letnim domu ze stygnącym mężczyzną (serce czy rak nerek - przyczyny nieistotne). Wnosić mu po schodach (wąskich, zawilgłych schodach) tacę ze śniadaniem i siebie. Pisać: "W przyszłym tygodniu - bzyk muchy - - masz urodziny - znowu - za rok pewnie - krzyczy z bólu - już cię nie będzie". Iść do niego. Głaskać. Leżeć z nim w wannie, płacząc. Patrzeć, teatralnie ale przecież prawdziwie, przez okno na drzewa. Mieć za sobą te lata, te listy, te flamy, znać numer kołnierzyka, buta, obwód głowy. Nie umieć się obejrzeć za innym mężczyzną. Używać tamtych zwrotów, pieszczotliwych imion. I udawać, że wcale nie jest gorszy w łóżku, mając w pamięci tyle miejsc, razów, sposobów: w hamaku, w soku z jagód, w pociągu pędzącym z Wenecji do Nicei, na biurku wydawcy, w bocznej salce muzeum. Przyjmować wizyty przyjaciół i lekarzy. Kręcić kogel-mogel. Nie móc udawać dalej i dalej udawać. Lecz nade wszystko wiedzieć, że wszystko, co było nie mogło, nie powinno być inaczej, z innym, gdzie indziej, kiedy indziej - to właśnie jest szczęście. Widziałeś całość. Teraz odchodzisz, powoli skubiąc liście z gałęzi. Ktoś zasłania lustro, ktoś dzwoni, ktoś rozmawia. Taca. Wanna. Łóżko. Jacek Dehnel (napisał ten wiersz o prawdziwych ludziach, "widział całość" na własne oczy). Wspomnienie Mimozami jesień się zaczyna, złotawa, krucha i miła, To ty, to ty jesteś ta dziewczyna, która do mnie na ulicę wychodziła. Od twoich listów pachniało w sieni, gdym wracał zdyszany ze szkoły, a po ulicach w lekkiej jesieni fruwały za mną jasne anioły. Mimozami zwiędłość przypomina nieśmiertelnik żółty - październik. To ty, to ty, moja jedyna, przychodziłaś wieczorem do cukierni. Z przemodlenia, z przeomdlenia senny, w parku płakałem szeptanymi słowy. Księżyc z chmurek prześwitywał jesienny, od mimozy złotej majowy. Ach czułymi, przemiłymi snami zasypiałem z nim gasnącym o poranku, w snach dawnymi bawiąc się wiosnami, jak tą złotą, jak tą wonną wiązanką. Julian Tuwim (napisał ten wiersz dla żony jako leciwy już człowiek) Już kocham cię tyle lat Już kocham cię tyle lat, na przemian w mroku i w śpiewie, może to już jest osiem lat, a może dziewięć - nie wiem. Splątało się, zmierzchło - gdzie ty, a gdzie ja, już nie wiem - i myślę w pół drogi, że tyś jest rewolta i klęska, i mgła, a ja to twe rzęsy i loki Konstanty Ildefons Gałczyński (dla żony, oczywiście) Wenus Żonie (1) Tobie grają wszystkie instrumenty, ciebie wiatr na ziemię z nieba przeniósł i ku oczom twym po ścieżkach krętych idę w dzień i w noc, o pani Wenus. (2) Tłumacząca wszystkie sny w sennikach, sekret wszystkich spotkań i zaręczyn, wszędzie jesteś: w kwiatach i w świecznikach, palcem tkniesz: i tańczy świat, i dźwięczy. (3) Po jarmarkach, zadymionych placach też przechodzisz, śmiejąc się i kwitnąc, ciągle cień twój odchodzi i wraca, w ręku chustkę trzymając błękitną. (4) Nawet ślepcy widzą cię nocami, głusi słyszą, chorzy wznoszą głowy, kiedy lekko stąpasz ulicami, gdy sprowadza cię wiatr południowy. (5) Każdą raną palec twój zabliźni, każda sprawa będzie rozwikłana. Z krzykim biegną ku tobie mężczyźni wylać gorzkie łzy na twych kolanach. (6) Świece im zapalasz. Przez ogrody wiedziesz ich, gdy śpią, nad złote rzeki i codzienne, takie ciężkie schody jakże im się znów wydają lekkie! (7) Wszystko zmienia się na twoje przyjście, kiedy pierścień twój zaświeci nocą: ptaki budzą się. I szumią liście. I na niebie srebrne gwiazdy wschodzą. (8) Więc dla ciebie, Wenus, tron w szkarłatach, rzeźba, wiersz, gramofonowa płyta i ten dźwięk na wszystkich mostach świata zakochanych, siedmiostrunnych gitar. (9) To dla ciebie, Wenus, na twą chwalą pory roku idą rząd za rzędem: wiosen szum, zim plecy białe, letnie góry i trąbki jesienne. (10) Bo ty jesteś ta, która w nas mieszka i prowadzi nas jak marsz weselny; bo ty jesteś śpiewająca ścieżka, krzyk ostatni i zachwyt śmiertelny. Znowu Konstanty Ildefons dla swojej jedynej Natalii. Siódme niebo (I) Zima była, gdy wysiadłem z autobusu i rzuciłem się w twoje ramiona, i twych włosów, twych wieczornych włosów ogarnęła mnie woń niezmierzona. Księżyc zniżył się, błysnął nad klamką, potem odszedł i wplątał się w drzewo. Pierścień nocy nad nami się zamknął i zaczęło się siódme niebo. (II) Choć godzina trochę późna, jeszcze świecą twoje okna, więc wołamy: - Hola, wpuść nas, wpuśćże nas, zielonooka - nie będziemy spać na dachu, otwórz drzwi i wprowadź w nocy w twe mieszkanie pełne ptaków, ryb w akwariach, świec płonących. Przelecimy przez pokoje wiatrem, walcem, tłumem szumnym, ozłocimy loki twoje dźwiękiem gitar siedmiostrunnych. (III) To było wieczorem w Europie, może w Holandii, może w Belgii, gwiazdy lśniły jak lampki na grobie i szumiał wiatr. Taki wielki. Bo już jesień grała, coraz szybciej, na akordeonie złotym i leciały nad dachami skrzypce, liście, klarnety i fagoty. A gdy deszcz bulwarami popłynął, zaczynała się chwila szalona. Bo na przedmieściu było male kino (i pamiętasz? - kasjerka Simona). I wieczorem każdym po ciemku - i wieczorem każdym jak requiem, z tulipanem czerwonym w ręku przez bulwary do ciebie biegłem. A tam było jasno w małym kinie... Ej, wesoło w kinie "Olimpia"! Piękny kwiat najpiękniejszej dziewczynie - to dla ciebie ten czerwony tulipan. Ja dla ciebie bym truciznę wypił, chcę być z tobą duszą i ciałem - l wyrzucali mnie z tej "Olimpii", bo za głośno o miłości krzyczałem. Ale raz, rozpaczy na przekór, przyszła noc najwyższa, natchniona. Coś się stało: cud w XX wieku - poszłaś ze mną ty, nie Simona. Wtedy dłoń twą wziąłem w dłonie moje, w oczach naszych wieczny blask zaświecił i przez świat obłąkany od wojen szliśmy razem jak dwoje dzieci. (IV) Ty jesteś najpiękniejsze zwierzęta, włosy twoje o świcie są modre, tyś wysoka jak bandera na okrętach, do oddechu twojego się modlę. Tobiem wszystkie zbudował instrumenty wszystkiem owoce zniósł, wszystkie kwiaty, ciebie ścigam przez wszystkie firmamenty, wszystkie światy, wszystkie klimaty. (V) Zadzwoniły zausznice z miedzi, zadzwoniły jak dzwony Bizancjum, wicher śnieżny za oknem zabredził nad Grenoblą, nad górzystą Francją. Na paznokciach twych, na włosów splotach, ptaki światła gubiły swe pióra. Nagle ptaki zgasły. Ciemnozłota nadciągała miłość jak chmura. To też Zielony Konstanty dla Srebrnej Natalii w niemłodym już wieku obojga (pisał przez całe życie tego rodzaju wiersze dla żony, jest ich mnóstwo; zawsze i wszędzie chadzali razem, nigdy osobno). Czy wszyscy ci poeci są według Ciebie nienormalni??? Bo kochali? Dlatego??? Salwador Dali i jego żona Gala bardzo się kochali i byli ze sobą namiętni przez całe życie, dopóki Gala nie umarła; wtedy Salwador przestał jeść, nie mógł, chociaż przez całe życie był smakoszem i znanym łakomczuchem - umarł z rozpaczy i głodu w niedługi czas po Gali. Ale cena się opłaciła. Giullietta Masina i Federico Fellini bardzo się kochali przez całe życie. Kiedy Federico zmarł, Giulietta przestała gdziekolwiek bywać i z kimkolwiek utrzymywać kontakty, a w niedługi czas potem odeszła za nim. Zazdroszczę jej. Wszystkim tym ludziom zazdroszczę. I nie czuję się z tego powodu nienormalna. Wprost przeciwnie! Znam też sporo kochających się małżeństw z autopsji, są wśród moich znajomych (jednym z nich jest małżeństwo Zbyszka Kurzyńskiego, którego wiersz przytoczyłam na szczycie). Tu na Orgu też jest kilka co najmniej osób, które bardzo kochają swoich współmałżonków od wielu lat. No tak, ale co tu gadać, kiedy ktoś, kto nie jest zdolny do takiego uczucia, i tak zawsze powie, że to niemożliwe, udawane albo wręcz nienormalne. :-) Jeśli naprawdę tak Ci się wydaje i nie mówisz tego przez czystą przekorę, to znaczy tylko tyle, że nie potrafisz kochać, nie rozwinąłeś w sobie zdolności takiego uczucia i nie znasz go. Tylko tyle. To denerwujące, ale to nie Twoja wina. :-)

Dzięki. Za dużo tu już postów, żebym miała siłę czytać wszystkie. :-)

Popieram. Uważam, że wiersze jurorów powinny być oceniane na tych samych zasadach, co wiersze innych osób. Jeśli nie da się założyć blokady na głosowanie na własne wiersze, to może Angello ma możliwość sprawdzenia, kto oddał głos na dany wiersz? To się chyba da sprawdzić od strony Administratora? A jeśli się nie da, to proponuję, żeby głosowanie na wiersze jurorów było [u]jawne[/u] i odbyło się na końcu - po głosowaniu na wiersze pozajurorskie. Co Wy na to?

Oxyvio, Jeśli mam jakiś talent (jeśli) to nie moja zasługa, przecież wiesz. Uśmiech dla Ciebie :) Masz NIESAMOWITY talent!!! I to niezupełnie prawda, że nie twoja zasługa. Nie wszyscy rozwijają swoje talenty, wielu ludzi marnuje zdolności, które im dała natura, i wtedy one 0 niepielęgnowane i niećwiczone - zamierają. A Ty się fantastycznie rozwinęłaś jako Poetka! gratulacje i czapki z głów!

Mój Boże, Alicjo, jak Ty to robisz??? Piszesz takie piękne i mądre wiersze, a potem na wiersze innych poetów odpowiadasz następnymi , jeszcze mądrzejszymi i piękniejszymi wierszami... Nie, no ja nigdy tak nie będę umieć... Powaga!!!

Nie jestem organizatorem, ale w regulaminie napisane jest, że można zgłaszać wiersze już publikowane, nie ma za to nic o punktacji z Z, więc tylko ocena jury się liczy. Arek, bardzo Ci dziękuję za odpowiedź, ale wolałabym, żeby również odpowiedziało mi żiri. Zwłaszcza co do punktów, na które jeszcze nie dało odpowiedzi. :-)

Dzięki Oxyvio za czytanie i pozytywny odbiór :) Jeśli chodzi o malowanie wrzuciłam coś na swojego bloga (link w sygnaturce), ale to takie pierwsze koty za płoty ;) Dziękuję. Pozdrawiam. Zajrzałam, ale na razie nie miałam czasu obejrzeć i poczytać dokładnie. Obraz na pierwszej stronie bardzo mi się podoba. To Twój? Świetny! Jeszcze tam wrócę.

No to ja nie dostałam odpowiedzi na JL. :-( W takim razie umówmy się na całą przyszłość, że piszemy prywatnie wyłącznie na koncie mailowym. Bo te różne "privy" na portalach poetyckich po prostu zawodzą, i to często. A co do tytułu, nie wiem, czy zauważyłaś, że tutaj nie da się zmieniać tytułów? takie są zasady tego portalu. Ma to poniekąd swoje uzasadnienie. Ale w takim razie nadaj tytuł przy okazji drugiego rozdziału tegoż cyklu. Pozdrówka. Joa.

O właśnie, to jest to, co myślę! Dokładnie! Jak Ty to pięknie wyraziłaś! Pozdrawiam również. :-)

Pathe, bardzo dziękuję za miły komentarz. Nie wiem, ile czasu poświęciłam na pisanie wiesza. Ale wiesz, na ogół jest tak, że piszę szybko, jak najszybciej - pod wpływem nagłego impulsu, i jeśli nie napiszę naprawdę szybko tego, co we mnie wzbiera, to zaraz zaczyna to opadać jak odpływ, i potem już nie umiem do tego wrócić. Za to jeśli już szybciutko i w pośpiechu to wszystko napiszę, to potem jeszcze sto razy poprawiam i modeluję... Ale to już w innych dniach, miesiącach czy latach. Ten wiersz też odleżał swoje i troszeczkę go zmodyfikowałam przed wklejeniem tutaj. Tak więc można powiedzieć, że pisałam go kilka miesięcy. :-) Alicjo, jak miło Cie widzieć! Czuję się zaszczycona obecnością Takiej Poetki u mnie! W dodatku piszesz, że nie za wiele błędów możesz się u mnie dopatrzyć - no to bosko! Ale jeśli widzisz jakiekolwiek, to pisz mi o nich, pisz, zwracaj mi na nie uwagę - bardzo Cię proszę! Zresztą wiesz o tym. Pozdrawiam miłych Gości. Joa.

Tu widać, że rozstanie boli także partnera, nie tylko Peelkę. W dodatku najsilniejszy jest niemy ból, taki, który ściska gardło i nie można go wykrzyczeć. Ja też. ;-))))) Dobry wiersz, podoba mi się. O dojrzewaniu. To boli. Tylko ślepcy mogą mówić, że dzieci nie mają problemów i są beztroskie, a młodość jest tylko piękna i durna. Bzdury.

Michał, przesyłam Ci link do galerii filmików i zdjęć z naszych kilku wieczorów w Aninie (było ich więcej, ale nie od początku mieliśmy tę galerię). Na pierwszym planie wyświetlą Ci się plakaty wieczorów, do których masz linki po lewej stronie - daty występów. Oczywiście kliknięcie w każdy obrazek powiększa go, a filmik uruchamia ( nie zawsze od razu). [url]s484.photobucket.com/albums/rr210/Anin_F/[/url] Natomiast nie wiem, jak się dostać na fotoik. Kiedyś tam trafiłam przypadkiem, ale już nie pamiętam, jak. A zdjęcia, które wrzucałeś tutaj, oglądałam. Bardzo fajne.

A gdzie jest nr konta, na które należy wpłacać? Nie doczytałam się w tym wątku...

Czy mogą być też wiersze, które już dawniej zostały wklejone na Poezję.org? Jakie będą kryteria oceny? Jaka punktacja? Czy ma znaczenie punktacja z działu Z? Gdzie należy wklejać wiersze? Tutaj? Może przydałby się nowy wątek lub dział konkursowy?

Nie, no cudne! Brak mi słów! Naprawdę! Jeszcze nie czytałam niczego tak świetnie oddającego atmosferę miasta! To jest to, o co chodzi! No widzisz, a ten mój wierszyk o tych drących się po nocy dziewuchach z odsłoniętymi tyłkami i cyckami - to tylko nieudolny fragment rzeczywistości, za którą i Ty się tu chwytasz, i to wcale nie mniej krytycznie niż ja, tylko z większym talentem i pazurem groteski: K wybiera kobiety, bo lubi patrzeć na ich zmagania. Są w pewnym sensie tragiczne, bo najpierw jest to całe ostrzenie obcasów, oliwienie podeszw i rozgrzewanie prostownic, żeby prześcignąć koleżanki. K zdejmuje okulary i wpada jej w oko chuda blondynka koło trzydziestki, która na pozór stoi nieruchomo, ale tak naprawdę ładuje do torebki świeżo zdartą kostkę brukową i macha tym Louisem Vittonem, upewnia się. ‘Dzisiaj prawie same blondynki’ – myśli K, bo obok Brukowej Damy stoją jeszcze dwie, (...) jeszcze inna piłuje kredkę do oczu, ostrzy i co chwilę sprawdza ją koniuszkiem palca, rozgląda się i poprawia grzywkę, obgryza paznokcie. ;-D Ale pozwolisz, że wytknę Ci kilka błędzików natury ortograficzno-gramatycznej? 1. oliwienie [color=#FF0000]podeszw[/color] i rozgrzewanie prostownic, - powinno być: podeszew. 2. Wygląda jakby miała [color=#FF0000]się[/color] miażdżyć konkurentki i przebijać ściany, - literówka: siłę. 3. pot pojawił się na twarzy [color=#FF0000]Brukowej damy[/color], - jeśli piszesz pierwszą część "przezwiska" wielką literą, to i drugą część też (zresztą tak pisałaś wcześniej): Brukowej Damy. A tytuł bym dała może: "Wyścig [moralnego] Niepokoju". :-) Buziaki i pozdrowieństwa! I gratulacje!!! PS. Doszedł do Ciebie mój post na JL?

Agata, bardzo fajny kawałek o procesie twórczym i kontraście między sztuką a realnym światem, i o przenikaniu się tych dwóch rzeczywistości. bardzo dobrze napisane. Widzę, że malujesz? (Czy myśmy już kiedyś nie rozmawiały o tym?). Wysyłasz swoje obrazy gdzieś do Internetu?

Andrzej, toż ja nie wydaję zgody ani niezgody na cudzy los i wybory!!! Ja się tylko wypowiadam o wierszu - o tym, co mi się w nim podoba i co mnie zachwyca, a co nie, bo mam tego przesyt (w literaturze i w gadaniu ludzkim). I mam prawo wypowiadać swoje sądy o publikowanej tu poezji. Ja Ci nie wyliczam, co masz pisać pod wierszami i w jaki sposób. Pozdrówka.

Somewhat Damaged, bardzo Ci dziękuję za przemiły koment! Nie każdy chwali mój warsztat, szczególnie w takich wierszach - czasem słyszę zarzuty, że "kataryna" i "kołowrót". Ale ja lubię katarynki i stare piosenki. :-) Michał, jak miło Cię tutaj gościć! Rzadko do mnie wpadasz! Naprawdę myślisz, że dobrze wypadłam na wieczorze? Byłam okropnie stremowana! I naprawdę podoba Ci się mój wiersz? Cieszę się bardzo! I wpadaj do mnie częściej! Agato, strasznie mi miło, że podoba Ci się mój wiersz i że wracasz do niego! Widzę, że Ty też lubisz współbrzemienia wyrazów nie tylko w rymach. To swoista muzyka. I pogłębia wyrazistość wiersza. Czyż nie tak? Pozdrawiam serdecznie i zapraszam wszystkich rzadkich Gości do częstszych odwiedzin! :-)

Magdo i Krysiu, bardzo serdecznie Wam dziękuję za ciepłe słowa i tak dobre opinie o wierszu. :-) :-*** Żebym jeszcze umiała na te wszystkie miłe zachwyty naprawdę zasłużyć!...

To jest jeden z najwyrazistszych pornusów, jakie czytałam. Wszystko pokazane wyraźnie, dokładnie, z ostrością, bez ogródek i miejsca dla rozbuchanej wyobraźni - bez niedomówień. Emilu, wiesz, za co Cię lubię? Za to, że lubisz kobiety, że wiesz, które z nas są najpełniej rozwiniętymi kobietami oraz - że kochasz żonę i pożądasz jej jak w pełni rozwinięty mężczyzna. :-) Niewiele znam takich "rozbuchanych" małżeństw po pięćdziesiątce, ale kilka znam i wiem, że to nie są tylko "pobożne marzenia". Pozdrowieństwo.

Almare, każdy ma prawo do własnych odczuć. Możliwe, że nadinterpretacja. Ale wiesz, tyle się słyszy utyskiwań i narzekań, że "miłość wieczna nie istnieje", że "nie warto kochać", że "to dziecinada", że "zawsze przemija" itd., itp., więc pewnie jestem na tym tle przeczulona. Już nie mogę tych bredni słuchać (to nie o wierszu). Dlatego, kiedy ktoś pisze znowu o nieszczęśliwym "zakochaniu" i złym końcu, bo partner przestał mu się podobać, bo dostrzegł jego wady i ludzkie cechy, to po prostu przestaje mi się to podobać, nawet jeśli jest pięknie napisane. Za dużo jest wokół mnie gadania o "niemiłości" oraz ludzi niezdolnych do trwałych, rzeczywistych uczuć. Mam przesyt, po prostu.

Stasiu, po prostu podobnie czujemy i myślimy. Jesteś kochana i bardzo miła. Buziaki najserdeczniejsze i również wszystkiego najlepszego ZAWSZE! Oxy.

Dzięki za wizytę, Tomaszu. :-) Stasiu, bardzo Ci dziękuję za dobrą recenzję - cieszę się! :-))) I Twoja pochwała, Waldemarze, też okrutnie mnie ucieszyła! :-))) Pozdrawiam Was Wszystkich. Oxy.

na drodze zabrukowanej twardymi kocimi łzami mijają lata - latarnie żółtymi objawieniami zlewają się rude kule w światłocień zimowych miraży ułudy obłudy pomyleń samowymyślnych wojaży ledwo na lewo drzewo prawie na prawo trawa mija majak poświaty śliska niejasna sprawa sunie prędko po szynach w ponadprzeszłość ucieka szybem szybka maszyna czas jednego człowieka samozmyśla się podróż samośniące się twarze zleją się w jednakowość w coraz cięższe bagaże uciekają w zapamięć zanikają jak blask śnimy sobie się sami póki myśli się czas

O tak! Właśnie na jednym z nich byłam i muszę powiedzieć, że było bardzo fajnie! Poznałam całą kupę świetnych ludzi! Wrażeń miałam co niemiara, artystycznych i towarzyskich! A co do Twojego wiersza, Marku, to poetycko jest on świetny i jak zwykle robi na mnie wrażenie - tzw. warsztat super! Ale co do wymowy tej strofy o miłości życia, tu mam pewne wątpliwości (jak to ja, wiesz): było cudnie było ślicznie było pięknie tylko potem doszedł dźwięk coraz więcej optycznych szczegółów i wyszedłem z kina Wygląda to tak, jakby Peel najpierw zadurzył się naiwną, szczeniacką "miłością" - popadł w normalne w młodym wieku zaślepienie, w fascynację - no, a kiedy się ocknął z olśnienia, to rozczarował się "dźwiękiem" i "szczegółami optycznymi" (tym, co mówiła i myślała jego dziewczyna, a w czym oczywiście przejawiały się jej wady i słabości, oraz mankamentami jej urody - tak to rozumiem). I to rozczarował się tak okrutnie, że ją rzucił, nie umiał pokochać, zaakceptować w niej człowieka. I nie zechciał już pokochać nigdy żadnej kobiety. Tak wynikałoby z wiersza. A jeśli tak, to znaczy, że Peel albo nigdy nie umiał nikogo pokochać, albo tak bardzo zadurzył się w dziewczynie, której prawie nie znał, a ona okazała się tak bardzo inna od jego marzeń i tak ciężko go to rozczarowało, że już nigdy nie doszedł do siebie i na zawsze pozostał sam ze swoimi lękami i nieuleczalną wrogością wobec kobiet. Czy taki był zamysł Autora? Znam takich ludzi. Bardzo mi ich żal, ale jeśli są dorośli (wiekiem), to jeszcze bardziej mnie denerwują. :-) Natomiast powtarzam, że wiersz napisany jest świetnie - "warsztatowo" bez zarzutu. Gdybyś wyrzucił ten fragment o "miłości" bez miłości, byłby to dla mnie przepiękny utwór, smutny i nostalgiczny, o przemijaniu i starzeniu się, bez ckliwości, a chwytający ze serce.