Oxyvia

Tak, z pewnością bardzo oryginalny. Szokuje niekonwencjonalnym podaniem tematu (bo sam temat wypadków już nie szokuje, za dużo ich jest). Trochę jakby zatrąca o groteskę, o czarny humor. I w takim ujęciu porusza opisem wypadku. Dobry wiersz. Przy okazji powiem, że bardzo się boję tirów, a w czasie zeszłych wakacji okazało się, że nie bez kozery. Szłyśmy z moją córką szosą, poboczem, jak należy. W pewnym momencie przeszłyśmy na prawą stronę i zatrzymałyśmy się, żeby zobaczyć, czy to nie tu zaczyna się droga, którą powinnyśmy skręcić w prawo. Stałyśmy na poboczu łagodnego, szerokiego zakrętu, bardzo dobrze widocznego z daleka i w całości. Nagle Małgosia z całej siły zepchnęła mnie w rów, a przed nosem przetoczyło mi się coś ogromnego. Zanim zdążyłam się zorientować, co się stało, córka się rozpłakała i w spazmach rzuciła mi się na szyję. Otóż był to tir, którego kierowca skrócił sobie drogę, ścinając zakręt szerokim poboczem, czego w żadnym razie nie wolno robić! Nie wiem, jak mógł nas nie zauważyć, bo naprawdę łuk jest tam bardzo łagodny i szeroki, nawet trudno go nazwać zakrętem. Gdyby nie moje dziecko, nie uszłabym z życiem. Nie lubię tirów, zdecydowanie.

taaa, to sa pyszne rodzynki... aż troszkę mi żal, że nie wetknęłaś ich więcej... w sumie to jak nic mogę się podpisać pod tym kometarzem... ale nie mogę, ze względu na prawa autorskie:P klimat - mój ulubiony. pzdr:) Bruno, bardzo mi miło, że nazywasz moje "chwyty" rodzynkami. :-) Następnym razem będzie ich więcej, obiecuję. Pozdrówka.

O, bardzo fajne skojarzenie! Podoba mi się ten videoklip! ;-))) Dzięki i zapraszam do dalszych rozmów. Kojarzy mi się tak bo sam często podśpiewuje w autobusie "szła dzieweczka do laseczka..." i tak mi się to podobnie skojarzyło z Tobą:] zauważam brak swobody w ludziach za dużo myślą nad tym czy mogą tak postąpić a nie inaczej i zanika naturalność, Ty jakbyś była oponentem, przeciwieństwem bo bardzo swobodnie piszesz... Zachowuję się też w dużej mierze swobodnie, a nie każdemu się to podoba... ;-) Fanie, że śpiewasz w autobusie. Zupełnie jak Italianin! :-D

ja miałem na myśli odwagę "twórczą". no nie wiem, ale mi tam się o tego typu temacie nic by nie pokleiło z sensem (o ile inne tematy są sensownie poklejone, he he). a próbowałem niejednokrotnie. hm. a jeśli chodzi o mentalność to w sumie masz rację Oxyvio. nie jesteśmy z księżyca i na księżycu. po prawdzie ja sobie nie wyobrażam innego miejsca dla swojego życia (i życia moich córek - 8 i 11 lat - oczywiście ich dzieciństwa i dorastania które za niebawem) niż nasz kraj. naprawdę. dziękuję Tobie za możliwość rozmowy, pozdrawiam wieczorowo :) Ależ ja wiem, że Ty sobie nie wyobrażasz innego miejsca na świecie do życia. :-) Dlatego nie wierzę, że nic a nic nie obchodzi Cię mentalność rodaków i ich zwyczajowe zachowania (w polityce oraz poza nią). No chyba wiesz, że Ci nie wierzę. ;-))) Pozdrówka ciepłe i dobrej nocy.

Dzięki, Fanno, zarówno za podobanie, jak i za uwagi, a także za pozdrowienia. Na pewno przemyślę uwagi, wiesz o tym, ale nie wiem, czy umiem coś zmienić. Łopatologia - no tak, bo to jest piosenka, a nie wiersz sensu stricte. Piosenki muszą być proste i jasne jak łopata, muszą. Ale przemyślę. Buziaki i pozdrowieństwa dla Cię. Oxanna.

Jasne, aja się nie obrażam bynajmniej. Proszę o propozycje jak najbardziej, bo wielokrotnie one mi się przydają, a zawsze dają mi do pomyślenia. Buźka. Oxanna.

Dziękuję za kompletną i klarowną informację. Tak, słyszałam, że miałeś starszego brata. niestety jego popularność nie dotarła do Warszawy, a szkoda. W tym roku na pewno nie przyjadę do Łobezu, ponieważ po prostu jadę na urlop gdzie indziej. Ale zainteresowałeś mnie, więc coś na pewno zrobię... Pozdrawiam. Oxy.

Emil, Twoja "curka" ma talent literacko-pornograficzno-groteskowy. Hi hi hi! Fajne to, nawet trochę rozgrzewa! ;-)

O, gratulacje! No to fajowsko! Przywieź to pismo ze sobą do Warszawy 19-go, pochwal się publice!

Do Łobezia pewnie nie wybiorę się prędko. Kim jest Leon Zdanowicz?

Dzięki, ale do napisania wierszyka nie potrzeba wiele odwagi. :-) Nadęta polityka odpycha, ale wiersz nie jest o polityce, jak już pisałam. Poza tym politycy - to też my, to też nasz naród, a nie Księżycowcy. Czy coś zmieniać w naszej mentalności - mnie to bardzo obchodzi, bo po pierwsze - jestem matką i wciąż jeszcze wychowuję moją 23-letnią córkę (ten proces się nigdy nie kończy), a po drugie - jestem nauczycielką. Gdyby nic mnie nie obchodziła mentalność Polaków, nie mogłabym być ani jednym, ani drugim. Nawet nie mogłabym czuć się Polką. Pewnie wyjechałabym stąd. Ale ja ciągle jeszcze nie mam na to ochoty. Ja także pozdrawiam nieustannie. :-)

Przypomina mi się stara, chyba już zapomniana piosenka Skaldów: Wędrujmy, wędrujmy, wędrujmy, zajęczy prowadzi nas trop, wędrujmy, wędrujmy, wędrujmy, po górach, po lasach - hop hop! Zza płotu uśmiecha się koza, z komina unosi się dym. To nasza polska narkoza od morza przez Łowicz po Pcim. Miłego letniego dnia. Oxy. Skaldowie- tak stary dobry zespół. Jak wędrować to wędrować pełną piersią oddech brać i niczym się nie przejmować w zielone z naturą grać. Pozdrawiam cieplutko:) Jak dobrze nam zdobywać góry i młodą piersią chłonąć wiatr, prężnymi stopy deptać chmury i palce ranić ostrzem skał. Jak dobrze nam głęboką nocą wędrować jasną wstęgą szos, patrzeć, jak gwiazdy niebo złocą i czekać, co przyniesie los. Mieć w uszach szum, strumieni śpiew, a w żyłach roztętnioną krew! Hejże jej! Hejże ha! Idźmy więc, póki czas, bo kto wie, bo kto wie, kiedy znowu ujrzym się?... Miłego dnia, Bolku. :-)

Dziękuję, Krzysztof. Nie jestem pewna, czy nie chwalisz mojegowierszyka przez uprzejmość. Ale to i tak miłe. :-) Ja też nie lubię polityki. Moje teksty - te z pozoru polityczne - właściwie tyczą się spraw społecznych, a nie samej polityki. Piszę o naszej obyczajowości, o tym, co stereotypowo myślimy i jak zwyczajowo reagujemy, i co z tego wynika. (A wynika niewiele, jak sam napisałeś, więc dobrze byłoby coś zmienić w naszej "wspaniałej" mentalności heroiczno-mesjanistycznej). Pozdrówka. Joanna.

No właśnie, a ja myślę przede wszystkim obrazami w sztuce, znaczenia są zawsze pod nimi (u mnie). I są to obrazy bardzo żywe, niestety. :-(

Aniu, dzięki za obszerny komentarz i przemyślenia, a także za uwagi. Niestety nie skorzystam z Twoich propozycji, bo one zaburzyłyby regularność akcentów, a to piosenka, więc akcenty muszą zgadzać się z melodią, która dla wszystkich zwrotek jest taka sama. (Jeszcze jej nie ma, ale będzie). Piosenki rządzą się troszeczkę innymi regułami niż wiersze, właśnie z tego powodu, że pisane są z myślą o melodii. Pozdrawiam serdecznie. Joa.

Dziękuję, Krysiu. Nadaje się? No to fajnie, bo taka miała być właśnie. :-) Pozdrówka serdeczne.

To jest proza. To wyznanie bardzo osobiste, nawet intymne, połączone z ostrzeżeniem dla otoczenia, w całości prozą. Może troszeczkę poetycką, ale minimalnie. Pozdrawiam.

Na mnie też boleśnie działa ten żagiel skóry - widzę zwisający z zakrwawionego człowieka ochłap skóry, dyndający na wietrze... Brrr!

Dziękuję, Madziu, strasznie mi miło. ;-))) E, no byłoby się do czego przyczepić. Fajnie, że tego nie robisz z grzeczności. ;-D

Dziękuję, cieszę się, że trafia ten wierszyk. To jest erotyk adresowany do naszej właśnie sarmackiej ziemi :) Kocham nasz kraj bez zbędnej egzaltacji i uważam, iż wielkie to szczęście że urodziłem się tutaj i w tym czasie. Pozdrawiam ciepło, Piotr Też tak czuję. Nie ma piękniejszej ziemi, jestem o tym głęboko przekonana (są kraje w innym stylu, nieporównywalne, odmienne, ale nie ma piękniejszego). No i jest tu ciekawie pod każdym względem. ;-)

Przypomina mi się stara, chyba już zapomniana piosenka Skaldów: Wędrujmy, wędrujmy, wędrujmy, zajęczy prowadzi nas trop, wędrujmy, wędrujmy, wędrujmy, po górach, po lasach - hop hop! Zza płotu uśmiecha się koza, z komina unosi się dym. To nasza polska narkoza od morza przez Łowicz po Pcim. Miłego letniego dnia. Oxy.

Bolku, dziękuję za fajny wiersz jako komentarz i część dialogu. Cieszę się, że Ci się podoba moja piosenka. :-) Czasem jakiś ptaszek z góry rzuci nam coś do mrowiska, rzadziej ochłap, częściej z chmury coś nam napta na głowiska. Pozdrawiam. :-) Oxa.

O, bardzo fajne skojarzenie! Podoba mi się ten videoklip! ;-))) Dzięki i zapraszam do dalszych rozmów.

(w 30. rocznicę powstania Solidarności) Śmiech mnie bierze taki, jak nigdy dotąd, w mym nierdzewnym brzuchu grzechocze złom, choć pod knajpą lament - ktoś przepił złoto, przegrał w karty żonę i nawet dom. W połowiczny komin ktoś wetknął wiechę, chociaż zamiast dachu dom przykrył śnieg; chyba się uduszę swym własnym śmiechem, ruszyć się nie mogę i skręca mnie! Wielka banda śmiesznych stworzonek biega, ktoś w mrowisko włożył płonący kij, ktoś bez trudu znów to próchno rozgrzebał i zdziwione mrówki oślepia dym. Chaotyczną zgrają w kółko biegają, dróżką, ścieżką, nóżką, to tu, to tam, w górze zaś niektórzy się rozczulają, ptaszki z lotu ptaka współczują nam: "Słabe, głupie, małe, nieszczęsne mrówki, znowu trzeba stawiać mrowisko, och! Biedne pszczółki, żuczki i boże krówki, wszystko przy dotknięciu się zmienia w proch!" Ktoś podskoczył nagle, by gwiazdkę złapać i o sufit wyrżnął, i złapał guz; śmiech mnie bierze taki, że cała chata trzęsie się i zaraz też pójdzie w gruz.

Ładne. :-) Pozdrówka, Krysiu.