Oxyvia

Bardzo dziękuję za pochwałę. :-)

Dziękuję za tak sprawnie i precyzyjnie napisany wiersz. :-) Słoneczności.

Dobry wiersz. Tak, chyba każdy z nas jest "niesyty" bliskości drugiego człowieka - nie dajemy się poznać, chowamy swoje wnętrza, nie ufamy ani innym, ani nawet sobie samym - jesteśmy zdolni sami siebie poranić w imię jakichś niskich wartości i impulsów. Dlatego żyjemy w tak głębokich ukryciach.

Alu, bardzo Ci dziękuję za pochwałę, bo Ty znasz się jak mało kto na poezji rymowanej! Cieszę się ogromnie! :-)

Dostał, dostał:)) One wszystkie tak sępią - jedne bezpośrednio, inne podkradają:) Taki koci świat. Pozdrawiam i bardzo dziękuję:)) Wiem, że sępią, i to nieraz bardzo energicznie. Wszystkie zwierzaki sępią, bo są przekonane, że ludzi Pan Bóg stworzył specjalnie po to, żeby żywili zwierzęta. ;-D A tu przy okazji link do strasznie fajnego, też sępiącego lemurka: [url]www.youtube.com/watch?v=CTX8_erd_DU[/url]

Janusz, dziękuję Ci bardzo za czytanie i interpretację połączoną z akcentem filozoficznym - bardzo się cieszę, że wiersz budzi takie przemyślenia. Tak, nad stałością-niestałością świata można długo i ciekawie rozmyślać. Nigdy nie będzie temu końca. Pozdrawiam również.

Krysiu, miło Cię widzieć. :-) Dziękuję za podobaśkę, bardzo mi miło. :-) Serdeczności.

Biedny kocurek! Ale dostał w końcu trochę wędzonki?... ;-))) Bardzo fajny wiersz.

Dziękuję, Bernadetto. Ano, eksperymentuję, bo nie można wciąż pisać wg jednego schematu - to byłoby nudne. A do tego wiersza akurat pasuje mi taka forma, bo trójwersowe strofy jakoś tak dobrze oddają toczenie się, jak walc, liczony na trzy...

Tak, właśnie o to chodzi. Dzięki za przeczytanie i rozumienie. :-) Świat jest cykliczny, ale to chyba dobrze? Duuuża buźka!

Wiersz się fajnie zaczął, ale wygląda na niedokończony, na urwany wpół wersu. Warto byłoby go dopracować. I to bez zbytniego patosu. :-)

...W słońcu i tlenie, w ciemnych płomieniach, życie się pali, w popiół świat zmienia, tli się i żarzy planeta Ziemia, a z rozjarzonej Apokalipsy wstają wciąż nowe, żywe Feniksy, złączone w jednym locie ognistym. Świat, który żyje, to ptak płonący, zrodzony ze swych prochów gorących, z ciemnych płomieni, z tlenu i słońca...

Baardzo dziękuję za tak ciepłe przyjęcie wierszydełka, Oxyvio. (Pamiętam, że byłaś jedną z nielicznych osób, które napisały dobrze o mojej pierwszej rymowance zamieszczonej tutaj prawie rok temu :) Pozdrawiam :) Jedną z nielicznych? Przecież Ty bardzo dobrze piszesz!

O, a moi uczniowie rapują wiersze z różnych epok i robią to czasem genialnie! I nie tylko rapują. Ostatnio kilku chłopców z 4 klasy zaśpiewało na modłę kościelnych kazań - smutnymi, zawodzącymi głosami księżowskimi - bajkę Fredry pt. "Osioł" (Osiołkowi w żłobie dano...). Myślałam, że się posiusiam. ;-DDD

Bardzo ładny wiersz dla dzieci. Uwielbiam takie wiersze. Świetny: rytmiczny, melodyjny, rymowany, dźwiękonaśladowczy, słowotwórczy, z nastrojem i humorem.

Piękny wiersz, Ala. I bardzo smutny. Rozumiem, bo ja mam to samo. Ale wiem, że ona istnieje - ponieważ mam ją w sobie. I Ty też. Pozdrawiam ciepło.

Wiersz kołyszący, zrazu miło i błogo, potem coraz bardziej boleśnie i niepokojąco. Świetne stopniowanie niepewności i rozczarowania, i to w tak krótkim wierszu! Doskonale to zrobiłaś!

O, nie zawsze tak jest! :-))) Czasami uderza tylko szmirowatość, arogancja, skandalizowanie i te pe. (Nie w Twoim wierszu - to nie jest aluzja). Nie zawsze wiersz, który budzi emocje, jest na wysokim poziomie - czasem wprost przeciwnie (vide wiersze Liliany Szymochnik). :-) OK, rozumiem teraz, że to nie miało być przeciwko mnie. :-) Pozdrawiam.

Jeśli już coś z zakończenia, to dla mnie może pasować tylko przedostatni wers: "A wkoło nikogo". Ale już ten o braku możliwości dania komuś w mordę - nie pasuje mi nijak do dwóch pierwszych strof. Nie pasuje mi zupełnie.

To znaczy, jasne, że zdarzają się źli nauczyciele od polskiego i nie tylko od polskiego. Ale w wierszu nie ma mowy o tym, że się zdarzają, tylko - że nauczycielki nie potrafią uczyć, bo nie rozumieją wierszy. Tak można zrozumieć uogólnienie w wierszu. Jeśli to nie miało być przeciwko nauczycielom i szkołom w ogóle - to dobrze. :-)

A psy nie rozpoznają odbicia? Może nie... Faktycznie, mój pies kiedyś naszczekał na swoje odbicie. ;-))) Ale tylko raz - później już chyba rozumiał, że to odbicie i złuda.

Ale to nie jest malutki fragment, tylko większa część wiersza! A reszta - nie to, że do mnie nie trafia, tylko po prostu jest na inny temat. Ja bym to dopracowała i zrobiła z tego osobny wiersz. :-) Pozdrawiam.

Podoba mi się. Lubię ten typ wierszy - stylizowane na mowę potoczną, przyjmujące punkt widzenia pospolitego bohatera. Bardzo dobrze wykorzystałaś tę formę. :-)

Właściwie niezły wiersz, poza tym tylko, że jak dla mnie zbyt bezpośredni - prozatorsko czy wręcz reportersko nazywa rzecz po imieniu. Gdyby tylko to wyciąć, byłby bardzo dobry utwór z miejscem na dopowiedzenia odczytelnicze. :-)

Dla mnie to koniec wiersza na określony, spójny temat. I dotąd bardzo mi się podoba, bo ja jestem podobną kolekcjonerką. :-) Reszta jest na inny temat. Wyraża złość i lęk przed ludźmi. Zupełnie inne zagadnienie. Poza tym "można by" pisze się osobno. :-)