Oxyvia

Bardzo ładny wiersz. O małych i dużych ojczyznach, o których pisał też jako pierwszy Miłosz. Ojczyzna rośnie z nami i - podobno boli. Ale nie zawsze, jak widać. :-)

Rzecz gustu. Pająki przypominają mi gwiazdy. Zresztą podobają się wielu ludziom - są częstym motywem ornamentacyjnym w sztuce ludowej i nie tylko (np. popularne ongiś na Mazowszu, wieszane pod sufitem pająki ze słomy, z wikliny, a także wielkie, dożynkowe pająki z krepiny). Naprawdę są to dekoracyjne zwierzęta. Ale rozumiem, że gusta są różne i nie podlegają dyskusji. :-) Myślę, że w moim przypadku ten irracjonalny lęk otarł się o arachnofobię - i tak już zrobiłam ogromny postęp, bo jeżenie się włosów na głowie występuje już u mnie tylko w zetknięciu się z tymi kosmatymi i "tłustonogimi" okazami :) Rozumiem. Też mam swoje różne lęki. Kto ich nie ma? :-)

Dzięki. Sypiesz wierszami jak z rękawa! :-) Pozdrawiam.

Nie, nie mam za złe, oczywiście. Możesz sobie przestawiać według własnego upodobania. :-) Ja jednak pozostanę przy swoim - dla siebie. :-) "Ospały" rymuje się z "upałem", dlatego nie chcę tego zmieniać. Dlaczego lepsze miałoby być "ciepło"? To nie dni są proste, tylko promienie słońca - bo nie rozpraszają ich gęste chmury i mgły. Ostatni wers jest konieczny, jest puentą, przysłowiem, które tutaj nadaje sens wierszowi - to jeszcze nie wiosna, ale już nadzieja na jej przyjście, to wyczekiwanie i szukanie jej objawów, które jeszcze niczego nie gwarantują. To na razie "przedcieple" - dopiero przedwiośnie. Pozdrawiam wiosennie i dziękuje za wizytę. :-)

Toteż dlatego na Zaawansowanych też nie publikuję. :-)

Nie no, pewne różnice są, oczywiście. :-) Tak, wiem, że Bieszczady, ale zapomniałam na chwilę, zasugerowałam się wierszem Baśki. :-D Pozdrowieństwa. Zdążyłem już tak bardzo się przyzwyczaić, że mam siostrę bliźniaczkę, że teraz trudno się z nią rozstać :)) Rozumiem. Przeprowadź się z Bieszczad w Tatry - jedyne wyjście. :-)

Bardzo dziwny tekst, na pewno oryginalny, ale dla mnie niezupełnie zrozumiały. Nie wiem, co Autorka chciała przez to powiedzieć?

Tak, zmieszały się dwa tematy: nieobecność rodziców zabieganych pośród nadmiaru obowiązków oraz reklamy działające na ich sumienie, a podające dzieciom byle co. Ale i tak wiersz bardzo dobry.

To samo ja. Gratuluję serdecznie. :-)

Niestety nie zaglądam do warsztatu. Nie można być wszędzie. :-(

Czy tylko podobnie się ubieracie? Tu jest cała głębia podobieństw: Tatry (ich nazwane elementy), nieskończoność (jak to w górach), metafizyczność, uosobienie, przewracanie się na drugi bok we śnie. ;-) Widzę, że za nic na świecie nie chcesz być uznany za poetę podobnego do innego poety (czy poetki)? ;P A może tylko nie chcesz, żeby jakikolwiek Twój wiersz okazał się podobny do innego wiersza? No, ale takie jest życie - są na świecie miliardy wierszy, więc doprawdy trudno zachować całkowitą oryginalność. :-) Pozdrawiam. To nie tak :) U p.Barbary, w centrum znajduje się peelka w stanie mocno "światecznym" (zachwyt, wzruszenie, czystość i piękno). Świat niebieszczański po prostu trwa w sobie tylko wiadomym, zwyczajno -koślawym rytmie, a peel wciska się gdzieś (trudno go wysłowić) między wrotycz, muchę i burzę... :) P.S. Moje Tatry zwą się Bieszczady... :) Nie no, pewne różnice są, oczywiście. :-) Tak, wiem, że Bieszczady, ale zapomniałam na chwilę, zasugerowałam się wierszem Baśki. :-D Pozdrowieństwa.

Czy tylko podobnie się ubieracie? Tu jest cała głębia podobieństw: Tatry (ich nazwane elementy), nieskończoność (jak to w górach), metafizyczność, uosobienie, przewracanie się na drugi bok we śnie. ;-) Widzę, że za nic na świecie nie chcesz być uznany za poetę podobnego do innego poety (czy poetki)? ;P A może tylko nie chcesz, żeby jakikolwiek Twój wiersz okazał się podobny do innego wiersza? No, ale takie jest życie - są na świecie miliardy wierszy, więc doprawdy trudno zachować całkowitą oryginalność. :-) Pozdrawiam.

Adam, masz rację. Rzeczywiście trzeba by zmienić konstrukcję zdania, żeby nie wprowadzać czytaczy w błąd. :-)

To dziwne, ale mnie się też podoba, chociaż jest tu wyraz znudzenia humorami kobiety i jej nieprzystępnością, i pancerz rycerza-żółwia, który boi się wyjść z niego (naprzeciw tej kobiecie i jej potrzebom emocjonalnym). Te bariery istnieją realnie i są bardzo silne, najczęściej uniemożliwiają silne związki emocjonalne i niszczą je w zaraniu, co wkurza mnie niewąsko. Ale wiersz mi się podoba, zamiast mnie wkurzać, co bardzo dobrze o nim świadczy. :-)

Bardzo dobry wiersz o Niebieszczanach, czyli o Podkarpaciu. Ciekawostka: znam wiersz napisany kilka lat temu przez jedną z poetek z mojej grupy Terra poetica - zobacz, czy nie jesteście w jakiś sposób bliźniakami? ;-) Barbara Szafrańska Bezsenność w Tatrach Przez otwarte drzwi balkonu wiatr przywiał gwiazdy Złote krople zawisły nade mną na wyciągnięcie ręki Nie myślałam o proporcjach bryłach i nieskończoności Chciałam toczyć przed sobą księżyc Wdeptywać w mrok niepewność Giewont przewrócił się na drugi bok i zasnął Ktoś kradł przejrzystość nocy

jeszcze mgłami ziemię przerosną zatwardziałe przymrozki a w piwnicach zamróz pozostał bo ospały nie nadąża przed upałem wybiec z wioski ale już śniegu kopczyki czernieją a promienie dni długie i proste już zielenio-błękitem dnieje z jaskółką pierwszą nadzieją która nie czyni wiosny

Bardzo mi się podoba. Tylko "niepowodzie" powinny być pisane razem, tak jak "niepowodzenia" i jak każdy rzeczownik z "nie". :-) Świetny wiersz. Wklejam swój na ten sam temat, bo właśnie zamierzałam go wkleić, ale mój nie jest tak dobry. Muszę się podciągnąć, jak widzę, bo podbijasz poprzeczkę. :-)

Ja z domu też je wynoszę, bo gryzą. Ale nie brzydzę się ich. Przeciwnie - podobają mi się i są bardzo interesujące. :-) Pozdrówka wiosenne. Interesujące - zgoda, ale już urodą się nie zachwycę :) Odpozdrówka, Oxyvio. Rzecz gustu. Pająki przypominają mi gwiazdy. Zresztą podobają się wielu ludziom - są częstym motywem ornamentacyjnym w sztuce ludowej i nie tylko (np. popularne ongiś na Mazowszu, wieszane pod sufitem pająki ze słomy, z wikliny, a także wielkie, dożynkowe pająki z krepiny). Naprawdę są to dekoracyjne zwierzęta. Ale rozumiem, że gusta są różne i nie podlegają dyskusji. :-)

Zazdroszczę szczerze lubienia - właśnie obmyślam plan wyeksmitowania nowych współlokatorów z działki. Wynoszenie ich na szufelce na zewnątrz zajmie mi pewnie pół wiosny ;) Za czytanie i pochwalenie pointy dziękuję. Pozdrawiam ciepło :) Ja z domu też je wynoszę, bo gryzą. Ale nie brzydzę się ich. Przeciwnie - podobają mi się i są bardzo interesujące. :-) Pozdrówka wiosenne.

Ja wiem, Aniu, ale i tak zmieniłabym choćby na "pachnina". :-) Pozdrawiam.

Wiersz świetny! Tylko to węszenie w pachwinach - nawet dziecka - jednak nie jest ładne. Zmieniłabym. Mimo, że wiem, iż KAŻDY zapach dziecka (czy inny) może przypominać coś bardzo dawnego i drogiego.

A ja bardzo lubię pająki, są fascynujące i piękne. Z całego wiersza najbardziej podoba mi się ta sentencja: "bardziej od śmierci boję się zabijania" - to jest bardzo dobre!

Dobre. Słysze w tym wierszu zarówno złość na te ślepe konie z klapami na oczach, jak i współczucie dla nich. Ale może to tylko ja tak czytam, bo mam takie właśnie ambiwalentne uczucia dla "koni" - tych prawdziwych i tych metaforycznych.

Też znam ten klimat. Płyty chyba nie... Dlatego może nie wszystko kumam do samego dna. Ale wiersz ma klimat, który jest mi bardzo dobrze znany. A to znaczy, że napisany świetnie.

A niech to, nabrałeś mnie, Michał! Zapomniałam o poczciwym, starym Aprilisie! ;-))) A sama chciałam zrobić ludziom parę kawałów i... zapomniałam. :-(