Oxyvia

Babo droga, dziękuję Ci bardzo za przemiłe słowa pod moim adresem. Przeceniasz mnie, nie jestem nikim znanym ani ogólnie cenionym. ;-))) Ogromnie też jestem Ci wdzięczna za to, że spojrzałaś na wiersz jak na utwór artystyczny, a nie wywód naukowy czy religijny. Pozdrawiam z nie mniejszym uznaniem. :-)

Ha ha ha! No właśnie, Adam nic nie zerwał, tylko zarwał Ewkę, która wtedy miała zaledwie 10 dni, ale już była gotowa do spółkowania i rozrodu, i to jakiego! - cała ludzkość to dzieci i wnuki tej jednej dziewczyny! ;-))) Jasne, że nie mamy pojęcia o początkach, zwłaszcza tych pozamaterialnych. Możemy o tym pisać tylko metaforycznie, baśniowo (podobnie jak Biblia, ale nie musimy powtarzać wciąż tych samych baśni, wolno nam tworzyć nowe). Dzięki, że wpadłeś, Michał, cieszę się, bo rzadko Cię goszczę u siebie. :-)

Nie upierałam się i nie pisałam, że nie wolno. :-) Natomaist w moim wierszu nie ma ani żartu, ani narzucania poglądów. Jest metafora (ciąg metafor?), która nie zaprzecza ani nauce (czyli dowodom, do których proponujesz się odwoływać), ani religii (czyli metafizyce z mistyką). Jeśli czemuś zaprzecza, to tylko naiwnej wierze w dosłowność baśni i mitów. Ale też nikogo nie obraża. Dzięki, że poświęciłeś mi chwilę. Zapraszam nadal. :-)

Bolku, bardzo dizękuję za nazwanie wiersza interesującym i ciekawą wizją, i za plus. :-) Bardzo mi miło, że znowu dostałam od Ciebie wierszowaną interpretację-dopowiedzenie mojego wiersza. Pozdrawiam jeszcze weekendowo, chociaż już się zaczął poniedziałek. :-)

Czyli tak samo jak ja. :-) Odpozdrawiam serdecznie. Joa.

Sylwestrze, dziękuję za ten długi i przemyślany komentarz. Jestem zachwycona, że Ktoś poświęcił tyle czasu mojemu wierszowi i że mój wiersz wywołał tyle przemyśleń. :-) Ależ ja się zgadzam z Tobą w zupełności! Świat jest ciągle tworzony, to nie jest proces zamknięty, a materia jest jedną z form energii i jako energia jest "wieczna" (o tyle, o ile w ogóle cokolwiek jest wieczne i niezmienne we Wszechświecie). Co do Boga - nie jestem religijna, o czym pisałam już wiele razy, także wspomniałam i tutaj w komentarzu dla Agnieszki Horodyskiej. W moim wierszu słowo Bóg jest użyte nieco przewrotnie. Taki Bóg, jakiego pokazuje Biblia czy inne mitologie - czyli Bóg antropomorficzny - jest dla mnie postacią baśniową (jak i dla Byłego Premiera). ;-) Przeciw takiemu Bogu ludzie się "zmawiają", "spiskują", żyjąc zgodnie ze swoja naturą, a nie z przykazaniami religijnymi (dlatego jest to "święta zmowa"). Natomiast nie zaprzeczam, że istnieje metafizyczna, ogromna siła sprawcza, która tworzy Wszechświat, i to być może niejeden. Można tę siłę nazwać Bogiem, Duchem, Ideą, jednak nie jest to siła o cechach ludzkich czy zwierzęcych i nic o niej nie wiemy, nie możemy wiedzieć, bo nie odbieramy jej naszymi maleńkimi zmysłami. Ta siła stworzyła także i ludzi, ale nie wtrąca się w nasze losy. Ja teżuważam, że tworzenie się świata nie jest przypadkowe. Wszystko dąży ku coraz wyższym formomo rozwoju. To nie może być przypadek - jest w tym wyraźne dążenie oraz wyraźna "inżynieria" - ileż coraz wspanialszych "wynalazków" powstaje w przyrodzie! Fajnie, że się rozumiemy, wbrew pozorom. Jeszcze raz dziękuję za świetny, ciekawy wpis. :-)

Zgadzam się w zupełności, Mefisto.

Bardzo Ci dziękuję, Szarobury. :-) Tak, dużo tu jest z Kartezjusza, ale muszę powiedzieć (nieskromnie?), że jako dziecko, nie znając zupełnie Kartezjusza ani innych filozofów oświecenia czy w ogóle fiolozofów, ukułam sobie pierwsze podwaliny takiego właśnie odczuwania Boga jako nieznanej nam siły sprawczej, która w jakiś sposób stworzyła i nadal tworzy świat, ale nie wtrąca się w losy ludzi czy innych drobiazgów. Od dziecka nie wierzę w to, że jakiś uczłowieczony Bóg stworzyl świat w siedem dni i tak dalej (jakich dni, kiedy nie było Słońca i Ziemi? - zresztą w ogóle nie wierzę w baśnie, choć bardzo je lubię). :-)

Bardzo dziękuję, Agnieszko. :-) Tak, masz rację: jeśli uznać mnie w tym wierszu za poetkę-deistkę, to na pewno jednonocną. :-) Bóg jest u mnie pojęciem symbolicznym, nie religijnym. Nie jestem wierząca w sensie biblijnym czy w rozumieniu jakiejkolwiek oficjalnej religii. Ale myślę, że mój wiersz nie zaprzecza ani żadnej religii, ani nauce, jeśli umie się go odczytać jako wyraz odczuć metafizycznych - tak, jak Ty go odczytałaś właśnie. Bóg to Natura i myślę, że tych wyrazów można używać zamiennie, w zależności od tego, jak kto postrzega czy odczuwa istotę wszelkiego stworzenia. Nie ma w tych słowach sprzeczności i nie różnią się one zasadniczym znaczeniem, a tylko zawartością emocjonalną. Pozdrawiam Cię serdecznie.

Acha. Pozdry, Premier, trzymaj się.

Aluno, dawno Cię u mnie nie było, dziękuję więc za poczytanie i wpis. :-) Różne poeci miewają wizje i metafory, różne też filozofie, niekoniecznie oświeceniowe. Nie powinno być "zza światów", tylko właśnie tak, jak jest: "z zaświatów". Na pewno słyszałaś o zaświatach, przypomnij sobie, jestem przekonana. W wierszu nie jest napisane, że człowiek kształtuje siebie "w zmowie z Bogiem", tylko "za Bogiem" - jakby za Jego plecami, poza Nim. To też taka metafora oczywiście. Wieloznaczna. Ale jej zasadnicze znaczenie to takie, że nie zawsze ludzie żyją tak, jak im religia nakazuje - jakby byli w zmowie za plecami Boga (i niekoniecznie to jest złe, czasami nawet bardzo dobre - stąd przewrotnie użyłam określenia "święta zmowa" - ale ocenę rozmaitych zachowań ludzkich pozostawiam Czytelnikom). Pozdrawiam ciepło i zapraszam w dalszym ciągu. :-)

Bóg tylko stworzył czas i miejsce, wypchnął z zaświatów naszą przestrzeń, w którą wybuchła praenergia i rozpoczęła obrót spraw. A dalej świat się samotworzy, a Bóg już nic tu nie poboży - materia rodzi się z promienia, spiralą coraz ciężej gna. Z tego wszystkiego wstaje życie ze swą muzyką, rytmem, gniciem, z chucią bawienia i zbawienia, z jabłkami dobra oraz zła. I dalej się buduje człowiek za Bogiem w tajnej, świętej zmowie, daną planetę zmniejsza, zmienia, tropi Wytwórcę, gubi ślad. Lecz Bóg nam świata już nie tworzy, Bóg tylko wielki wybuch zbożył, wyrzucił z raju światłocienie - a może nawet i nie tak. Teraz energia samotworna umysły tworzy niepokorne: w ludziach się budzi wtórnym śnieniem, rozdrabnia na miliardy czas. Dlatego, kiedy się rozsypiesz, zostanie tylko marne gnicie; myśl się rozmiele, rozaniele na nieskończony pyłek gwiazd.

Bardzo fajny wiersz. Dziękuję za ten wiersz i za plus, i za życzenia. Ja także Ci życzę powodzenia i nieskończoności plusów. :-)

Dzięki, postaram się nabyć. Czy ja czegoś nie czytałam Stone?... Dehnel jest trudno dostępny, ale w swojej książce przedstawia poszlaki, które niemal dowodzą tego, że to nie Fracisco Goya malował te demony, tylko inna ręka - prawdopodobnie jego syn. Większość tych wspaniałych, koszmarnych obrazów została namalowana na ścianach domu Goyów i potem jakoś specjalistycznie ściągnięta na inną powierzchnię przez konserwatorów sztuki. Wtedy okazało się, że pod tymi malowidłami są inne obrazy, znacznie spokojniejsze, realistyczne, przedstawiające scenki sielankowe z życia wsi - prawdopodobnie to była twórczość starego Goyi, a zamalował ją jego syn, któy żył długo stłumiony w cieniu apodyktycznego, brutalnego, sławnego ojca-portrecisty. Przeczytaj, naprawdę ciekawa rzecz.

Koniecznie!!! Lubię Goyę i ten rysunek z demonami koszmarów. A czytałaś książkę Jacka Dehnela pt. "Saturn. Czarne obrazy z życia mężczyzn z rodziny Goya"? Najwyraźniej to syn Fracisca Goyi jest autorem tych wszystkich demonicznych obrazów i rysunków.

Dziękuję Oxi za sympatyczny komentarz, ale jako specjalistka od pięknego i różnorodnego rymowania, jeśli widzisz błędy, to wal prosto z mostu. Pozdrawiam serdecznie:))) Ha ha! Nie jestem żadna specjalistka od rymów! :-))) Ale skoro pytasz, to napiszę, że rymy takie, jakie zawarłaś w swoim wierszu, uważane są [u]w poważnych wierszach[/u] za tandetne, niskowartościowe, bo łatwe i oklepane. Jednak w wierszach humorystycznych jak najbardziej są na miejscu. Pozdrawiam ciepło. :-)

Autor nie powinien narzucać własnego zdania czytelnikom. Wiersz szczery nie musi być narzucaniem własnych poglądów i najlepiej jest, kiedy zostawia czytelnikom pole do własnych ocen i przemyśleń. Powinien natomaist wyrażać uczucia lub przynajmniej nastroje (jeśli chodzi o poezję). Ale też niekoniecznie potępianie i nienawiść. Jestem temu przeciwna. Co do życzenia Peela w puencie - jest tam wyraźnie napisane, że Peel zazdrości bohaterowi wiersza bezwzględności i braku uczuć, a także władzy (bezwzględnej właśnie, jak wynika z wiersza). Nie jest to wyrażenie bezradności, ale chęci zamienienia się miejscami ze złym władcą.

Wiosną? A nie jesienią? Ja też jestem zdziwiona... Ale wiesz, może to dlatego, że mózg po ciemnej, długiej zimie jest bardziej skłonny do depresji? Bo to, że depresje pojawiają się z powodu zbyt małej ilości światła wprowadzanego do mózgu przez oczy - to jest już udowodnione. (Oczywiście to nie jedyna przyczyna, ale bardzo powszechna).

Nie, tym razem wiersz mi się nie podoba - zupełnie nie zgadzam się z puentą, całą duszą jestem przeciwna takim życzeniom. Bo po pierwsze: porównanie stanu wojennego do prześladowań Żydów jest niesłychanie i niemoralnie przesadzone (a tak zrozumiałam sens tytułu); po drugie: nie podoba mi się wyrażona w wierszu chęć bycia nieczułym i bezwzględnym draniem; i po trzecie: nie każdy uważa Jaruzela za takiegoż właśnie drania - jest to sprawa dyskusyjna mocno.

Tak jest, popieram przesłanie! Bardzo fajny, humorystyczny wiersz z głębszym sensem. :-)

Ładne. Piękne. I znów o pustce wewnętrznej, i o bezsensownym przemijaniu. (Znów - bo na forum zgromadziło się kilka wierszy o tej tematyce, łącznie z moim).

Niezły wiersz-opowiadanie o przelotnych przygodach erotycznych. ;-) Przypomniał mi się film Koterskiego pt. "Pornografia" - wspomnienia bohatera o wszystkich jego zmarnowanych miłościach, romansach i jednorazowych przygodach. Niby śmnieszny, a wcale niewesoły. Zupełnie tak samo, jak Twój wiersz. Im więcej się miało nic nie znaczących romasów (niekoniecznie z własnej winy), tym bardziej człowiek czuje się nic nie znaczącym dla nikogo przedmiotem - stąd ten jakby rozpaczliwy krzyk Peela w puencie: nie dam się tak łatwo zapomnieć. Tak rozumiem zakończenie. Daję plus, bo mi się to podoba. :-)

Kaliope, dlaczego wpadasz tylko na chwileczkę? Wpadaj na dłużej i zapraszam do rozmów! Ja też jestem żywym przykładem tego, o czym mowa w wierszu i pod wierszem. I nie jesteśmy jakimiś rzadkimi wyjątkami, Kaliope, co dla mnie wcale nie jest pocieszające. Ale żyje się tylko raz, więc cieszmy się tym, co mamy - świat jest piękny, nie tylko straszny. :-))) Dziękuję za jeszcze jedną pochwałę mojego skromnego wiersza. Kłaniam się nisko. :-)

Roklinie, bardzo mi sie podoba twoja piosenka! Aż się prosi o wesołą melodię w rytmie marsza! Zapluszam. :-) Ja też jestem włóczykij i uwielbiam wędrować po dziczy, i tak naprawdę tam się czuję najlepiej.

Oczywiście, Roklin, temat jak rzeka i wiele już o tym powiedziano oraz napisano, ale to niewiele zmienia, niestety. Jednak dobrze, że widzimy te zjawiska i że są ludzie, którzy z nimi walczą. "Nie możemy świata naprawić, ale możemy go poprawić", jak mawiał mój profesor od pedagogiki. No, ja też uciekam do roboty. :-)