Oxyvia

Dzięki serdeczne, Magu! Za podobaśkę i za plus! I za zaskoczkę tyż! ;-)

Czyli wybieraj świadomie: albo niebo, albo piekło - dobro albo zło... Ale czy to się da zawsze oddzielić? Pozdrawiam, Krysiu. :-)

Kochana Kaliope, w takim razie podwójnie dziękuję Ci za uznanie! Bo przedzieranie sie przez coś, co sprawia trudność, to podwójna praca w zrozumieniu, a poza tym rzadko komu podoba się coś, co nie do końca ogarnia. Rozumiem kłopoty z wyobraźnią przestrzenną, dużo ludzi je ma, obecnie na ogół są one określane jako "zaburzenia lateralizacji" i moja córka też to posiada. :-) Wiesz co? Najlepiej narysuj sobie to, co czytasz w kolejnych wersach i/lub strofach. Moja Małgośka w ten sposób w szkole przeszła przez zadania matematyczna, fizyczne i chemiczne - nie wiem, czy inaczej dałaby sobie radę z ich zrozumieniem. :-) Pozdrowieństwa.

A najgorsze, że takie sapery przechwalają się niesłychanie, jakie to z nich ogniste ogiery, jakie siły mają na stanie. ;-) No a potem żałosna niemożność i zwiędnięte smutno (za)pały. Może lekarz saperom pomoże? Jeśli zgłoszą się doń samochwały.

Czyli wszystko zbudowane jest z pierwotnego chaosu, który jest cały czas obecny w nas samych, aż w końcu wszystko obraca się na powrót w niego? Poniekąd zgadzam się z tym. Porządkujemy świat politycznie, obyczajowo, religijnie, filozoficznie, tworząc nieświadomie coraz to nowy chaos. Porządkujemy naukę, dowiadując się przy tym, jak niewiele wiemy i w jakim chaosie jest nasza wiedza. Czy o tym jest wiersz?

No, a poza tym być pod gust jakiegoś Pana - nieee... Nawet, gdybym była niesłychanie zakochana. ;-)

Bardzo dziękuję, Lilko, za te słowa uznania. Jak widzisz, nie każdemu spodobał się mój prywatny koncept początku wszechświata, tego sprzed Wielkiego Wybuchu (którego być może wcale nie było), bo to "nienaukowe". ;-))) Bardzo się cieszę, że wiersz Ci się podoba. A słowa? - jedne lubimy, inne nam się źle kojarzą albo po prostu nieładnie brzmią. Sprawa indywidualna. Serdeczności. :-)

Izbo, dzięki za pochwalenie i za wszelkie uwagi. :-) Te cztery "do" musza jednak zostać, bo tylko tak jest poprawnie gramatycznie: można ubijać coś DO innej postaci (no, można też NA inną postać, ale wydaje mi się, że gdyby w jednym zdaniu raz było "do", a raz "na", to właśnie byłoby niepoprawnie). Stwardnienie rozsiane to ciężka choroba systemu nerwowego łącznie z mózgiem. Rozumiem, że nie może się dobrze kojarzyć. Jest tu użyte oczywiście celowo jako metafora coraz większego twardnienia i zastygania wszechświata - od energii (a nawet dużo wcześniej) poprzez pierwsze atomy, gaz, płyn, galaretę, aż do ciężkich substancji. Mój nieokreślony Peel uważa bowiem, że to twardnienie - począwszy od punktu i jego wybuchu w prostą - jest chorobą czegoś nieokreślonego, co było nieruchome, idealne, bezcielesne i wieczne w przeszłość. :-) Uściski serdeczne.

Emmo, dziękuję, bardco się cieszę, że Ci się podoba. :-) Ten wiersz nie ma nic wspólnego z nauką, więc nie można mówić, że jest nieścisły naukowo - on w ogóle nie jest naukowy, ani w calu. A co jest nie tak z zakończeniem? Dziękuję za bravo. :-))) Pozdrawiam ciepło.

Jasne, że nie jest to rozprawka naukowa, a tylko ogromny skrót, w dodatku zahaczający mocno o metafizykę, która absolutnie przedmiotem nauki być nie może. To moja prywatna baśń o początku. Dziecinny? W czym? Bardziej od Biblii na przykład? Albo od Narnii? ;-) Dzięki za koment i poświęcony czas. Pozdrowieństwa.

Dzięki za pochwałę, Dzie Wuszko! Kwant właśnie ma się ściągać w atom, czyli energia w materię - dokładnie to jest sensem wiersza. Naiwniacki naukowo? Ale to nie jest książka naukowa! ;-) A jaka kosmogonia nie jest "naiwniacka"? No, ale pochwała od Ciebie - Wyjątkwej Marudy - to mimo wszystkich zarzutów jednak sukces nieopisany! :-)))

Na początku był punkt.. Takie nic wśród nicości, ział otchłanią wciągania albo pluł wybuchem. Punkt. Bez czasu, bez treści, lecz centralna część osi w wyobraźni szaleńca przed głębią i ruchem. Wreszcie rzygnął w dwie strony, rozciągnął się w prostą. Wyobraźnia ruszyła z punktu jak z kopyta ku biegunom wszechrzeczy, ku wiecznym sprzecznościom, w których brak odpowiedzi na miliony pytań. Potem punkt nagle zadrgał i ruszył w obroty, najpierw trochę nieśmiało, że oba promienie wirowaniem zabłysły jak kielichy złote, stożki światła, co z punktu wypływają lśnieniem. Te promienie wciąż szersze zataczały kręgi, a wzdłuż stożków spiralnie czas popędził w wieczność, w końcu kielich z kielichem w płaszczyźnie się zbiegły szerokimi bokami, tworząc czasoprzestrzeń. Już trójwymiar się kręci, rośnie balon wielki, a z prapunktu bez przerwy energia wytryska i falami się zderza w materii kropelki, które czas kręty zbija w ciężkich gwiazd rozbłyski. Gaz się skupia do płynu, do wrzącej fontanny, później do galarety, do bitej śmietany, która w coraz to gęstsze wałkuje się stany, w coraz większe atomy ściągają się kwanty - i tak chaos zastyga w stwardnienie rozsiane.

Ha ha! Dobry wierszyk dla maluchów - daje pole do dyskusji dorosłych z dziećmi na temat istnienia/nieistnienia ufoludków. Niczego dzieciom nie narzuca, zresztą dorosłym też nie, ale prowokuje dzieci do zastanowienia się. :-)

Dla mnie jest to wiersz o rozpadzie związku lub całej rodziny (ale jeśli tandem - to raczej chodzi o parę). Peelka nie pamięta, od którego roku żyje w niekończącej się nocy bez dni, czyli w derpesji i lękach. Musi przebudować całe życie - wszystko zmienić, a to dla nikogo nie jest łatwe. Echa (wspomnienia) awantur i wrzasków nie pozwalają jej na wewnętrzne wyciszenie. Nie ma pewności, komu to wyciszenie się uda, a kto juz na zawsze pozostanie raniony traumą. Tak rozumiem ten wiersz. Dla mnie jest "czarny" i piękny. Plus, oczywiście.

Tak, musi mieć to coś, a przede wszystkim jest to rzecz gustu jednak. Dziękuję i nawzajem, Nato. :)

Może rzeczywiście zbyt "kalamburowaty" wyszadł, ale jeśli myślę nad zmianami, to tylko w obrębie puenty. Dzięki za czytanie, Oxy. Pozdrawiam :) Puenta jest najważniejsza. Jeśli ja dobrze sformułujesz, byc może to naprawi cały wiersz. Serdeczności.

Anno, szczerze mówiąc, gdyby nie Twoje komentarze, trudno byłoby mi wpaść na to, że to kochanka i kochanek są [odmiotami wiersza. Chyba nie domyśliłabym się. A i moi poprzednicy - ci sprzed Twojego wyjaśnienia - jak widzę, też nie skumali, że to o to biega. Trochę za mało jasny ten wiersz. Natomiast metafory pomysłowe. :-) Pozdrawiam ciepło.

Kaliope, wiersz piękny i w moim ulubionym stylu. Zapluszam, oczywiście. Ale mam jedno drobne ale: "najbliższą kroczy z dróg - w serca potrzebach" - ten ostatni wers jest niezręczny, kostropaty, nierytmiczny, niemelodyjny, niezrozumiały - psuje cały wiersz na zakończenie. A to puenta, a więc wers najważniejszy. Proszę, spróbuj go uładzić i wyszlifować, bo szkoda tak wspaniałego klejnotu... Czasem lepiej dodać całą strofę, jeśli trudno coś wyrazić jednym wersem, niż zepsuć wiersz tymże jednym, niezgrabnym wersem. Pozdrówka. :-)

Czytam podobnie jak Iza. Ale coś czuję, że nie do końca rozkminiłam zamysł Autorki? W kazdym razie bardzo ciekawy wiersz. I oruszający - rzeczywiście dlatego, że brak w nim tkliwości i ozdobników, zachowuje styl nieledwie reporterski (oprócz tego, że korespondencyjny). Bardzo dobra forma. Wrócę jeszcze.

Piękny opis mlecza. Ja też je uwielbiam, przecudne kwiaty, szczególnie, kiedy kwitną całymi łąkami na początku maja, całymi polami - to jest coś fantastycznego! Dlaczego zlikwidowałaś plusowanie? No to jak mam Ci dać wyraz mej adoracji wiersza???

Rozmowa z córeczką? Ja tak rozmawiam z córeczką (obecnie 24-letnią, ale zawsze tak sobie gadałam z nią). Cudeńko, Anko. Bardzo mi się. Bardzo. Plus, oczywiście. :-)

ja go nie wysyłam, ja dywaguję. ;) :D Achaaa... Uff, to dobrze. ;-D

Jak to: życie przeleciało, Magdo??? A gdzie Ty już wysyłasz biednego Czarka?!!!

Nato, rozumiem, oczywiście. Nie każdy mój wiersz musi Cię zachwycać, a nawet żaden nie ma takiego przymusu. ;-))) Wydaje mi się, że w takim razie wolisz wiersze regularne. Ja właściwie też. Ale większość ekspertów zarzuca mi, że to staromodne i oklepane. No bo tak jest w rzeczy samej. :-) Dzięki za przystanięcie, poczytanie i wpis. Serdeczności. :)

Przemiły [color=grey]Szaro[/color][color=brown]bury[/color], bardzo Ci dziekuję za taką pochwałę, ale oczywiście przesadzasz i dobrze wiesz o tym - Krasicki to jak dotąd niezrównany bajkopisarz! Zresztą to on wprowadził ten gatunek na grunt polski, więc już sam ten fakt stawia go w czołówce naszych poetów. A ja? No cóż - takie tam popłuczyny... Ale miło mi jest ogromnie i już myślę nad następnym horrorem. ;-))) Ciepluśności. :-)