Naram-sin

@Witalisa Dziękuję za sprostowanie.

Obraz, pomysł jest dobry, tylko po co lejesz tyle wody? To było dobre przy pisaniu wypracowań szkolnych, w wierszu jak się wszystko rozwodni, rozmyje, to już nie ma żadnego smaku.

Brzmi jak wyjęty żywcem ze scenariusza do niskobudżetowego horroru. Dziś w nocy będę bał się zasnąć.

Trzeci wers pierwszej zwrotki zgubił sylabę. Wiersz cieplutki jak sweterek z owczej wełny, pełen życiowej mądrości i życzliwości do ludzi.

Może wzlecę na miotle? - - przy takim zapisie unikasz robiącego kiepskie wrażenie rymu.

A ciekawe jakie?- gdybyś uchylił rąbka tajemnicy, obraz byłby soczystszy. Tak ciągle nudzisz, ale w miniaturach dajesz radę.

Dwa "-ące" imiesłowy odrobinę drażnią słuch. - uśmiech twoich ust - tautologiczny. Nie wystarczy twój uśmiech po prostu? To szczegóły, bo jako całość - czyta się.

Motyw łez bardzo ryzykowny, ale udało się go podjąć z finezją i ciepłem.

A Jego Królestwo przecież nie z tego świata było. Skąd więc obawy?

Ptomainowe serca - dojmująco celne.

Jest ok.

Porównując z tym, co jeszcze tydzień temu kolega tu serwował, to jest niezaprzeczalnie progres. Rytm coraz lepszy. Styl patetyczny, ale nie razi to, gdy forma jakoś trzyma fason, a treść jest przemyślana. Na plus - odniesienia kulturowe, antyczne (to chyba ukłon w stronę Alicji, która nie lubi truposzy). Można pisać stylizacje, jak ktoś lubi, może za jakiś czas przyjdzie chęć na powiew świeżości.

Już zacieram łapki.

Są przecudne i nie trzeba tego czytelnikowi pchać przed oczy. Pokaż motyla, jak go widzisz. Kolory, sposób poruszania się, grę świateł, i co tam jeszcze w nim rezonuje z Twoją wrażliwością.

owo zagubienie albo owe zagubienia Tym razem w wierszu jest poezja, zwłaszcza w drugiej jego części. Przedostatnia cząstka zawiera jakieś przyjemnie nostalgiczne triggery.

To naśladuj udolnie. Chodziło mi o wyraz "przecudnym". I manierę nazywania obiektów, że piękne, tajemnicze, śliczne, słodkie... Poszłabyś do ogródka z farbkami i kolorowała kwiatki, żeby były bardziej...?

Życie. Miałem kiedyś przez pół roku sporego pająka w łazience. Zaprzyjaźniliśmy się, to znaczy ja zostawiłem go w spokoju i nadałem mu imię, a on mi skutecznie wytępił wszystkie rybiki.

Coś w tym jest.

Znakomity wiersz. Pióro zdradza dużą dojrzałość poetycką, a co za tym idzie - umiejętność zachowania idealnego balansu między uczuciami a środkami artystycznego wyrazu. Emocje są dawkowane precyzyjnie, za pośrednictwem przemyślanych, dopracowanych obrazów.

Koncepcja się broni, ale wykonanie jeszcze nieporządne. Moja dziewczynka niepokoi.

Ładnie namalowany, ale imitacjami to przywaliłaś w łeb, gdy w subtelną, nastrojową całość wepchał się taki nieliryczny szmelc. Efekt jak poniżej:

Sztampa. Tyle się dzieje dokoła, a ty bawisz się złotem głupców.

@Wakss 1) Zdecydowałeś się na "biały sonet", i bardzo dobrze, bo skupiłeś się na rytmie, a nie na kleceniu rymów. Efekt jest ok, możesz sobie postawić piwo (bezalkoholowe). Próbuj dalej ,może w kierunku sylabotonika? To taki wiersz, gdzie nie tylko średniówkę masz regularną, ale rozkład akcentów we wszystkich wersach jest identyczny. 2) Pewnie niedługo przejdziemy do rymów. Na początek: unikaj - gramatycznych (gdy rymują się dwa słowa w tej samej formie: np. kochałem-płakałem, marzenia-westchnienia, kwiaty - światy); dokładnych (duży stopień podobieństwa - np. serce - w rozterce). Niegramatycznie rymują się np. drzewa-śpiewa. To nie jest rym gramatyczny, ale dokładny. Wyższą szkołę jazdy masz przy rymach niedokładnych - asonansach (taki sam układ samogłosek: brama-świata). @Alicja_Wysocka Dziękuję, masz tzw. łeb. Temat odłóżmy na bok. Czytałaś "Kwiaty zła", Baudelaire'a? Tam pełno takich rzeczy. W liceum też miałem na niego fazę.

Zgrabny. Do popołudniowej kawy z ciastkiem.

Do wywalenia i obiecania, że to się więcej nie powtórzy.