Naram-sin

Myślę, że spodobałby się dzieciom, i to wcale nie jest zarzut. Napisanie dobrego wiersza, który trafiłby do dziecięcej wyobraźni i wrażliwości jest trudniejsze, wbrew pozorom, niż seryjne bicie poetyckich liczmanów.

Wiersz jest słaby, ale zerknąłem do Twojego portfolio i zauważyłem sporo dużo ciekawszych utworów. Nie brakuje Ci wyobraźni, ale przy pisaniu tego tekstu wyraźnie zaspała. Wiersz ulepiłeś ze złota głupców. Zabrakło czegoś,co nadałoby opisywanej sytuacji cech indywidualnych, wyróżniających ją z setek innych, opisanych już wcześniej zarówno przez wielkich poetów, jak i przez wielkich grafomanów tego świata.

Świetny tekst z sugestywną, wieloznaczną puentą. Odbiór wymaga umiejętności poruszania się po peryferiach znaczeń i pewnego wysiłku, bo nie wszystko jest podetknięte pod nos, "śliczne", "ulotne", "zmysłowe" i "motylo-tęczowe", stąd może utwór przeszedł bez echa. cienie bez imion są kluczowe, bo nadanie imienia to powołanie do życia. W tym opisanym niespotkaniu wyczuwa się głębokie wrażenie odrealnienia, tęsknoty za wejściem w jakąś dotykającą czułych strun interakcję. Takie refleksje i emocje mogą towarzyszyć ludziom, którzy spędzają Boże Narodzenie w podróży.

Podejrzewam, że to opis (całkiem udany, naturalny) narcyzicy, dla której inni są jedynie obiektami, służącymi do zaspokajania określonych potrzeb, najczęściej emocjonalnych. Relacje z ludźmi służą do tego, aby tę bajkę potwierdzać i utrzymywać przy życiu, bez wątpienia kosztem ogromnej utraty własnych zasobów.

Wystrzegaj się takich banałów. Wiersz jest smutny, obraz jest smutny, nie trzeba dodatkowo tego smutku podsuwać czytelnikowi przed oczy. Za dużo imiesłowów: zmoczona,, zacumowany, osamotniona. osamotniona - ja bym to też wyrzucił z tekstu. Ale ogólnie wiersz daje radę.

Dobry. Każda interakcja społeczna jest grą. Największy problem polega na tym, że współczesne relacje najczęściej są efemeryczne i traktowane użytkowo. Czytałem niedawno o ludziach z portali randkowych, którzy zanim umówią się na spotkanie, najpierw umawiają się na półminutowe przelotne "obejrzenie się", żeby ocenić, czy warto "tracić" czas. I nie wiem, dokąd zmierza ludzkość, jeśli spotkanie, rozmowę z drugim człowiekiem uznaje się za stratę czasu i jakichś własnych zasobów. Poświęcenie drugiej osobie wiersza w takim kontekście byłoby niewybaczalnym marnotrawstwem. Podbudowuje fakt, że jeszcze niektórym chce się zatrzymać, uważnie przyjrzeć kartom w tej grze.

Trzeba poszukać dobrego fizjoterapeuty. Albo pojechać do sanatorium, tam się żyje! Tematy na lepsze wiersze też się znajdą ;)

@Domysły Monika trafiła w punkt. Życie mieszkańców, ich losy i doświadczenia, stają się integralną częścią domu, zapisaną w pamięci miejsca, w nieuchwytnej aurze, w cieniach manes loci, na które otwiera się wiersz.

Pokrętna składnia - nie dało się prościej? Tekst się dusi w tych dziwacznych konstrukcjach, Metaforycznie jest przyzwoity, wszystkie obrazy tym razem z jednej parafii - ok. - z liściem bananowca zmysłowo wieńczącym całość.

Skoro sam przyznajesz, że z rymowanymi idzie Ci tak sobie, to nie będę glanować szczeniaczka. Gdybyś był zainteresowany, to pod tekstami Wakss-a Alicja Wysocka i ja daliśmy trochę wskazówek technicznych dla chętnych. Jeśli uderzasz w słowiańskie tradycje, to oczywiście jest też Leśmian, do poczytania i zainspirowania się, byle twórczego. A tak mi się przypomniało, może znasz. I z tekstem Leśmiana I jeszcze coś z Łotwy:

@Somalija Mezopotamia, Akad.

Ależ ja tylko dobrze radzę podmiotowi lirycznemu. Dlaczego wszyscy artyści jak piją, to piją na ponuro? Lepsza łącka śliwowica.

kapliczki, których strzeże Bóg Wiersz lepszy od niejednej pieśni kościelnej.

@Poezja to życie Może jednak lepiej tak:

1) Monotonny gramatycznie (wałęsały, rządziły, pomagała, szukał... itd. , czasowników jak mrówków), a szkoda dobrych, niekiedy błyskotliwych obrazów (myśl bała się myśleć). 2) Dobrze, że (chwilowo? na stałe?) odpuściłeś sobie krzewienie życiowych mądrości. Noc rzeczywiście była prawdziwa, można nawet rzec.

@Leszczym Widzę, że koniecznie musisz, to dawaj przynajmniej w banię na wesoło, inaczej szkoda wódki.

O takich sformułowaniach raz na zawsze trzeba zapomnieć i wybić je sobie z głowy. Czy sam autor wie, co miał na myśli? Jest sposób na poprawę. Jak najwięcej czytać, żeby nie powielać tego, co już kiedyś napisali inni poeci, i odkrywać potencjał języka (tworzywa), żeby kreatywność nie zmierzała w dziwnym kierunku.

Niech będzie sielski. Tylko przesłodzonej herbaty też się nie da pić. Spróbuj być trochę sknerą i oszczędzać cukier.

Wieloznaczny w swej prostocie. Dobrze to zrobione.

Rasowy. Z pazurem, a raczej z kłem ;) (przyszwendać, nie przyszwędać.)

@Unapali Dobry start, później wiersz łapie zadyszkę. Jest w nim rzeczywiście bałagan, np, powtórzenia - czy to użyty z premedytacją środek wyrazu, czy nie było pomysłu, jak to napisać inaczej? Bezsensowne życie to oklepana tzw. stara śpiewka. Przepracuj może jeszcze ten tekst. @Alicja_Wysocka Wypróbuj kołdrę sensoryczną.

Fascynuje bogactwo języka, znajomość licznych slangów, rejestrów, żargonów. Treść może nie daje po oczach efektem wow, za to za warstwę lingwistyczną należy się szacun. Możliwe, że to jest jakiś overthinking, ale zarejestrowany z bezlitosną drobiazgowością. W tym wierszu poetyckie obrazowanie jest sposobem na doświadczanie świata.

Modlitwa jest aktem tak intymnym, że nie będę przeszkadzał.

Okryj dziewczynę czymś ciepłym, bo zmoknie i się przeziębi.

Patos aż kipi spod skaczącej pokrywki, a autor dolewa do ognia pod tym kotłem. Mniej więcej tak do tej cząstki o cegłach, wiersz nawet wciąga, później zamienia się w krzykliwą fanfaronadę. Ani to do niczego nie przekonuje, ani nie wzbudza emocji, nawet utożsamić się nie ma jak z jakimś przesłaniem, bo go nie ma. Niektóre metafory, takie jak odzienie wieczne, wbrew intencji piszącego, po prostu śmieszą.