Naram-sin

@Konrad Koper Wręcz przeciwnie. Klisza goni kliszę. Ja jestem człowiek konkretny i tak na puste słowo nie uwierzę. Materiałem poetyckim jest język i obraz, tego tutaj nie ma.

@Duch7millenium Chciałbyś. ;)

Po tym zestawie pierwszy raz od dawna mam smaka na wódkę i śledzia.

@Deonix_Wiersz jednak potrzebuje tych słów, które nie wybrzmiały. Ich nieobecność pociąga za sobą ułomność, niekompletność świata przedstawionego. Sęk w tym, żeby znaleźć metaforę, a nie jej płytki substytut.

@Witalisa Dziękuję za sprostowanie.

Obraz, pomysł jest dobry, tylko po co lejesz tyle wody? To było dobre przy pisaniu wypracowań szkolnych, w wierszu jak się wszystko rozwodni, rozmyje, to już nie ma żadnego smaku.

Brzmi jak wyjęty żywcem ze scenariusza do niskobudżetowego horroru. Dziś w nocy będę bał się zasnąć.

Trzeci wers pierwszej zwrotki zgubił sylabę. Wiersz cieplutki jak sweterek z owczej wełny, pełen życiowej mądrości i życzliwości do ludzi.

Może wzlecę na miotle? - - przy takim zapisie unikasz robiącego kiepskie wrażenie rymu.

A ciekawe jakie?- gdybyś uchylił rąbka tajemnicy, obraz byłby soczystszy. Tak ciągle nudzisz, ale w miniaturach dajesz radę.

Dwa "-ące" imiesłowy odrobinę drażnią słuch. - uśmiech twoich ust - tautologiczny. Nie wystarczy twój uśmiech po prostu? To szczegóły, bo jako całość - czyta się.

Motyw łez bardzo ryzykowny, ale udało się go podjąć z finezją i ciepłem.

A Jego Królestwo przecież nie z tego świata było. Skąd więc obawy?

Ptomainowe serca - dojmująco celne.

Jest ok.

Porównując z tym, co jeszcze tydzień temu kolega tu serwował, to jest niezaprzeczalnie progres. Rytm coraz lepszy. Styl patetyczny, ale nie razi to, gdy forma jakoś trzyma fason, a treść jest przemyślana. Na plus - odniesienia kulturowe, antyczne (to chyba ukłon w stronę Alicji, która nie lubi truposzy). Można pisać stylizacje, jak ktoś lubi, może za jakiś czas przyjdzie chęć na powiew świeżości.

Już zacieram łapki.

Są przecudne i nie trzeba tego czytelnikowi pchać przed oczy. Pokaż motyla, jak go widzisz. Kolory, sposób poruszania się, grę świateł, i co tam jeszcze w nim rezonuje z Twoją wrażliwością.

owo zagubienie albo owe zagubienia Tym razem w wierszu jest poezja, zwłaszcza w drugiej jego części. Przedostatnia cząstka zawiera jakieś przyjemnie nostalgiczne triggery.

To naśladuj udolnie. Chodziło mi o wyraz "przecudnym". I manierę nazywania obiektów, że piękne, tajemnicze, śliczne, słodkie... Poszłabyś do ogródka z farbkami i kolorowała kwiatki, żeby były bardziej...?

Życie. Miałem kiedyś przez pół roku sporego pająka w łazience. Zaprzyjaźniliśmy się, to znaczy ja zostawiłem go w spokoju i nadałem mu imię, a on mi skutecznie wytępił wszystkie rybiki.

Coś w tym jest.

Znakomity wiersz. Pióro zdradza dużą dojrzałość poetycką, a co za tym idzie - umiejętność zachowania idealnego balansu między uczuciami a środkami artystycznego wyrazu. Emocje są dawkowane precyzyjnie, za pośrednictwem przemyślanych, dopracowanych obrazów.

Koncepcja się broni, ale wykonanie jeszcze nieporządne. Moja dziewczynka niepokoi.

Ładnie namalowany, ale imitacjami to przywaliłaś w łeb, gdy w subtelną, nastrojową całość wepchał się taki nieliryczny szmelc. Efekt jak poniżej: