Naram-sin

Ok.

Te (zło)życzenia nieźle wyszły.

Nie przekonał mnie ten wiersz. Sprawia wrażenie, jakby pisała go bardzo młoda osoba, która niewiele wie o prawdziwym dorosłym życiu i sugeruje się powierzchownymi wyobrażeniami. To nie jest utwór kogoś, kto z niejednego pieca jadł, a raczej rodzaj apostrofy - do siebie samego(samej) jak już będę duży (duża), napisany z bardzo naiwnej perspektywy. Spróbuj nie wymyślać sobie tematów, których nie dotknąłeś (dotknęłaś) własnym doświadczeniem, bo wtedy wiersz jest tylko pustą skorupką i traci wiarygodność. I zanim zaczniesz używać mowy wiązanej, zapoznaj się z tzw. bazą - jak stworzyć regularny rytm, jakich rymów unikać (np. gramatycznych: upadków/wydatków, wzmacniamy/doceniamy, itp.). Nie wiem dlaczego początkujący poeci z uporem porywają się na wiersze rymowane. O wiele łatwiej zacząć od wierszy wolnych, gdzie można skupić się na treści, obrazowaniu i języku.

Brzmi jakoś niepokojąco. O gwałcie to jest?

Jakby relacja z terapii przez rebirthing.

Myślę, że Twoja odpowiedź ma sens, jeśli weźmiemy pod uwagę to bardziej 'lightowe' znaczenie słowa masochizm, takie, o jakim piszesz.

@Poezja to życie W tym wierszu ich nie ma.

Wiersz za bardzo mentorski, za dużo w nim 'nauk'. Autor chyba miał na myśli nieświadomość konsekwencji wyborów, jakich dokonujemy. Ludzie dają się omamić, zmanipulować, idą hurmem na Moskala, Niemca, lewaka, pisiora, i nie zdają sobie sprawy, że później będą żyć w określonej ich decyzjami rzeczywistości.

@Poezja to życie No i co ten wiersz powiedział czytelnikom, o czym sami by nie wiedzieli? Co odkrywa? Czy wzbudzą ciekawość - zjawisk, ludzi? Czy tylko powiela gdzieś powiedziane, gdzieś usłyszane?

@Roma Ostatnia czastka to ten moment, w którym poezja spotyka sie z przeszywająco precyzyjną intuicją. Bo to jest jądro miłości, jedna z przenikliiwszych definicji, jaką czytałem.

@Maciej_Jackiewicz Puenta, mówiąc językiem internautów, zrobiła mi dzień. Zjawisko grafomanii stare jak świat, a jednak wciąż jest w tym potencjał. Chyba każdy poeta, śmiem podejrzewać, coś na ten temat spłodził.

Czereśnie na brzozach??? Poza tym malowniczy, soczyscie zmysłowy obraz.

@czeyen84 Jeżeli pozwolimy AI zawłaszczyć przestrzeń, która powinna być pozostawiona ludziom i ich wrażliwości, np. emocjonalną, to tak będzie wyglądał świat.

Kapitalnie ujęte, kilka słów, a pod względem treści - jak wielowymiarowa diorama.

Tak właśnie.

Piosenkowy taki, w stylu dawnych dobrych przebojów jak np. Piosenka jest dobra na wszystko, więc można tak samo i o wierszach. Na wokalistę pasowałby niezrównany Mieczysław Fogg, gdyby jeszcze żył. Do tego ciasteczko, dobra herbatka, przy których można się zadumać, powspominać i powzruszać.

Nawet, jeśli znajdziesz odpowiedź na te pytania, to i tak ostatecznie stwierdzisz, że nic o Niej nie wiesz. I tak jest chyba lepiej. Inaczej poeci nie mieliby o czym pisać.

Tzw. tekst pogranicza prozy poetyckiej i poezji. I jak już chciałem sobie dać spokój z twórczością Z. Bieńkowskiego, którym już bezsprzecznie kilka osób zanudziłem, tak nagle pojawia się twój wiersz, i od razu wywołuje skojarzenie z Konstrukcją wspominania ciebie: (...) Z trudem dochowywana do myśli o tobie łza własnym nurtem żłobi sobie drogę w powietrzu, szukając przejętym od ptaków instynktem ujścia w obłoki. W twojej twarzy ciemność hoduje do światła młode, nie urodzone jeszcze w astronomicznych tablicach gwiazdy Uczą się nosić wygląd, posiadać blask i inteligencję przyszłych wzruszeń, nie pomyślanych jeszcze ludzi. (...) Chciałbym, bo to przecież nie ode mnie zależy, byś była młoda i miała kształt jednej z tych gwiazd, co się tak długo twojej twarzy uczyły. Oczywiste, że to stylizacja, w konwencji jakby modlitewnej, mistycznej. Styl akurat ma tyle podniosłości, ile trzeba, adekwatnie do zamysłu całości.

Zapewne miało być o miłości. Podstawiłem sobie jednak pod te zaimki wyszczególnione majuskułami 'poezja' i stwierdziłem, że też pasuje To, naturalnie, mój czytelniczy eksperyment. 'Ślepa poezja' - jak myślisz - byłoby nad czym się zastanawiać?

Na splin to jeszcze zawsze pozostaje jeden sposób, acz ryzykowny - upić się na wesoło. Tylko nie w towarzystwie tych z grobowymi minami.

Piszę o tekstach, ale jak autor podejmuje polemikę, to oczywiście, że wkraczamy już na teren przekonań, poglądów, itd. Ja też przeważnie nie. Ale w końcu możemy się 'pięknie różnić'. - wiem, gdzie i kiedy nie miałem racji i nie zamierzam więcej narzucać Ci własnego odbioru czytanych tekstów.

Ten wiersz już chyba się tam znalazł.

Zachęcałbym do dwóch rzeczy - do skrócenia wiersza i okrojenia go z zapychaczy i słów zbędnych, żeby całość nie wyglądała jak "opis zdjęcia na lekcję j.obcego", bo nie trzeba drobiazgowo charakteryzować wszystkich detali. Lepiej skupić się na kilku najbardziej przemawiających swoją symboliką, ekspresją (tu jest miejsce na subiektywny autorski wybór, z zaznaczeniem, że już sama selekcja materiału zawiera jakiś przekaz, jest elementem wiersza i jego treści). "Luzactwo" mogłoby pójść w kierunku upotocznienia języka, opowiedzenia historii tak, jakby się relacjonowało widok z okna, przy użyciu rejestrów najbardziej zbliżonych do używanych współcześnie. To dotyczy głównie zastosowania inwersji, które niepotrzebnie dają nienaturalny efekt i zwracają na siebie uwagę.

Bardzo silne pragnienie katharsis musi gdzieś znaleźć swoją realizację.

Czy ideały mają wiele wspólnego z prawdą? Sama w sobie jest może jakimś celem do osiągnięcia, ale idealizm wykrzywia rzeczywistość, bo na swój użytek wybiera tylko jakiś jej fragment, a nie może być prawdziwe coś, co jest niepełne i nie daje rzetelnego obrazu o całości.