Witalisa

Oczywiście, chodziło mi o to, że z "ascetycznego" punktu widzenia ta metafora z rdzą (i może klepsydrą, jak odczytuję) jest przekombinowana (motyw nawet urokliwy, ale całość puszcza w szwach – piasek nie sypie się z nieba, może przesłonić niebo w burzy piaskowej, no i jest dalej "normalna" kurzawa). Tytuł zbioru nic tu nie wnosi. Doceniam zmysł obserwacji (choć to ogląd, nomen omen, jakby na sucho). Pozdr.

@Naram-sin @Naram-sin – haikuista musi westchnąć przy takiej konstrukcji: A zakończenie – erekcjato?

@Dagna – dziękuję za wrażliwą lekturę; forma na wzór japońskiej pieśni wiązanej, podam przykład: Oto lutnista z malwą zatkniętą w miękki kołpak Kakei W żalu po krowie z czcią nawiedzamy łąkę wieczorną porą Bashō (30 i 31 strofa poematu z 1684 r. "W wichurze strof szalonych" w tłum. A. Żuławskiej-Umedy) Co ma wół do lutnisty? – wół jest wizerunkiem boga poezji.

@Naram-sin – brakło narzędzi; nie zakładałam, że Czytelnik będzie znał teorię połączeń międzystrofowych w japońskiej pieśni wiązanej (która z reguły jest zapisem biesiady poetyckiej, ale może też być utworem autorskim) – powiedzmy: rozpoznanie bojem. Nie jestem znawcą ani wyznawcą – po prostu praktykuję na swój sposób (to też efektywna metoda poznawania odległej kulturowo poetyki). A prowadzenie myśli poprzez obrazy wprost mnie fascynuje (ta propozycja podzielenia utworu na miniatury – rozbrajająca😉); haikuiści zwykle zapisują bezpośrednie wrażenia, natomiast w pieśni wiązanej wymyślają obrazy (powiedziałabym, że one się pojawiają). Co do długości utworu: to dziesięć strof z 18 (krótsza forma, najpopularniejsza była 36-strofowa). (Ktoś zaanektował "rozedrgane powietrze"?; nawiązania do literatury to honkadori, ale w tym wypadku nie powołuję się na to).

Rozpełzłe mary posypują swe głowy popiołem brzasku Cierpliwą groźbą błyszczą w słońcu lancety cierni Wznoszą się z dolin dźwigając skrzydła ptaków rozgrzane wiry W rozedrganym powietrzu łamią się wszystkie drogi Gorzko smakują roztarte w smukłych palcach kryształki soli Śniada jestem jak ochra obróć się, obróć, wietrze Patrzysz na tarkę piaszczystego pagórka widzisz zwierciadło Głębia wyostrza obraz jak obmyty wodami Puls wychwytuje spokojne rytmy wokół ciche psalmodie Skok gazeli zamyka dzień bezkresną fermatą

@Waldemar_Talar_Talar – pająk się uśmiechnął🙂 (niekoniecznie sympatycznie?)

@Zawierucha7 – jedziesz swoimi schematami, choć z fantazją; życzę precypitacji. Pozdr.

"i" księżyca znalazło swoją kreskę w odbiciu na falach dachu z blachy (à la Munch) koncert podwójny a chwilami stereo na sylabę ku (2 × kuku = 2 kukułki) krągłość księżyca wypłynęła zza chmurki kupką sikorki (pisklę sikorki, gdy dostanie do dzióbka, wykręca się i daje biały balonik)

@Gerber – pomysłowy korkociąg słowny (nie, że dla zabawy).

Tango redundo Łzy z oczu wyciska, Bo chwila krótka Jest do rozstania bliska, A ty mi tego już nigdy nie przebaczysz, Że mnie na oczy swoje więcej nie zobaczysz. Ale teraz niech kwitną wszystkie kwiaty, A ty się śmiejesz i nie chcę nic poza tym. I nie wypowiem tego słowa niedobrego, Co mówi żegnaj, lecz nie mówi dlaczego. Tango redundo...

@Adaś Marek – halo! popatrz na nadawcę; zdaje się, że wyżej przedstawiono dekalog ewangelicki.

@Adaś Marek – nadaremno (ja tak znam, rymuje się).

My pobłogosławieni Ze szczytu Babel chcemy By w dobrej ziemi mógł się Plenić nasz lichy zasiew

@Dagna – przypadkowa "recenzja", chciałam tylko zobaczyć, kto się odniósł.

@Naram-sin – syrena nie usiedzi na kanapie😉

@andreas – dębowe serce wie najlepiej, co chce powiedzieć😉

@Naram-sin – istotnie, zaczyna się nastrojowo, a za chwilę wyrzutnia w holocen (ale dryfowanie bywa metaforyzowane). Co do wilków: polecam książkę Farleya Mowata (badacza życia wilków w kanadyjskiej tundrze w l. 50.) "Nie taki straszny wilk" – jest tam postać Inuity, który rozumiał mowę wilków (dzięki temu łatwo odnajdywał renifery). Dla nas to już nieosiągalne (a dzieci wychowywanych przez wilki, antylopy nie można było przywrócić/wdrożyć do człowieczeństwa). Ja akurat byłabym ciekawa wykładu.

@Naram-sin – w sprawie przypadkowości: – holocen to nasz czas, epoka polodowcowa, dryfujące kry, topnienie lądolodu (można też skojarzyć ruchome piaski) – niestabilność "gruntu"; – zapach w płucach – polisensoryczność; nie inicjacja – powrót do natury w człowieku; – przeskok do nadziei. (W jakimś stopniu podążam za wibracją słów, a konteksty się objawiają, np. rosy). @andreas – grabula🙂 pamiętam Twoje przytulanie się do brzozy.

Wchodzisz lękliwie w ciszę lasu ściętą Gdzie tylko w górze uparcie łopoce Rozdarty całun chmur sine memento A wśród korzeni dryfuje holocen Już nie rozumiesz, o czym wilki wyją Choć rozpoznajesz w płucach zapach sosen Blaski śreżogi nad ziemią niczyją Skroplą na liściach dobroczynną rosę.

@Waldemar_Talar_Talar – wszyscy lubimy swoje pomysły, wiadomo😉 Ale chciałam przede wszystkim zwrócić uwagę na to, że 6 sylab w haikowym wersie to niekonieczne wykroczenie. Pozdr.

@MIROSŁAW C. – a miałam spytać, skąd cytat (warto podawać); teraz dorabiam artystyczne pauzy myślowe, bo jakże inaczej.

@MIROSŁAW C. – więdnie trawa, siano to rezultat (metafory a precyzja – to nie byle jakie zagadnienie).

@Naram-sin – może się nie znamy na ich choreografii😉

@Naram-sin – szkoda miejsca na powtórzenia: Gnojna Góra = starówka; a serenada i bal nietoperzy – to celowy oksymoron? Taki zestaw wrażeń wstrząśnięty – niezmieszany.

@yfgfd123 – mnie źródła potrzeba (jest pod akcentem) albo: potrzeba mi źródła; może: "Luna-Ofelia" (zgadzałby się rodzaj i byłby efekt podwójnego imienia) – piękna metafora trzeba przyznać.