error_erros

Pięknie dziękuję!

Podejrzewam, że ten optymizm to bardzo subiektywna kwestia i nie każdy uzna finał wiersza za optymistyczny. Taką mam przynajmniej nadzieję - starałem się, żeby to był zwichnięty optymizm, taki w moim stylu ;D Miłość to materia tak zwinnie wymykająca się logice, że tu nawet wskazanie, kto pierwszy rzucił kamieniem, często niewiele wyjaśnia ;P

Ileż to razy u twoich okien W dłoni ściskałem serce z kamienia, Gotowe, by nim strzaskać z łomotem Jak szyby - wszystkie nasze wspomnienia. Na nich to przecież serce twardniało, One mu tępą nadały bryłę. Łap więc, co twoje - tę sercoskałę. Może cię trafi i nie przeżyjesz. I niczym kamień z serca mi będziesz, Padając trupem jak tamta miłość. Serce zachowam - z czasem rozmięknie, Wszak miało nie bić już - a zabiło.

Dziękuję!

A to po prostu rozterki związane z nadużywaniem słowa "miłość" w poezji ;> Święte słowa. Powinny być pierwszym przykazaniem początkującego poety ;P

Palce ma mokre od słodkiej śliny, Którą poetów niosły języki Na papier biały - czarne liryki, By się w pryzmacie czucia mieniły. Ukradkiem liże każdy opuszek, A cukru nie ma w żadnej ze stronic. Wśród pochopności smak się roztrwonił, Jałowy frazes gardło jej krztusi. I z pocałunkiem nie sposób oddać, I na podłogę wypluć niechlujnie. Nie dokończyła pisać, co czuje - Wiersz porzuciła pusty. Bez słowa. Dziękuję @GrumpyElf za pasjonującą rozmowę, która przyniosła mi inspirację.

Oczywiście, że tam jest literówka! Aż dziwne, że przez tyle czasu nikt nie zauważył, włącznie ze mną. Dziękówka, już poprawiam!

Tak! A już zdążyłem utwierdzić się w przekonaniu, że znowu nikt nie wie, o co mi chodzi w wierszu!

Jestem zaszczycony, że mój wierszyk był dla Ciebie inspiracją! Myślałem, że już nikt mnie tu nie czyta, a tu proszę, jaka miła niespodzianka :D Twój wiersz jest bardzo ciekawy. Te przerzutnie trochę nieoczekiwane, przez co wybijają nieco z rytmu, ale mnie osobiście podoba się taki zabieg, jest interesujący. Co do czasowników w ostatniej strofie, to rozumiem, że niektórych mogą kłuć w oczy, jak kolegę powyżej, ale ja osobiście bym się tego nie czepiał. Dla mnie taka wyliczana wygląda spoko.

No! Jedna, co załapała konwencję 😆

Dzięki piękne! 😉

Dziękóweczka 😉

Dziękuję, bardzo się cieszę 😀

Nadejdzie, na pewno ;>

Jakaż w tych dwojgu nadzieja drzemie, Że kurz dźwigają w imieniu naszym, Bez skargi żadnej gotowi zaszyć W drewnianych kościach zniecierpliwienie. W kącie czekają, dotyku głodne, Aż się przesycą ciszą wieczory. Wtedy dla ciebie zagram kolory, Ty namalujesz dla mnie melodię.

A jednak konsola, nie odkurzacz?! Co za nieoczekiwany zwrot akcji! ;D

Wiem, że to o śmierci i w ogóle, ale dawno mnie żaden Twój komentarz tak nie rozbawił xD No fakt, bluesa to akurat niespecjalnie... ;P

Słyszałem, że w odpowiedniej ilości wszystko może być zabójczą trucizną ;D Mam mnóstwo wierszy o śmierci, pod którymi można pogadać o tym na serio. Tu natomiast mamy mocno ironiczny wierszyk, więc nie wieszajmy mu na barkach tego ciężaru ;> To ciekawe, bo mnie z kolei Żwirek i Muchomorek nigdy nie kojarzyli się z żalem i pretensją :P

Nie mam zamiaru ścigać się z wami, W mokrą gęstwinę pędzić o świcie, By się pełnymi chwalić koszami. Mnie też się spieszy, ale gdzieś indziej. Ja z przyjemnością puszczę was przodem, Byście z pajęczyn szlak oczyścili, A wtedy po to sięgnę swobodnie, Czym żeście w dzikim pędzie wzgardzili. Najlepsze przecież najbardziej jawne, Z daleka nawet w gąszczu widoczne. Nie nachodziłem się, a najadłem. Od reszty życia na mchu odpocznę.

A oferuje któraś teleportację w atrakcyjnym planie taryfowym? ;D Dziękuję bardzo!

A, jak Potem, to spoko ;D

Kabaretu, no dzięki xD

Uuu... Nie ma mowy o dobrej nocy, bo po tak bezlitosnym zaoraniu na pewno nie zmrużę oka 😝

Doskonale się składa, bo nie przepadam za Tobą z tego samego powodu 😛 Dziękuję! Dojrzewasz jako użytkowniczka internetów 😝

Dziękuję. Wyrzucam sobie, że ten wierszyk jest trochę zbyt wprost i oczywisty. Ale hola hola, co ja widzę. Czy to awatar? Z twarzą? Dojrzewasz, moja droga 😁