error_erros

Może nie księżyc to, ale głowa Odcięta niebu, ku nam się toczy - Kara za ciszą rozdarte słowa I czas, co nami w dwa skraje broczył. Może wyleje się Melancholia Na las, z którego wyjemy nocą Jak wilki głodne. W oczach - pochodniach Odbije nam się wspólny nieboskłon. I może kiedy spadnie - zabije, Nie szczędząc końca duchom ni ciałom, Może nas zetrze w jedną perzynę - Niech chociaż taką świat da nam całość.

Gwarantuję Ci, że jeśli chodzi o zazdrość o udane frazy, to większego zazdrośnika ode mnie nie znajdziesz ;D Ogromnie się cieszę, że do mnie zaglądasz i że Ci się podoba moje pisanie!

Ogromnie mi miło! I w ogóle dzięki za nalot! ;D

Cóż, społeczeństwo trudno obwiniać, człowiek w tłumie głupieje i daje się programować nawet, jeśli wydaje mu się, że jest odporny. Winy upatrywałbym raczej w osobach mających nad tym tłumem władzę i cynicznie ją wykorzystujących. I tak też uczyniłem w wierszyk ;> Dzięki za miłe słowa!

Ja też poznałem je całkiem niedawno. A mam taki nawyk, że jak wpada mi nowe słowo, zwrot itd., od razu kombinuję, czy da się coś z nim zrobić ;D Dziękuję! W zasadzie ten wierszyk mógłby być jedynie dwoma ostatnimi wersami. Wszak wszystkie pozostałe są do nich właściwie tylko wstępem ;> Napisałem wierszyk o jesieni, opisując ją w sposób, jakbym opisywał kobietę. To była moja intencja, dla mnie. Dla Ciebie, jako odbiorcy, może to być wierszyk o czymś innym, co Ci tam pasuje. Ja piszę swoje, Ty w tym widzisz, co chcesz - tak rozumiem proces przekształcania wiersza w poezję. Z Twojego tonu wypowiedzi wyczuwam, że masz z tym problem, ale zupełnie nie rozumiem, dlaczego ;P Skoro, jak mówisz, nikt poza Tobą tego nie zauważa, to najprawdopodobniej oznacza, że po prostu nikogo innego to nie uwiera. Aż się boję dopytywać, co masz na myśli ;D Nie mam nic przeciwko, żebyś sobie ten wierszyk czytała, jakby był o Tobie. Co mi tam ;D

@Marek.zak1 Chyba w jakiś sposób dotknąłeś istoty tego wiersza ;> Dzięki! Jamais vu to zjawisko odwrotne do deja vu ;>

Takiej błądzącej w parku alejach, Grzejącej deszczu kroplę na skroni, Podrygującej w takt drzew szumienia, Takiej dalekiej, a takiej mojej, Takiej, przy której liście z zapałem Do pośmiertnego sypią się skoku, Takiej, jak zawsze cię pamiętałem, Już nie pamiętać - jakiż to spokój.

@poranki Dziękuję! 😉 @Giorgio Alani Dziękuję zatem. A nawet bardzo dziękuję!

@Nata_Kruk Dziękuję! Jestem jak prezydent - cały czas się uczę 😎

@Jacek_Suchowicz Czy ten optymizm na sens? 😝

@Leszczym No skoro tak to widzisz, niech będzie ;>

@violetta Dlaczego piszesz takie komentarze bez sensu? :P @Marek.zak1 O jejku, aż tak?! Dziękuję, jestem zaszczycony takim komentarzem! ;D @Manek Z moich obserwacji wynika, że właśnie tak to działa. Dziękuję! @Andrzej_Wojnowski Dziękóweczka! @Leszczym Po pierwsze: o co Ci chodzi? Po drugie: bez wyzwisk proszę ;D

@Leszczym Nie widzę związku, ale dzięki ;D

Brzuch ma być czczony jak szczęścia totem, A tłuszcz zagarniać pole widzenia, Do ciasnej klatki z telewizorem, By mózg zapragnął sam iść na przemiał. I chuć pierwotna czasem spod sadła Musi wystawić czerep na łowy, Sperma pod czaszką kipieć, a nadmiar Rozcieńczać dietą alkoholową. Ręka ma umieć szponder podrapać, Sięgać po cudze, pysk - cmoknąć stułę, Gdzie wiatr zawieje, tam się obracać. Tak człowiek władzom lepiej smakuje.

@violetta Twój komentarz, jak to często bywa, totalnie abstrakcyjny i oderwany od meritum. I tak za niego dziękuję, bo fakt, że go napisałaś każe mi zakładać, że przynajmniej przeczytałaś wiersz ;P

@Waldemar_Talar_Talar Bardzo dziękuję ;> @Monia Interpretujesz zgodnie z moją intencją! To jest takie "leż spokojnie, niech na ciebie patrzę, ale obrastaj kurzem, żebym miał świadomość, że należysz do przeszłości" ;>

Chcę cię i nie chcę wołać do życia, Więc jednocześnie żyj i umieraj, A warstwa kurzu - święta bariera Pod klucz niech weźmie wejścia i wyjścia. Niech nawet nie drgnie wokół powietrze. Kiedy cię minę, krocząc na palcach, Bo pył dni martwych rwie się do tańca, Ilekroć słońce oknem się wedrze. A wiatr jesienny niech nie naruszy Porządku epok, abym nie musiał, Myśleć, gdy dawność wypełnia płuca, Czy oddech łapię, czy już się duszę.

@Nata_Kruk Nie zastanawiałem się dotąd nad tym słowem jakoś szczególnie,.ale pod wpływem Twojego komentarza zacząłem i brzmi mi jakoś tak...teatralnie 😝 Czym się i Ty!

@Marek.zak1 Spoko, ja zajrzałem na forum po dłuższym czasie, poczytalem to i tamto i większości tekstów też nie rozumiem ;D @Franek K Dziękuję! Bałem się, że to może brzmi zbyt pretensjonalnie, ale skoro Ci się podoba, to już boję się ciut mniej 😁

To niekoniecznie jest liczba mnoga ;> To jasne, oczywiście. Ciekaw jestem, jak inni to widzą, może ktoś jeszcze będzie łaskaw się wypowiedzieć.

@Franek K Nie no, puenta to jest tu złota po prostu xD

@Monia Nie powiedziałaś nic w stylu "puknij się w łeb ze swoją interpretacją", więc daję serce ;D

@globus Gdyby nie informacja o tym, że to Twój pierwszy wiersz, nie domyśliłbym się tego. A często po wierszu widać, że jest pierwszy... :P Twój natomiast - jako pierwszy - wyróżnia się tym, że sprawia wrażenie przemyślanego. A to rzadkość u debiutantów. Jeśli interesują Cię porady: "Są ze mną też po zmroku" - moim zdaniem znacznie lepiej brzmiałoby: nawet po zmroku. I w sumie na tym bym poprzestał, jeśli chodzi o treść wiersza. Do tego momentu stworzy spójną całość i ten moment jest dobrą puentą. Ostatnia strofa nieco odstaje, sprawia wrażenie doklejonej na siłę. Nie poprzestawaj na tym jednym wierszu, pisz dalej. Są tereny do zdobycia, ale start masz przyzwoity ;>

@Monia Dla mnie to jest wiersz o samobójstwie. Potwierdź moją interpretację, to dam mu serducho ;P

Nie jestem fanem Twojego stylu ani światopoglądu. Masz swój świat i to jest całkiem ok. Osobiście kupuję Twojej "bożej" stylówy, trochę też nie potrafię traktować jej serio, ale radzę sobie z tym - uwaga, drodzy komentujący! - nie wpieprzając się i nie zabierając głosu. I tu również słowo do komentujących - jeśli nie potraficie powstrzymać się od obrażania i umniejszania tym, którzy mają inny światopogląd tylko dlatego, że jest inny - to po prostu milczcie. Polecam.