error_erros

Dzięki! Staram się robić postępy, ten utwór jest tego wynikiem. To stary wierszyk, niemal z początków mojego pisania. Wygrzebuję czasem takie różne barachła z zamierzchłej przeszłości, w których zmarnowałem dobre pomysły beznadziejnym wykonaniem i piszę je od nowa, kiedy czuję, że już jestem w stanie zrobić to lepiej. "Poltergeist" był takim barachłem właśnie ;D Cieszy mnie niezmiernie, że się zmieściłem w Twoim lubieniu! ;>

Dzięki! Szkoda, ja bym więcej poczytał ;P

To ja przynoszę smak pomarańczy Świtem na usta twoje - nie szklanka, Z wiatrem na smyczy we włosach tańczę, Byś twarz obmyła chłodem poranka. Ja - to otwarte szuflad sezamy, Z których jak z grobu wzięty powstaję, Snem przerywane książek rozdziały, Do powiek nocą wiązany kamień. Im mniej mnie widzisz, tym bardziej jestem, A choćbyś chciała mnie w głodu pęta Schwytać milczeniem - dość twoich westchnień Brzuch mój wypełnia, póki pamiętasz.

Tyle fikołków słownych na raz w tak krótkiej strofie! No nic, jakoś to sobie sensownie próbuję ułożyć - taka ciężka dola czytelnika poezji ;P Jeśli dobrze odczytuję ten wiersz, bo sporo w nim sarkazmu. I w sumie to chyba ten sarkazm się należy - zarówno peelowi, jak i adresatce. Tytułu za to ni cholery nie rozumiem ;>

No właśnie wolałbym nie na mojej zmianie... xD

Błagam, panowie, nie pod moim wierszem xD

Dziewczyno, czuję, że Twoja szurająco-trzeszcząca, gęsta stylówa zaistniała w przyrodzie po to, żeby ten właśnie wiersz mógł powstać. Genialnie oddaje klimat i dynamikę sytuacji ;D

Dziękuję, zawsze do usług! ;D Stary, co z Tobą dzisiaj? xD

Zupełnie nie rozumiem, co mi próbujesz powiedzieć :P

Chciałem napisać komentarz, wypowiedzieć się, coś Ci poradzić, ale jak ktoś się bierze za pisanie wierszy, a mówi, że odpuszcza sobie interpunkcję, bo nie ma do tego głowy, to chyba nie warto. Powiem tylko tyle: pisanie wierszy to praca z językiem. Najpierw go opanuj, a potem dopiero twórz za jego pomocą. Wstydziłbym się napisać coś takiego, jak Ty.

Technicznie wiadomix, klasa. Ale mam jakieś takie poczucie zbytniej odrębności strof. Chodzi mi o to, że one są jakieś takie zamknięte, każda wydaje się być osobną, skończoną myślą i to wrażenie dominuje, trochę na niekorzyść całości. Ale to może być moje subiektywne odczucie. Mam nadzieję, że inni się w tej kwestii wypowiedzą i ich spojrzenie będzie inne. Nie gra mi jeszcze tylko wymowa przedostatniej strofy, gdzie wprost piszesz o wierszu...który piszesz ;P Wiem, że o tym jest niby cały wiersz, ale "tryb" tej strofy jakoś nie gra mi z całością. Ogólnie klimat utworu jest super. I jest "ach!" - uwielbiam "achy" w wierszach, ten taki rozmarzony ton! ;D

Dziękuję za ten komentarz, to chyba Twój najbardziej konkretny, jaki kiedykolwiek dostałem ;D Niech Ci będzie, że treść mało ciekawa - to jak najbardziej ok, że weryfikujesz ją własnym gustem. Ja ogólnie jestem fanem formy i wierzę, że nawet najokrutniejsze banały można dobrze napisać ;D

Nie demonizuję. Zasugerowałem koleżance, że zdobywszy Twoją aprobatę, najsurowszą krytykę ma już za sobą. A sam chyba przyznasz, że nie jesteś z tych, co by się jakoś specjalnie litowali, kiedy nie ma nad czym. Ja to jak najbardziej popieram - chcę, żeby to było jasne ;D

Fakt, nie opinia! ;D Wzajemnie ;>

@wolnosc_mojej_duszy Nie miałem wątpliwości, że wejdziesz tutaj razem z drzwiami, ale że wezmą Cię w obroty @sowa i @Tectosmith - dwa młoty na grafomanów, i wyjdziesz z tego wymachując tarczą jak balonikiem, to wręcz Ci zazdroszczę :P Niech Ci się wiedzie tutaj! ;>

Ach, oczywiście, wybacz mi ten egocentryzm ;D

Ja się nie dziwię, bo nie raz okazywało się, że nadajesz z moim podmiotem lirycznym na podobnych falach. A czym byłby podmiot liryczny bez autora, który go kreuje, prawda? Jest nas zatem trzech ;>

Nikt nie lubi wilgotnych dłoni, podmiot liryczny też, ale wiersz polega na tym, że podmiot liryczny kłamie. Dlatego prawdy się nie doszukuj, ale sensu w mówieniu nieprawdy - proszę, szukaj jednak ;>

Niepokojąco wiele razy czytałem komentarze do moich wierszyków podparte myślami Schopenhauera xD Ale trudno się nie zgodzić, o tym właśnie jest wiersz. Piwo to życie! Tzn. nie że jestem jakimś fanem piwa, bo nie jestem, nie lubię go wcale i nie pijam. No ale w kontekście wiersza nawarzone piwo jest metaforą życia ;>

Ależ celnie to opisałaś! Ogromnie mnie cieszy Twój komentarz, dziękuję! ;D

Nic tak nie cieszy mnie jak rozmowa, Gdy obyczaju prawom podległy, W pamięci szukam, jaka w ubiegłym Roku jesienią była pogoda. Lubię wilgotnych dłoni uściski, Wzrok wbity wszędzie, byle nie we mnie, I wcale nie jest tak, że im chętniej Ktoś da się poznać, tym mniej mi bliski. Piwo smakuje miodem i mlekiem, Warzone każdym dniem od narodzin, Nigdy z ust czkawką mi nie uchodzi - Tak biegłym w trunkach jestem człowiekiem.

Coś Ty ;D

I co, ja mam sobie psuć zabawę, bo jaśne pan ma jakieś optymistyczne fanaberie? 😝

Szkoda?! Właśnie fajnie! 😁

Na początku przepraszam, że wziąłem Cię za kobietę, zmylił mnie nick sugerujący rodzaj żeński ;> No więc miałem na myśli, że rymy w większości są dokładne, o identycznym brzmieniu, raczej niewyszukane.