Kwiatuszek

@bajaga1 Powiało smutkiem, ale pięknie. Pozdrawiam!

@Rolek Ciągi dalsze mają to do siebie, że nie zna się ani dnia, ani godziny... ot, po prostu się pojawiają. Dzięki;-)

@TylkoJestemOnaDziękuję bardzo!

Kolejny dzień przywitał nas piękną, słoneczną pogodą. Mój mąż i synek mieli w planie wybrać się do miasta na drobne, męskie zakupy. Nie przepadałam za miejskim gwarem, więc postanowiłam wykorzystać chwilę wolnego czasu na spotkanie z przyjaciółką. Nie musiałam jej długo namawiać na odwiedziny. Mieszkałyśmy tylko kilka kilometrów od siebie, jednak zabieganie dnia codziennego powodowało, że rzadko się widywałyśmy. Przyjechała zaraz po obiedzie. Zaparzyłam kawę i pokroiłam chlebek bananowy, który zdążyłam upiec z samego rana. Jeszcze niedawno nie znajdowałam czasu na pieczenie. Teraz, kiedy większość zysków czerpię ze sprzedaży książek, mam zdecydowanie więcej czasu na delektowanie się życiem. Tak, tak , zaraz ktoś powie : -Jak to? Nie masz czasu na spotkanie się z przyjaciółką a za chwilę chwalisz się jego nadmiarem, który wykorzystujesz na upieczenie chlebka bananowego, tak bez okazji? - Otóż sprawa jest bardzo prosta. Do tanga trzeba dwojga, jak to mawiają. Ciężko było nam się zgrać, bo kiedy jedna miała chwilę wolną druga akurat była zajęta. I tak potrafiło minąć trochę czasu. Usiadłyśmy wygodnie na czekoladowym, welurowym narożniku. Otoczone niezliczoną ilością kremowych, miękkich poduszek. Na szklanej ławie postawiłam kubki z kawą, której aromat roznosił się chyba po całej okolicy. Świeżo upieczony chlebek bananowy świetnie się z nim komponował. Monika wzięła łyk kawy i położyła sobie na talerzyku kawałek ciasta. Jej wzrok zatrzymał się na szklanej ławie. - Aga... Kiedy byłam tu rok temu na tej ławie miałaś zawsze stosy kartek - przypominajek. Przeniosłaś swoje karteczki pamięciowe w inne miejsce? - zaśmiała się. - Pamiętam, że na lodówce też było ich pełno a dziś zauważyłam tylko kilka. Odwzajemniłam jej uśmiech : - Powiem Ci , że ciekawa historia z tymi kartkami. Kiedyś faktycznie musiałam wszystko na nich zapisywać. Ciągle wmawiałam sobie, że jak nie zapiszę to na pewno zapomnę - tłumaczyłam przegryzając świeżo upieczony chlebek bananowy. - Zrobiłam sobie jednak pewien test. Raz i drugi celowo nie zapisałam czegoś na kartce powtarzając jednocześnie w myśli " będę pamiętać, będę o tym pamiętać... " . I wiesz co? Ku mojemu zdumieniu te rzeczy same przychodziły mi na myśl w idealnym dla nich momencie. Myśl o kupnie płynu do mycia naczyń pojawiała się w sklepie zanim skręciłam w alejkę z artykułami chemicznymi. Załatwianie ważnych spraw również dawało o sobie znać odpowiednio wcześnie bez spoglądania na kartkę. - To aż niewiarygodne! - zdziwiła się Monika poprawiając mięciutką, pluszową poduszkę. - Spróbuj - powiedziałam. - Nie masz pojęcia jaką fajną zabawą mogą być ćwiczenia z własnym umysłem. Cały czas robiłam błąd, bo sama programowałam go mówiąc " na pewno zapomnę " . A wystarczyło zamienić to na proste " będę pamiętać "...

@Rafael Marius Dziękuję bardzo!

@Natuskaa Te impulsy to chyba każdy tak ma a przynajmniej większość:-) Oby u Ciebie było ich jak najwięcej, chętnie poczytam jeszcze.

@Natuskaa Czytam już któreś Twoje opowiadanie i za każdym razem czuję niedosyt, że już się skończyło. Pięknie piszesz i cudownie postrzegasz otaczający świat! Pozdrawiam :-)

@Natuskaa Mi również się podoba:-)

@Waldemar_Talar_Talar Dziękuję i życzę miłego wieczoru! @Dared U mnie to całkiem miłe wspomnienia. Żal, że to wszystko minęło bezpowrotnie. Dziękuję;-)

@violettaDziękujemy:-)))

@PhuruchikoDziękuję! Miłej niedzieli:-) @kwintesencja Uwielbiam wszelkiego rodzaju rupiecie, to największe skarby. Dziękuję i miłego dnia! @TylkoJestemOnaDziękuję za serduszko, miłego popołudnia! Pozdrawiam!

Sentymentem darzę tę sosnową szafę, co skrzypi w piwnicy, gdy zamykam drzwi. Lalka bez ubranek, w potarganych włosach. Dotknięta małą rączką, jak nowa blaskiem lśni. Poszarzały misiu z wytartym już pluszem, za uśmiechem dziecka tęsknotą w szafie łka. Rozrzucone klocki, bez lakieru bączek... Wszystko jest w tej szafie, w oku kręci się łza. Sentymentem darzę tę sosnową szafę, zamknę lepiej już drzwi. Zabiorę z niej misia, niech ucichnie płacz. Lalka w niej zostanie i klocki i bączek. Wrócę jutro znowu, misiu dziś ze mną śpi.

@ais Dziękujemy bardzo za serduszko! Takie wiersze jak widać również są potrzebne. Przynajmniej nawiązuje się jakaś konwersacja a o to tutaj chodzi.

@Rolek Obyś miał rację:-)

@RolekDziękuję:-)

@Rolek I się od rana uśmiechnęłam:-))) Zrobiło się niemałe zamieszanie niczym na czerwonym dywanie. @Rolek @aisZ drugiej strony, Wy się denerwujecie, a mnie to rozbawiło do łez! @Rolekbroni wiersza niczym lew swego terytorium na sawannie haha. Chciałam zmienić te dwa wersy, ale nie lubię komuś sprawiać przykrości. Jednak gdyby były zmienione nie byłoby tak śmiesznie, prawda?

@RolekCenne serduszko, dziękuję:-)

@WiechuJKDziękuję i miłego wieczoru!

@Manek Bardzo ładne przesłanie:-)

@RolekDziękuję za serduszko!

@Natuskaa@TylkoJestemOnaDziękuję za serduszka!

@Rolek Inspiracja powstała tylko i wyłącznie w mej głowie:-) Zerknę jednak na podobieństwa. Dziękuję:-)))

@Rolek Nie może być aż tak smutno...

@Rolek Sam pomysł i napisanie są genialne jak zawsze, tylko czemu tak drastycznie?

@Rolek Pięknie napisane,ciekawe ,jednak serduszko daję za pół wiersza.;-) Druga połowa to dla mnie horror, a ja nie lubię horrorów brrrr....a tak ładnie się zaczęło.