Kwiatuszek

@Nata_Kruk Podoba mi się. Dzięki za podpowiedź. Faktycznie tytuł wystarczy. Układ wersów też chyba lepiej wygląda.

@bajaga1 Pięknie ujęte! A nadzieja chyba jest pod spróchniałą wierzbą tylko trzeba ją odkopać:-)))

@bajaga1 Świetne!

@bajaga1 Bardzo ładny wiersz. Osobiście czasem słowo " dzień " zamieniłabym na inne, chyba, że tak miało być. Ogólnie bardzo fajny, pozdrawiam!

@Sennek :-)))

@kwintesencja Trzeba obsiewać bezkresne pustkowia by rosły nowe nadzieje...Dziękuję, miłego wieczoru. @Dared Pomysł całkiem niezły. Pozdrawiam i dziękuję:-)

ponoć umiera ostatnia właśnie ją pochowałam pod spróchniałą wierzbą na bezkresnym pustkowiu kwiatów nie położę nigdy tam nie rosły

@Zdzisław Kiedrowicz Piękna kołysanka:-)

@Zdzisław Kiedrowicz Ładnie ujęte:-)

@akowalczykBardzo dziękuję, pozdrawiam:-)

@walvit Tak już to wszystko skontruowane i nie pozostaje nic innego jak się z tym pogodzić.

@Waldemar_Talar_Talar Tomik jest w formie elektronicznej czy drukowanej? Mogłabym prosić o wiadomość na poczcie, u mnie nie chcą się wysyłać.

@Waldemar_Talar_Talar Swój tomik poezji??? Bardzo chciałabym przeczytać:-)))

@Waldemar_Talar_Talar Zawsze warto iść dalej:-)

@Rolek Postaram się, dziękuję:-)

@walvit W życiu pojawiają się osoby, które prowadzą nas na wyższe poziomy świadomości. Potem nagle znikają a my choć radzimy sobie ze wszystkim to i tak dalej chcielibyśmy mieć u boku swego przewodnika. Ciężko zrozumieć, że " oni" poszli dalej i mają kolejnych uczniów.

@Ana Dziękuję za serduszko:-)

@Rolek Fenomenalna historia i jej przedstawienie!

@OloBolo Fajnie się czyta, bardzo rytmicznie. Pozdrawiam!

@Dag Miło mi:-) Bardzo dziękuję i miłej niedzieli!

Granatowo - szare chmury zbierające się nad lasem i przenikliwa cisza zwiastowały tylko jedno. Nadchodziła burza. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, w końcu burza w sierpniu to normalność, gdyby nie to, że nie padało od trzech tygodni. Nie znosiłam upałów. Mimo, że lubiłam czasem się poopalać i pływać w jeziorze to wolałam bardziej chłodną pogodę. Dlatego wizja burzy na horyzoncie obudziła we mnie nadzieję. - Deszcz! Nareszcie! - pomyślałam. - Wreszcie będzie można normalnie oddychać! - z niecierpliwością wpatrywałam się w coraz groźniej wyglądające niebo. Robiło się coraz ciemniej a przenikliwą ciszę zaczął zagłuszać porywisty wiatr. Można było wyczuć rześkość deszczu, w którą wmieszana była woń ryb i tataraku z pobliskiego jeziora. Niesamowita kompozycja zapachowa wyczuwalna tylko przed deszczem i znajoma tylko tym, którzy wychowali się nad jeziorem. Wzięłam głęboki oddech i z tarasu małego, białego domku przeniosłam się dwadzieścia pięć lat wstecz. Siedziałam razem z tatą nad taflą szaro-błękitnej, delikatnie falującej wody. Mieliśmy wędki i jak co wieczór łowiliśmy ryby. Kochałam te nasze wspólne wypady. Życie piętnastolatków w tamtych czasach tak bardzo odbiegało od życia w naszym świecie. Nie było telefonów, komputerów i zdecydowanie więcej czasu poświęcaliśmy na bratanie się z matką naturą. Zapach ryb i tataraku nigdy się nie mylił. - Chodźmy już lepiej - powiedział tata. - Zaczyna kropić i widzę, że burza przedrze się przez jezioro a wtedy lepiej żebyśmy już byli w domu. Lubiłam burze, ale tata miał rację. Zdecydowanie bezpieczniej podziwiać takie zjawiska przyrody z domu. Nagle potężna błyskawica rozświetliła niezbyt pozytywnie nastawione niebo. Towarzyszący jej, rozdzierający grzmot wybudził mnie z zamyślenia i w ciągu sekundy przeniósł z powrotem na taras mojego małego, białego domku...

@FloppaGość Szlochanie?

@Waldemar_Talar_Talar Piękny styl pisania. Świerszcze naprawdę cudnie grają, aż zatęskniłam za latem.

@Starzec Chyba też jestem taką duszką :-))) Bardzo fajne!

@RolekDlaczego nie wysyła się wiadomość na poczcie?