Corleone 11

Mm... Nie skomentujesz swego w biesiadzie ślubnej udziału ^(*_-)^ ? 😂😂 Dzięki wielkie za odwiedziny ^(*_*)^ . Serdeczności, brat.

- dla Siostry Uczta trwała. Było barwnie i gwarno. Miejscami dostojnie, pańsko i tym samym wysokokulturalnie. Miejscami natomiast mieszczańsko, czyli średniokulturalnie. Oraz włościańsko i chłopsko, to znaczy kulturalnie średnionisko. O niższym zaś poziomie kultury mowy być nie mogło, gdyż oboje księstwo dbali, obok rozwoju przestrzeni duchowej, również o sferę kultury swoich poddanych. Także w zakresie zachowania przy stole i obyczajnej mowy. Soa, po wypiciu pucharu wina, rozsądnie sięgnęła po podsuniętą jej przez Olega pieczeń z dzika w sosie miętowym, przyozdobioną starannie świeżymi listkami tejże. - Oo - uśmiechnęła się już po pierwszym kęsie. - Pyszne! Delikatne i jakie aromatyczne! - dodała, będac w stanie bliskim smakowego zachwycenia. - Jeśli nadworni kucharze przyrządzają tak każdą potrawę, może powinnam, mój drogi mężu - pominęła, uczuciowo i celowo, słowo "panie" - tu z tobą zostać? Zamiast namówić cię do przenosin w moje czasy... - zawiesiła głos widząc, ze Oleg szykuje sie do udzielenia odpowiedzi. - Albo do podróży po czasach i wymiarach - dokończył myśl żony. - Szczerze mówiąc - dodał po chwili namysłu, którą to chwilę Soa taktownie przeczekała - kto wie, może pora zmienić w życiu coś więcej z racji ślubu? Poza twoim Mistrzem, droga żono, nie ma ludzi niezastąpionych. Także tu, na tym dworze. Ze mną włącznie. - Jestem zdania - Soa, odłożywszy nóż i widelec, przerwała jedzenie i spojrzała na męża - że jest to kwestia do rozważenia. Wspólnego. I do rozmowy o wszystkich "za" i o wszystkich "przeciw", ujmując to po czasowomojemu - swoim poetyckim zwyczajem stworzyła kolejny wyraz. - Masz całkowitą rację, droga żono - Oleg uśmiechnął się do niej, również odłożywszy sztućce. - To sprawa do naszej wspólnej małżeńskiej konwersacji. Chcesz skosztować polędwicy, faszerowanej musem brokułowym? - zapytał, wskazawszy swój talerz. - Ale może lepiej będzie podjąć ją w naszym domowym zaciszu -zaproponowal. - Masz rację, drogi panie mężu - uśmiechnęła się doń wdzięcznie, dodawszy tym razem zwyczajowy zwrot. - Z przyjemnością spróbuję... skosztuję - poprawiła się. - Z pewnością jest wyśmienita - uśmiechnęła się ponownie. - Ucztujmy zatem - Oleg wierzchem dłoni delikatnie pogładził policzek żony. - I zgodnie z naukami twojego Mistrza cieszmy się chwilą. Jak można sobie wyobrazic, również Jezus i Jego pięć Żon korzystali z tej zasady. Wymyślonej w końcu nie przez kogoś innego, lecz właśnie Przezeń - Osobowy, BoskoLudzki Wszechświat. Nie żałując Sobie, kosztował po odrobinie wszystkich dań. Tak, aby sprawić przyjemność biorącym udział w uczcie książęcym mistrzom gotowania, pieczenia, duszenia i smażenia. Chociaż akurat Jezus - i dzięki Jego Mocy, również Jego Żony - mógł i mogły - zjeść i wypić każdą ilość. Bez jakiejkolwiek szkody dla samopoczucia. Cóż. Nie ma to, jak móc na życzenie korzystać z Mocy Wszechświata. Albo cieszyć się ciągletrwałym cudem... Cdn. Voorhout, 14. Sierpnia 2023.

@Dekaos Dondi Wtedy, będąc w liczbie 77, Krasnoludki musiałyby zajmować całe grzybo-osiedle. I wtedy z przecinkami mógłby być większy kłopot. Niech Ci będzie z ową zmianą kształtu trumien. (W mojej musiałoby zmieścić się biurko i spory zapas papieru oraz długopisów, w wiadomym celu.) Wiercić zaś ciało można. Metaforycznie. :)) Dzięki Ci wielkie ^(*_*)^ . Serdeczne pozdrowienia ^(*_*)^ .

@Dekaos Dondi Aha! Czyli siedmiu - względnie siedem ^(*_-)^ krasnoludków/krasna-li oznacza siedem sprawek. Przynajmniej tyle w sferze, oczywiście, błędów i użycia przecinków. Poczynając od "Siedzą żwawo". Tu niech "biedny autor" 😂 😂 powie, co to w ogóle znaczy. I czy można "siedzieć martwo"? Dzięki Ci wielce za odpowiedz. Serdeczne pozdrowienia ^(*_*)^ .

@Somalija Wiem ^(*_*)^ . Ale i skromna osoba może życzyć szczęścia sobie samej...

@Somalija Stonowany komentarz 😂 😂 . Nawet bardzo, uwzględniwszy, że przecież powyżej mowa o Tobie ^(*_*)^ . Również życzę szczęścia swoim bohaterom. Dzięki Ci serdeczne za literacką wizytę i za czytanie ^(*_*)^ . Pozdrowienia.

- dla Siostry - Skoro był już pierwszy toast, to może czas na pierwszy pocałunek? - szepnęła Soa mężowi. Oleg w pierwszym odruchu chciał żachnąć się, jednakże powstrzymał odmowny impuls. Podyktowany - jak wiesz, mój Czytelniku - kulturą swoich czasów. I na równi stanowiskiem, zajmowanym na książęcym dworze. - Zapewne w twoich czasach panuje dużo większa swoboda obyczajów - delikatnie musnął wargami policzek żony, nachyliwszy się ku niej. - Ale jesteśmy w dwunastym stuleciu. W świecie prawoslawia, trochę bardziej surowym obyczajowo aniżeli sąsiednie nam Krolestwo Polskie. I o wiele bardziej niż twoja epoka. Oczywiście mam na myśli kulturę wyższą - tu ponownie musnął ustami policzek Soi - nie zaś niższą, gdzie przymyka się oczy na dużo więcej. - Tu - jednocześnie uscisnał dłoń zony, uśmiechnąwszy sie przepraszajaco - nie moge pozwolić sobie na więcej. Moi podwladni patrza. Ksiestwo patrza, chociaż oni akurat akceptuja bardzo wiele,rozumiejąc jeszcze więcej. Ty też, pani zono - powiedział głośniej, aby na nasluchajacy ciekawscy usłyszeli i aby w chwilę potem szepnac "moja śliczna Soo" - tez nie możesz. Ale wynagrodzimy to sobie. - Wynagrodzimy? - Soa jakby lekko sie zarumienila. Nie bedac wszak pewna, czy dobrze usłyszala. Nie tylko wskutek panujacego biesiadnego gwaru. Przecież Oleg był zawsze taki opanowany i uważajacy na wypowiadane slowa. Także przez innych, nie tylko przez siebie samego. - W alkowie - dodal, radujac się skrycie rumieńcem na licach zony. Na tyle intensywnym i wyraznym, że aż sama opuscila glowę, wstydzac sie własnego rumienca i własnego wstydu. Po dluzszej chwili doszla do siebie, zlapawszy przyslowiowy oddech. - Ach tak? - wyszeptala, spojrzawszy jednoznacznie Olegowi w oczy. - Zawstydzasz mnie... panie mezu - celowo uzyla oficjalnej formy. - Moze czynię to celowo? - Oleg uśmiechnąl się lekko. - Lubiąc widzieć cie zarumieniona? Soa poczula, ze znów sie czerwieni. - Ach, w alkowie? Dopiero tam? - ujawszy ręke meza jedna dlonia, przesunela palcem drugiej po jej wierzchu. - Mam inny pomysł. Oleg, jak mogła sie spodziewac - i jak sie spodziewała - pozostał opanowany. Ale spojrzawszy na zone pozwolil oczom na krótką chwilę zapłonac pozadaniem. Plomień blysnal i zgasl, trwając jednak wystarczająco długo, by wywolac z duszy i serca Soi na policzki kolejne rumieńce wstydu. - Kto wie, moze sie zgodze? - spokojowi w głosie i nastepnemu czułemu usciskowi towarzyszył kolejny lekki uśmiech. - Moze... - specjalnie nadal slowu kształt wątpliwości. - Napij się wina, pani zono - zaproponowal, przywolawszy gestem sluzacego i wskazawszy na puchar. - Wyglądasz na nieco rozgoraczkowaną... Soa, starając sie zapanowac nad sobą - a w szczególności nad wyobraznią - sięgnęła po naczynie, napelnione czerwonym, slodkim winem. - Ależ on na mnie dziala... - pomyslała, wypijajac zawartość pucharu malymi łykami. - Jeśli to nie tylko moje pragnienia i będzie tak dalej, to naprawdę przepadłam... Cdn. Voorhout, 12. Sierpnia 2023.

@Dekaos Dondi Fajne czyta się to Twoje pomysłowe × 7 połączenie bajek ^(*_*)^ . Pomimo błędów, jak na przykład "obwicie" i zbędne przecinki. Serdeczne pozdrowienia.

@Somalija Pani Siostro, z podziękowaniem ^(*_*)^ . Czekam zatem. Serdeczne pozdrowienia ^(*_*)^ .

@Somalija Proszę bardzo ^(*_*)^ i serdeczne dzięki za wizytę. I za całusy, aż się zarumieniłem ^(○*_*○)^ . Zawsze mi miło Ciebie gościć ^(*_*)^ . Pozdrowienia.

@Somalija Nic "przebije" Pamiątki w postaci Takiego Kompletu z sosjerką ^(*_*)^ . Nawet nie pytam, czy Ją zachowasz... Przyślij, proszę, fotografie ^(*_*)^ , też chcę zobaczyć i podziwiać.

@Somalija Przemieszczanie się w czasie jest ciekawe samo w sobie. A jeszcze ciekawsze, jeśli odbywasz je planowo i celowo ^(*_*)^ . Jak Ci idzie sprzątanie?

Siostrzyczka mewa-śmieszka 😂😂😂 ^(*_-)^ . Serdecznie Cię pozdrawiam i zapraszam na kolejny - wreszcie! - rozdział.

- dla Siostry - Już po toaście - powiedział Jezus, Pomysłodawca Wina. - Skoro wszyscy wychyliliście, czas na pewien gest z mojej strony. I przysłowiowe kilka słów - tu nawiązał do polskiej, znanej Soi, Belli i Milowi sentencji - abyście tę chwilę zapamiętali na zawsze. Uśmiechnąwszy się, zalewitował - jak poprzednio - dwa metry nad podlogę. Mówiąc, patrzył po twarzach, a wszyscy odczuwali To Jego Spojrzenie. Po każdym zdaniu robił przerwę na przyswojenie. Zapadnięcie głęboko w pamięć, gdzie - jeśli gdziekolwiek wyczuł mentalny opór, wysyłał tej osobie energetyczny impuls do jego stopniowego przezwyciężenia. - Tylko z samo-szacunkiem możesz szanować innych - zaczął. - Powinieneś rozwijac umyslowa siłę. - Jeśli pomagasz komus, budzisz kogoś. - Nie musisz znajdowac rzeczywistości - zatrzymal wzrok na jednym z kmieci. Ksiazę Jurij natychmiast to zauważył i uśmiechnąl sie do Jezusa, potakujaco skinawszy glową. - Ty jesteś rzeczywistością. - Nigdy próbuj imponowac innym - kontynuował. - Rób wrażenie na sobie samym. - Bez urzeczywistniania siebie, szczęście nie może przyjść do ciebie. - Dobrze jest - tym razem zatrzymal spojrzenie na książęecej parze, a krótką chwilę później przeniosł je na Olega - mieć mikro- i makro sumienie w tym samym czasie. - Ufaj swojej tożsamości - tu z kolei popatrzył na Bellę - bądź w kontakcie ze swoją rzeczywistością. - Ostatnie dwie myśli przeznaczam w szczególności dla nowożenców - spojrzał na Soę i jej męża. - Ale i dla was, moje żony - tu uśmiechnął się miłosnym pięciouśmiechem. - Chociaż akurat z wami ciągle dzielę się wiedzą Wszechświata - pięciouśmiech znów pojawił się na ustach i w oczach PięcioMęża. - Miłość jest silna i da nam wiedzę. - Miłość - tu uśmiechnął się uśmiechem nad uśmiechami, spośród obecnych zaś jedni dobrze już znali - i korzystali na co dzień z tej prawdy, drudzy - na szczęście nieliczni - wprowadzali ją w życie, o czym WszystkoWiedzący wiedział doskonale, wygłaszając tę myśl raczej przypominająco - jest nieskonczoną siłą. * Spojrzał powoli po wszystkich twarzach i sprawdził w każdym umyśle, jak głęboko i jak trwale osiadły w nich Jego pouczenia. Sprawdziwszy, uśmiechnął się następny raz i wypowiedział oczekiwane przez wszystkich biesiadników słowo: - Ucztujcie. Na właściwą reakcję gości, jak - mój Czytelniku - szybko się domyślisz - nie trzeba było długo czekać... * Przedstawione powyżej sentencje "zaczerpnąłem" z zawieszek przy torebkach herbaty Yogi Tea Organic. Cdn. Voorhout, 11. Sierpnia 2023

@Somalija Jeśli nawet, to tylko trochę. Pozdrowienia. Tyleż wielkie, ile serdeczne ^(*_*)^ .

@Somalija Masz racje. Ale chodziło mi o to, także dosłowny opis z ostatniej zwrotki Twojego wiersza ma jest natury prozatorskiej. Nie poetyckiej. I jako taki uprasza o zastąpienie metaforą ^(*_*)^ . Napisałaś bardzo ładny wiersz. Pełen uczuć i Ciebie samej, jak to masz we zwyczaju ^(*_*)^ . Dzięki Ci za odpowiedz. Tobie również dobrego Piątku ^(*_*)^ .

@Somalija ^(*_*)^ Siostro: czy aby na pewno w poezji subtelność przekształcana powinna być w dosłowną obrazowość? .Drugie zaś pytanie brzmi: Co zmieniłabyś w "osice", gdybyś musiała to zrobić? Miło mi było gościć w Twoich poetyckich progach ^(*_*)^ . Serdeczne pozdrowienia.

@Łukasz Jasiński Pytam o sens tego. co powyżej: komentarza odautorskiego w odniesieniu do mnie. Serdeczne pozdrowienia.

@Łukasz Jasiński Nie rozumiem - i to zdecydowanie - jak ma się do mnie Twoja wypowiedz. Może więc wyjaśnisz? Byłoby wskazane. (-) .

@Somalija Przecież to Ty sama wznosisz ów toast ^(*_*)^ ... A goście idą w Twoje ślady. Wielkie Ci dzięki za komentarz ^(*_*)^ . Serdeczne pozdrowienia.

- dla Siostry - Panie Jezusie - podczas biesiadnego gwaru jeden z mistrzow cukiernictwa zdobywal sie na odwage - czy nie zapomniales o czymś? - Zapomnialem? Ja? - Jezus dostosowal sie do odczuwanego i widzianego przecież radosnego nastroju pytajacego i jego zartobliwego pytania, po czym uniosl brwi, udajac zaskoczonego. - Przecież pamietam zawsze i o wszystkim, skad wiec wzięło sie twoje pytanie? - Nie wymieniles legumin - ksiązecy cukiernik, osmielony, uśmiechnąl sie szerzej. - Faktycznie - Jezus odpowiedzial zgodnym uśmiechem. - Zatem potrzeba nam cofnąc sie w czasie - żartem-nieżartem zdystansowal rozmowce. - ... chlebem, leguminami roznych rodzajow... - wszyscy, przenioslszy sie w przeszlosc do chwili, gdy Jezus wypowiadal owo zdanie, usłyszeli jego uzupelniona wersje. Po czym znów, w przyslowiowym okamgnieniu, znaleźli siebie siedzacych na swoich miejscach przy weselnej uczcie. - Zgodzicie sie ze Mna, że czas najwyższy na pierwszy toast? - Pomyslodawca I Tworca Winorośli zagadnal nowożencow. - Zgodzimy - Soa odczekała chwile, by upewnic sie, że wypada jej w tych czasach wypowiedzieć sie w imieniu tak swoim, jak i meża równocześnie. - A zatem go wznieśmy - Jezus powstal ze Swojego miejsca, czyniąc ledwie zauważalny, pólkolisty gest. Obok każdego nakrycia pojawily sie butelka szampana wraz z kieliszkiem. - Panowie niech bedą uprzejmi otworzyć - o, tak - zademonstrowal - i nalac swoim damom i sobie. Napelnil kieliszki Swoim żonom, po czym przechylil szyjke butelki do stojacego przy Jego nakryciu. Zlocisty, pieniący sie bąbelkami plyn wypełnil wytyczona kształtem szkła przestrzen. - Nalewam już szósty kieliszek - przymrużyl lewe oko ku żonom - a butelka wciaz pelna. Jak Ja to robie?... - pozwolił sobie na kolejny żart, udając zdziwionego. Arwena spojrzała na Maje, Maja na Mariko. Ta z kolei przeniosła wzrok na Malgorzatę, której pozostało tylko spojrzeć na Ewę. Albo zawrócić spojrzeniem ku Mariko, czego jednak nie praktykowały, utrzymując kolejność zasiadania obok Jezusa - i spogladania na siebie - zgodnie z malżenskim stażem. - Wlaśnie, Jezu... - zaczęła Arwena. - ... jak... - dodała Maja. - ... Ty... - kontynuowała Mariko. - ... to... - powiedziała Małgorzata. - ... robisz? - dokonczyła Ewa. - Cóż - zapytany Jezus zaczął udzielił pięcioodpowiedzi. - Mnie - wszystko - przychodzi - łatwo. Oleg nalał szampana Soi i sobie, Mil napełnił kieliszki Belli i swój. Gest przemieszczał sie po biesiadnikach, bąbelki wraz z szampanem w ślad za nimi. - Wychylmy - powiedział Jezus. Soa i Oleg, wychyliwszy, rzucili kieliszki za siebie jednoczesnym ruchem... Cdn. Voorhout, 7. Sierpnia 2023..

@Somalija Cieszę się wielce z takiej Twojej opinii ^(*_*)^ . Poprawię literówki, wskazane przez Ciebie - i nie tylko te. Raz jeszcze Ci dziękuję za odwiedziny i czytanie. Serdeczne pozdrowienia ^(*_*)^ .

Dzięki Ci bardzo, Siostrzyczko-Bohaterko ^(*_*)^ . Cieszę sie wielce z Twojego uznania ^(*_*)^ . Serdeczne pozdrowienia.

- dla Siostry - Nie spodziewalam sie, ze bede az tak wzruszona... - szepnela Soa mezowi chwile po tym, gdy dokonczył malzenskiego slubowania. - Ukochany... - w Soooczach, jeszcze bardziej blekitnych niz do tej pory, uczuciem polyskiwaly lzy. Splywajace powoli ku kacikom uśmiechniętych ust, jedna za druga. - Nie jestem pewien - Oleg uśmiechnął sie w odpowiedzi - jak wiele razy usłyszalem od ciebie to slowo: "Ukochany". Brzmi ono dla mnie tak melodyjnie... - pozwolil sobie na wzruszenie, po czym schylil sie, by ucalowac dłonie zony. Celowo nie wymienil dokładnej ilosci wypowiedzen. - Kontynnujmy - Jezus, Pierwszy Duchowny Wszechświata taktownie odczekał chwile, by po jej uplywie usmiechnąc sie do obojga malzonkow. - Chyba i Ja pozwole Sobie na wzruszenie - uniosl lekko dłon, by telekinetycznie otrzec lze. - Wiek dwunasty wiekiem dwunastym i cerkiew cerkwia, ale bedac malzonkami mozecie sie pocalowac. Dwaj najstarsi z popow, z których jeden był już wdowcem, lekko teatralnie uniesli oczy ku cerkiewnej powale. Pozostali, mlodsi, uśmiechneli sie ledwie zauwazalnie., podazajac myślami ku swoim zonom. I wspomnieniami do swoich slubow i swoich pierwszych pocalunkow. Przy czym jeden, kawaler, uśmiechnąl sie trochę szerzej. - Jaka ona jest piękna... - pomyslal o Soi. Ledwie skończyl mysl, Jezus odwrócił sie don i spojrzał surowo. - Moj drogi - przeslal mu energetyczne upomnienie. - Slubowales samotność z wyboru, prawda? Pop spojrzał Nan zaskoczony, bezblednie identyfikujac nadawce duchowej uwagi. - To teraz panuj - kladl akcent na przekazywanych slowach - tak - nad myślami, jak - nad - pragnieniami. Wrocimy jeszcze do tej kwestii - zapowiedzial, odwracajac sie. - Czas teraz na kilka slow z mojej strony - stanał na srodku, poprosiwszy uprzednio nowozencow, aby usiedli. Po czym uniosl sie dwa metry nad podloge. Ktoś mogłby powiedziec, ze teatralnym nieco gestem. Ale przecież Jezus jest u Siebie doslownie wszędzie, a poza tym - któz Mu zabroni lewitowac? - Swietujemy dzisiaj radośc i wzajemne zaufanie Soi, mojego padawana - i Olega, dworzanina waszego księcia Jurija. Tym, którym obce było znaczenie slowa "padawan", podszepnał wyjasnienie. Wszystkim jednocześnie, najczystsza ruszczyzna. - Jako jej Mistrz, ciesze sie również - JezusoMistrzouśmiech widoczne był - i odczuwalny - w sercach i umyslach wszystkich obecnych. - To ich osobista, przemyslana decyzja po rozważeniu wszystkich okoliczności. Z przeszlego i zycia , z obecnych chwil i z mozliwych, przyszłych wydarzen - tu celowo nie sprecyzowal, ze ma na myśli także poprzednie wcielenia, których dlugi ciag pokazal im obojgu. O ile Soa poznała już niektóre ze swoich poprzednich, zobaczywszy częsc istot i postaci, w które wcielila sie jej dusza, o tyle Oleg był zaskoczony. Momentami nawet bardzo. - Ich dwie decyzje - ciagnal Jezus, Mistrz Wszystkich Mowców. - I ich dwie osobiste odpowiedzialnosci, które najpierw lacza sie w jedna wspolna. A potem staja sie - też jednym - z podjetymi decyzjami. One prowadza nas wszystkich - chociaż zdanie to pojela zrazu tylko częśc sluchajacych - do przyszlych wydarzen. I poprzez nie ku nastepnym. - Wzajemna milosc jest wsparciem - podjał po chwili ciszy. - Ale wylacznie ta prawdziwa. Wszelkie od niej odstepstwa staja przeszkodami we wspolnej drodze. Im jest ich więcej, im bardziej powiekszamy ich liczbe przez negatywne emocje, tym wspolne zycie staje sie trudniejsze. Prawda, ze nie zawsze tak sie dzieje, ale zdecydowanie czesto. Dlatego koniecznym jest - przenosił spojrzenie z twarzy na twarz i z umysłu do umysłu poprzez wejrzenie w oczy - opanowanie. Kontrola własnych emocji, a co za tym idzie, wypowiadanych słow i czynionych zachowan - zawrócił powoli wszystkoprzenikaj ace spojrzenie. Panujcie nad nimi - uśmiechnął sie uśmiechem do wszystkich naraz i do każdego z osobna. Uśmiechem powtornie przenikajacym do głebi tak, az niektórych mrowilo, niektórych zas wręcz pieklo w myslach i w uczuciach. - Jeśli chcecie zyc w zgodzie z samymi sobą. Jeśli chcecie zyc spokojnie. I jeśli chcecie umrzec zdrowi. Ze starosci, a nie na ciezka chorobe. No, to tyle. - zakonczyl. - Niech teraz wasi duchowni - spojrzał znacząco na popów - przeczytają kilka stosownych fragmentów Księgi i powiedzą od siebie kilka słów. Potem przyjdzie czas na Presuszestwlenije - użył wyrazu, znanego większości słuchaczy. - I czas na uciechy stołu, albowiem także chlebem, mięsem, serem, warzywami i owocami oraz wodą, miodem i winem - napoje specjalnie wymienił ostatnie - żyje człowiek. - Ciekawe - zastanowiła się Soa, uśmiechnąwszy się wdzięcznie do męża - co o tych słowach mojego Mistrza pomyślałaby moja córka... Cdn. Voorhout, 5. Sierpnia 2023

@Somalija Komentarz tyleż treściwy, ileż - właśnie - wzruszajacy. Dziękuję Ci bardzo ^(*_*)^ . Zatem masz już męża. Powieściowego, ale jednak ^(*_*)^ . Serdeczne pozdrowienia.