aniat.

@Marek.zak1 Kocham Warszawę. A ta o której piszę znajduje się w Żywcu. Ja natomiast jestem ze Szczecina. Pozdrawiam.

@Leszczym Dziekuję :):)

@Arsis A ja właśnie po długiej przerwie jadę w swoje miejsca. Zabieram dzieci , może też się zakochają. Pozdrawiam.

Pamiętam zapach jaśminu i zapach siana. Pamiętam zapach spiżarni otwieranej z rana. I pościel na sznurze pamiętam co tańczyła z wiatrem. I wieczór letni, wilgotny co pchał się do domu ukradkiem. Pamiętam jak pachną ziemniaki, które liznęło ognisko. I świeżo skoszona trawa. Ja pamiętam to wszystko. Wiem jak smakuje kakao przesłodzone babciną ręką. I zielony groszek, który kradło się z pola prędko. Znam kwaśny smak rabarbaru i jabłek niedojrzałych. I wodę z saturatora słodką... Wszystkie te smaki zostały. I trzymam to wszystko w dłoni. Tak do serducha przyciskam. Bo kiedy czas tak pędzi, ja mam swoją przystań.

@corival Wszystkie te kobiety z wiersza znam. I rzeczywiście - jedne się obudziły , drugie niestety nie. Miłego wieczoru. Dzięki za komentarz :)

Dziewczyno z oczami jak kasztany. Nie wyczekuj na niego zza firany. Zostaw go w knajpie za rogiem. Pokochaj siebie. Matko, co tulisz synka pod schodami. Bo uciekłaś nocą przed jego wrogimi pięściami. Zostaw go z jego nienawiścią. Pokochaj siebie. Sąsiadko, spod numeru cztery. Nie krzycz już - „ Do jasnej cholery”. Zostaw go , niech sam walczy z dramatami. Pokochaj siebie. Paniusiu z uśmiechem sztucznym do ludzi, nie czołgaj się przed nim, gdy się obudzi. Zostaw go, niech poczuje samotność. Pokochaj siebie. Kobieto zostaw już to wszystko, wyrzuć przeszłość na wysypisko. Nowy scenariusz napisz na błękitnym niebie. I żyj. Dla siebie.

@error_erros Dziękuję za sugestie, przemyślę. Pozdrawiam. @Anastazja Sokołowska Dziękuję za komentarz. Miło mi, że się podoba. @[email protected] Nie wiem czy robię dobrà, na pewno lubię pić, rano, żeby się obudzić. :)

@Arsis Dobrze dobrane utwory. A zdjęcie z ławką - cudne :)

@w kropki bordo Tak mi się wstawił z tymi spacjami, nie specjalnie, nie zauważyłam.Poprawiłam . Dziękuję za komentarz.

@Arsis Całe szczęście wiersz napisałam miesiąc temu. Teraz jest już zdecydowanie lepiej. Pozdrawiam i życzę znalezienia jakiegoś światełka do rozproszenia tej ciemności. A jak znajdziesz, to trzymaj mocno ;) @Marek.zak1 Tak, najważniejsze, by nie gościł za długo. Pozdrawiam i dziękuję.

Obudziłam się dzisiaj ze smutkiem. Leżał koło mnie na łóżku. Puścił oko szelmowsko jakby chciał zapytać : „Jak minęła noc?” Wypił ze mną poranną kawę, pobawił się kosmykiem włosów i osiadł na rzęsach. Trzymał się kurczowo cały dzień. Skutecznie osłaniał od uśmiechów i jasnych słów. Do ucha szeptem wpuszczał melancholię. Wieczorem ułożył się łzą na poduszce, by rano znów obudzić się u mego boku.

Jakbym widziała mojego męża. Bardzo mi się podoba ten tekst.

@opal O matko… dzięki. Nie zauważyłam, ale babol. ? @opal Przez samo h jakoś tak nie pasuje ?

@Dag My kobiety tak mamy ;)

@Arsis Dzięki za utwory.Przesłuchałam je dzisiaj. Podziwiam Twoje zainteresowania. Miłego dnia.

@Arsis Miałam w swoim życiu okres kiedy słuchałam The Prodigy , podobne , mocne brzmienie@Arsis @Arsis A wiesz , że nawet nie pomyślałam, że tak też można odebrać ten wiersz. Też pasuje. Ja myślałam raczej o psychicznym terrorze.

@Arsis A wiesz , że nawet nie pomyślałam, że tak też można odebrać ten wiersz. Też pasuje. Ja myślałam raczej o psychicznym terrorze.

@error_erros Równowaga w przyrodzie musi być ;)

@error_erros :):) Bawią mnie przeogromnie te Twoje komentarze. A Ty tu sugerujesz, że jesteś smutas. Myślę, że trochę kokietujesz. ;)

@error_erros dziękuję :) @Waldemar_Talar_Talar dziękuję, cieszę się , tym bardziej , że nie byłam pewna jakości tego utworu. Pozdrawiam.

@Miro-sław :):) Dzięki. Ja dopiero raczkuję w poezji więc pewnie stąd to moje wahanie. Ale dzięki Wam czuję się pewniej. Pozdrawiam i życzę miłego popołudnia.

@Miro-sław ooo dziękuję, a tak się wahałam czy mi wyszedł ?

@error_erros Podoba mi się, daję serducho. I więcej wiary i odwagi. :)

@Arsis Podoba mi się :). I proszę mi tu nie paniować, Ania jestem ;). Pozdrawiam.

Kamienne schodki trzyokryte różową piwonią.Milczą.Ze strachu czy z niepamięci.Dziś już nikt tego nie wie.Wtedy też nie krzyczały.Zrobiły miejsce dla jej lęku.On w tym czasiezaciskał knykcie na rękojeści nożai rysował na ścianie swój gniew.Rozharatany ślad stał sięwystrojem wnętrza pokojui jej serca.