corival

@Marek.zak1 Skondensowane do minimum, ale prawdziwe :) Pozdrawiam :)

@Mayerling O doprawdy, niby oczywiste, niby proste, a jaki głęboki sens. O tak, niektórzy dają się prowadzić swojej małej smyczy ;) Pozdrawiam :)

@Wojciech Nie narzekaj Wojciechu, trudno jest nie myśleć prozą ;)

@Leszczym Świetna miniaturka... :) Pozdrawiam :)

@iwonaroma Pogodę mamy ostatnio nieokiełznaną i zakręconą okropnie :) Tekścik to oddaje :)

@Wojciech No nie wiem ;) Proza to była na papierze :D

Zniknął gdzieś pokój, brak znanego świata, nie ma kalendarzy, strach za serce ściska. Czas zwalnia nagle, wyostrzają zmysły. Inny jest zapach, kolory piękniejsze. Obserwuję rośliny i ciała niebieskie, zegary natury, jeszcze nie nazwane. Kalendarzem księżyc, pojawia się pomysł, każdy kształt srebrnej twarzy zapamiętać trzeba. Dwanaście jam, łukowata linia, precyzja wielka, pracowicie dłubię. Tak być już musi, by lśniące oblicze zechciało przemówić innym językiem. Pamięć notuje: tu wyrosną rośliny, tutaj kwitnąć będą, tam za to zamierać. Przecieram oczy, umysł rejestruje regał, spokój ogarnia: wróciłam z pola Warren Field.

@error_erros Cieszy mnie, że tak uważasz :)

@error_erros Ach te złudne krainy... dobrze, że po oderwaniu się ostatniej nitki spłynie spokój, a nie nawałnica. To mimo wszystko jest jakiś cień nadziei... Przynajmniej ja tak widzę sytuację :) Pozdrawiam :)

@Gosława Dziękuję Gosławo. Tak myślałam, że się tu pojawisz, znając Twoje zainteresowania. Pozdrawiam :)

@Gabrys Nawet krytykę przyprawioną uśmiechem łatwiej strawić :) I nie to, że źle mówię o Twoim wierszu. Prawda w nim zawarta nie zasługuje na to. Pozdrawiam :)

@BPW Mądra nauczycielka :)

jabłko miłości ;)

Brew namarszczona w brodatym obliczu, surowe oko czujnie mierzy wszystko, Krzepkie ciało pod szatą sugeruje siłę, krzyk raroga budzi płomiennego męża. Niebo ciemnieje w południowej stronie, groźny pomruk zwiastuje podły humor Pana, huki i łomoty, jakaś pilna praca, wytężona, nagle błysk jasny, podkreślony trzaskiem. Tylko podziwiać można zdolnych rąk wyroby, w boskiej kuźni cudności powstają ogniste. Kowal gniewny często, zakłócony porządek ładzić trzeba i strzec prawa w świecie i zaświecie. Moce chaosu czyhają zamęt wprowadzając i walka z ciemnością codziennym zadaniem, płomiennooki sokół obserwuje z góry. Ogień niebiański do starcia gotowy. Chmura znika z wolna, blask rozświetla niebo, kunsztowny podarunek z dawna wykonany. Ognista tarcza wykuta mistrzowskimi dłońmi, obdziela życiem, plonem obfitym i bogactwem.

@iwonaroma Niestety tak właśnie jest, dlatego tak cenne są ogródki, gdzie zawsze w czasie sezonu możemy mieć własne pomidorki :) Niestety zimą jest z tym znacznie gorzej. Dziękuję za czytanie Iwonko i cenne uwagi uwypuklające wielkie minusy naszych czasów. Pozdrawiam :)

@Pan Ropuch Cóż za historia :) Taki wzruszony szatan, to nawet o dreszcz przerażenia nie przyprawi ;) Tak sobie mylę, że tym sposobem staje się nawet groźniejszy. Pozdrawiam :)

@Gabrys Świńska strofa swietna i dwuznaczna. Kogucia... taka życiowa. Pierogi cóż... nadadzą się do tuczenia kolejnej świni ;) Generelnie spodobało mi się, ale popieram Lahaj... nad tytułem bym pomyślała. Pozdrawiam :)

@error_erros Okrasiłam czytanie szerokim uśmiechem. Biedna przyzwoitość ;) Pozdrawiam :)

@marekg Spodobała mi się myśl zawarta w tekście i sposób przekazu :) Przyznam, że miałam w pewnym, bardzo konkretnym momencie wizję pędzących kotów, unoszących na futerkach biały puszek :) Pozdrawiam :)

@tetu Tak, strach używać słowa, ktore ma moc tworzenia i niszczenia.. jak ogień. Pozdrawiam :)

@zyzy52 Świetne, zabawne i w zasadzie chciałoby się powiedzieć: uważaj o co prosisz. Tutaj, chyba raczej: uważaj o czym myślisz ;) Pozdrawiam :)

@Waldemar_Talar_Talar Wspaniały wiersz Waldemarze... Ostatnia strofa uroczo podsumowuje całość i najbardziej do mnie przemówiła. Pozdrawiam :)

@Iwa-Iwa Droga Iwo, a gdzie wiersz? ;) Pozdrawiam :)

@julia2537 Puenta w zasadzie przykra po takiej walce i staraniach. Pozdrawiam :)

@Rafał Pigoń-Bbard Bardzo głęboka myśl tkwi ukryta w Twoim wierszu. Skończyły się dobre, spokojne czasy, gdzie do celu wiodła prosta, wygodna droga. Trudne czasy wymagają determinacji, mobilizacji sił z nadzieją, albo i bez niej. Trzeba przeć naprzód i walczyć, aż do końca. Jaki by nie był. Spodobał mi się Twój wiersz. Pozdrawiam :)