corival

@error_erros Mnie tam podoba się nawet z tymi szwami, które tak Cię męczą :)

@siachna To piękny rys charakteru, niestety świat jest tak skonstruowany, że podobne podejście przysparza sporo smutku. Nie warto jednak gorzknieć. Dobro lubi wszak wracać w najmniej spodziewanych momentach :)

@error_erros W zasadzie nic dodać nic ująć :) Ładnie zebrane :)

@Dag Dokończę teraz na kompie, bo czytanie i pisanie na telefonie może z lekka dobić. Nie wiedziałam, że ta profesja jest tak rozpowszechniona w Irlandii. Do miana wróżki mi daleko, ale przyznaję się do posiadania w pewnym gronie miana wiedźmy, a w innym zielarki ;)

@Julia Álvarez Cóż... jak widać na załączonym obrazku nikt nie jest doskonały.

@Jo Shakti Bardzo ładnie ujęta w słowa i obrazy nieskończoność przemiany, życia, istnienia. Co do końcówki, przyznam się do nieco obrazoburczej przekory w swoim wykonaniu ;) Pomyślałam sobie, że biedne te dzieci... trochę nieroztropnie rozpalać ognisko w domu. Później potomkowie muszą zaczynać wszystko na nowo :)

@Dawid Rzeszutek Krokus pisze się jednak przez "u". Popraw sobie. Pozdrawiam :)

@Nefretete Interesujący wiersz. Podoba mi się. Nie wpadłabym na to, żeby prowadząc myśl od modlitwy do krasnoludków, wykazać, że mając wyobraźnię i wiarę, można wiele przetrwać. Przynajmniej ja tak zrozumiałam. Znaki wiary wskazują drogę... hmmm... pod warunkiem, że się nie zmienią... przez tysiąclecia zmieniały się wszak co jakiś czas ;)

@Henryk_Jakowiec Nie potrafię tak prześlicznie składać wierszy tematycznie. Autorowi pokłon składam w godny sposób szyku zadał :)

@Dag Tym bardziej dziękuję :)

@Julia Álvarez Takiej natury łatwo nie odkryjesz. Doskonale się maskuje... ten cały miód, uroda. Wydawałoby się, że ideał... Dużą rolę odgrywa w zdemaskowaniu podobnej osoby uważna obserwacja, poprawna analiza tego co widzisz, czujność, intuicja :) Nie wolno wejść w zasięg gadziego ogona ;) @Dag Przyjmę Twoje słowa jako komplement :) Dziękuję :)

@Julia Álvarez Zdarza mi się o tym zapominać. Dziękuję za upomnienie się o wyjaśnienie :) @Konrad Koper Hmmm... zastanawiam się co masz na mysli :) Bardziej enigmatycznie już się chyba nie dalo? ;)

@Julia Álvarez Nie patrz na rękę z miodem. Obserwuj raczej to co ukryte. Chowa drugą rękę? Bezpieczniej założyć, że tam coś ukrywa. Taki charakter, albo wręcz natura. Przy takiej osobie trzeba być cały czas czujnym... Mam nadzieję, że wyjaśniłam, jesli nie, chętnie poszerzę :)

@Julia ÁlvarezTak, omyk to ogon zająca. Dla jasności dopowiem, że lustro z kolei to zad saren, jeleni, danieli.

@Dag Będę czujna i cierpliwa :)

Mignął omyk, błysnęło lustro wielki odwrót armia ludzi szuka pożywienia.

@[email protected] Musiała być niezwykłą osobą, zresztą da się to wyczytać z wiersza. Niby tak dawno odeszła, a tak żywą pamięć po sobie zostawiła :) Pozdrawiam serdecznie Grzegorzu :)

@[email protected] Piękne epitafium, doprawdy :)

@OloBolo Wiersz na ludową nutkę jak widzę stylizowany. Spodobał mi się :)

@Gosława Serdecznie dziękuję :)

W ramach wyjaśnień, wiersz dotyczy mitologii greckiej... Kiedy spojrzysz, przyroda rozkwita. Godna podziwu moc twórcza. Bujna zieleń wielobarwnym kwieciem ustrojona, nasycona kolorem, twoim jest dziełem. Sama rozrzucasz nasiona w kwietnym ogrodzie, by ziemia nie została ciemna i jałowa. Muśnięte drzewa wybuchają wiosną. Krzewy migoczą na wietrze radosnym kolorem. Pośród tego bogactwa i dzikiej radości idziesz ty, życiodajna bogini, Floro.

Pozwoliłam sobie zrobić mały eksperyment :) Nad problemem postawionym, głowię się od dawien dawna, wniosek snuję stąd niezmienny, postać tajemna i barwna. Temat wiersza... bardzo podstawowy i na czasie, zważywszy na jakim forum bytujemy sobie :)

@Waldemar_Talar_Talar Wiersz skłania do przemyśleń :) To dobrze... podoba mi się, idę myśleć ;)

@Gosława Dziękuję :)

@Waldemar_Talar_Talar Tak na początek zaginęło bez wieści "y". Co do wiersza... rozpacz to bardzo niszczące odczucie. Właśnie dlatego, że słońce, jasność, nadzieja są w niej bardzo głęboko zakopane. Nie na darmo chodzą słuchy o otchłaniach rozpaczy... Prawda, cóż, zapewne to czy tam gdzieś tkwi, czy też nie, zależy od powodu, który rozpacz wzbudził, więc ta strofa nie zawsze jest jak sądzę prawdą :)