huzarc

@M.A.R.G.O.T @Marek.zak1 @>Marianna< @Victoria Dziękuję za Waszą życzliwość i wszystkim innym, którzy moje słowa przeczytali. A marzeniami smarujemy chleb codzienności, aby jego smak był lepszy...

W szklanej tafli ekranu, w dalekiej witrynie Bezmiaru, widzę słodkich winorośli misy, Myśląc, że to jej oczy, jej spojrzeń kaprysy Wnet ożywią fantazję, a myśl ma odpłynie… Szukam wśród czystości szkła wspomnień o dziewczynie, W cukierniczkach z fajansu znajduję jej rysy, Prawdziwe lub nie, śnione jak rajskie cyprysy, Czcionką tęsknoty szczere, jak światło w bursztynie. Czekam lecz nie ma Cię, ta chwila nie nadchodzi, Nie napełnisz zapachem kosmyka Swych włosów Mych ust, w których - nim ciężki jęk smutku się zrodzi, Szept nostalgii, skargę wyśle do niebiosów... I może wyjdziesz ze snu, który tak uwodzi, Zapętliwszy nas wspólnym pulsem naszych głosów...

Życie to znój i trzeba przyzwyczaić się do słonego smaku. Nic tak przecież nie konserwuje.

analiza i synteza...Pozdrawiam

@Somalija @fregamo @>Marianna< @Sylwester_Lasota @M.A.R.G.O.T @Pan Ropuch Dziękuję za miłe słowa i poświęcony czas na lekturę. Pozdrawiam. @Bikuk32 Dziękuję za ciekawą interpretacje. Ze słowami jest jak z wiatrem, który zagarnie garść kurzu i rozsypie ich trop...

@Koziorowska Mam podobnie, tylko nie płynę a wędruję, bo ze mnie zwierz lądowy. Ale doświadczenie życiowej peregrynacji jest bardzo uniwersalne i metaforycznie nośne. Pozdrawiam serdecznie

Subtelnie i refleksyjnie... Coraz trudniej o polne kapliczki. Pozdrawiam serdecznie

Po drugiej stronie jawy w otchłani zwierciadła, Pod mchem sekretu szklanej gamy firmamentu, Szukam Twego spojrzenia, rozbłysku diamentu Twych oczu, gdzie niewinna nieśmiałość przysiadła. Po drugiej stronie snu, na krawędzi wahadła Czasu, między wiecznością a trwaniem momentu, Szukam Twego wspomnienia, dotyku fragmentu Twej czułości, która na mnie miękko opadła… Choć jest mi tak bliski, nie znam Twego widoku... Namalowany myślą, lecz nieokreślony, Jak nadzieja tląca się niepewnością w oku. Podążam za obrazem Twym więc zamyślony, Z czartem i aniołem u ramion, by z półmroku Nastrojom swym pokornie szyć barwne zasłony.

@Pan Ropuch Parzystość jest nieodzownym, przynajmniej do tej pory, warunkiem przetrwania naszego gatunku, ze wszystkimi kulturotwórczymi tarciami wynikającymi z tej różnicy. I może ta symetria kalibruję nasze spostrzeganie, może jest i odzwierciedleniem porządku wieczności, gdzie czas i przestrzeń generują wszystkie jej właściwości, przynajmniej w stanie naszej obecnej wiedzy.

@Pan Ropuch Czyli nasza dwoistość spostrzegania, nie na darmo nasze narządy poznawcze są parzyste.

A może nadmiar i moc?

@Somalija Potwierdzam:)

Ruch jest naturalnym stanem człowieka, pytanie dokąd i jak zmierzamy?

Wszystkim dziękuję za poświęcony czas i uwagę, za chwilę zatrzymaniu się przy tych kilku mych słowach skupionych ze sobą.

Przewrotne, gratuluję:)

Lubisz, nieoswojona kryć się za nikabem Utkanym ze strumienia wirtualnych czarów, Mrugnąć mi błyskiem oczu Twych parą jantarów I porwać lazurowym do nieba korabem. Całując przezroczystych ust smacznym powabem Słowami zjawiasz się, na szkle mych okularów, W anielskiej poświacie i rozkwitem nadmiarów Stajesz się w świątyni mej duszy jej mirabem. Gdy odchodzisz i gaśnie w ciemności powieka, Nocny ptak unieważnia dzień i zamazuje Mój spokój, on zlękniony niecierpliwie czeka... Gdy eos rozepnie świt, ze słońca wykuje Twój kształt na nowo, moja niepewność ucieka, Natchnienie wraca, nim je wieczór znów popsuje.

Dziękuję i wzajemnie :)

Koniecznie w asyście kominiarza i strażaka, przepisy przeciwpożarowe są bardzo ważne w życiu rodzinnym;)

@beta_b Niestety mam tak samo. Tli się, tli, więcej w tym dymu szczypiącego w oczy, niż ciepła spływającego na skórę. A jak już iskry skąd się sypia, to prędzej wypalą dziurę w pancerzu codzienności, niż wzbudzą mocarny płomień...

wszystko się dopala, oby tylko nigdy nie zostały zimne zgliszcza, cały czas trzeba dbać o odrobinę żaru. Pozdrawiam.

Ciało zaklęte w obraz. Niemy ślad naszej hałaśliwej obecności.

@Koziorowska Dziękuję i gorąco pozdrawiam

Pomruk powietrza głaszcze snem gęstą poświatę Nocy i widnokręgiem elipsy rozpina Gwiżdżących gromadną gwiazd gderliwą sonatę O przemijaniu i czas mój z wolna przycina Ja i parszywy las snu miękki ostrzem brzytwy Idę po odpowiedzi ku niemu bez pytań On nie mówi on tylko jest jak sens modlitwy Tęskniącej naiwnie do nadrozumnych świtań

@iwonaroma skrzydła to najpotrzebniejszy atrybut bezpiecznego lotu, zatem życzę sprężystych ich pary do użytku codziennego i pozdrawiam serdecznie

Właśnie o tym piszę, wykształcenie formalne to fanaberia, która nic nie ma wspólnego z wiedzą i jest ono kupowane dla prestiżu. Inni potrafią robić jeszcze inaczej i ze swej ignorancji i braku wyksztalcenia robić cnotę, jeśli są na to bogaci. A moich obrazków to na pewno nie chciała być zobaczyć, bo to krajobrazy za linii marginesu...Pozdrawiam