kwintesencja

ta myś w trudnych chwilach może dodawać otuchy, pozdrawiam serdecznie :)

Dla jednych podróżą, dla innych udręką albo wyścigiem, wędrówką, zmaganiem się... piękna refleksja nad życiem, pozdrawiam :)

Pytanie gdzie? Pytanie na ile człowiek "sam jest sobie winny"... Przejmujący obraz ludzkiej nędzy i samotności na tym świecie pozdrawiam :)

@andrew Piękna i mądra afirmacja życia, świadomość własnego przemijania niech nie przesłania nam tego co ważne – aby doceniać czas, który mamy pozdrawiam Cię serdecznie :)

@Rafael Marius To prawda, ja myślę, że warto wnikliwie obserwować, zarówno innych, jak i samego siebie, lepiej być bliżej prawdy, niż dalej, nawet jeśli to niełatwa prawda, pozdrawiam serdecznie i dziękuje za Twój komentarz :)

Cieszę się w takim razie, bardzo chciałam uniknąć takich konotacji... damom nie wypada ;) pozdrawiam!

Owszem, znam to znaczenie, mam nadzieję, że w kontekście tego wiersza nikt tak tego nie odczytuje :) pozdrawiam

Dziękuję Ci bardzo! Bardz mi miło, pozdrawiam serdecznie :)

Cieszę się, że przypadł ci do gustu, dziękuję za czytanie i pozdrawiam serdecznie :)

@Bartłomiej Fajkis w takiej sytuacji nie dziwie się, że jest smutny, pozdrawiam :)

@Waldemar_Talar_Talar kłamstwo zatruwa wszystko co znajdzie się w jego zasięgu, wszystkie międzyludzkie relacje, trzeba iść drogą prawdy, chociaż jest trudniejsza, pozdrawiam serdecznie :)

@MIROSŁAW C. wyjątkowy nastrój panuje w Twoim wierszu, jest piękny, pozdrawiam Cię :)

@Leszczym na obraz składa sie wiele barw... jeszcze raz wrócę do Twojego tekstu po obejrzeniu filmu :) (bo mam go w planach), pozdrawiam serdecznie!

@Ewelina Bardzo podoba mi się sposób w jaki poetycko opisałaś ten problem, pozdrawiam :)

podoba mi się optymistyczna puenta, pozdrawiam serdecznie :)

@izabela799 Piękna życiowa mądrość, pozdrawiam :0

@Tectosmith właśnie w tym rzecz, pozornie zwraca się przecież do kogoś, ale wydaje się jakby jednak dokonywał autoekspertyzy, (mi się wydaje, że każda odpowiedź jest dobra, dziękuję Ci i pozdrawiam Cię serdecznie :)

Wciąż szukam ja ciebie – człowieku! (Rozkładam na części, to scalam) Gdzieś w gestach i w drgnieniu powieką Dostrzegam wewnętrzny bałagan Grymasy na twarzy człowieczej Obszary niezmiennie pochmurne Nie sposób pogodzić ich z wnętrzem (W nim także człowieczo okrutnie) Znalazłam, po nitce i bruździe Dotarłam do kłębka, w nim skryte Oblicze, fasadę dźgam dłutem Odpada i sypie się, sypie…

@Tectosmith Rozumiem, że ta miniatura, to zapis Twoich obaw związanych z pisaniem? Wydaję mi się, że każdego piszącego mogą czasem nachodzić takie myśli. "Napisałbym, ale... nic dobrego na pewno z tego nie wyjdzie". A ja Ci powiem, pisz dalej, bo warto! pozdrawiam :)

@MIROSŁAW C.Dziękuję Ci za czytanie, pozdrawiam :)

@marekg Bardzo smutny temat, ale umiejętnie poruszony, pozdrawiam :)

Cały tekst bardzo harmonijny, poetycki opis natury mnie zachwycił, ale to właśnie ten fragment zatrzymał mnie na dłużej, z niewesołą refleksją w domyśle – wiele terenów nie miało tyle szczęścia do ludzkiej łaskawości... pozdrawiam serdecznie :)

@izabela799 Bardzo pięknie napisane i bardzo mądre treściowo :) Życzę Ci mimo wszystko samych pięknych, beztroskich poranków :)

Dziękuję, za komentarz i za Twoje słowa, serdecznie pozdrawiam :)

ha! dokładnie tak :) moja odwieczna metoda... pozdrawiam Cię serdecznie :D