duszka

trafiło mnie Słowo jak okruch nieba jeszcze uciekam lecz już nie zapomnę - na życie czasu potrzeba na pierwszy liść i korzeń kwiat i owoc

Jeśli jest to rzeka, to chyba nie ma tego przoblemu i możesz dopłynąc do oceanu (pełni) :) I myslę, że takie poddanie się nurtowi jest aktem woli, bo nawet wtedy, gdy nas ze soba porywa, można się przed nim bronić, czyli być z nim w niezgodzie...

@michal1975-a Jeżeli płynę "z nurtem", a nie podążam za (złudną) pokusą, która mnie przyciąga, to "tuż za krawędzią" jest pełnia :) Byc może objawia sie początkowo jako "nicość" - tego wszystkiego, od czego się oddzieliłam. Ciekawy, inspirujący wiersz, trochę jak medytacja. Pozdrawiam!

@Marek.zak1 @Waldemar_Talar_Talar @Dag @andrew@WiechuJK Serdecznie Wam dziekuję za czytanie i podzielenie się ze mną osobistymi refleksjami i Tobie, Marku, za zdjęcie! Pozdrawiam :)

@Dawid Rzeszutek Zastanawiam się , czy zycie samo w sobie tak męczy, czy nasz sposób jego odbioru i przeżywania... W Twoim wierszu nie znalazłam odpowiedzi na to, lecz obraz umęczenia zyciem jest bardzo sugestywny i intensywny - aż przygniata. Po przeczytaniu szukam sama wyjścia z tego odczuwania - w kierunku lżejszego i jaśniejszego, może w kierunku miłości życia... Pozdrawiam :)

że zrzucą płaszcze gdy pora zasną i się obudzą że stojąc a gdy upadną to tylko na zawsze że nie potrafią inaczej a może to miłość

...bo może zostało spełnione ich wołanie... Poruszył mnie ten fragment. Pozdrawiam :)

@Leszczym Otwarość pomieszana z nieśmiałością... rodzi niezdecydowanie, ale to jeszcze nie jest odcinająca od świata i ludzi samotność. Nie znajduję jej w Twoim wierszu. Pozdrawiam :)

Zaproś Go do udziału w układaniu tej mozaiki w prawdziwy obraz Twojego życia. On jest tez chyba najlepszym, a może jedynym ich spoiwem. Odważny wiersz o własnej słabości i sile wiary. Serdecznie pozdrawiam :)

Jak pięknie to rozwinęłaś.. To prawdziwa dalekosiężna wizja :) Dziękuję Ci!

Myslę, że ona sama (miłość) jest zdolna wytrzymać próbę czasu i inne problemy.., i chyba wytrzymała, skoro za nią tęsknisz? To raczej my ludzie nie wytrzymujemy, żeby w niej trwać. Ale bądź wdzięczny za to, co było mozliwe :)

@michal1975-a Nie rezygnować, bo i tu docieraja "prześwity raju" za którym jednak wszyscy tęsknimy... Pozdrawiam :)

@jan_komułzykant To brzmi może paradoksalnie, ale poznajesz go chyba przez poznanie jego braku, przez poznanie tej tęsknoty i straty, tego, czym nie jest... Serdecznie pozdrawiam.

@nocnypitupitu Mam odczucie, że to nie tylko otwarcie się na "owoce zakazane", ale na wszystkie owoce życia, że jest to szersze... A spowodowane może być zwiekszeniem wyrazistości wewnętrznego odbioru i jednoczesnym wyostrzeniem zmysłów. Tak działa miłość. Piekny, ciekawie ujęty temat :)

Obserwuję, że ograniczenie ruchu fizycznego, czy jego sprawaności powoduje ożywienie duszy, tak, że staje się ona "widoczna" i "słyszalna". To chciałam wyrazić. Dziekuję Ci za refleksję i pozdrawiam! :)

Ten fragment zrobił na mnie głębokie wrażenie i jakoś sprawił mi radość, Waldemarze .., chociaż i cały wiersz jest ciekawy, bo jakby oglądał "przeznaczenie" z wielu stron, czy w wielu wymiarach. Pozdrawiam :)

@nocnypitupitu Niezwykłe, wnikliwe spojrzenie, dla mnie - łączące te dwie sfery naszego (nie)bytu i na końcu (który bardzo mnie poruszył) zanurzające je chyba w tajemniczą głębię wyczuwanej nieskończoności... Pozdrawiam :)

@Martinr Piękne :) Ja nie odbieram tego jako odchodzenie miłości, lecz jako jej "poruszenia"... Jest bardzo żywa. Pozdrawiam!

Mysle, że dobrze jest być zawsze "w ciązy" - tej duchowej, bo możemy "rozwijać się" przecież do końca :) Ładnie mnie przywitałeś - dziękuję! Cieszę się i również serdecznie Cie pozdrawiam! :)

Jakie miłe słowa :) Dziekuje, Waldemarze! Ojej, współczuję... Ja dopiero od niedawna. Tak, to bolesne, ale staram się w tym odkryć też dobro.. i odkrywam. Dziękuję i serdecznie Cie pozdrawiam Grzegorzu!

że tylko się telepiesz bo przecież jesteś teraz bliżej i jest cię coraz więcej nareszcie całym sercem dajesz mi się poznać mamo jak pięknie jesteś dzieckiem Boga

@Wiesława Tak, wszyscy umieramy, czy umrzemy.., ale jednak każdy umiera inaczej. Podobno zależy to od tego, jak żyliśmy. To tak jakby życie uczyło nas umierać. A gdy je kochamy, to kochamy i szanujemy również jego miejsce - ziemię. Ważny temat, Wiesławo. Pozdrawiam Cię :)

@Waldemar_Talar_Talar Bardzo ciekawe! Odbieram przekaz Twojego wiersza jako wyraz naszej tęsknoty za zjednoczeniem się z naturą, z tajemniczą głębią zawartej w niej prawdy... Zaskakuje i bardzo podoba mi się, że na końcu podmiot liryczny odnajduje ją też w sobie jako wenę i pisaną dzieki niej poezję. Pozdrawiam Cię, Waldemarze :)

Ładnie :) Delikatny, zmysłowy wiersz. Pozdrawiam.

@Dag Wygląda na to, że w ciemności i poprzez nią też można się z drugim człowiekiem złączyć, czy ze sobą utożsamić... I może dlatego robi sie wtedy jasniej i lżej. Cieszą mnie Twoje słowa, Dag :)