duszka

A lubię Twój komentarz :) Dziękuję!

Ja też nie zawsze widzę, ale wiem, że jest I zawsze się cieszę, gdy "ma powodzenie" :) Dziękuje i pozdrawiam, Grzegorzu! Masz rację - "tych" nie jest potrzebne, a nad resztą Twojej propozycji sie jeszcze zastanowię. Dziekuję Ci za nią i za pochwałę :) Pozdrawiam!

patrzę Bogu w oczy a On patrzy w moje i już się nie boję niezliczonych luster wokół rozstawionych jestem tak jak potrafię

@Konrad Koper Dziękuję :)

to odchodzenie o krok przed drzwiami najpełniej miłowane jest też przybywaniem

Ładnie, ale wiersz wydaje mi się nieco "urwany".., brakuje mi osobiście zakończenia, które też może być w swojej formie otwarte, ale wyrażające jakby zwrot w odczuwaniu czy myśleniu, za którym mogłabym w wyobraźni podążyć, np. "odganiam ją nadzieją". Pozdrawiam serdecznie :)

Możemy na tym polegać :) Przypominasz o dobrych, ważnych rzeczach, Waldemarze. Pozdrawiam!

Trochę mnie"niepokoi" trzeci wers - bo zbyt wyjaśniający jak na haiku, a poza tym noc jest czasem aktywności kota... Gdyby na przykład zamist tego było "w samo południe", podobałoby mi sie bez zastrzeżeń. Pozdrawiam :)

@Quidem.art Dla mnie to piękna , pełna poezji słowa historia zjednoczenia wewnętrznego świata człowieka z światem zewnętrznym, "światem nocy", odkrycia podobieństwa i wspólnoty z nim... Jest w tym jakieś pocieszenie i nadzieja :) Pozdrawiam.

@andrew Takie spotkania przypominają o tym najcenniejszym, co zawsze, głęboko w nas jest :) Pozdrawiam.

Cieszę się! I dziękuję :) @JWF Dziękuję!

mały czarny punkt za oknem koncertuje z pełnego dzioba

@[email protected] Po przeczytaniu Twojego wiersza nasunęła mi się odowiedź: brakuje nam w życiu (i do życia) właściwych drogowskazów... Ani nasi rodzice dla nas, ani my teraz dla naszych dzieci nimi nie jesteśmy. Może się staramy, ale nie potrafimy w pełni, bo sami (jeszcze) błądzimy. Ja obecnie szukam drogowskazów "Wyżej", tam, gdzie wszystko miało swój początek. Wypracowany, treściwy wiersz, Grzegorzu. Pozdrawiam :)

@tomass77 Wydaje się, jakby ta osoba przestała w tym momencie być "całym światem" i przez to zasłaniać podmiotowi lirycznemu cały świat... Wraca więc do otaczającego do "tu i teraz", do siebie samego. Subtelne i jednoczesnie głeboko poruszające. Pozdrawiam :)

Piekna, trafna myśl i jakby zakończenie wypowiedzi tego wiersza... Dziękuję, Dag :) Cieszy mnie Twój odbiór, Marianna :) Pozdrawiam!

@Natuskaa @WarszawiAnka Dziękuję Wam i dobrego dnia :) :)

Tak, czuję też, i też wodę :) Dziekuję, Jacku, za tą refleksję i pozdrawiam!

wciąż schodzę z chmur ziemia też jest święta zanurzam w niej dłonie i serce

Dziękuję i miłego wieczoru :)

W moim odczuciu, Waldemarze, wypowiedź tej zwrotki (i tym samym całego wiersza) byłaby bardziej wiarygodna, gdybyś w tak oczywisty sposób nie zaprzeczał, a ujął to w sposób podobny jak w pozostałych zwrotkach i stworzył tym dla nich "przeciwagę", np. tak: a ja mówię, że kobieta potrafi nam boginią być Jak myslisz? Pozdrawiam serdecznie!

A ja się zgadzam :) Przepiękny, subtelny wiersz.

Bardzo się cieszę :)

Miałam to samo odczucie, ale jakoś nie miałam śmiałości na taka krytykę i wstrzymałam sie z wypowiedzią. Ale teraz mogę :) Dla mnie kończy się ten wiersz na "otwiera się" i wtedy pozwala zajrzeć w siebie i odkryć to, co sie z tym kryje. To "otwieranie sie" jest według mnie bardzo trafnym określeniem dla działania sztuki. Pozdrawiam!

Ładny dwuwiersz :) Dziękuję, Grzegorzu, i pozdrawiam.

Masz rację, poprawię - dziękuję :) I cieszę że mnie rozumiesz, Radosławie :) Pozdrawiam.