duszka

@MIROSŁAW C. Miło mi :) Pozdawiam!

Właśnie! I to dojście do tego stanu "szczęścia z natury", do tej naszej "pierwotnej natury" jest według mnie "trudem", bo od niej się oddalamy (błądzimy)... Gdy dotrzemy do niej, szczęście pojawia się "samo". Tak :) Dziękuję Ci za podzielenie się tą inspirującą refleksją i pozdrawiam!

Witaj, Justyno :) Tak, myślnik jest celowy, ma łączyć, ale nie od razu, z nastepującym dwuwersem. I tak - napisałam o czymś trudnym, co w moim pojęciu nalezy mniej lub bardziej do każdego człowieka, ale jednoczesnie złączone jest z możliwością pokonywania tego, a więc - z nadzieją :) Dziękuję Ci i pozdrawiam!

Mam podobnie :) Ale to sprowadza sie u mnie do tego samego i może wtedy szczególnie intensywnie odczuwanego - radości z mojej relacji ze światem, tym, co właśnie jest i jakie jest - dla mnie jest i ja jestem dla niego. "Bycie", najzwyczajniejsze bycie, to dla mnie w duzym stopniu dawanie siebie, wchodzenie (też wewnetrzne) w relację, a nie tylko odbieranie. Jedno i drugie. Jednocześnie :) Serdecznie dziekuje Ci za uwagę i życzliwe przemyślenia :) Pozdrawiam!

Wyczytuję w Twoim wierszu spostrzegawczość, wspólczucie i bezsilność wobec "samoniszczącego" się piękna... Poruszył mnie. Pozdrawiam :)

Po przeczytaniu pomyślałam (i poczułam): Nasze nieszczęścia nie sa takie absolutne, wieczne i niezmienne, choć może takimi się wydają... Dlatego istnieje nadzieja :) Życze jej Peelowi :) Pozdrawiam!

Dla mnie to nie tylko wyrok.., bo wyczytuję w nim wyznanie miłości, zazdrości, poczucia własnosci, i... słabości, a wszystkie one zlączone w budzące niepokój ostrzeżenie. Emocjonalny, bogaty w treść wiersz. Pozdrawiam :)

Jeśli mamy taką moc, to chyba nasza zmienna tęsknota powoduje zmiany pór roku, a przynajmnie się do nich nieco przyczynia :) Delikatny, zrównoważony, kojący wiersz :) Pozdrawiam.

Zarażasz :) Nie tylko chęcią do pisania, ale też optymizmem i ciepłem. Serdecznie Pozdrawiam :)

Każda droga jest splotem tego wszyskiego.., ale wierzę, że jest jakaś siła, która potrafi i chce wyprowadzić ją ku światłu - jeśli się jej poddamy. Pozdrawiam :)

"poetycka nutek gromadka" - tak, takie są chyba moje wierszyki - plus iskra rozpoznania, która próbuję w nie wpleść :) Dziękuję Ci i pozdrawiam!

.. i wtedy powstaje nasze pełne złączenie z nią :) Dziękuję Ci i pozdrawiam! A więc podziałał na Ciebie pozytywnie - ciesze się :) Pozdrawiam! To radość otrzymać taki komentarz - uważny, czujący, rozumiejący, radość dla mnie i dla wiersza :) Dziękuję Ci i pozdrawiam! Ja gwiazd z tego stanu nie wykluczam, ale tylko przy jednoczesnym połączeniu stóp z ziemią :) Dziękuję Ci i pozdrawiam! @OloBolo @error_erros @Kot Podziękowania i pozdrowienia dla Was! :) :) :)

tego dnia, tej chwili, słów które piszę krzesła pode mną i okna przede mną powietrza, które wciagam do płuc - dlatego jestem radosna

Serdecznie Ci dziękuję za ten komentarz, który mnie cieszy, tetu, i serdecznie Cię pozdrawiam! :)

Poruszające... Proponowałbym tylko dwie drobne zmiany, zwiększające moim zdaniem wyrazistość przekazu. Dla zobrazowania tego ujmę je w tekście: czas czujnie spogląda w oczy szuka pod powieką ukrytych intencji świat stracił wiarygodność / tutaj pominęłam "jakby" Jak myślisz? Pozdrawiam! :)

Bardzo podoba mi się przekaz! A co do stylu i formy, to chyba pasowałoby mi lepiej "brak" zamist "braku"... Wtedy miniaturka nabrałaby charakteru haiku, a jeszcze bardziej w tej postaci: wypaczenia z nadmiaru zapatrzenia brak równowagi To taki spontaniczny pomysł :) Pozdrawiam!

Tak, piękno miłości, szczególnie momentu jej rozpalenia, unosi nas ponad ziemię i pozwala dotknąć wieczności.., ale doświadczam, że ona sama w sobie "nie chce" nas odłączyć na trwałe od ziemi, bo tym zrobiłaby nam i naszemu życiu krzywdę. Jej powrót na zemię, gdy trzyma oboje zakochanych w objęciach, jest rówież piekny i prowadzi do głebokiego zakorzenienia w rzeczywistości i ... w niej samej. Musiałam to dopowiedzieć :) A Twój wiersz, ten dialog obojga pochwyconych w jednej chwili przez miłość jest w swojej subtelności cudowny :) Pozdrawiam.

... aż kiedyś urodzi się z nich nowa nadzieja... Wierzę w to i tego życzę Peelowi :) Trafił we mnie głęboko ten krótki wiersz. Pozdrawiam :)

Po przecztaniu zadałam sobie pytanie: Czy słowa potrafią nas zbliżyć do rzeczywistości? I jakie muszą być, by to czynić..? Może właśnie jak najprostsze? Wydaje mi się, że nasz mózg, w swoim skomplikowaniu potrzebuje słów, potrzebuje naszego myślenia, by dawać na nią odpowiedź. Dziękuję Ci za inspirację :) Pozdrawiam.

Chyba najważniejsze jest, wybrać właściwy kierunek - w jedzeniu, piciu, pisaniu, zyciu.., wchodzić na "tory" z nim zgodne - z innymi lub samemu... Możliwe, że tracimy zaufanie do siebie, gdy nam się to nie udaje. Wtedy trzeba zamienić błądzenie w szukanie. :) Pozdrawiam :)

A więc nasze dorastanie polega na utracie lęku przed prawdą, która jest w nas... Tak :) Pozdrawiam :)

@dot. Dziękuję Ci i pozdarwaiam miło :) I "bomba" - komentarz od Ciebie :))

Miło czytać znów Twoj komentarz, Deo :) Trafnie ujęłaś w nim moją "pierwotną myśl" czy "pierwotne odczucie", z których wykluł się ten wiersz. I masz rację - dalszy ciag, czegokolwiek by on dotyczył, - jest, potrafi i chyba powinien być dużo żywszy, oczywiście w indywidualny sposób. :) Dziekuję Ci i pozdrawiam!

Tak, każde przeobrażanie potrzebuje czasu i cierpliwego pokonania lęku przejściowej bezbronności... Inspirująca myśl, dziękuję Ci, Dag :) Pozdrawiam. Cieszę się, że mój mały wiersz zaincjował w Tobie tyle głębokich skojarzeń i ciekawych przemyśleń! Wzbogaciłeś go i mnie nimi - serdecznie dziękuję, Radosławie :) Co do "trzech kropek" masz rację - zaraz zmieniam :) Serdecznie pozdrawiam!

Cieszę się, że tak to odbierasz :) Dziękuję Ci i pozdrawiam . Może dlatego, że tak delikatnie i w pewien sposób ładnie sie człam pisząć ;) Dziękuję Ci za miłe słowa i pozdrawiam!