duszka

@tomass77 Spróbuj być wolny, ale nie próbuj być wolny od woli życia, bo to nie jest możliwe - mówi Twój wiersz... Być może tak jest, a to oczucie opuszczenia nas przez wolę życia, jest "tylko" jej zagłuszeniem, czy uśpieniem... Jest w tym pewna pociecha i nadzieja. Pozdrawiam :)

@ja_wochen Miłość w codzienności i niedoskonałości... Nasyca je pięknem i siłą. Wzruszające. Pozdrawiam :)

@andrew Odbieram ten tekst w dużej części jako przemowę, czy agitownie... Wplatasz w nie jednak troche poezji, która, choć nie tak bezpośrednia, wywołuje na mnie większe działanie. Mam na myśli te fragmenty: (...)towarzyszy nam jak tlen woda od chwili narodzin od Adama i Ewy jest światłem chlebem bywa i mieczem nie jest łatwe (ale) czy warto żyć w mroku (...) Za te fragmenty serduszko ode mnie :) Pozdrawiam.

@SennekMiło mi :) Dziękuję.

@poezja.tanczy @Rafael Marius Dziękuję Wam za czytanie i reakcje :) Pozdrawiam!

@Leszczym@Sylwester_Lasota Serdecznie Wam dziękuję :)

@Tyrs Dziękuję! :)

potrzebny jest korzeniom ta Twoja mokra miłość dniem czy nocą z policzków nieba spływa tylko dla nich

@tomass77 Niektóre wspomnienia są nie do zniesienia... Odcięcie się od nich, od świata, w których powstały, lub od siebie, to chyba powolne samobójstwo. Mam wrażenie, że tylko realna (świadoma), pozytywna przeciwaga może prowadzic do uzdrowienia. Przjmujący, zagłebiający się w ten dramat naszego istnienia wiersz. Pozdrawiam.

@Pan Ropuch Pozostać w postawie pytającej do tego apokaliptycznego przekazu jest chyba słuszne.., przynajmnie dla mnie - po prostu szczere. A ta otwartośc umozliwia doświadczanie pewnych niespodzianek - w postaci "przywianych" strzępów prawdy. Ja za każdy najmniejszy jestem wdzięczna :) I dziekuję Ci za odpowiedź :)

@Waldemar_Talar_Talar Takie ukryte w sercu wartości daja nam w trudnych sytuacjach siłę i zdolność do uśmiechu. Dobrze, że o tym przypominasz. :) Pozdrawiam.

@Kasia Koziorowska Myślę, że bycie "naj" jest zawsze kruche i nietrwałe - barkuje nam do tego doskonałości... Wszystkim. To musi byc niezwykle bolesne, gdy kogoś bliskiego (i jego iluzje o nas) tym rozczarowujemy... Pozdrawiam :)

@Adam Zębala Czytając mam przed sobą obraz wykorzenionego, albo jeszcze nie zakorzenionego w rzeczywistości człowieka - nie zdolnego do wychwycenia swojego powołania i celu... Ta "dobra lekkość| czy lekkomyślność jest dla mnie tylko pozorna, bo dotyczy całości życia, a nie tylko jednego z jego stanów. Myśle, że taki brak podstawowej przynależności może być samotnością, cierpieniem... Pozdrawiam :)

@Pan Ropuch To niełatwe (dla mnie) przyjąć taki koniec i nowy początek z pokorą... A może ma on nas pokory nauczyć..? Tak czy inaczej bronię się przed potępianiem tego, czego nie rozumiem (do końca). I nie jestem pewna jaka postawę wyraża Twój wiersz. Odbieram go, jako otwarty, choć wyczuwam tez ironię. Pozdrawiam :)

@sam_i_swoi Tylko nie dopuśćmy do tego, że zatrzymamy słońce i nie nastapi już nowy "wschód"... A do tego będzie potrzebne wybaczenie. Zapomnienie nie wystarczy. Uderza w wierszu bark emocji, ale właśnie to porusza. Pozdrawiam.

Tak! A najbardziej zniekształca go i oddziela od niego chyba nadmierny lęk przed nim. Dziękuję Ci i pozdrawiam :) Tak, ten "mur" może przed nami stwarzać też świat, pewni ludzie w nim... Dziękuję Ci za to uzupełnienie :) Pozdrawiam.

@Ewelina A czasem zapada w nas głębiej i zamienia się we wdzięczność... To cudowne uczucie :) A wiersz dosięga serca :) Pozdrawiam.

@Rafael Marius Dziękuję Ci :)

Ujęły mnie te fragmenty, a i ich zestwienie wzmacnia dodatkowo wypowiedź... Dla mnie wystarczyłoby za cały wiersz. Pozdrawiam :)

...wyjść przed mur, albo powoli go rozbierać - żeby móc w świecie prawdziwie zaistnieć. Tak rozumiem Twoją odpowiedź. Dziękuję Ci i pozdrawiam :)

@Pan Ropuch Brdzo jasna, zdecydowana postawa i działanie, i wierzę - że skuteczne :) Dziękuję!

@Pan Ropuch Rozumiem... I nie zaprzeczam, że jest takie zagrożenie, które trzeba ropoznać i mu przeciwdziałać - zagrożenie, ale nie pewność. Dobrego dnia :)

przez mur widzę tylko własną myśl o nim zimną a słowa się odbijają

@sam Myślę przeciez podobnie: czuję sie poetą/poetką, bo kocham poezję i pisanie jej. I dlatego też chcę się w tym rozwijać. Motywem do tego jest własnie to uczucie, ta miłość. Dziękuje Ci równiez i pozdrawiam :)

@Pan Ropuch To sugeruje, że nasza skłonnośc do zła się z czasem nasiliła, że potrafimy być gorsi od nich... Niepokojące i mam nadzieję, że tak nie jest. Bronię się przed takim widzeniem i obok realnego widzenia naszej zdolności do zła potrzebuję wiary w nasza zdolność do miłości i dobra.