Wędrowiec.1984

Lubię mieć dreszcze podczas czytania, tylko nikomu nie mów. :)

Kupuję, moje! :) ...no bo to jest właśnie prawdziwie kobiecy wiersz.

To jest właśnie to co pisałem o wierszach, których autorkami są panie. Delyszys.

No, trochę do poprawy. Niektóre wersy zdają się być zbyt długie względem całej reszty, trochę proste rymy, "lud" :-) Witamy na forum! Serduszko na zachętę. :)

Bardzo ładny wiersz. Fakt, początek zapowiada się komediowo ale całość przechodzi ostatecznie w dramat. Szkoda dziewczyny.

Doprawdy nie potrafię wyjść z podziwu ile zmysłowości i emocji jest ukrytych w utworach pisanych przez kobiety. Te wiersze są takie inne, miękkie, delikatne jak puch, jakby każdy jeden wyraz był uczuciem. Ich czytanie to prawdziwa przyjemność

@Annaartdark Również gratuluję. Domyśliłem się, że malujesz. Malarstwo i poezja stoją tak blisko siebie, że mogą dosłownie chwycić się za ręce.

@Sylwester_Lasota To bardzo dziwne ale wygląda na jakieś problemy z kodowaniem albo czcionką; zupełnie jakbyś nie miał tej, która ustawiona jest w utworze. Zobacz proszę teraz.

Bardzo dobrze :)

@Gosława Ajuści. W ogóle, zanim kliknąłem, myślałem, że to będzie coś zupełnie innego.

Ze mną prawie Ci się to udało. :)

Tytuł przyciągnął, a po przeczytaniu co sobie pomyślałem... to moje. ;)

@Gosława Nie chcę terapii, bo po co? Romantycy lubią cierpieć w ten sposób. ;-)

Czytałem, że pisownia w stylu Szopena była poprawna jeszcze w XIX wieku. Analogicznie pisano wtedy choćby o Rousseau. Adam Mickiewicz w IV części Dziadów pisał np: "Tutaj, na wzgórku, Russa czytaliśmy razem;"

@Antoine W Może cyknę coś po francusku, zobaczymy jak się rymy poukładają. ;)

Ten prześwietny tytuł kupił mnie od razu. Ostatnia zwrotka jest o mnie. :)

Chopina. ;-) Możesz spokojnie napisać "...w Nokturnach Chopina" i będzie prawidłowo.

@Andrzej_Wojnowski Dziękuję, miło mi, że mogłem przyjemność Ci sprawić.

W takim razie miłej lektury. ;-)

@WarszawiAnka Jeśli powiem to się troszkę zdradzę. A niech się ludzie pozastanawiają. ;-)

I ta jakże! Bardzo seksowny wiersz. ;-)

@WarszawiAnka Wiesz, bo to w sumie taki naprawdę klasyczny sonet o... ;-) Musi tak być. :-)

Gdy się zapominam, Słucham śpiewu syren. Czy ktoś mnie powstrzyma? Dzięki temu żyję!

Obsesja Popatrz tam, daleko. To nadzieja tli się jak ognik. Spójrz. Kiedyś, rwącą rzeką, Śród ognia żywego pływałem. Już to raz przeżyłem. Już to gdzieś widziałem. Boże, coś ty mi zrobił? Wciąż wraca ta myśl, Wraca myśl bez końca. O natchnieniu, o wierszach, Wraca jak narkotyk. Miałem dać już spokój, Ciągle myślę o tym. Jak cudownie zanurzyć się było w poezji. Jakże bez niej pusto, jakże to przeszkadza. Cudnie było pisać Rzeczywistość wraca. Ciągle przypomina Ciągle tłumi płomień. Tli się jeszcze? Przygasł. Żar już tylko został. Jeśli znów odżyje? Jaką przyjmie postać? ---

Tja, mam tak samo, lecz orłem jestem najczęściej kiedy zamykam oczy.