23.

Dziękuję Ci bardzo, @melancholia. Bardzo kocham melancholię, ale nie wiem czy to odpowiednie ;)) Pozdrawiam :D

Jak bardzo trzeba sił gdy nic nie wychodzi jak wielkie chęci, abyś żył gdy każdy w ciebie zwątpił. Ile jeszcze lat na świecie trwać będziesz jak zapałka samotna i zapalona na czas żeby hucznie zgasła. I poniesie ją wiatr twą jedyną myśl że może to świat nie chciał abyś był sobą.

Bardzo ładna interpretacja ;) Ostatnio gustuję w takich niczemu nieprzypisanych tworach. Są po prostu bardzo wygodne i przyjemne w pisaniu, a przy tym niosą sporą i dość odważną wartość. Dziękuję Justyno, pozdrawiam ;)

mogę zacząć pierwszy Chodzi po ścianach i maże kreski spoidła i więzy, omija zdjęcia ale z nich patrzy rodzina a on jest gdzieś pomiędzy stwór straszny upiór ze świata krzyków i krzywdy niezrozumienia czynów nie pojmuje nigdy a blokada prosta biała jak skóra po latach w pergamin a prawda została spisana po co tak tańczy po nocach by skrawek świata ocalić.

Dziękuję @Czarek Płatak

Trudny moment :/ Niektórzy powiedzą, że wakacje ale ja nie mam jeszcze tego zachwytu tym wszystkim.

Potrzebuję jakiejś przerwy zamiast ciągle rozmyślać.

Czasami mam tylko wrażenie, że nie mam właściwie dnia bez stanów depresyjnych i o zgrozo nadchodzą ważne decyzje życiowe ;p

Albo Samotnoc :p

@Magdalena Bardzo dziękuję, ale to raczej kres moich możliwości. Pozdrawiam

Delikatnie niech znikną noce wielkich przemyśleń w których idziesz donikąd może w końcu zamilknie szept ponury, szept w nicość. Żegnać znajome tak słowa dźwięczne jak dzwony jak trzepot odlatujących ptaków w słońcu każdej nocy, samotny. Żegnać małym lub wielkim i nie przejmować się, zostawić w sferze przypadku, bo cierpi w wiecznym braku bo wiecznie pomiędzy.

Ach tak! I jeszcze dwa miejsca, jedno całkowicie przyziemne i rzeczywiste. Drugie zostawiam na później, bo dopiero coś się tworzy ;) To również natchnienie Bożym Ciałem, ale spartaczyłem sporą część kontynuacji, dlatego ta wersja jest bardzo okrojona, a jednak zawiera znaczenie. Dziękuję za komentarze i jak najcieplej tylko mogę, pozdrawiam ;)

Czyli jesteś w miejscu gdzie wielkie czyny stały się ubogie i musisz stać w roli obserwatora bo to już nie ty, już nie ona.

W każdym razie podoba mi się Twój wiersz

A skądże... I nie o odruchy tu chodzi, droga Magdaleno. Pozdrawiam

Klep klep

Oho!

Wiersz pozbawiony dwóch ostatnich wersów traci swój cały sens ;) Pozdrawiam

A ja tam jeszcze widzę szczęście ;) Pozdrawiam

Dziękuję Justyno. Pozdrawiam ;)

Coś z niczego... a tylko po to, żebym wiedziała posiejesz po mnie melancholie ciszą, która w duszę się wkradła zalewając serce łzami w oknie nie bój się dawnych masek bo ja ze snu mam twarze ukryte w bladych dłoniach nie smuć się, bo nie patrzę bo możesz już na zawsze przez ulice biec i kochać bo już rozumiem cud lecz nam za daleko. ~NN. 18.06.2019

Od niecałego roku nigdy bym nie pomyślał, że można mi to zarzucić ;) Ja wcale w tym wierszu nie przyznaję prawdy życiowej*. To jedynie specyficzny wyraz ironii i pogardy wobec pewnych zdarzeń, Magdaleno. Pozdrawiam, NN.

Rozwala mi główkę ;)

To jest mega ( cytując klasyka) że zauważyłeś ;)

Ot zwykła odskocznia i prolog czegoś większego ;) A porównań jest naprawdę sporo, wiersz jakby operuje na porównaniu. Dziękuję bardzo ;)