Tomasz Kucina

Nie, doskonale zrozumiałem, więc zostaw Witkacego w spokoju, skoro wcześniej napisałeś że może tylko Witkacemu spodobałby się mój wiersz. Ani ty, ani ja, dokładnie do niego nie dosięgamy, więc nie rób takich porównań, są nieuzasadnione. Możesz napisać o Witkacym wiersz, jak ja, wyrazić go w kontekście subiektywnym, osobistym - ale nie przyrównuj innych do Mistrza, bo robisz innym i sobie krzywdę. To taka dobra rada.

czyli mam rozumieć że skoro napisałeś : ...mam rozumieć, że spotkała mnie ta wątpliwa przyjemność popaść w szpony twojej krytyki, bo wszyscy my tutaj jesteśmy do niczego, bez wrażeń, bez serc, bez ducha, jak szkieletów ludy? Że niby ja jeszcze trzymam się krawędzi nad przepaścią bezideowego Mordoru, dla innych nie ma ratunku, i nad nimi ty już nawet się nie pochylasz? Wiesz co?, To ja już też wolę do nich, spisz i mnie na straty, bo ja uważam, że wielu tutaj jest wartościowych autorów, powiem więcej zdecydowana większość, prawie wszyscy. A co do dotyku, to była raczej sardoniczna metafora, jako wrażliwy i uduchowiony artysta, powinieneś bezbłędnie ją odczytać. Hmm?

Pięknie wchodzisz w stany kobiecej świadomości, z jednej strony bardzo stabilnej i zdyscyplinowanej mentalnie, zakochanej i apodyktycznej, a z drugiej jakby zagubionej- finalnie-, i w konkluzji czytelnik zaczyna wątpić w siłę i rys apodyktyczny tej Kobiety na rzecz niewiasty zagubionej, a to przyciąga głębiej, bo jest stanem precyzyjnie ludzkim, i wynika z wyższości uczucia nad dyscypliną i poprawnością nawet reputacji. Więc oda do miłości, z tkanek nie kamienia.

Całkiem udany erotyk. Kobieta stopniująca etapy zbliżenia, to czysty i prawidłowy mechanizm związku. Zwięźle a dosadnie.

Dzień dobry. Uważam, nie ma chyba większych przeszkód by domatorki, domatorzy porozmawiali sobie od czasu do czasu z weną krajobrazów? Nie koniecznie muszą to być wiersze egzotyczne. Jest przecież tyle uroczych miejsc w naszym Kraju. Na pewno mnóstwo obrazów, plenerów przewija się w pamięci ;) Proponowałbym popróbować. Czasem można odkryć w sobie jakieś powołanie w tym kierunku. Każdy ma chyba jakiś wiersz własnego autorstwa opisujący przyrodę, Ty pewnie też. To nie muszą być wiersze dosłownie opisujące krajobraz, mogą stanowić jakieś tło, a temat główny może być dowolny, chociażby miłosny. Dziękuję, skoro spodobał się Tobie mój wiersz. Skoro stawiasz sobie wymagania (jak piszesz), to również wobec innych masz prawo ich oczekiwać. W wolnym czasie szerzej poczytam sobie twoje wiersze, tutaj. Chociażby na liczbę punktów reputacji sądzę, że są to dobre wiersze. Pozdrawiam :)

...acha, o Anglii na pewno wiersze pisałem, czy wiktoriańskiej? Musiałbym poszperać, obecnie nie kojarzę, ale jest wiele takich o których po ludzku zapomniałem.

Krytyka konstruktywna jest potrzebna, konieczna rzekłbym nawet. Lecz jak pacjent pisze że wiersz to wydmuszka , albo że większość moich utworów nadaje się tylko na pokrycie ich milczeniem, no to nie jest to elitarny język. To język nihilisty, któremu z braku chęci do konstruktywnej analizy jest coraz bliżej do histerii. Skoro ekfraza to udane przetworzenie rzeczywistości z obrazu na język poetycki. Czyli wszystko się zgadza, no ale pan nie zauważa. Jego sprawa. Przepraszam, że użyłem akurat Twojego komentarza do wyrażenia opinii. Nie zamierzałem. Miłego dnia.

Dziękuję ślicznie MaksMaro. Najbardziej przypadły mi do gustu niewymuszone rymy, bo ewidentnie wtapiają w liryzm i emocje, których nie dostrzega poprzednio komentujący mój wiersz. On nie potrafi dostrzec ani lirycznej gęstości melodii, przyziemnej, barometrycznej wydobywającej się z piccolo grającego Meksykanina, ani ciężaru powietrza w objęciach zachodzącego słońca, które jakby przytłacza czytelnika, nie doświadcza też senności której powodem jest zmęczenie opisywanego w wierszu miasta, nie potrafi nawet zauważyć że ogony kwezali (ptaków) to już zwisające lamety, że noc jakby zblanszowana lirycznie z tym ptactwem podfruwa gorąca, (a noce przecież nie fruwają?), że kolce agawy są w wierszu substytutem cierni, a liście porównawczo imitują ludzką skórę, skwierczącą jak boczek na rozgrzanej patelni, miasto nagle przysypia w butelce mezcal'a, zupełnie jak człowiek, albo bajkowy dżin zamknięty w lampie, tam w cieniu sombrero zmierzch chodzi na szczudłach, chociaż w naszym realnym świecie to się nigdy nie zdarza? etc. etc. etc. Więc może On choć zdoła zauważyć te wspomniane przez Ciebie MaksMaro niewymuszone rymy, i dojrzy liryzm i wrażliwość autora wznoszącą się nad tym przysypiającym, umęczonym miastem, niemal jak balon Gordona Benetta :)) Pozdrawiam MaksMaro, oczywiście wszystkie moje "tęsknoty" nie Ciebie tyczą, tylko wrażliwego pana W.M.Gordona. Który traktuje mnie jak zimnego skurczybyka z aparatem w dłoni. LOL ;)

Rozumiem. To po co pod nimi komentujesz? Robisz na złość swojemu milczeniu? Czy to oby nie zdwojony masochizm? Boli jak czytasz i boli jak piszesz.

No już wiem, że nie ma we mnie za grosz emocji, a wiedza szantażuje moje wrażenia, które natychmiast powinny wykluć potworka pasożyta co żywiłby się moim bólem egzystencjonalnym, i ostatecznie wyciął sobie migdałki, by krzyczeć, wrzeszczeć, emitować światłem jak Kordian na górze Mont Blanc. Jeżeli natomiast chodzi o wiersze, - to ja się nigdzie nie dotykam jak coś piszę, nie wiem jak to u ciebie. Skoro preferujesz inny od mojego warsztat pisarski, to ja w to nie wnikam, to nie moja sprawa.

Jak nie jest o Bogu to daj mi spokój. Gdy coś nie jest o czymś o czym ma być, to po co w to wchodzić i to analizować? Jak idziesz zrobić kupę, to po to by w wc spotkać czysty sedes, papier toaletowy, dostęp do umywalki, i kawałek mydła, a nie playboya na klopie.

Nie wiem o co znów ci chodzi? Zrozumiałeś ten wiersz? Obawiam, że chyba nie? LOL;) Kolejnego nie będę tobie tłumaczył, poczytaj szerzej o Witkacym, sam go użyłeś (niejako obudziłeś - w komentarzu), uzupełnij wiedzę a nie oskarżaj innych że coś tam wiedzą, nie wygarniaj od wszechwiedzących (bo nie ma takich ludzi), gdybyś miał odrobinkę skromności w sobie pewnie dawno byś zauważył. Wniknij w percepcje autora, przeczytaj jeszcze raz wiersz, nie wyciągaj wniosków bez uzasadnienia i absurdalnych tez o Witkacym, i o tym jak ja go rozumiem. Konstanty Puzyna (a był to wybitny eseista, publicysta, teatrolog i poeta przede wszystkim), napisał że „Witkacy wyżywi jeszcze kilka pokoleń badaczy”. I nie tylko tę wyróżnioną grupę, ponieważ dzieło i osoba autora stanowią nadal „łakomy kąsek”, „pożywkę” i symbol dla artystów, pisarzy, performerów, filozofów, reżyserów, twórców kabaretowych, kompozytorów, piosenkarzy, poetów, dramaturgów, a nawet przedsiębiorców. Witkacy jest jednak w większości przypadków traktowany powierzchownie i instrumentalnie, podobnie jak za życia ma nadal kłopot ze znalezieniem równorzędnych partnerów, którzy podjęliby dyskusję merytoryczną lub zadali sobie nieco więcej trudu wgłębienia się w jego przemyślenia i w same utwory. Ja myślę że ostatnim komentarzem doskonale wpisujesz się w kontekst. Posłuchaj ja nie mam czasu na takie seriale brazylijskie pod moimi tekstami. Nie po to tutaj jestem. Masz prawo do własnych odczuć, pisałem o tym wcześniej. Po prostu wykorzystujesz fakt, że jestem sumienny wobec komentatorów i wnikliwie odpowiadam na komentarze. No ale to może być jedna, góra dwie szersze odpowiedzi a nie tasiemiec i walka z inwektywami. Może na boks się zapisz. Zbijesz emocje. Uspokoisz się. Cześć.

Życie ... tańce, hulanki, swawola, ledwie karczmy nie rozwalą, cha cha, chi chi, hejże, hola! Dobrej nocy.

Słodkich snów, sombrero przysłonisz wstydliwe łono? :) Żarty żartami, ale Meksyk to przede wszystkim gorące chłopaki Justynko :)

Pisałem o sobie, Ty przeciesz nie pijesz :) Te ćmy żerują na agawie, pewno wpadła niejedna i tak już zostawili. Wiadomo Meksykanie ograniczają wysiłek do minimum. Gorący klimat, jak Hiszpanie - maniana :)

Również, klimatycznego wieczorku życzę. A twierdzą że ja działa wytaczam przeciwko rymom i rytmom, inni wzywają Kaliope, bym zawrócił z błędnej drogi intelektualnego wiersza. Nigdy! Tylko Herbert! :)

To pewnie wina tego con gusano :) To taka odmiana meksykańskiego mezcal'a, z robalem w środku. Na dnie pływa ćma w tej wódce :)

Małgosia Wawelska ;)

Habanera! :) Śliczności dla Duszy ;)

graphics CC0 „Anita”- cynamon z dotyk w słuch — Na rubinowym ołtarzu już karzeł w czerwieni chyli swe czoło ku Mesa del Norte i smętni w akordach bladobrązowa cytra tu dingo się kłania przecudnym aportem przed panem wracając z psich wypraw U stóp bestia dzika pokłada się miękko w puszystym arrasie unurza swój łeb i gładzi psie runo zmarszczoną ręką brązowy Astek mechacąc swój pled Na Głowie Olmeka kamorra się chełpi macki ukryła śród piasku marzeń twarda agawa w kolczastej cierni jej skóra skwierczy w słonecznym żarze Gdy w cieniu sombrerro na szczudłach zmierzchu starzec piccolo wydmie w fanfarach w gęstej melodii w ciężkim powietrzu zdusi się senna Guadalajara W cytrusach się skryją herbowe kwezale lamety trenów zawisną na kłączach pstrym szlaczkiem musną owoce dojrzałe ptasia to noc podfrunie gorąca I uśnie to miasto w przelewie tequili i przyśnie na moment w specjałach mezcal gdy na dnie butelki w kokonie motylim w rauszu się ziści Meksyku czar —

Pozdrawiam również. Trudno powiedzieć czy jestem fanem oper? Obejrzałem w życiu kilka, Carmen jest klimatyczna. Może lepiej gdybym napisał wiersz dotyczący Halki, albo Strasznego Dworu, by promować polskich autorów. Cyrulik jest opowiastką o miłości. Gdzie pewien hrabia zakochuje się w nieznanej młodej dziewczynie, a na jej posag i rękę ma apetyt jej wychowawca, dzięki tytułowemu cyrulikowi który pomoże hrabiemu wszystko się ułoży. Arie jak to w operze, jeżeli lubisz wytrzymasz :) To przecież Rossini. To buffa, czyli opera komiczna. No ale wiadomo mamy XXI w, inne były trendy i humor w XVIII wieku. Dzięki za komentarz ;)

hahahaha :), nie no na Jagę mi nie pasujesz, na Agę tak ;) A'propos Jagi, czy Baby Jagi, kumpel kiedyś tak na koleżankę wołał, a ona na niego Klakier, potem nasze stosunki koleżeńskie się rozluźniły, drogi rozeszły. Spotkałem ich kilka lat później i okazało się że Baba Jaga za Klakiera za mąż wyszła. Mówię do nich: u was to teraz bajki w pakiecie w rodzinie. Śmiali się :)

Tak. Potwierdzasz moje przypuszczenia. Wszystko jasne. Dziękuję za odpowiedź.

Czyli starając się zrozumieć i obronić twój wiersz (bo taki mój cel), śmiem przypuszczać, że ta "cierpliwa niecierpliwość" jest już po liftingu autorki (Twoim), to znaczy namierzyłaś i okiełznałaś ją (niecierpliwość), sprokurowałaś do współpracy czyli sprawiłaś by osiadła w cierpliwości, i teraz planujesz podzielić się tym dobrem z innymi? Rozumiem. Trochę pomogłem w analizie, ale dzięki temu i dotarłem wreszcie do clou Twojego pięknego ludzkiego przesłania. Ok ;)

Wzkazałaś na Ewangelię Św. Jana. Jezus jako Jedyny Pośrednik miedzy Bogiem Ojcem a człowiekiem. Tak.