Justyna Adamczewska

@Tom Tom Aż dwa razy mi "piknęło", tylko w drugim napisałam swoje imię mała literą, taki "głuptak" jestem. Ale, jak to mawiał A. De Mello: Wszystko, co nas otacza, jest takie, jakie byc powinno cyt. za "Przebudzenie" Bywaj Druhu. Justyna.

:)) Dobrej nocy. @Tom Tom JUSTYNA.

:))

Dobre, eh. Pozdrawiam Waldku. :)) J.

Betko, to nie jest "niezgoda" na to, to podziw,że tak można podchodzić do "tylko uczuć". Pomaga żyć. Wyjaśniasz wiele w drugiej cz. komentarza - jesteś mądrą kobietą. Szczególne dla mnie: A ja mam świat "Krainy Może". Jest w nim optymizm, ale taki, że ach......! A później może być bach.............! Tak, tak, słucham Bacha. Wiele nauczyłam się z tego wiersza. Dziękuję.

Waldku, ciekawe rozważania, ale zagmatwane trochę. Tego nie rozumiem: To, co pogrubiłam, to nieco egoizmem pachnie - bez urazy. I jeszcze: Smutne. Justyna.

I to, i to. Może później coś jeszcze dodam, bo muszę pomyśleć. Na razie. J.

Trudny tekst. J. A.

"tylko uczucia", betko, stwierdzenie powalające z nóg.

Patryku. Zatrważające nieco, a nawet bardzo, że porządkuje pl swe życie na chwilę przed... Wyczuć można jednak spokój mówiącego, jego dążenie do doskonałości w obrachunku z życiem. Justyna.

Ciekawie. Ten wiersz to taka "gra w klasy", podoba mi się. :)) Justyna.

Cześć Maćku. Wzruszajacy wiersz. Wiesz, kiedyś obejrzałam program, w którym pokazano, jak ktoś zabił rodzinę łabędzi w bestialski sposób. B. mnie to poruszyło. Eh, te Anioły... to wszystko. Pozdrawiam. Justyna.

Bardzo niesamowity wers i to z dalszym ciągiem tej "opowieści", niesamowitość jego jeszcze potęguje. Poruszające jest to, Tom Tom: W ogóle Twój utwór ma w sobie wiele "sprzeczności", ze się tak wyrażę. Jest płacząca matka, jest Bóg, jest też bezmyślnośc, zagrożenie i bezwzględność. B. dobry wiersz. J.

Cześć Mateuszu. Filozoficzne zakończenie rozważań zawartych w wierszu. Trochę zagmatwane, ale pewnie chodzi o dorastanie? Wg mnie, oczywiście. To jest ciekawe. Pozdrawiam J. A.

Fajne, @iwonaroma Pozdrawiam J.

Ja mieszkam w chałupie nieopodal lasu do którego chodzę od czasu do czasu. Żyją w nim sarenki i rude wiewiórki, często rozmawiamy, bośmy przyjaciółki.

ja mieszkam w chałupie o bielonych ścianach jest mi tam przytulnie ona mnie ochrania.

A proszę, Eliszko. Wiersz ciekawy. O tych lustrach wiem, mam takie, to tzw. toaletki. Super są. Mnie bardziej chodziło o wyraz "zatrzaskuję" - tzn. "rozbijasz"?, bo wyraz kojarzy się ze słowem "roztrzaskuję" - stąd mnie zaciekawił. Roztrzaskane lustro pokazuje (jego kawałki) tylko fragmenty rzeczywistości. Pozdrawiam, Eliszko. Będę czytac Twoje wiersze, ciekawie piszesz. Justyna.

Świetne. Tutaj jest wszystko.

Kraina kojarzy się z basniami, które są z reguły o dobru. U Ciebie tajemnicza kraina codzenności, fakt z Aniołem Inwalidą, to smutne.

:(((

No to koszmar, jeśli nawet poezja opuszcza, choćby "tylko", lub "aż' to były sny. Mnie opuściła ostatnio, więc znam ból. W wierszu poza tym lekki misz - masz. Jakże ważna rola miasta. Ciekawe.

Cześć bronmus. Najlepsze są: Dobry utwór.

Cześć, Eliszko. Wiersz niby mapa, która pokazuje realny świat w nierealny sposób. Dobrze to pokazuje wers: Gdy nie umiemy czytać mapy, czujemy się bezsilni. Wskazówki na owej mapie niczego nam nie mówią, nawet ich nie widzimy. Smutne, bo Twój wiersz jest smutny. Jakże trudno zyć w "niezdecydowaniu". Zatrzaskiwanie luster? Ot, to jest zagadka dla mnie. J.