Ranking

Mimo zdań potoku, zrozumieć nie możesz. Ogarnia bezsilność i w kąt idzie skrucha. Podpowiadam szeptem, jak zgryźć taki orzech: Naucz się dokładnie, o czym mówi - słuchać. Już się nauczyłeś i dalej nic z tego, nie pojmujesz, po co? Wszak schematy znane, teraz z piedestału zwal nadęte ego, usłysz najważniejsze – niewypowiedziane!

Przerwał mnie na pół Wyciągnął Słowa I zabrał ze sobą Pierze porozrzucał po polach Dogonić nie mogłam Przyspieszył Dzień spadającego liścia Poranną kawę I ciszę.

ktoś zasznurował „jej” usta nitki napięte na osi tną ją gdy tylko próbuje usta zaledwie otworzyć więc stara się je zawrzeć nawet jeśli tam w środku okrągłe pełne prawdy są silne i w temacie wypuszcza tylko chude które się szparą przecisną bo cóż zaszkodzą oprawcy biedoty z głodu padające a takich jak „ona” są tysiące po cichu płodzą istnienia które już bez ingerencji rodzą się zasznurowane

do mnie ktoś bez poczucia wyższości wiem, że to sam Bóg tylko On potrafi tak się uniżyć

Jest w tym coś niezwykle interesującego, że najładniejsze i najładniejsi absolutnie za często nam się w ogóle nie podobają... Dlaczego? Dlaczego wręczamy całe wielkie naręcza fałszywych kwiatów? Dlaczego ciągle przezywamy od narcystek i narcyzów? Warszawa – Stegny, 12.09.2024r. Inspiracja - Duch7millenium (poezja.org).

Przykładam konchę do ucha Szumi? Nie szumi - To tylko moja krew i rozedrgany błędnik gdzieś poza zwojem przywołują syrenie echo śpiewających mórz 20.11.2013

lato jeszcze nie odeszło wyszło na chwilę się odświeżyć przegląda w rannej rosie ubiera czerwone korale to hojność jarzębiny kasztany rozdaje dzieciom bawi się puchem ostatnich mleczy pozwala jesieni przejmować przyrodę będzie niedługo panowała zmienia kolory jest ich znacznie więcej maluje czerwienią brązami... lato się przygląda dawno się z tym pogodziło kupiło bilet na powrotną drogę 9.2024 andrew

Jesień, jak wczesne popołudnie, tak wiele jeszcze przed nami, jesień, przeżyjmy ją cudnie, w objęciach i zimę przetrwamy. W emocjach serce przyspiesza, krew także szybciej w nas krąży, choć zima trwa trzy miesiące, to uczuć nam zmrozić nie zdąży...

Obcy pies chce być obok blisko polizał jej rękę znalazł sobie przytulisko no tak państwo wyjechali będą bawić się do rana na weselnej sali więc pilnuje domu psa no i starszej pani ha rola pana rola psa no cóż każdy niesie swoją dolę w zły lub dobry czas lecz co mnie ciekawi czy my ją wybieramy czy ona nas?

a kiedy jabłko utkwiło w nim głęboko Adam w dosłownościach życia odkrył wszystko i śmierć pierwszą odkrył (żebro mu w oko) czas niezmiennie jątrzy ranę w jego wnętrzu a ślepia zdają się nigdy do końca nie zamykać w przejrzystych świtach pejzażem słońcem malowanym płyną połajanki tam gdzie eden utracony

Kiedyś kałuża, dziś ocean Cierpień moich ocean Zesłano mnie w tą głębie Nie pytając mnie o zdanie Więc choć chciałam dotknąć nieba, to utknęłam w oceanie I nie przy faunie i florze Tętniącej przyrodzie Lśniących koralowcach I rekinim głodzie Gdzie smierć i życie trzyma sznur harmonii A każdy szmer najcichszy - niczym fragment symfonii Nie, nie tu Głębiej Tam gdzie nie sięgają już słońca promienie Gdzie pierwsze (nie ostatnie) umierają nadzieje Tam gdzie ciemność otacza cię wszędzie Chciwa by dotknąć we wrażliwe miejsce Serce posiekać, rozszarpać psychikę Zrobić ci bliznę, a na niej bliznę Marzenia zabrać, zdeptać i rzucić! O ścianę z kolcami, owianymi w druty Potem ci talent wyskrobać z wnętrzności I postawić w szarym rzędzie zwykłości Im jestem głębiej tym bardziej się boje Ale wiem że ten lęk zamieni się w zbroje I że kiedyś spoglądając z oddali Uśmiechnę się żegnając mrok czarnej fali Na zawsze I trzymajcie się tam wszyscy dalecy oraz bliscy Co przeprawę swą toczycie W oceanie o swe życie Ja wierzę że kiedyś nauczę się latać Wzniosę się w górę i dotknę światła Poczuje się lekka, jak piórko na wietrze Zapomnę o smutku, cierpieniu i żalu I zaśmiejemy się wszyscy jeszcze Z cierpień naszych oceanu

chodzi za mną cień z każdym krokiem w przód z każdym krokiem w tył kiedy jakaś myśl chce się ze mnie wydostać słyszę jego głos zbyt ona wyniosła chodzi za mną cień z każdym krokiem w przód z każdym krokiem w tył jego martwy krzyk budzi złą godzinę która w złe miejsce mnie poniosła chodzi za mną cień z każdym krokiem w przód z każdym krokiem w tył czasem widzę jego twarz ma w sobie coś budzącego strach taka jaskrawo prorocza

Wszystkie - bez wyjątku - nowe, stare i te zdziczałe przy których stoją kikuty drogowskazów nazw zapomnianych porośnięte niejedną trawą , dokądś prowadzą. Więc gdy poczujesz się zagubiony ... wędrując jedną z nich przypomni sobie ten wiersz . A potem dalej śmiało idź przed siebie , bo może właśnie ta ... ta droga zaprowadzi cię dziś , jutro albo po ... tam gdzie odnajdziesz to coś , coś co nazwiesz swym szczęściem.

nie ma dobrego czasu miłość przesuwa w podziemia moją przestrzeń chciałam cię zatopić powracasz bólem głowy opuchlizną powiek przedarłam krew tlenem zabrzęczało scentrowane koło cierpienie zwietrzyło najsmutniejsze nie z każdym oddechem wychodzisz głębiej narzecze ciał bez słów

@Klip Zaś pewien juhas w sobotę z rana, Pinkolił sobie skrycie barana. Baca to dostrzegł, rzekł "toż tu macie, Owieczki przeca,mój miły bracie".

Pytaj – nie pytaj. Nie pytaj jakie mam marzenia i którą ścieżkę wybrać chcę. Nie pytaj mnie o przeznaczenie, po co to wszystko? Biegnę gdzie? Nie pytaj mnie czy zawsze razem, przecież codziennie mijamy się. Słowa urwane, znikają twarze. Nie chcę portretów -Ty dobrze wiesz. Nie pytaj co dziś na śniadanie, kiedy po nocy jestem sama. Zbyt długo nocą patrzyłam w niebo, szukałam siebie w iluzji śnie. Tej nocy chciałam oszukać czas - odnaleźć dziewczynę z minionych lat. Młodą, odważną, śmiałą, tęczową. Tobie nieznaną, wierzącą w nas. Szukałam siebie gdzieś w innym świecie, choć wiem, że tu nasz dom. Wybory nasze mają znaczenie. Szepczesz (mówisz?) - nie idźmy stąd. Zapytaj mnie jakie mam plany. Zapytaj czy dalej tak: razem przy blasku i razem w smutku. Powtarzasz tylko - to nasz czas. Godziny nasze są policzone i wiem, że to nasz dom. Pamiętam siłę ukrytą w gwiazdach, co drogę wskazała nam. Bądź moją muzą, tak jak przed laty, gdy wzrokiem szukaliśmy siebie. Tej codzienności szarej za szybą już mam zwyczajnie dość. Zbyt mocno stąpasz tu po tej Ziemi. Nie patrzysz w niebo. Nie szukasz gwiazd. Kosmos odpływa. Odpływa życie. Przyziemność dusi i dławi, a dziś w nadmiarze jej mam. Tchórzem nie jestem, chcę żaru gwiazd. One spadają! Teraz nasz czas! Rodzi się nowe… i te pytania, które tak znasz. Nie pytaj jakie me przeznaczenie - tego nie dowie się nikt.

mieć wiarę prostą i cichą która nikogo nie zniechęca lecz ufa że ktoś czuwa nad kształtem każdego serca

Chciałby odważnym być komandosem Albo rycerzem – z męstwa i stali, Zbójów i łotrów powalić ciosem, Krew im wytoczyć – w kolorze malin. Wielkich i świetnych dokonać czynów W imię Jezusa i Marii świętej, Do Palestyny z pielgrzymką przybyć, Maurów groźnych – wytrwale tępić. Ale do straży miejskiej test oblał (Bieg z przeszkodami – trudna do sprawa) Nie stanie zatem pierwszego września Z marsową miną – na straży prawa. Więc się zaciągnął już do legionu (Imię Michała ma – Archanioła) I stać na warcie będzie gorliwie Niedzielnym rankiem – koło kościoła. Przed pikietami kobiet obroni Księdza proboszcza oraz prałata, Czarne protesty pałką rozgoni, Gdy się pogrąży park miejski – w kwiatach. Kupił już mundur w kolorze moro, Jutro do szewca pójdzie – po buty, Ale wam szepnę teraz na ucho: Z rycerza tylko ma – łeb zakuty...

kruszę w dłoniach zasuszoną różę od Ciebie próbując unicestwić wspomnienie choć wiem, że tu jesteś słyszę jak zawodzi wiatr płaczesz deszczem

W szparach pomiędzy słowami W szczelinach świadomości Hakuję przeznaczenie Umysłem zapieczętowane Poza granice samoograniczeń Nawykami ścieżek wydeptanych Wspak przekraczam Koleiny dróg Ronionymi łzami rozmiękłe Pod toczącą się karuzelą Samonapędzających myśli Wytyczam szlaki nowe

Pewna blondynka kiedyś w Gwizdałkach, była szczuplutka niczym zapałka, lecz miała dość pokory. Poszła raz na wybory, może zostanie laską marszałka.

Poranieni i niezabliźnieni – cóż przytulaliśmy się i bywało że całkiem mocno chcieliśmy się wzajemnie wesprzec szukaliśmy ratunku czułość miała nam zapewnić emocje dążyliśmy ku ujściu nie wiedzieliśmy i A nie rozumiała że tylko w ten sposób więcej krwi z nas wypływało ubywało i sączyło się jej że hej! (ciepłej i zimnej, dobrej i złej) (innymi słowy ludzkiej) Cena? Warszawa – Stegny, 12.09.2024r. Inspiracja – shesvenus (poezja.org).

@FaLcorN Super takie rozwinięcie widać Mistrza doświadczenie korzystał będę zawzięcie dobre rady zawsze w cenie

@violetta Chyba Ty...

@Jacek_Suchowicz oj tak! :) są sztukmistrze w kłanianiu się, ziarno od plew zawsze i w każdej sytuacji należy przesiewać:) Dzięki za zwrócenie uwagi :) @Rafael Marius :) Dziękuję

@Rafael Marius Pozostaje sobie życzyć, abyśmy byli zadowoleni ze swojego życia w tym szacownym wieku i aby nam się nadal chciało czegoś więcej niż przetrwać.

@Adaś Marek …a te lauru liście to do bukietów już zasuszone-:)Pozdrawiam @Bożena De-Tre …a przecież „ stroją głowy”!Po 3 „ wianki nakładają-:)

@FaLcorN Uważam podobnie

Najlepszy wers dobrego wiersza pozdrawiam

Siły tej nie powstrzymasz Doskonale o tym wiesz A wciąż jednak próbujesz Bronisz się i walczysz Tak już od długich lat... Naciera z każdej strony Ty stoisz niczym mur Lecz cegieł wciąż ubywa Aż w końcu się rozlecisz I nie będzie czego zbierać... Głupcem Cię muszę nazwać Nie słuchasz ostrzeżeń moich Wycofaj się i zrozum Daj sobie czas na przemyślenie Że tak dalej nic nie ugrasz... Prawda nieustępliwa jest Nie ugnie się przed nikim Każdego w końcu dopadnie Nawet i Ciebie Uwierz mi na słowo... Tej wojny nie wygrasz Nawet gdybyś chciał Mimo usilnych starań Tarcza na nic się już nie zda Odkąd miecz swój złamałeś...

@Jacek_Suchowicz Zainspirowałeś mnie, dziękuję! Jedyna droga by szczęście odnaleźć jedyne światło w tym życia tunelu to afirmacja najmniejszych gestów gdy tak uczynisz - jesteś u celu

Nie jest jedyną, co nocą leży łzami zalana, marząc o miłości jak ze snów Nie jest jedyną, co nocą tańczy naćpana, do białego rana, bez uczuć, bez słów Nie jest jedyną, co nocą zabija marzenia, śmiechem tłumi płacz, zapija cierpienia Głupia kocha Boga, lecz ściska szatana, ten kaleczy ją w tańcu, znów lejąc szampana Głupia myśli i płacze, nie czyni i nie trwa! Głupia myśli że wszystko osiąga się z lekka! Głupia znów zamiast pod Boga nogami, spełniać sny swoje i leczyć swe rany Uciekła do piekła, ciągnęło ją światło, czerwone, rażące, wszak ciągnie ją na dno Jak przynęta ją wabi, a ona lgnie sama, chwytając za rękę samego szatana I krwawiąc już z bólu krzyczy płaczliwie I on również krwawił, łez głodny stał w męce Krwawili razem, krwawiły im ręce Więc ściskał ją mocniej, i krwi było więcej...

na skraju lasu promienny zachód kusi złotawe brzozy

@FaLcorN Albo syndrom sztokholmski

@iwonaroma Bardzo głęboka myśl jest ukryta w kilku słowach. Doskonale ujęte. Pokora... Pozdrawiam :)

@Rafael Marius Jeśli jest wola, to wszystko jest możliwe, neuroplastyczność czyni cuda. A że trochę trudniej, to prawda.

@ja_wochen Wraz z wiekiem zmienia się perspektywa... więc opowiadanie od nowa byłoby bardziej sensowne. Słusznie. Pozdrawiam :)

W innych krajach nie bywam, obecnie, a z tym co było dawniej też nie porównuję, bo mogło się zmienić na gorsze tak jak u nas. Może tak być. Ty masz małe dziecko to możesz łatwiej porównać jakie jest jego pokolenie z Twoim. Ja znam to tylko z opowiadań innych i badań naukowych i wychodzi na to że z każdym pokoleniem coraz gorzej.

kolejny piękny dzień, choć z cierniem w sercu rozmowy z ludźmi, uśmiechy na twarzach różne, też mniej poważne dysputy plany o byciu damą, rozmyte czerwoną szminką a wieczorem wielkie oczy misia, wpatrzone wnikliwie

@iwonaroma... dziękuję. @Amber... cieszę się, że udzieliła się Tobie. Dziękuję. @Jacek_Suchowicz ... urocze haiku, bo dzieciątko i.. Mama... :) Dziękuję. Pozdrawiam Gości.

@Igor Wasiński Jeżeli jednym słowem to: masochizm?

I. Kiedyś Księżycowe nici splotów pajęczyną wśród wrzosowisk Cała w słonecznych dłoniach Pachnie sok rozgniecionych malin uda wewnętrzną stroną Miłość się barwi jak purpura II. Teraz Motto: "Przy zielonych stolikach w kawiarni Tysiąc par siedzi właśnie, jak my W twoich oczach spokojnych i czarnych Błędny ognik przygasa i drży Niebo Ziemię gwiazdami zasypie Pachnie kawa, kołysze, jak sen Muzykanci w łódeczkach swych skrzypiec Odpływają daleko hen..." (Janusz Laskowski: "Nocne canto") Kiedy bezpłciową staje się miłość można spokojnie zamieszać cappuccino obejrzeć pod światło srebrną łyżeczkę - Ty komunikujesz że - - Że co - - - Że z rąk się szczęście wymknęło a serca prysnęły na ruchliwe arterie Ukradkiem tabletkę połykasz ja kontempluję liliowe surfinie w odcieniu biskupiego fioletu

ślicznie!!! mieć ufność tak doskonałą by Jemu zawierzyć siebie przez życie z Nim iść śmiało a drogę zakończyć w niebie :))

Owieczka czerwona Jedzona Biczowana Oskórowana kukła I kukła bez kości Matka Nowa tak uczyniła Owieczka chciała być prowadzoną Matka chciała mieć większe stado Bo stado wilków zbierała Wilki bały się zawsze owiec A ta owca była dobra Nie biła Bo była jej pionkiem Wilki przestały się bać owcy Obmacywały ją Innych się bały Ale ta mówiła słowem i przykładem Że nie każdej należy się bać Więc już się nie bały Oskórowanej

czasami mam skrzydła jak ołów a czasem się z piór cała składam unoszę się wyżej niż umiem i niżej niż mogę upadam powstaję jak feniks z popiołów lub sypię się cała jak z maku i słodycz i gorycz rozdaję i nie mam żadnego już smaku to życie mi ciągłym cierpieniem to życie wciąż kocham nad życie i kiedy już przyjdzie mi odejść zapłaczę i spłonę w zachwycie

@poezja.tanczy Dziękuję, pozdrawiam.

@poezja.tanczy Przeczytałem trochę analiz, żeby się upewnić że go rozumiem. Jest dziwny, trochę straszny. Ale cóż, to już lata sześćdziesiąte w USA. Zazwyczaj trzymam się z daleka od tego okresu. Dzięki za dobre słowo.

@poezja.tanczy wiesz ogólnie jest kłopot by nie denerwować się wewnętrznie za bardzo, a o to łatwo, bardzo łatwo w tych czasach. I jakkolwiek fajki to kiepski nałóg, a ja rzeczywiście w tym mega przesadzam, to jednak jakiś ujście emocji jest... jest to lekarstwo co najmniej obusieczne, ale fakt faktem real Cię wytrąci idziesz na fajkę i ci lepiej...

Przy kolejnym toaście poetycko czas płynie....podoba mi się to towarzystwo.Zatem salut po raz drugi.Smuteczki jesienne dobrze rozgrzać wierszem...pozdrawiam.

Tak kończą misie po epizodzie z Rudą Lalą. Pozdr.