Ranking

Zagonem rosły głowy kapusty stąd mamy brały śliczne pociechy jak babcię kocham szczera to prawda bywało bociek brzdąca przynosił W dzikiej Afryce dziatek bez liku stworzenia nazbyt tam pospolite duchy przynoszą je wczesnym rankiem wraz z biedą magią radośnie tańczą W raju nad Wisłą zachęty liczne plusy urlopy i cuda wianki w przedszkolach słychać wschodnie języki zachodni kryzys demograficzny

Wspaniali nieszczęśliwi nie wiedzieli że są szczęśliwi, a czuli tyle co nic minęli spacerkiem parę (pary musnęły się lekko odczuciem) ładnych szczęśliwych, którzy nie rozumieli że są nieszczęśliwi, choć czuli tak wiele największe zastrzeżenia wobec powyższych miał spozierający obserwator wiedzący i rozumiejący i całkiem nijaki Zresztą ten nie zauważył ani trochę jak tam u nich jest z miłością Warszawa – Stegny, 03.01.2024r.

Podążyć szlakiem, choć raz nieznanym, Naprzód, do morskich fal dopchnąć rzekę - Z balastem pełnym nie dałbym rady, Supeł mu wiążąc własną powieką. Więc słony nadmiar upuszczam w głębię, A kropla każda to czas, co podział W ruinach portów gdzieś to, co będzie, To, co już było - sadzając w łodziach. I mimowolnie w podróż odwrotną Wyruszam znowu, żywiąc się płaczem - W strachu, że droga pod twoje okno Gdy niekreślona łzą - nic nie znaczy.

Na powiekach szadź... sprawy ciężkie niczym ołów krążą wokół przed upadkiem drapią głowę wchodząc w progi jakby chciały być tam panem żywot jednak krótki mają chociaż nieraz myśli zmącą pokrzyżują nawet plany wtedy drzemką wszystkie trącam wypoczęte sił nabiorą grafik w kalendarzu spuchnie niechże tylko dzień ciut dłuższy odwzajemni topografię i gdy zmierzchem w okno puka przemarznięty blady księżyc chyłkiem drwa w kominku stawiam tańczę walca - czegóż więcej... styczeń, 2024

gubisz się proszę jeszcze nie teraz łąka spójrz kwitną kwiaty łapiąc swoimi dłońmi promienie zza chmur

bez okien otwartych na świat mój dom nie jest domem bez drzwi przez które do świata wybiegam a gdy o niebie zapomnę umieram

nie ma już wspólnego punktu. ciemność — jasność, jasność — ciemność. są tylko chwile, przez które budzę się szukając szklanej kuli. przemierzam światy, by pokonać pryzmat, ominąć białe światło i dotrzeć na skraj czarnej tęczy. to jedyny punkt, by spowolnić czas tego co pomiędzy. nie rozszczepiaj światła, nie ma już miękkiej krzywej; pamiętaj jego kształt, kruchość, i ten zimny rodzaj ciszy, kiedy wszystko gaśnie.

A tu Bing ogni buta Al Google czatu ta z cel Googla ;) No, Googla algo, ogon. Nogo o glany N alg o ogon Ja nie kod, nowy Bing, niby won do kei naj.

Mnóstwo tych dzieci nie opuszcza dzieciństwa bo po prostu umierają z głodu. A co mają te wschodnie języki do zachodniego kryzysu demograficznego. Ja generalnie lubię jasne i jednoznaczne przekazy, i nie podoba mi się takie gmatwanie i wrzucanie wszystkiego do jednego kotła. Pozdrawiam.

Rzeźba - Nie chcę jeszcze umierać! – wykrzyczała (a raczej wydusiła z siebie) w progu. Usiadła bezradnie jak albatros, pomyślałem, któremu dziób się wydłużył aż nad to, ale dalej jest piękny. Nie mówiła nic więcej. Tylko trzymała w ręce pocztówkę. Ekstaza Świętej Teresy. Spojrzałem przez jej ramię. - Co z tym wspólnego ma Bernini? No tak. To akurat jego rzeźba. Milczeliśmy dłuższą chwilę, aż wreszcie wydusiła: - Nikt już nie potrafi pokazać ostatniego tchnienia. Nie wiem, czy warto w takim razie tak po prostu odejść. Łza rozmyła jej makijaż. Siedziała skupiona jak rzeźba. Pięknie świadoma.

Rok 2024. W starym roku przetarłam malinowe usta piołunem. Nie były grzeszne. Obroniła mnie tym razem teoria mimesis. W lustrze widzę zmęczonego wojnami Ptaka, ale zawiść i przemijanie nie mają znaczenia. Nadal patrzy ufnie. Fakt, zakłócona została wyraźnie moja erystyka - - sztuka prowadzenia sporów - tak ją (w) sobie ceniłam. Jestem sama wśród ludzi cieni. Myśli proste i ulotne odleciały, ale został on - Święty Spokój. Obsesyjny od pewnego czasu lęk przed śmiercią zmienił kształty, stał się moją własnością i odtąd będę go chronić. Jest moim skarbem i potrzebuje ciszy. Za oknem blaskiem jutrzenki Nowy Rok świta. Od chwili jestem sofistą.

gdyby tak od nowa zbudować to co zburzyło życie stałaś w słońcu wpatrzona w dal z nadzieją w dłoniach przytuloną do piersi piasek na plaży budował dom wiatr meblował powstało piękne gniazdko zabrakło w nim marzeń morze długo czekało czy się pojawimy nadaremnie pierwszym przypływem zabrało wspomnienie uśmiechnełaś się to nie był ostatni sen 1.2024 andrew

cześć, jestem nowa na forum, chętnie poczytam wasze opinie, podpowiedzi i rady. mogę porównać naszą relację z rozpalaniem w piecu i to nawet bez użycia kartek czy gazet rozpaliłaś coś we mnie spojrzeniem ale szum afer ugasił ten płomień pozostał po tym żar i tlił się długi czas uciszany przez rozum a potem w natłoku sytuacji i myśli żar znów zmienił się w płomień i nie wiem czy dbać aby nie zgasł czy zamknąć drzwiczki i odejść może ty znasz odpowiedź

z nowym rokiem otwieram dłonie prostując myśli wzdłuż linii papilarnych wpuszczam światło w krwioobieg

ścięłam sobie głowę pilnikiem matki była zamknięta na gwiazdy znaczy głowa przegrałam w statki los mam martwy zależy od mar twych ilu zje iluzje czasem myślę o sobie jak o wielkim wybuchu w popiole znalazłam obca sy rozjarzone założyłam na sto py za mało zarabiam za dużo rozrabiam wkładam na mój brak głowy proces milczenia a to mowy mamo albo dobra już nic

Patrz mi w oczy bądź obecny rozmawiaj ze mną o niej tu i teraz Nie uciekaj myślami do miejsc w których nigdy jej nie było i nie będzie Nie zakrywaj twarzy - płacz przecież na szczerości rodzą się uczucia Uczucia których zadaniem jest zbliżać do siebie a nie oddalać

To dlaczego przedstawiasz to jak przestępstwo, jak niedogodność? Twoje tłumaczenie wcale nie wynika z treści wiersza. Ale także i po prostu głodu. Aż tak cię to razi?

- A dane żelu? - Żule, żenada. Kolego, mamle go. Kogel ma – mogel, ok?

Maty żelatyna rodzi w Gwatemali. - Lila, meta w gwizd? O rany, ta leży tam. Meta za poryte RODO, KOD? - O rety, ropa zatem?

I kula rozpływa się we mgle kwantowej.

Nie nie, nie :D A jeśli już, to 'zaganiaczem'. No cóż, z Wikipedii to nie jest, ale właściwie tuż obok: zagon - używany jako jednostka długości miał w staropolskim okresie 134 metry, był używany również jako miara powierzchni nazywany inaczej prętem większym kwadratowym, czyli około dzisiejsze 2 ary (200 m2).

Sadzę drzewo, nie jedno, a dwa, W sercu ziemi, gdzie słońce jak złoto się mieni. Patrzę, jak wzrasta, z każdym dniem wyżej, Jak marzenia, które w mojej głowie się rodzą. Liście szepczą historie o czasach dawnych, O korzeniach, które sięgają epok zapomnianych. Każde drzewo to opowieść, która jeszcze nie dobiegła końca, To życie, które trwa, choć wiele już przemknęło. Lubię patrzeć, jak rośnie, jak sięga ku niebu, Jak czerpie siłę z ziemi, jak tańczy w rytmie deszczu. To więcej niż drzewo, to symbol, to znak, Że życie jest piękne, choć czasem trudne jak skała. Więc sadź drzewo, nie jedno, ale sto, I patrz, jak rośnie, jak przekształca się w coś wspaniałego. Bo każde drzewo to nadzieja, to obietnica jutra, To dowód na to, że życie zawsze znajdzie drogę.

za dwa słowa właśnie te

Ten dzień jest zimny, ciemny i ponury; Pada, wiatr przynosi deszczowe chmury; Winorośl wciąż trzyma się zmurszałej ściany, Lecz z każdym podmuchem spada liść urwany, A dzień jest ciemny i ponury. Mój los jest zimny, ciemny i ponury; Pada, wiatr przynosi deszczowe chmury; Moja myśl trzyma się zmurszałej przeszłości, Lecz wichury rozwiały nadzieje młodości, A czas jest ciemny i ponury. Ucisz się serce! niech skarga uleci; Ponad chmurami słońce wciąż świeci; Los taki jak twój wszyscy ludzie znają, W życiu każdego deszcze padają, I bywa dzień ciemny i ponury. I Henry: The day is cold, and dark, and dreary; It rains, and the wind is never weary; The vine still clings to the mouldering wall, But at every gust the dead leaves fall, And the day is dark and dreary. My life is cold, and dark, and dreary; It rains, and the wind is never weary; My thoughts still cling to the mouldering past, But the hopes of youth fall thick in the blast, And the days are dark and dreary. Be still, sad heart! and cease repining; Behind the clouds is the sun still shining; Thy fate is the common fate of all, Into each life some rain must fall, Some days must be dark and dreary.

W piąteczek, tuż po szczycie, na Gran Canarii oświadczać kobicie miał się, wicie, Kali. Nie wyszło nic z tego, bo szczyt był wszystkiego, gdy klękły jej byłych gromady kanalii.

Zawzięty malarz znad Noteci malował wszystko, tak jak leci. Nawet zaloty kocie, nawet samolot w Locie. Zmalował w końcu czwórkę dzieci.

@iwonaroma Po prostu nie jestem płaszczakiem, który łyka wszystko, co owinięte w papierek.

@Rafael Marius niechlujnie jest:)

@Rafael Marius same minusy widzę:)

@Rafael Marius Spoko. Wiem, że nie jesteś przeciwko uchodźcom. Mieliśmy kiedyś już na ten temat (w moim przekonaniu miłą) wymianę myśli w Twoim wierszu "Mama Afryka". Chciałem Ci tylko zwrócić uwagę na to, że Twój wiersz można także w inny sposób zinterpretować. Jest tam w ostatniej zwrotce taka, nota bene cieniutka, ale jednak obecna kontrowersyjna nutka. Pozdrawiam

a może chłopom chęci brakuje w pole kapusty baby nie wchodzą bociek jak chłop wciąż wysiaduje gadżety pieszczą jędrną i młodą ...

@[email protected] ... Grześ... jakie mile słowa... będziesz czytał, fajnie i ucieszę się za każde zostawione słowo. Nawet to krytyczne... :) Tobie także... dobrego roku w pisaniu oraz w życiu. @Rolek ... dziękuję za śladzik.

Już do nikogo nie napiszę listu do nikogo się nie odezwę już patrzę na ten internet jak na obelgę. robot co za nic ma życie człowieka wyśmiewa i gardzi słowem wykopię sobie dziure w ziemi i nazwę ją domem.

@Bożena De-Tre ok ;)

@Bożena De-Tre Proszę bardzo. Odnośnie tych drugich wierszy, piszemy zdania z taką samą ilością głosek. Tu jednak można "kombinować". Na przykład, we wszystkich zwrotkach zdania nieparzyste po dziesięć głosek, parzyste po dwanaście. Albo w pierwszej cząstce wszystkie zdania po jedenaście, w drugiej po osiem, w trzeciej znów jedenaście, itd. Kilka szuflad? Oo 🙂🙂 ! Ano, to zamieszczaj 🙂 , czekam. Serdeczne pozdrowienia.

@Corleone 11 Słuszna uwaga.Przyznaję, że zaczynam pisać krótkie „ co nieco” i może zacznę wrzucać..ale muszę uwierzyć źe coś w tym jest.To była próba.Dziękuję za czas.. @Bożena De-Tre …i to pytanie z „ tyłu głowy” codzienność zakłócające: co poezją jest?Wiesz to podpowiedz proszę😇..

@duszka A bardzo proszę. Ładna miniaturka. Pozdrawiam.

@sam_i_swoi Z pewnością to znowu prowokacja...

Kto to? Gdy tego nie słyszę, gdy tego nie widzę zatem tego nie ma, tego się nie wstydzę, a gdy spytają co ja o tym sądzę to nie odpowiem i wiem, że nie zbłądzę. Tylko żal wielki, bo tak pięknie było, a niespodzianie wszystko się skończyło i tęskniąc za tym zadaję pytanie czy to możliwe, że jak mi donoszą to co się stało już się nie odstanie. Liczę, że Marek Grechuta wybaczy domorosłemu wierszoklecie ten pastisz.

@Leszczym Z tekstu wynika, że osobą posiadająca największą wiedzę o sytuacji, jest jego autor. Dlaczego obserwator jest całkiem nijaki?

@Marek.zak1 @Nata_Kruk@violettaDziękuję 🎩🎩🎩 @Rolek W czterdziestu minutach to tylko minotaur (minuraur?) -:) Dziękuję🎩 @jan_komułzykant Coś widzę, że Kali nie miał bakalii -:) Dziękuję🎩 @Leszczym Nie chciała zrobić "przykrości" ;))....i znała zasady obowiązujące w wyższych sferach -:) Dziękuję🎩 Pozdrawiam Was i wszystkich czytelników

@duszka Dla Ciebie także, wszystkiego dobrego! I odkrywczego!

To tak jak ja:)

W środku pędzącego tłumu - zatrzymać czas, zanurzając się w głębi twojego wzroku. Nieustannie, bez pośpiechu nie martwiąc się o powietrze - wyciszyć otaczający gwar, a z nim wszystkie zmartwienia. Tak pozostać w cieple naszego spojrzenia.

nad słodkim morzem słono płacąc śniące korzenie w głąb cyfrowych uniesień substytuty pijany malarz wylewa farbę na bezdomnego kota ja biegnę do taty obudzona w środku nocy z przeraźliwego koszmaru wołam, że to niemożliwe czat gpt napisał memu dziecku piękny wiersz drapię do krwi przeszłość organiczną wgramy pani nową będzie pani za chwycona

-udowodnij ej aj że jesteś ja a ja jej -jak ? -zaznacz image to co ej aj -to żaden dowód że jestem ja lub est aj em ..... generowanie odpowiedzi godzinę później ..... generowanie odpowiedzi ......HD format rozpoczęto

Moje kondolencje, nie mogę uwierzyć, taki fajny, otwarty z dobrym sercem i pisał przepiękne, rymowane wiersze. Nie dociera do mnie ta informacja.

Poniektóre zapewnienia wszelako pojęte łykam na pusty żołądek obarczony o.o Z podsuniętym pod nos chloroformem stwarzam pozory odwyku od życia i zamykam się nie w sobie na pięć spustów Kiedyś wrócę Kasia Dominik zdj. Pixabay

Witam Noworocznie - miłe te twoje myślenie - Pozdr. @Natuskaa - @Rafael Marius - dziękuje uśmiechem -

@Radosław ... Radku, żeby tak dla każdego ta róża i niebo.. były najważniejsze, a nie kasa, choć przyznać trzeba, gdy nagminnie jej komuś brakuje, zaczyna być niewesoło. Dobrego - spokojnego Nowego Roku... :)