Ranking

dotyk rozbudza ciało przyspiesza krążenie... cienka niebieska żyłka na mojej dłoni radośnie pulsuje rozprasza się ciepło na samą myśl... dotyk dotyk ku niemu zmierzam zamiarów nie cofnę przenigdy! i niech cię nie zmyli ta zmarszczka na czole to tylko starość

cóż w tym dziwnego? przecież widzi świat dorosłych a tam musi zamieszkać nie może się cofnąć w świat dziecka na szczęście jest starość ona złączy wszystko

drugi wiersz z tytułem na końcu słucham głucha noc a morᵶe(? rozkłałać ręce i się w gorączce jak ciosem na deskach deski na książki z książek wióry i apiać pchać w papierki bo potr4fię się zawijać jak rizl4 weź to przytaguj nie zostanie zapomniane słowo gdy już stanie i kołkiem w ustach daj ać ja pokruszę susz bo nie zbawi nas język o mały włos się plączący w obwolucie zdań podzielonych na ścieżki chrzęszczące po szlaką ja tu tylko przesuwam krajobrazy palcem by się w zapaść nie zapaść bo do mowy mam stosunek oralny tak jebie się strofę na wolno i wyjeżdża grindem/rem koło miele dym mam niemoc we wszech mocy i wszechmoc w niemocy tu następuje przerwa techniczna na przyjęcie wziewne ten wers ma wiele zakończeń

Ludzie co świecą najjaśniej, Najciemniejsze chwile znają, Najbardziej znienawidzeni, Najmocniej ludzi kochają, Ci co śmierci patrzą w oczy, Słyszą ciszy szept złowrogi; To im dzień najjaśniej swieci, Rozświetlając szczęścia progi. Ci co w bliznach duszę mają, Cierpią w smutku i bez chwały, Kochać najmocniej potrafią, Topiąc serca z litej skały.

Ochrzczony w kałuży nie zostaniesz świętym. Obmyty w strudze deszczu nie czujesz się czystym. Z jednego bagna w drugie ktoś powiedział po drugiej stronie jest sucho. Krople spadają z nieba, pod drzewem się schronisz. Każda droga gdzieś prowadzi za górą jest prosta. Wysiłek wreszcie się skończy. Czysty czy brudny, ochrzczony czy nie, jesteś przecież człowiekiem. Nie musisz wierzyć, niektórzy wierzący są okrutni. Nie umiesz nienawidzić, ale oni umieją.

po cichu odurzasz zachodzisz pod skórę przyjemną gonitwą myśli gdzie bliskość za nic ma odległość i ciasno wypełnia przestrzeń skrywanych fantazji niezauważalnie stykają się małe palce przez blat stołu by prozaicznie tęsknić

no i teraz nie wiem czy to było naprawdę czy na niby - tak spieprzyłam.. a dałabym sobie głowę uciąć że było... idealnie jak nieznajomi w tym ogromnym świecie wielkim jak ziemia na której się jest ! nierozumie dlaczego dałam się namówić? wmawiam sobie że to było nienormalne ... tylko raz naprawdę tylko raz...

Gdy w końcu mnie już porwie w objęciach korpo ład i szybko wyrwę z serca ich listę ludzkich wad a świat ten mnie zachwyci i będę gotów na te wszystkie wyrzeczenia – niech żyje sława ma ! Zapomnę więc z radością rozumieć prostych słów jedyne czego pragnę tej somy pięknych mów lecz jakiś tępy smutek po nocy gardło ściska nasiąkły gorzkim bólem – choć to widoczne z bliska Mentory, szczeble, koucze karierę pragnę kuć i jedno co powtarzam – że siebie nie chcę czuć...

na mojej łące z owocami olch wbiegam w ciepłą rzeczkę za pocieszającymi motylami delikatnie zabawiają do koła czy przycupną troszkę

Pusty plecak wędrowiec niesie lecz to złudzenie w nim pełno życia Wiatr zaćmienie sny marzenia sporo uśmiechu troszkę łez Niby pusty jest a jednak wiele w nim skarbów na nie udane dni

Wszystko się dało powypędzać : złość, gniew, choć świata pół w nim tonie lecz jego nie da się przepędzić - - trzyma kurczowo za me dłonie... Wszystko odeszło obrażone: nadzieja z wiarą i radością a on jedyny trwa tak przy mnie, i patrzy w oczy z namiętnością. Wszystko się nagle odwróciło: uśmiechy losu i pogoda a on wytrwale walczy o mnie, chce żeby u nas była zgoda. Wszystko pobiegło gdzieś na oślep: dobre życzenia i wspomnienia a on mnie tuli do snu co noc, milczeniem swoim swiat przemienia. Wszystko zasnęło snem wieczności: niezrozumienie, strachy, żale w jego ramionach czuję prawdę, spoglądam głębiej, widzę dalej. Czuję usycha we mnie reszta łez już nie czuję, krew wolniej krąży i tylko on chce mnie ratować on jest na czas i zawsze zdąży. Chciałabym skończyć już ten romans, Odejść na palcach, po cichutku ale nie mogę, jestem połówką ukochanego mojego smutku...

Ten czas nie kończy się Gdy jestem z tobą I oddycham twoim powietrzem A łzy nie giną w potoku słów Znajdują swoje miejsce I leczą rany duszy i ciała Skąpane w jesiennym deszczu Krople spadają na nagie dziewczęce ciało

In deinde error... Wiesz: po prostu na początku - istniała twórczość, niesamowita istota samorozwoju intelektualnego, a potem nastała iście męcząca wtórność: powtarzanie i przetwarzanie i powtarzanie tego: samego - niczego jak chorą praktykę błędnego koła - śmiertelną, nudną i wsteczną rutynę szczęścia, nihil vivendi novi... Łukasz Jasiński (październik 2023)

-Mistrzu, mówią, że trzeba kochać także siebie. -Słyszałem o tym, ale jak to zrobić, nie wiem.

Rozwinął się papier toaletowy. Sięga daleko.

,, Pan wyprowadzi, życie me z przepaści,, Jon 2.3.4 idę przez życie beztrosko zawsze świeci dla mnie słońce księżyc bywa pod stopami radość szczęście na wyciągnięcie ręki nie myślę o Bogu o kiedyś wystarczy o jutrze a jutro jutro uroczystość będzie super tyle czekałem… i nagle… w takim dniu świat zaczął się sypać jak klocki lego którymi bawi się dziecko mnie szczęściarzowi od urodzenia jeszcze nie wierzę ale na wszelki wypadek spoglądam na niebo Jesteś tam Panie Jesteś i widzisz nie zostawisz mnie samego nad przepaścią… przecież… 10.2023 andrew Piątek, dzień wspomnienia męki i śmierci Jezusa Nie znamy dnia i godziny

Wlazł kotek na płotek, walnął go młotek. Wlazł kotek na daszek, dziabnął go ptaszek. Wlazł kotek na siodło, to go zawiodło – spadł kotek na ziemię, pizdnął się w ciemię; koń dalej podreptał i go podeptał. Babcia go znalazła – małego błazna jak placek płaskiego – wzięła smutnego i dywan zrobiła i powiesiła za domem, tak w cieniu, na ogrodzeniu. A kotek zawodzi, łzy gorzkie płodzi – co płaczesz, mój kotku? Jesteś na płotku… 10 X 2023

w jednym ciepłym kącie pracuję czytam marząc o twoich ustach na mnie zostanę dłużej letnia zachwycona kolorem z rzadkim złotym drzewem

Wrzuciłem patyk do rzeczki Popłynął z prądem Wrzuciłem kamień do rzeczki Poszedł na dno

przez moje firanki szeleścisz więdnącymi liśćmi wiśni że cudnie tańczę i miłe ramię podnoszę cię kremową lilią nad spokojną wodą

Często ganiona, jednak zawsze powracam Do pierwszych uczuć wraz ze mną zrodzonych, Pościg za wiedzą i bogactwem porzucam By marzyć móc o rzeczach niespełnionych: Dziś, mym celem nie jest ten cienisty region; Jego ogrom nabrzmiewa udręczony; I rozbudza wizje, za legionem legion, Dziwnie bliskim czyniąc świat zmyślony. Pójdę, lecz nie herosów dawnych śladami, I nie ścieżkami wyższej moralności, I nie pomiędzy wpół skrytymi twarzami, Rozmazanymi kształtami przeszłości. Pójdę gdzie ma natura zabrać mnie rada: O przewodzenie już się ze mną droczy: Tam, gdzie się w dolinach pasą szare stada; Gdzie wichry wieją pośród górskich zboczy. Lecz cóż w tych samotnych górach jest dla ludzi? Więcej chwały i smutku niż bym rzekła: Ziemia, co w jednym sercu uczucia wzbudzi Mieści w sobie światy Nieba i Piekła. I Emily (choć są i tacy pośród Brontelogów, co nieśmiało twierdzą, że może jednak Charlotte - nie nam rozstrzygać): Often rebuked, yet always back returning To those first feelings that were born with me, And leaving busy chase of wealth and learning For idle dreams of things which cannot be: To-day, I will seek not the shadowy region; Its unsustaining vastness waxes drear; And visions rising, legion after legion, Bring the unreal world too strangely near. I’ll walk, but not in old heroic traces, And not in paths of high morality, And not among the half-distinguished faces, The clouded forms of long-past history. I’ll walk where my own nature would be leading: It vexes me to choose another guide: Where the gray flocks in ferny glens are feeding; Where the wild wind blows on the mountain side. What have those lonely mountains worth revealing? More glory and more grief than I can tell: The earth that wakes one human heart to feeling Can centre both the worlds of Heaven and Hell.

pomimo... nie zaprzestać wykreować rym przed końcem wiersza

być w środku życia przygotowana na wszystko - też śmierć tam jest blisko krzyżują się niezliczone kolory

Wiersz dodaję ponownie bo z powodu bardzo negatywnych emocji (nie związanych z wierszem ani forum) po prostu wiersz usunąłem. Przepraszam za to osoby, które wcześniej ten wiersz skomentowały. Nie widzisz moja Droga A to takie proste. Tu ziemia, tam powietrze, I chmury we włosach. Już widzę Twój uśmiech, Oczy roziskrzone, Frywolne loki Na niebie uśpione. Ty patrzysz, ja czuję. Zamykam w oczach cały Świat. Bo to jest właśnie Wiosna I Jesieni czar...

W naszej kulturze z przytulaniem się na pewno. Z emocjami to zależy jakimi. Okazywanie gniewu i złości przychodzi mężczyznom dość łatwo. Przynajmniej w moim pokoleniu i poprzednich. Natomiast u 20to latków to i z tym są problemy. Młodszych nie znam na tyle, by zaobserwować. Aczkolwiek mnie to ominęło. Ja przez całą podstawówkę przytulałem się i chodziłem za rączkę z moim najlepszym kolegą. I nikt nie patrzył na nas krzywo. On był najgorszym łobuzem w całej szkole, a ja niewiele mu ustępowałem. Do tego byliśmy najbardziej aktywni w stosunkach damsko męskich. Nie musieliśmy się obawiać, że ktoś będzie kwestionował naszą męskość lub podejrzewał o homoseksualne skłonności.

Również w niektórych terapiach grupowych wykorzystuje się wzajemne przytulanie uczestników. Na tych, które ja prowadziłem tak właśnie było. Dla niektórych nie było to łatwe, ale na koniec dnia byli zadowoleni, że się przełamali.

@Łukasz Jasiński Euklides był inspiracją Hypatii... a ja umysł mam ścisły... lubię, inspiruję się i podziwiam, tym co chcę...

@Łukasz Jasiński jak było kiedyś to nie wiemy, to jest tak odległe, może Bogowi się znudziły małpy i wolał nas:)

@Łukasz Jasiński To ,,Miłość w czasach zarazy"... ale nic nie przebije ,,Stu lat samotności "... od urodzenia mam w sobie ten rodzaj realizmu magicznego i przeglądam się w tej książce, jak w lustrze. Euklidesa nie znasz, nie żartuj, to pewnie jego uczennicy Hypatii, też nie... A Echnaton, był natchnieniem dla Mojżesza i późniejszych religii monoteistycznych...

@Łukasz Jasiński kiedyś było dużo ras małp, teraz jest dużo ras ludzi, oni się nie wzięli od jednej małpy, tylko wzięliśmy się od różnych małp:)

@Somalija Czytałem również książkę o nastolatce, która zakochała się w dorosłym i dojrzałym mężczyźnie - na kanwie tej książki powstał film, nie pamiętam już tytułu - proszę mi przypomnieć. Łukasz Jasiński @violetta Tak, podobnie jak dzikich psów (wilków) - jakby tygrys tasmański, kopytnych - tur i żubr, dodam jeszcze diabła tasmańskiego, niektóre gatunki wymierają, niektóre jeszcze: jak dingo - wypełniają niezagospodarowaną przestrzeń, pytanie brzmi: dlaczego małpy nie zbudowały żadnego miasta podobnego do ludzi? Ludzie nadal prowadzą koczownicy lub osiadły tryb życia i dlaczego nie może dojść do zapłodnienia pomiędzy kobietą i małpą, świnią, koniem, psem i kozą? Dlatego, iż ludzie to, powtarzam: odrębny - gatunek... Łukasz Jasiński

@Rafael Marius A o jaki błąd ci chodzi? :))

@Rafael Marius tak wybiorę w listopadzie na Zanzibar tanio:)

@Tectosmith dziękuję:) co prawda jestem po obiedzie :)...ale jednak jestem jeszcze głodna ;) ...może te "a" powinno być tam gdzie zostało zjedzone ;) Pozdrawiam serdecznie :)

@slow Ładnie, włącznie z utworem muzycznym. Pozdrawiam serdecznie :-) Się kłóci ze sobą.

@Łukasz Jasiński ekspresowy ma inne znaczenie od espresso.

@Łukasz Jasiński nie wiem czy taki filozof będzie mnie chciał:) dzisiaj mi 20 letnia dziewczyna zwróciła uwagę, nie mówi się ekspresso tylko espresso:) zachodziłam w głowę dlaczego mówię ekspresso, bo są ekspresy, a nie espresy:)

@Somalija Kultury politeistyczne ze swojej natury są na wyższym poziomie od monoteistycznych, otóż to: Żydzi i Arabowie jako lud to Azjaci, podobnie jak Mongołowie i Chińczycy, Niemcy: według Feliksa Koniecznego - należą do cywilizacji azjatyckiej, podobnie jak Rosjanie, musiałbym dokładnie sprawdzić: dawno, dawno i dawno temu czytałem jego książkę po tytułem - "Teoria cywilizacji", podobnie jak chrześcijaństwo - islam pochodzi od judaizmu, islamiści wierzą w Allaha, muzułmanie w Mahometa, inne podobieństwo? Od chrześcijaństwa pochodzą katolicy i prawosławni, ci pierwsi wierzą w Matkę Boską, ci drudzy - nie, jeśli chodzi już o same cywilizacje, to: w ramach każdej cywilizacji istnieje kilka kultur, dlatego też: Rzeczypospolita Obojga Narodów podobnie jak Cesarstwo Rzymskie - tak naprawdę była Słowiańską Cywilizacją. Łukasz Jasiński "Feliks Koneczny stworzył nową teorię naukową – naukę porównawczą o cywilizacjach. Zdaniem Konecznego w Europie ścierają się różne kultury i tradycje. Jednak istnieje wspólny pień cywilizacyjny, na którym rozwijają się poszczególne kultury narodowe, ale nie ma jednej cywilizacji europejskiej. Na terenie geograficznie pojętej Europy istnieją i nieustannie ze sobą rywalizują cztery cywilizacje: łacińska (zachodnia), bizantyńska, żydowska i turańska (moskiewsko-kozacka). Cywilizacja Zachodu to cywilizacja łacińska. Inne cywilizacje istniejące na terenie Europy mają pochodzenie orientalne i ich cechą jest błędne rozumienie człowieka, jego potencjalności. Dlatego cywilizacje te wytwarzają wiele przeszkód na drodze doskonalenia człowieka przez swój aprioryzm, gromadnościową wizję człowieka, emanacyjne podstawy, monizm prawny, sakralizm, rodowy charakter. Zadają gwałt człowiekowi i jego przyrodzonym prawom. Jednakże według Konecznego trwanie cywilizacji jest aktem woli tworzących je społeczeństw, a w sytuacji zagrożenia przed upadkiem zawsze można daną cywilizację obronić. Znajomość cywilizacji pomaga zrozumieć historię dzisiejszego świata." Źródło: Internet

No i mi teraz Mietek Fogg w głowie śpiewa

Ładnie Pozdrowienia. Także dla Niego ;)

Skoro tak uważasz, chyba jeszcze nie wiesz, czym naprawdę jest starość i bardzo dobrze.

Witaj - miło że przeczytałaś - dziękuje serdecznie - Pozdr.serdecznie. @Natuskaa - @Tectosmith - pięknie wam dziękuje za polubienie -

@Jacek_Suchowicz kiedy Obawa trzyma się twardo i ani myśli na krok odpuścić wyjścia nie widzę w tej sytuacji jak tylko w wódce francę rozpuścić ;))))

i znów cząstka siebie jak trudno jest Jemu zaufać gdy beznadziejność mgłą oblepia lecz czasem trzeba mocno upaść aby w przyszłości unikąć piekła

@Ewelina jak mawiała moja konserwatywna i pragmatyczna Mama: "dzień niezgody- -noc pojednania" może to i prawda... życiowe :)

@Rafael Marius a czemu nie o tym? :) Jak najbardziej może być i o tym:) Dzięki @poezja.tanczy :) Dzięki i również najlepszego @Tectosmith ;) Dzięki i również zdrówka serdeczne :)

@poezja.tanczy dziękuję :)

@Deonix_ miło Cie gościć u mnie :) dziękuję i poprawiłem orta :) @Tectosmith dzięki za serducho

Religia jest często pretekstem, podczas gdy prawdziwą przyczyną wojen są cele polityczne, których nie można, bądź nikt nie potrafi realizować w sposób pokojowy. Tak było podczas Wojny Trzydziestoletniej, kiedy katolicka Francja stanęła po stronie protestanckiej Szwecji, żeby ograniczyć wpływy Habsburgów oraz katolickiej Hiszpanii.

drobinki ciebie wychwycone wiernie z naszych pomiędzy złożyłam w duchową opowieść namiętność wyprowadziła mnie pod bezdrżeniową obojętność oddechu i wdowieństwo snów na chybotliwym moście przeczuć z księgą codziennych kłamstw pod pachą stoję sama bywa że siadam do kolacji zapomnienia z ludźmi przy których nie chce się żyć nocnice więź nie przerwana