Ranking

rzeczy biegną w swoją stronę nie zawrócę tego ale mogę ruszyć w drogę do świata innego

By mieć pewność że go kocha zadrwił z niej dzwoniąc że dziś nie przyjdzie ponieważ umówił się z inną . Chwilę potem zapukał do drzwi które mu otworzyła mając w oczach łzy . Zaskoczony takim widokiem powiedział - maltretując bukiet bzu- wybacz mi proszę wiem , to był głupi żart . Ona płacząc powiedziała , mój miły przyjdź za parę dni może przez ten czas dotrze do ciebie ze z miłości nie wolno drwić . Po czym zatrzasnęła przed nim drzwi .

I Zima Nieśmiały uśmiech w dłoń Poznaję pierwsze myśli Wyciągam ramię doń Gorąca prośba "wyślij"... Obejmuje we władanie Dźwięk jakże duszy miły I dzień w dzień czekanie Póki czasu, póki mej siły Przeto nie wiedząc kiedy Serce to mocniej bije Uderzeniem torpedy Tęsknota już się wije... II Wiosna Słowa dzielone gwiazdami Drzewo magicznie nazwane I wciąż ciaśniej między nami... Zmienia nieporządek zastany Coraz większe pragnienie By wyznać, raz śmierć kozie I nie wiem, czy to śnienie... W deszczu, słońcu, na mrozie Ze środka chce się wyrwać Że zależy, jak kocham, jaki brak Jak bardzo chcę Ci wyznać Że to Ty! Odpowiadasz! Tak! III Lato Strach niesłuszny zdejmuje Choć ponadludzko urodziwa Ciekawa co dzień uszykuje Taka piękna, delikatna, tkliwa... Blask świat rozświetlający I bieg, chociaż sekund kilka I w płaszcz uspokajający I wieczna, lecz niby chwilka I miłość mocna zabiera I słodki policzek, pocałunek Co ramiona Twoje rozwiera I szczęście upija jak trunek IV Jesień Wieczorne neony ziewają Błękity wzrokiem owlekam Co Jej ramiona skrywają I drugi, którego tak czekam Trzymam jak skarby te dłonie Ogrzewam cud utęskniony Choć obok to biegnę do Niej By dotknąć Jej pięknej korony Przytulić pragnę i sprawić By dni Jej baśnią się stały Usłyszeć jak kocha i prawić Jak urokiem Jej oniemiały V Piąta pora roku Nieście mnie wiatry, skrzydła Szybko w ramiona kochane By wreszcie tęsknotę przebrzydłą Tak jak policzki skrapiane Wytrzeć gorącą miłością Dotykiem gładkim opatrzeć Rany polepić pięknością I cknienie podłe precz zatrzeć I bliżej, wciąż bliżej przyszłości Gdy odmówić prośbie nie zdoła Otaczać kręgiem czułości Być przy Niej... Blisko Anioła VI Wszystkie pozostałe wiosny Klękając pokornie w pragnieniu głębokim Byś Panią mej śmierci i życia być chciała I stanąć przed Tobą z uśmiechem szerokim Wyszeptać trzy słowa, a prośba ma śmiała Kręgiem wsparta złotym, co żaru dowodem Byś blaskiem mej drogi po wieczność została Gdy wziąć mnie za rękę i białym korowodem Prowadzić przy sobie gdzie szczęście wspaniałe By trwanie przy Tobie swą własną pieśń pisało W rozterkach i w zdrowiu, trwodze i radości By nigdy nie brakło, by nigdy jej za mało Tego co nas łączy, co nam drogie... Miłości

Spotkanie. Opowiem Ci jak się spotkamy. Wylejemy potok słów. Twoje hmmmm i moje ściany zbudują wiersz taki bez słów… Wzrok w pędzie drogowskazem będzie. Prowadził dialog(całość) x dwa. Pytania nasze przecież znamy. Potrzebny tylko deszcz i mgła. Mamy tęsknoty nasze stałe. Rzeźba, malarstwo wieczne są. Wzrok zawsze gospodarzem będzie nawet gdy czasu braknie nam. Pomilczeć przecież też możemy. Tak przed podróżą czasem bywa. Wieża też czasem bywa krzywa choć droga prosta się wydaje. Pamiętasz omlet na śniadanie? Kolory miał jak słoneczniki. Te co widzieliśmy na ścianie zniszczonej czasem niesłychanie. Pójdziemy zechcesz inną drogą… pytania nasze przecież znamy.

My ułomni my lękliwi Ciągle o coś zabiegamy Chcemy być szczęśliwi My kalecy połamani Szukamy poradni Kiwają głowami My nadwrażliwi Otwieramy ręce Tulimy powietrze

Jedno spojrzenie Dotyk Skrzyżowanie dróg Z pierwszeństwem Poza granice Rozsądku Jedno tak Zamieszkanie Wieczory i poranki Jeden czas Zegar z kukułką Chleb Jeden smak Dotyk warg Tylko dla odważnych Bez nadmiaru słów W chłodne dni Jeden zmierzch

Kot chodził sobie to tu, to tam A księżyc się jak bąk okrągły toczył, I najbliższy krewny księżyca, Skradający się kot, podniósł oczy. Czarny Minnaloushe patrzył na księżyc, Bo choć robił co chciał pośród drzew, Czyste zimne światło z nieba Burzyło w nim zwierzącą krew. Minnaloushe biegnie w trawie Unosząc łapki w skokach zwiewnych. Tańczysz Minnaloushe, czy ty tańczysz? Wszak na spotkaniu bliskich krewnych Cóż lepszego niż zacząć tańce? Może i księżyc wśród mroków, Znużony tą dworską modą, Chce uczyć się nowych kroków. Minnaloushe skrada się w trawie Wśród cieni światło go wodzi, A święty księżyc nad głową W nową fazę wchodzi. Czy Minnaloushe wie, że jego źrenic Kształt się ciągle zmienia, Od pełni przechodząc do sierpa Od sierpa do pełni widzenia? Minnaloushe skrada się w trawie Samotnie, istotnie, ze zrozumieniem I patrzy na przemienny księżyc Swoim przemiennym spojrzeniem. Kto mieszka z kotem, może coś podejrzewał... I William: The cat went here and there And the moon spun round like a top, And the nearest kin of the moon, The creeping cat, looked up. Black Minnaloushe stared at the moon, For, wander and wail as he would, The pure cold light in the sky Troubled his animal blood. Minnaloushe runs in the grass Lifting his delicate feet. Do you dance, Minnaloushe, do you dance? When two close kindred meet. What better than call a dance? Maybe the moon may learn, Tired of that courtly fashion, A new dance turn. Minnaloushe creeps through the grass From moonlit place to place, The sacred moon overhead Has taken a new phase. Does Minnaloushe know that his pupils Will pass from change to change, And that from round to crescent, From crescent to round they range? Minnaloushe creeps through the grass Alone, important and wise, And lifts to the changing moon His changing eyes.

-Mistrzu, piję gorzałkę, jak z tym skończyć, nie wiem. -Wiesz, tylko nie chcesz przestać, jestem tego pewien, bo lubisz, gdy po wódce szumi mocno w głowie, a bez niej życie nudne, uczciwie to powiedz.

Duszo, jak duszno gdy wiary za mało aż wygnie się ciało od pustki w konwulsjach Erato, co słuchasz uderzeń i zrywów: tak oczy raduje jej serca, pragnienie Natchnienie, co bywasz jak burza i cisza tak w oku cyklonu snuje się: marzenie Przypływie: radości wśród nut codzienności i prawdo w miłości w ten Hymn będę wierzyć

Miłość skradła mi odbicie Bo patrząc w lustro Widzę tylko Twoje Oczy

Trzy muzy tańczą w rytmie disco polo Zeschniętych liści resztki ogień trawi Zarosłe blizny czy jeszcze zabolą Czy biała zjawa już tu nie zabawi Dźwięki z daleka brzęczą rozproszone Da się wychwycić pojedyncze słowa Chcę je poskładać razem ale one Wiedzą jak umknąć i się dobrze schować Lato odeszło szybko jak co roku Nadchodzi strefa upiornego cienia Bezkres szarzyzny, wilgoci i mroku Rozjaśnić mogą jedynie wspomnienia

Wędrówka brzegiem morza i chęci celem i falą wdzięk naturalności przez bliskość odpływ do głębi wnętrza pozorem skryta rajska muszelka Pruderia zrzuca tekstylne więzy obłok rozwiany przed prawdą nagą na piasku leży piękne olśnienie stopniały lody wstydliwej twierdzy Luzem rozwiane fruwają gesty swobodnym czuciem z dłoni do drugiej nieśmiałość dłużej przeszkód nie czyni w otwarte karty gra się najcudniej

możemy sobie truć pięknie jak to kochamy się zawzięcie

Gdy tak szliśmy we dwoje w dłonie w podwoje wrześniową piaszczystą plażą i porą nareszcie zdjęła bluzę spodnie i buty wymownie i dobrze ten fakt tłumacząc globalnym ociepleniem. Warszawa – Stegny, 11.08.2023r. Inspiracja - Poeta Rafael Marius

wędrujemy wzdłuż siebie pod wiatr jeszcze kilka kroków kilka słów skrawek drogi mieni się w odcieniu późnego lata za nami senne liście przed nami senne liście w niezapisane noce dokucza nam neuropatyczny ból lewej strony wiersza

Hmmm... nie czytałam tej książki (zajrzałam w Net) Grudzińskiego więc pisząc nie miałam takich skojarzeń (katorga). Ratuje mnie przed plagiatem inwersja :) (inny świat - świat inny ;)). Ja o rezygnacji? :) W życiu! Nie! Chodzi mi tylko o to, że nie zamierzam kijem zawracać Wisły :) Rzeczy biegną (świat materialny) w stronę rozpadu. Natomiast ten inny świat to po prostu świat duchowy, który dąży w przeciwnym kierunku niż rzeczy tj.do syntezy. Tak, życie jest drogą, ale bywa, że krętą bądź nawet błędną (na manowce). Dobrze, że człowiek nie jest rzeczą i zawsze może nawrócić:) Dzięki za refleksje i serduszko. Również pozdrawiam Agatko :) Prawda. Dzięki:) @Ewelina @Gosława @Dobry, Zły i Brzydki dzięki za wizytę i docenienie :)

Wszystkie te świty gdzie Słońce przed słońcem wstaje Promienie co bardziej niźli złoto błyszczące Zielone słowa ranny chłód ciepłem kojące Wzrok głęboki co godzinie sensu nadaje I zmierzch każdy zanim lampa leniwie zgaśnie Kiedy dłoń w dłoni spotyka słodka pieszczota Bliskości upragnionej rozkoszna ciasnota I chwile przecudowne zanim oko zaśnie Poprzez śnieżyce wszystkie i wczesne kwitnienia Opadającą czerwień aż po mroźne kłosy Do kamiennych imion, dat i w ostatnie tchnienia Zawsze już na ustach moich trzech sylab głosy I wieczna uroda co nigdy się nie zmienia Obecność Twa cudowna oczy szczęściem rosi

Coś we mnie żyje i umiera Wstaje Obumiera To zbyt skomplikowane, by wyrazić w słowach Nawet po długich namowach Ale to nie jest ważne. Bo jestem Tu i teraz. I niczego nie zmieniam.

Odpowiem na "wasz tytuł", oto on: "Inspiracja jako brak samodzielnego myślenia często jest mylona z ogromną pamięcią - wspomnieniami..." Łukasz Jasiński

w gęstych zaroślach połyskują jak odłamki lustra fakty wystarczy je zawołać i zbliżają się na wyciągnięcie ręki

@iwonaroma@Dobry, Zły i BrzydkiDziekuję Wam i miłego dnia :)

@iwonaroma To nasza wolna wola - zgodzić się na to i podążyć za tym, lub nie ... Dużo od tego w naszym życiu zależy, a więc to ważny temat :) Pozdrawiam.

Zaćmiłaś rozum zaćmiłaś serce oplotłaś sobą me ręce Więc nie rozumiem czego pragniesz więcej Przecież oddałem ci miłość nadzieje i wiarę czyli najcenniejsze co posiadałem Więc wytłumacz mi kochana czemu masz smutną twarz od rana Czemu się nie uśmiechasz dlaczego na słoneczny dzień narzekasz

Trochę inna wersja dawnego tekstu. Było siedem plag. Tak samo jak siedmiu krasnoludków. Tylko że one z plagami nie mają nic wspólnego. Siedzą żwawo przy okrągłej ławie, popijają wywar z grzyba i rozprawiają filozoficznie o wpływie brody na stosunki między: purpurowymi mrówkami, a różowymi, lub na jakich gałęziach, najładniej by dyndały czerwone pomidory. Oczywiście całe to gadanie, nie ma większego wpływu na rozwój lasu. Las szumi i będzie szumiał. Akceptacja lub jego brak, nie ma tu nic do rzeczy. Z zewnątrz, jako że zmrok nadchodzi, widać w grzybie światło, w zasłoniętych oknach oraz różne cienie gestykulujące lub w bezruchu. Aż by człek chciał tam wejść, by ogrzać zimne członki swoje. No chyba, że już są odgryzione przez leśne bestie wszelakie. Wtedy ocieplanie wspomnianych, nie ma większego sensu. A zatem siedzą maluchy i gadają nie wiedzą nawet, co za krzywda ma teraz początek na skraju lasu i kto ową krzywdę na barkach dźwigać musi. A ciężar targać musi: starsza Kuzynka. Piąta woda po szóstym kisielu, wrednej Śnieżki, co ją nieboraczkę z izby zamkowej wygnała. A za co? A za to, że za dużo luster potłukła, ale najpierw z nimi gadała. Urocza Śnieżynka nie mogła zrozumieć, jak można konwersować ze zwierciadłem. Nawet nadwornego konowała, psychiatrę do Kuzynki swej wezwała. Lekarz umysłowy owszem przyszedł, ale sam chciał pogadać z lustrem, by wyciągnąć z niego, kilka przydatnych odbić słownych. Na przykład, czy żona go zdradza z lekarzem od rozwolnień. Zmrożonej Wodzie było tego stanowczo za dużo. Dwóch świrów w jednej komnacie, to o dwóch za dużo. A Kuzynka lustra tłukła w diabły, bo żadne nie chciało powiedzieć, że jest brzydsza od Śnieżki. Wtedy miałaby szansę, że ją owa nie wygna na zbity pysk. A i tak wygnała, gdyż budżet państwowy był znacznie nadszarpnięty, produkcją luster. Nagadane i pośniadaniowe krasnoludki, ruszają do wyjścia. Nie mają co prawda na to ochoty, ale trzeba jakoś zarobić na remont grzyba, w którym mieszkają. Między blaszkami zaczyna przeciekać, a przez rurki, nieproszone robactwo włazi. Mogli by oczywiście potrzebny mech wyrwać z lasu, ale to by było nieekologiczne działanie. A zatem – chcąc nie chcąc – muszą zarobić na syntetyczny. Mimo, że śniadanie zjedli, to do zakładu im nie spieszno. Swoją frustrację, wyśpiewują wesoło, życzeniową piosenką: Hej ho, hej ho gdziekolwiek nam by szło to nie do pracy nie do pracy bo to zło Nagle raptownie przystają. Tak że ostatni wpada na pierwszego poprzez wszystkich między nimi. Temu na przodzie broda staje słupka i uważnie słucha. Każdy kłaczek w inną stronę wychylony. Kuzynka drepce przez las, jak potłuczone zwierciadło, targające swoje kawałki. Czyli nie można rzec, że człapie żwawo. Z przyzwyczajenia trzyma w łapce małe okrągłe lusterko. Ale cóż to za gadanie z takim maleństwem, co nawet za bardzo mówić nie umie. Jedynie ino cicho gaworzy. Trzeba do ucha dokładać, żeby cokolwiek zrozumieć z tego całego mamrotania. A odbicia w nim tyle, co kot łez nie wylał na mysz. Krasnoludki zmieniają trasę. Dzisiaj jak zwykle, robią sobie wolne. Zgodnie ze słowami pieśni przewodniej. Ponadto są ciekawe, co tam w kniejach popiskuje. Wygnana na poniewierkę spogląda w górę. O zgrozo! Lepiej żeby nie spojrzała. Na gałęziach drzew wiszą ludzkie ręce. Dłońmi do dołu, wyrastają z tego, na czym zawieszone. Każda trzyma małe lusterko i denerwuje zbłąkaną, puszczając zajączki po oczach. Mimo, że sytuacja nie jest groźna, to Kuzynka wyobraża sobie, co one mogą wyprawiać, gdy nocka zapadnie. Pomijając sprawy oczywiste, mogą na przykład skakać z drzewek, łapać ją za szyję i dusić. Na dodatek lustro podsuwać, żeby widziała, jak oczy wytrzeszcza i siny język wywala. Jej serduszko z tego wszystkiego, najchętniej by wlazło do własnego przedsionka, by tam znaleźć schronienie. A może z tej zgryzoty, kuzynczy umysł omamy wymyśla? Nagle jakaś ręka stuka ją w głowę. Omal, że upada na runo ze strachu. – A bodaj to, co to jest? – Stare babsko i tyle. – Nie aż tak. – Nawet ładne, gdy spojrzeć z dala. – Smutne jakieś. Nagle krasnoludki otumanione wnerwionym biadoleniem: – Do jasnej ciasnej, oczywiście, że jestem smutna. Wredna Śnieżka mnie wygnała. A wiecie za co? – My dopiero przyszli. Nic nie wiemy. – Ja też dopiero przyszłam, ale wiem za co. Za lustra. – To takie coś, gdzie człowiekowi odbija? – pyta rozsądnie krasnal. – Nie chciało mi rzec, że jestem brzydka. Wyobrażacie sobie? – Nie musimy. Wystarczy spojrzeć. – To skoro tak… to ja wracam. – Ale my żartowali. Można patrzeć. – No to mam przesrane. – Proszę waćpanno wulgarków nie używać. Zwierzątka słuchają. – Zaprosicie mnie do domku swego? – No jasne – odpowiedziało wszystkie siedem. A w komnacie zamkowej, popłoch niesamowity. Kuzynka dała nogę. Śnieżka jest zrozpaczona. Najbardziej brakuje jej luster. Teraz je nawet pokochała. Nie trzymała nerwów na postronkach swoich. Co ona tam robi sama w lesie. Na pewno napadły gibką kibić, jakieś zbóje niewychowane, bez ogłady wszelakiej. Muszę szukać. Szukać, szukać. Muszę!!! Ale najpierw walnę lustrem głowę mą, jeżeli całe znajdę. Pokrętna natura ma, może wyjdzie chociaż na półprostą. – Fajny grzyb. Nawet przestronny – rzecze zaproszona. – Dbamy o niego. – A o porządek? – Też. – A w którym miejscu, że zapytam? – Im rzadziej sprzątamy, tym większa uciecha nasza z porządku. – A kiedy ostatnio? – Jeszcze wcale. Nie możemy przylgnąć do radości, bo spowszednieje. – Aha. Śnieżka biegnie zdyszana, siódmym zmysłem, wiedząc gdzie. Stoi przed chatką grzybową. Zagląda przez okno. Widzi Kuzynkę, jak wystaje z bałaganu. Śnieżkowe oczy cieszy taki widok. Zbóje ją nie zjadły. Została przygarnięta przez rozkoszne maluchy. Stoją wokół niej. Stara Jędza idzie przez las. Dźwiga koszyk z owocem. Ma uśpić Śnieżkę. Tak jest w pierwotnym scenariuszu powiedziane. Dyszy, jęczy i nosem kiwa na wszystkie strony. Nawet ptaszka strąca, co usnął blisko ziemi. Nagle widzi Wielkiego Prawdziwka. Jest blisko. Co raz bliżej. Puk puk, puka do drzwi. Słyszy: – Wiemy, że to ty. Właź. Jędza wchodzi razem ze Śnieżką, co w takiej sytuacji pukać nie musi. Kuzynka zauważa krewną i pragnie zwiać, lecz przeszkody w progu stoją. – Przebacz mi te lustra, Kuzynko! – Przebaczam. – No to fajnie. Wracamy. – Zjedz jabłuszko na drogę – mówi Jędza. – Umyj najpierw – krzyczą krasnale. – Dbaj o zdrowie. – E tam – rzecze Śnieżka. – I jabłko zjada. Moment ów, to początek koszmaru. Obżarta owocem, wcale nie zasypia. Wręcz przeciwnie. Zaczyna szaleć. Krasnoludki gwałci natręctwem swoim, ale tylko przez chwilę. Biega po wszystkich możliwych kątach. Tłucze naczynia. Prostuje nos jędzowaty. Szarpie białe brody. Kłaki z nich wyrywa. Wrzeszczy, że lustra są cudowne. – Co ja narobiłam – tym razem wrzeszczy Jędza. – Pomylić coś musiałam. – O cholera! Kopnęła mnie w czułe miejsce. – Mnie też. Nawet w dwa naraz. – Zróbcie coś wreszcie – wrzeszczy Kuzynka. – Bo całego grzyba rozwali. – Właściwe jabłko musiałam zgubić w lesie. Krasnale, biegnijcie tam… a łaj dostałam… jak znajdziecie… a łaj znowu… to migiem z nim do mnie – przekrzykuje tumult, Jędza. Krasnalki wybiegają jak szalone. Śnieżka tymczasem biegnie na piętro, skakać po łóżkach. Żadne nie ocaleje w całości. Wreszcie zasypia. Nie przez czary, ino ze zmęczenia. Grzyb nadal trzeszczy i skrzypi, z lekka falując. Po chwili nieruchomieje. Tak samo jak obrazek z portretem na ścianie. Przodek ściska ramę i wisi. Po chwili włazi z powrotem do obrazu i nieruchomieje. Chatka też. Nastaje złowieszcza cisza. – Gdzie są maluchy, Co z nimi? – pyta Jędza Kuzynkę. – No właśnie. Długo nie przychodzą. – Wyjdźmy na podwórek. Zerknijmy. – Dobry pomysł. Wychodzą na zewnątrz. Krasnoludki śpią jak zabite. Brody unoszone powiewem oddechu, też. Uśpione chrapią przeraźliwie na cały las. Bardziej odważne zwierzątka, stoją wokół i ziewają. – O żeż w mordę – rzecze Jędza. – Ogryzka po jabłku. A byłam przekonana, że mam jabłko, a nie gruszkę dopalacza. Żdżarły i koniec. Jedyne wytłumaczenie. – Jedno jabłko do podziału? – nie wierzy Kuzynka. – Duża było. Mutant. Jak dynia. – Aha. To rzeczywiście mogły. Jak długo będą spać? – Aż ich Królewicz nie pocałuje. – Wszystkie musi? – Wszystkie. Każdą sztukę z osobna. – Będzie chciał? – Nie. – No to mamy problem. Nagle słyszą słowa: – Jaki tam problem. Pocałuje wszystkie, ale pod dwoma warunkami. Po pierwsze: żądam folię na każdą brodę, by kłakami ust nie zadławić. Po drugie: tak normalnie jak w bajce było, chce rękę Śnieżki za żonę. – Tylko rękę? – pyta Jędza – Rzecz jasna, przede wszystkim resztę – odpowiada Królewicz. 7 x cmok… Krasnale obudzone. Tylko brody nadal śpią. Nagle dochodzi wołanie Jędzy: – Do mnie! Ale już! Maluchy dobre były i poczęstowały jabłkiem. Całość biegnie do wspomnianego miejsca. Patrzą i co widzą? Ano Jaś i Małgosia smacznie śpią. – Ależ Jędzo – rzecze wzruszony Królewicz. – Ta urocza para, dzięki Tobie, do chatki Jagi Baby nie dotarła. Nie będą upieczeni. Życie im uratowałaś. Dobra z ciebie kobieta. – No coś ty głupi. Bez przesady – rzecze Jędza. Mówiąc to oczka spuszcza w pończochach,zażenowana. Lecz nagle dochodzi do siebie – bo daleko nie ma - i wrzeszczy: – Kto pocałuje Małgosie? –– My!!! - wrzeszczą chętne Krasnoludki. – A Jasia? – Jasiu niech śpi. Co sobie będzie chłop żałował – powtórnie krzyczą maluchy. – Ależ nie może tak spać na poszyciu leśnym. Wilka dostanie i zmarnieje od zimna. Królewiczu, pocałuj go. Masz wprawę – dodaje Kuzynka. Królewicz, jako że z niego uczynny człek, Jasia całuje. A obudzony go za to po buzi tłucze. Nawet zaczyna szarpać za boże poszycie, ale przerywa im wrzask Jędzy: – Wielki Prawdziwek podskakuje! Śnieżka wyspana! Zaczyna znowu szaleć! Wszyscy biegną jak stoją do chałupy. – Oj, oj, oj – płaczą Krasnoludki. – Co za burdel. Nawet my to widzimy. Kto to posprząta? Wreszcie łapią wojującą. Wierci gibkie ciało wśród nich, a oni razem z nią na obrzeżach złapania. Podbiega Królewicz, by ją w usta pocałować i czar oddalić, ale cel jest ciągle w innym, że jeno widzi zarys latających ust. Nagle ma farta. Cmok, cmok, cmok. Śnieżka jest spokojna. Tyle tylko, że Królewicz zaczyna szaleć. Na szczęście przez niewielką chwilę, lecz na tyle długo, że Jędzowaty pypeć z nosa jej strąca. Widocznie czar był zmęczony. Teraz wszyscy leżą i dyszą obwicie. Słyszą, jak ktoś w kółko powtarza : – Nie chcę być za diabła pięknym łabędziem. Pragnę zostać szarym kaczątkiem. Idą w kierunku głosu. Przystają. Patrzą. – A tej co znowu? – pyta Kuzynka. – Zatruta czymś. Majaczy. – Zostawmy ją. Jak dorośnie, to zmieni zdanie. – Ja bym nie zmieniła – rzecze Śnieżka. – Fajnie być szarą kulką. Wtem zauważają, że są nagle w podłużnym, długaśnym wgłębieniu. Las i wszystko wokół, łącznie z nimi, zaczyna wznosić po bokach prostokątne powierzchnie. Ogromne ściany, nie wyglądają groźnie, chociaż złowieszczo szeleszczą. Nagle z wysoka, dolatuje dziewczęcy głosik: – Mamusia każe mi przestać, bo pójdę niewyspana do szkoły. Jutro znowu was poczytam. A teraz do łóżeczek i spać. Zamykam książeczkę. – Tylko nie spać!!! – zakrzyknęli w ostatniej chwili przed zamknięciem.

Z inspiracji lekturą książki: Gilberta Keitha Chestertona „The Everlasting Man” , oryginał, wyd. Hodder & Stoughton, Londyn, 1925; (tłumaczenie Magdy Sobolewskiej pt. „Wiekuisty człowiek”, wydanie II, – wyd. Fronda, Warszawa, 2017). Oglądam sobie filmy z dzikimi plemionami – Mówią, że oni z mymi przodkami tacy sami! Wbrew: Te plemiona są „dziś” na stagnacyjnej ścieżce, Praszczur, u stóp „olbrzymów”, był na wzrostowej jeszcze. Ja (i Ty) jak Newton „[...] stojąc na barkach olbrzymów” [1](!), [2] Już „siedzę” na laurach czy wciąż prę do gwiezdnych „Rzymów”? [3] [1] „[...] standing on the shoulders of giants” – Parafraza Lukana „nanos gigantum humeris insidentes” (vol. II, 10) z listu Izaaka Newtona do Roberta Hooke'a z 5 lutego 1676. [2] To jasne, że mój praszczur toczący pierwszy pośród moich przodków koło (musiał taki być), nie mógł oprzeć się na tysiącleciach dorobku naukowego i technicznego, ale to nie znaczy, jak wnoszą różni badacze z obserwacji plemion pierwotnych, że był wrogo nastawiony do rozwoju, a tylko, że żył przed Newtonem i innymi geniuszami, ergo nie mógł dostrzec wielu drzwi, do których klucz oni wskazali intelektowi. Czy gdyby mógł nie przeszedłby przez nie szybciej …? [3] „ prę do gwiezdnych « Rzymów » ” – dążę do stolicy prawd, a nie tylko do siedziby jednej prawdy w ściśle określonej dziedzinie.

użyłeś mnie dla siebie wstrzymuję oddech piłuję zmysły coraz mocniej boli zapominam że jesteś taki sen wiesz

;)

opuszczony dom chaszcze chaszcze chaszcze i wyniosła róża

Dokładnie. Dzięki i również pozdrawiam :) Drogi panie Łukaszu :) chyba nie było zbyt późno? :) Roma to faktycznie Rzym - struktura, coś trwałego. Natomiast odwrotnością tej Romy (czytaj wspak) jest Amor :), który strukturę rozmiękcza i czyni ją falą. I tak też me drugie imię ma charakter korpuskularno - falowy ;) Dzięki za głos :) właśnie. Dzięki i również pozdrawiam

Witam - super - Pozdr.

ulubiony kamień ... jakiś betonowy, albo szklany, albo kryształ najlepsze to są liście i kot ...ale to nie kamienie wycie na krawędzi wulkanu jeszcze nie jeszcze nie było trzęsień ziemii

Nad Sanem raczą pełnym dzbanem. Częstują dziwnym rankiem; winem z majerankiem. Klient ich panem.

Hę?...

w dzień wietrzny głowę rozczochraną gładzi jak mus brzoskwiniowy co smakuje najlepiej po gorzkim poniedziałku. Jest dobrze, bo środa a piątek zakrada się spod kołdry zimowej jak mysz co zjadła kota. Syta będzie do niedzieli. A potem?

Witaj - udane pisanie widzę - podoba się - Pozdr.

Zawsze jest jakaś alternatywna ścieżka. W ostateczności na tamten świat.

Zniszczona przyjaźń I stracone zaufanie Niech to będzie tylko sen I tak się nie stanie! Więc proszę Cię Moja kochana przyjaciółko Zmień o mnie swoje zdanie! Bo bez Ciebie nie mogę żyć! I tylko u Twojego boku chcę być! I w wielkiej przyjaźni móc trwać! Bo najlepszą wersje siebie chce Tobie dać! A bez Ciebie popadam w szaleństwa stany! Więc niech czas uleczy wszystkie Twoje rany!

@Rafael Marius bardzo mi miło 💪 dzięki, że zajrzałeś 👍🤝

@Dobry, Zły i Brzydki Mnie się podoba, ładnie lirycznie o porach roku przeplatanych równie piękną miłością.

Mieszkał sobie Staś Warszawy niedaleko I choć ni w ząb nie władał łaciną ani greką Zawzięcie językiem wywijał A pani jego miło czas mijał Co dowodzi, że językowym nie był kaleką

Powstał z praw, idei. Z egzystencjalnego pyłu i energii. Potem wymyślał, tworzył i zaczarowywał świat. Zostawił po sobie ślad. I odgrywa życiowy film, cały czas powtarzany. Poeta przegania sen.

@tomass77 Podejrzewam, że ten niepokój i ta samotność w nas wynikają z naszej niezgody na to, ze tacy jesteśmy, i to, czego szukamy jest dopełnieniem miłości do samego siebie... Ostatnia zwrotka bardzo mnie poruszyła. Pozdrawiam :)

@Łukasz Jasiński Wszyscy mamy wolną wolę, ale uważam, że też wszystkim z różnych (nieraz dramatycznych) przyczyn zdarza się jej niewłasciwie użyć - z szkodą dla siebie, świata i innych... Choć te "przyczyny" maja już w sobie moc zniewolenia. Myśle, że kazdy to przezył, ale może nie zawsze sobie to uswiadamia. Dlatego po części czuję z takim ludźmi i nie potrafię ich (i siebie) za to w pełni potępić. Pozdrawiam.

A ja bym tak chciała czasami spektakularnie zwariować i zalać się cała łzami. Niech myślą: wariatka skończona. I przestać dźwigać skały - niech stoją tam, gdzie stały i rzeki nie zawracać, bo to za ciężka praca. I bym też chciała czasami rozwalić futrynę z drzwiami i rzucić je z łomotem na to co będzie potem. (Bo ile grzecznych dziewczynek zmyliły kierunkowskazy i w obietnicy nieba na ziemskim ruszcie się smażą?) Tak, przestać robić za świętą i podnieść wysoko głowę. I szepnąć: mój świecie sp....j już więcej Ci dawać nie mogę. (Bo skoro już będę wariatką, a wszystko przystoi takowej, przestanę się światem przejmować... (I co? obetną mi głowę?)

@FaLCorneL Wszelkie podobieństwa do owej piosenki są czysto przypadkowe ;)) pozdrawiam;) @Rafael Marius Jak zawsze ciekawe i mądre refleksje pozdrawiam;) @BPW Ciekawe spostrzeżenie pozdrawiam;) @Waldemar_Talar_Talar Dziękuję i również pozdrawiam 😊. @poezja.tanczy Dzięki za napisanie swojej refleksji pozdrowienia 😊.

@poezja.tanczy Cieszę się bardzo, dziękuję i pozdrawiam :)

Wiem. Nie zaczekam już na Ciebie. Wszystko sobie przemyślałam. Kroczysz – biegnę. Milczysz – krzyczę. Nie takiego Ciebie chciałam. Nie zaczekam już na Ciebie. Zawsze Twój ostatni dzwonek. Wszystko już przygotowałam. Z Nami wszystko już stracone. Nie zaczekam już na Ciebie. Nocą wszystko przemyślałam. Boisz się? Ja nocy szukam. Nigdy nocy się nie bałam. Nie zaczekam już na Ciebie. Smak dolarów dobrze znasz. Niby Nasze – kłamiesz – Twoje. Ty je zawsze w ręku masz. Nie zaczekam już na Ciebie. Nie nadrobię Naszych strat. Infantylną już nie będę. Zostawiłam tamten Świat. Nie narzekam i nie płaczę. Nie zaczekam już na Ciebie. Wchłonął mnie już inny Świat

Przyszła baba do lekarza z Koszonego Pola, i użala się, że czuje się "z upału chora". Na to doktor podpowiada, by usiadła w cieniu baba... Żeby nie działała w upał, w rytmie rock and rolla.

Dziś znowu... pani XX, w Zlewnicy, wyszła na spacer w mini spódnicy. Napomknęła... znajoma, że błąka się - rzekomo... Potrzeba ruchu tu się nie liczy.

To Petru też być musi :)