Ranking

Szarość ścieka na pejzaż bez słońca w tle rozpływa się łagodnością ketonalu w żyłach wspominam pojutrze wyśnione wczoraj i nie wiem czy śnię że tu jestem czy jestem tu i śnię

krótkie tercyny z tytułem na końcu na noc na świt na wiosnę na święta na koniec na początek na powrót na odejście na zbawienie na swoją kolej na deszcz na słońce na pokój na wojnę na dobry moment na poprawę na pytanie na odpowiedź na sen na śmierć na coś jeszcze na siebie na miłość na szczęście czekamy

Smutkiem i łzami szpeci świat uśmiech i dobro chowa na dnie chce by się siebie bały Miłość i horyzont omija bo boi się ze im nie podoła a przecież one sensem życia - prawdą Tak człowiek to dziwak nie wie ile w kieszeni ma co jest droższe czy to czego nie ma czy odwrotnie I niech tak zostanie sam Bóg o tym wie ale się nie wcina bo wie że na ziemi tylko człowiek rację ma

Twój obraz twój obraz dziewczyno z błękitno szmaragdowymi oczami gdzieś powoli znika z mej pamięci jak liście spadające jesienią z drzew żegnamy je z żalem ale i z nadzieją bo z wiosną będą nowe wspomnienia rozwiewa czas odlatują w zapomnienie czy jeszcze kiedyś powrócą czy ja cię znowu zobaczę liście na drzewach wracają nie te same ale jednak mam więc nadzieję że znowu cię spotkam i będziesz czarowała mnie swoim wdziękiem mądrością i urodą jesteś taka wspaniała 9 22 andrew

wiersz mnie budzi wypada ze zwojów włosów nieuczesany, z błędami przecinki nie na miejscu z kuchni przy kawie obserwuję latające kruki — w nieładzie są jak czarne przecinki na błękicie nieba

Nie chciałem tej wojny mamo ty nie wiesz nawet co czuję karabin do ręki mi dano ze śmiercią wraz maszeruję To takie trudne jest mamo niewinny człowiek umiera dlaczego mnie to spotkało dziś jestem jutro mnie nie ma Na ziemi budzi się wiosna ale nie dla mnie mamo ona nie będzie radosna bo tyle krwi już przelano Do domu nigdy nie wrócę nie chciałem tej wojny mamo dlatego tak bardzo się smucę bo w nią mnie uwikłano 1 marca 2022r.

niech dojrzewa wytrwale model długowieczności lecz ze stałym dostępem do opieki i miłości

Spod Warki wkurzony raz pewien podstoli Judził na teściową twierdził że pinkoli Znał jedną szeptuchę Zaklęła ją w muchę Zamachnął się packą "teraz ją zaboli"

Czas zdobywam I w twoich ramionach zastygam Chcę posmakować twoich ust Pewnego deszczowego poranka Otworzyć swoje serce przed tobą W okruchach wspomnień uwięzione Napawajmy się miłości chwilą I przejdźmy w końcu na drugą stronę To co jest piękne Nie zostanie nigdy utracone

pani Rybak z miejscowości Piła pomyślała, że mało wypiła po tym jak tuż na drodze przed nią, na hulajnodze ryba Piła się rozłożyła

Przeszło. Nie wiadomo jak. Powszedniość faktycznie przyzwyczaiła, nie do lęku. Do bólu w bólu, jak ilości cukru w cukrze. Nałogowa kara za życie, pragnienia, zaledwie dotknięte senną jawą. Teraz wszystko jest za. Uciekło chyżo w zgiełk siwiejących traw. Z daleka płowiejesz, nie tylko ty. Choć jeszcze widuję różnicę między odcieniami. autor: A-typowa-b

-Oglądałem też coś w telewizji na ten temat Proszę się przyznać, jest Pan wyznawcą którejś z tych religii? - zapytał Kierowca. -Ja telewizji nie oglądam. Czytam tylko książki z zakresu samodoskonalenia. Wczoraj “Potęgę podświadomości” Murphy'ego w S. sprzedawali za 10 złotych. Zna Pan to? - odpowiedział pytaniem na pytanie Janek. -Nie wyznaję żadnej religii, a to co powiedziałem, to po prostu wiem - dokończył jednak, trochę zniecierpliwiony natarczywością Kierowcy Janek. -Widzę, że Pana nurtują tematy egzystencjalne. Nie tylko Pan o nich myśli ale i czuje. Tak myślę, że mógłbym Panu coś zaprezentować. - już spokojniej, chyba po przemyśleniu powiedział Janek. -A co? - Kierowca się zaciekawił. -Wypustkę… - wypalił Janek. -Co? -Mówiłem, że to trudne do wyrażenia, szczególnie przy moim słabym polskim. Rozmawialiśmy o wymiarach jako kołach, które mają wypustki. - Tłumaczył Janek. -A no tak. - przypomniał sobie Kierowca. -Tak więc, to będzie Pana wypustka. Ale musi Pan wyrazić zgodę. Widzę, że jest Pan podatny, więc jestem w stanie to pokazać. - pierwszy raz Janek uśmiechnął się szeroko. -I jeszcze jedno, tutaj czas i miejsce nie mają znaczenia. Może to trwać nanosekundę albo na przykład rok. Tak, naprawdę to staram się tylko wytłumaczyć, bo to nie będzie miało w naszym wymiarze, ani czasu ani miejsca. Nie wszystko również może Pan zapamiętać.- Było widać i słychać, że Janek nie mówił tego po raz pierwszy. -To co, zgadza się pan na “prezentację”? - dodał Janek. -Tak, zgadzam się - z rozmysłem odpowiedział Kierowca i chciał jeszcze o coś zapytać. Pstryk. { Kierowca szedł leśną drogą. Był sam. Wydawało mu się, że jest chwilę przed wschodem. Niebo na wschodzie zabarwiało się na kilka mieszających się kolorów; szary i różne odcienie niebieskiego, w górnym spektrum aż do ciemnego granatu. Nie wiedział, gdzie idzie. Może robić zdjęcia. Ostatnio chodziło mu po głowie, że pójdzie fotografować sarny i daniele. Znalazł takie miejsce, gdzie rano pokazywały się na skraju lasu. Później powolutku przechodziły na łąkę. Kilkadziesiąt danieli. Rozglądały się bacznie brązowymi ślepkami, machając czarno-białymi ogonkami. Ale to nie był ten las. Para buchała z ust, mokrawy śnieg pokrywał drogę i ściółkę w lesie. Igły na drzewach spowiła szadź i gałęzie wyglądały, jak gdyby przyprószono je cukrem pudrem. Nie było mu zimno. Odwrócił się, olbrzymi srebrny, drgający księżyc miał za plecami. Na skraju lasu, droga kończyła się. Kierowca przystanął i wciągnął głęboko wilgotne powietrze. Przed nim rozpościerała się szeroka polana. Gdzieniegdzie porośnięta krzewami i zaśnieżonymi brzózkami. Nisko na ziemi, osiadła mgła a z niej wynurzały się jakieś patyki. Nie, to nie były patyki. Robiło się coraz jaśniej. Śmiało mógł stwierdzić, to były drewniane krzyże. “Boże, jak tu jest pięknie”, westchnął. Stał zachwycony, stracił poczucie czasu. Powoli obok najwyższego krzyża, mgła zaczęła się wolno kręcić. Powstały dwa wiry, które “coś tworzyły?”. Chyba jakiś słup. “To jakiś podmuch wiatru” pomyślał Kierowca, ale poczuł pewien niepokój. Popatrzył na swoje nieuzbrojone ręce. Nie miał nawet kostura, często na wędrówkach taki sobie sprawiał. Nie tym razem. Tymczasem mlecznobiała mgła, nawijała się, jak cukrowa wata na patyk. Powstały słup, powoli zaczął płynąć w kierunku Kierowcy. Na wierzchołku słupa pojawiła się złota jasność i powoli przybierała okrągły kształt. Taka, okrągłą część mgły. W środku coś ją zaczęło zasłaniać. “Aureola?” pomyślał Kierowca i zadrżał, raczej nie z zimna. I znowu wiry po obu stronach mglistego słupa, tworzyły coś w poziomie. Wyglądało to jak ręce z przodu. a z tyłu: “skrzydła?” pomyślał Kierowca. Nie miał już wątpliwości, sunęła ku niemu, skrzydlata postać ze światłością nad głową i rozpostartymi ramionami. Kierowca już nie drżał ale się trząsł a włosy zjeżyły mu się na głowie. “Nie chcę tu być” pomyślał.} Pstryk. Dojeżdżali powoli do W. gdzie Janek chciał wysiąść. Twierdził, że jest wdzięczny za rozmowę. -Nie z każdym można porozmawiać, na pewno się nie nudziłem. - stwierdził. Wyskoczył przy centrum handlowym na Czernianach w W. Kierowca z kolei potoczył się starym Ducato na wschód, niestety płatną autostradą. Tylko zastanawiał się, czemu się tak spocił i ma gęsią skórkę. “Chyba zaszkodziły mi te skrzydełka” pomyślał. -A wiesz-li, kto to jest ten anioł smutny na cmentarzu- Oto się zwie Eloe, a narodził się ze łzy Chrystusowej na Golgocie, która wylana była nad narodami... A teraz jest wygnana, jak wy jesteście wygnani, i ukochała mogiły wasze i piastunką jest grobowców, mówiąc kościom: Nie skarżcie się, lecz śpijcie- Juliusz Słowacki (Anhelli, r. XI, w. 732-735). Witold Pruszkowski "Eloe"

przychodzą takie chwile gdy nawet księżyc w zadumie po nieboskłonie za słońcem kroczy dumnie patrząc do góry czasami ten widok przysłaniają chmury nie jest to pogląd obrazoburczy lecz najzwyklejszy element twórczy Wielkiego Stwórcy

Oszczędny, intensywny, wnikający w duszę wiersz.., a ona współczuje i rozumie. Serdecznie pozdrawiam!

Sara Znałem kiedyś przepiękną Sarę, a jej prawdziwe imię brzmiało: Sara - była Polką pochodzenia greckiego i miała szesnaście lat, tak: była we mnie zakochana, Sara to nic innego jak Sarah - księżniczka według kultury hebrajskiej. A więc: Saro Muzykalna, zacznę od strony treściwej - widzę w tym tekście głębię, delikatność i czułość, także: ukryty - ból, który wypływa na powierzchnię jak krwawe bąble, aby za chwilę zniknąć - jest to pewnego rodzaju pragnienie powrotu do normalnego życia i akceptacji własnej odmienności, podmiot liryczny w tym tekście jest dość tajemniczą osobą - niedostępną. Jeśli natomiast chodzi o formę, to: dużo bardziej przypomina ona prozę aniżeli mowę wiązaną - wiersze, nie wspominając już o prozie poetyckiej, nazwałbym ten styl liryczną prozą, przywołam teraz autorski tekst "Wieczorami" - Sary Muzykalnej i powiem jak czytam. "Lubię wieczory to czas w którym mogę być prawdziwa i nie muszę udawać że moknę we łzach a nie w deszczu wtedy łatwiej jest mówić o tym co w środku człowieka ściska serce tak bardzo że nie sposób rozebrać się z lęków za dnia wieczorami nawet niebo potrafi zapłakać spadającymi gwiazdami które zignorowały życzenia więc jak nie płakać człowiekowi co w nich już tylko pokładał nadzieję? wieczorami wydajesz mi się wciąż idealny nie jak za dnia gdy brak czasu na wspomnienia wtedy zdarza się mi się zatęsknić my też przecież spotykaliśmy się głównie wieczorem i tylko tego w nich nienawidzę." A dlaczego: powiem jak czytam? Bo to jest najłatwiejsza z możliwych interpretacji - analiza. Recenzje, eseje i rozprawki zajmują trochę więcej pracy intelektualnej, która też prowadzi do mentalnego zmęczenia organizmu ludzkiego, dodam: świadomie zignorowałem błędy gramatyczne i ortograficzne, a więc: czytam tak - otóż tak: "Wieczory, wieczory i wieczory to te czasy prawdziwe - nie muszę udawać jak moknę w słonych łzach* i nie w deszczu łatwiej jest mówić jak cierniowe kolce niemiłosiernie duszą serce..." Znałem kiedyś przepiękną Sarę, a jej prawdziwe imię brzmiało: Sara - była Polką pochodzenia greckiego i miała szesnaście lat, tak: była gorąca, namiętna i wyzwolona cieleśnie, umysłowo i duchowo - nad morzem chodziła nago i w lesie chodziła nago - kochała własną nagość i tego samego pragnęła ode mnie, odmówiłem: była jeszcze dzieckiem... *słone łzy u niektórych ludzi zostawiają otwarte rany na skórze obok nosa - dosłownie Łukasz Jasiński (Warszawa: 2022)

Habitus Civitas Każdy Obywatel posiada godność prawną, ona: jest ugruntowana w Ustawie Zasadniczej - Konstytucji, gospodarzem Kraju jest Naród Polski jako Suweren - wybiera on swoich przedstawicieli do Sejmu, Samorządu i Senatu, jeśli: wybrani reprezentanci nie potrafią pilnować interesów Suwerena - ma on prawo osobę pełniącą funkcję publiczną poddać merytorycznej krytyce - używając imienia i nazwiska - godności: posła, radnego i senatora, wtedy: osoba krytykująca z automatu zostaje osobą publiczną, Najwyższe Prawo daje każdemu Obywatelowi wolność słowa, zbieranie i upowszechnianie zdobytych informacji, prócz: tych objętych klauzulą - tajne, ściśle tajne i tajne specjalnego znaczenia, jednocześnie: Obywatel jest odpowiedzialny za własne słowa - krytykę, nie istnieje wolność słowa bez prawnej, duchowej i moralnej - odpowiedzialności, dalej: osoba krytykowana ma prawo złożyć prywatny pozew do sądu cywilnego - użyć kontrargumentów, jak widać - nikt jeszcze nie złożył jakiegokolwiek pozwu przeciwko mojej osobie - Łukaszowi Jasińskiemu, kończąc: proszę wyciągnąć wnioski - czy ja kłamię? Łukasz Jasiński (Warszawa: 2019)

Kiedy taka od niechcenia daje ci do zrozumienia, wtedy odbierz jej nadzieję mówiąc, sorry, jestem gejem.

Opustoszały plaże, jesień obdarowała łzami słońca. Błyszczały tam, gdzie woda niesie ku wydmom skarby zapiaszczone, poowijane w wodorosty, ukryte, ale tak by znaleźć. Szłam zasłuchana w szepty morza, szarobłękitem czarowana. Jasne promienie dotykały wszystkiego, jakby chcąc wyzłocić, zachwycić odchodzeniem lata. Fale muskały bose stopy; myślałam - jutro pora wracać, a dziś mnie jeszcze porozpieszczaj, pozwól znów poczuć się wybranką, kochaną tak jak nigdy przedtem. I wtedy zobaczyłam pierwszą - lśniła pomiędzy kawałkami muszli, drewienek. Mała mewa zerkała, gdy wyłuskiwałam świetlistą kroplę, później drugą. Palcami rozgarniałam piasek w godzinę bursztynowych cudów. Ja też cię kocham. Będę wracać.

- Chciałeś potwierdzenia - Wszechobecny zmienił temat - że to przedstawiciele cywilizacji pozaziemskiej przy pomocy ludzi wznieśli Moai? Oboje chcieliście zobaczyć, jak to zrobili? Zobaczyliście. Masz więc potwierdzenie, razem z Soą. I wiecie teraz, kogo Moai przedstawiają. - Oboje z Soą chcieliście też relaksu. Co prawda - tu Jezus uśmiechnął się lekko - trochę inaczej rozumianego. Ale w obu postaciach należnego i potrzebnego wam obojgu. I obojgu wam spodobał się ten czas. Włącznie z myślami, które przyniósł na koniec. Można powiedzieć, że nie samą wiedzą - ani też samą duchowością - żyje człowiek. Ale to zależy, który. I w którym wcieleniu. Czyli od poziomu rozwoju duszy. Chociaż najczęściej ujmuje się to w dużym uproszczeniu mówiąc, że zależy to od człowieka. - Teraz więc pora - podjął Jezus, spojrzawszy najpierw na Mila, potem na Soę i ponownie na Mila - na ciąg dalszy. Na kolejny etap wiedzy i ducha. "Tam, tylko tam!" * - jak w tak zwanej przyszłości powie w pewnym mieście jeden mistrz do drugiego. Taka kolej rzeczy, jak w przyszłości powiesz Milowi. Jedyną bowiem stałą we Wszechświecie jest zmienność ** . Czyli w gruncie rzeczy rozwój. Mniej doskonałe formy życia ustępują bardziej doskonałym. Kolejne wynalazki zastępują poprzednie. Następne wcielenia przychodzą po tych, które zakończyły dany rozdział. I tak dalej. - A zatem - Jezus wskazał gdzieś przed siebie w przestrzeń gestem, który za kilkadziesiąt lat powtórzy duch, stworzony dawno, dawno temu z cząstki Jego światła - czas nam wszystkim na podróż. Na jej ciąg dalszy. Na kolejne przyjemności i na następne obowiązki. Czekają przestrzenie. Dzieci. Pewien mężczyzna. Drogi, pomysły i plany. I żony - tu Wszechmąż uśmiechnął się szeroko, wysyłając jednocześnie duchowy uśmiech swoim paniom. - Tego się po trosze obawiałam - zmarkotniała Soa. - Dzieci, zwłaszcza córka. Wiesz Mistrzu, że miewam jej dosyć. Zasłużenie. Ale - tu swoim zwyczajem popatrzyła z ukosa - co to za mężczyzna? - A drogi, pomysły i plany?... - zaczął Mil. - Twój umysł rozważa ich dość i miewa ich dość. Ostatnio znów coraz częściej, dlatego ten czas dobrze ci zrobił. Dlatego potrzebowałeś go, jak już zaznaczyłem. Tak samo jak Soa. - A zresztą, przecież wiesz - dodał Jezus, na co Mil przytaknął w odpowiedzi. - Tam Milu, właśnie tam ** . Tam, gdzie już sobie wymyśliłeś i zaplanowałeś. Cdn. * Podobne słowa - "Tam, Mistrzu, tylko tam!" - wypowiada Woland do Mistrza w końcowych scenach "Mistrza i Małgorzaty" M.Bułhakowa. ** Stwierdzenie to pochodzi z internetowych wykładów Arona Jasnowidza. *** A to oczywista parafraza słów przytoczonych w pierwszym cytacie ... Iżewsk, 21.09.2022

gdy bezsenne myśli się układają do snu i cisza jest ciepła gdy w niej się umiera i wstaje

Pstryk, pstryk, słowa nigdy nie padły, w ogóle nie powstały i nigdzie nie wystąpiły. Przycisk reset. Warszawa – Stegny, 21.09.2022r.

Bardzo wymownie, ponadczasowo. To trudny i smutny temat, niekiedy niełatwo jest zapewnić ten stały dostęp do opieki i miłości - bolesne dylematy dorosłych dzieci które chciałyby otoczyć rodziców miłością i opieką, ale przecież muszą pracować, wychowywać dzieci, zatroszczyć się też o samych siebie...

Faktycznie jak w tytule - "magia w czystej postaci nie występuje"-a co za tym idzie - nie ma takiej opcji - nie da się cofnąć słów... choć czasem chciałoby się.

Może i sposób szlachecki, lecz raczej mało szlachetny... rozbawiłeś :)

@Rolek @Cor-et-anima @oliv @duszka @Waldemar_Talar_Talar Dzięki piękne, życie to fraszka, zabawka i tyle;-))

@Cor-et-anima ja bym jeszcze dodał aktorów i celebrytów. Pozdrawiam

Tekściarz: Kochanie, zauroczony byłem, zresztą coś mnie napadło i naszło, jak zazwyczaj nie myślałem i nie planowałem za wiele i za dobrze. Ot, taki spontan. Adresatka: Doskonale Cię rozumiem, zresztą znacznie lepiej niż Ci się wydaje. Tekściarz: Słowem chciałbym wycofać wszystkie swoje słowa bez wyjątku. I każde z osobna też. Przyjąć, że ich w ogóle nie było. Adresatka: Świetnie mój miły, a możesz mi wyjaśnić jak chcesz to uczynić? Masz jakiś mądry pomysł? Tekściarz: Jak to jak? Normalnie. Po prostu. Adresatka: : - )))) Warszawa – Stegny, 21.09.2022r.

@Cor-et-anima E, nie tekst powstał na skutek korespondencji smsowej z kolegą uznanym poetą :)) Dziękuję.

@Leszczym fajne, zabawne, z przymrużeniem oka :) czy to również dialog ze snu?

@Rolek dziękuję za odwiedziny! Niestety takich przykładów można przytaczać wiele. Chamstwa nie brakuje. Szkoda tylko, że obserwuje się je w kręgach osób, które powinny świecić przykładem (lekarze, nauczyciele, duchowni). To niestety skłonność wrodzona, modyfikowana przez środowisko.

@Cor-et-anima Przepraszam, mam nadzieję, że się nie pogniewasz. "W szpitalu siedzi starszy mężczyzna. Podchodzi do niego doktor i pyta co mu dolega. -Nie mogę się wysikać - odpowiada. -Ile ma pan lat ? - pyta doktor. -Osiemdziesiat jeden - mówi staruszek. -No, to już swoje wysikałeś dziadku - stwierdza doktor."

@Klip Chorąży Pan Andrzej spod Orszy To zawadiaka był nie zgorszy Patronów portrety Porąbał niestety Po grzeszkach przeprosić był skorszy

Wspominam pojutrze wyśnione wczoraj - piękne.

@Dared Stan pooperacyjny?

@Klip Układ taki akceptuję Wszak niewiele to kosztuje @Łukasz Jasiński Dziękuję. @Klip Piszemy dalej o szlachcie "mopanku"?

Jestem Plutonem Dyskusyjne jest moje istnienie Dotykam siebie bez czucia Mam urywki Bez kontroli ich prawdy Wczoraj byłem żywy Dzisiaj już martwy Ciągle wytłumiony Bez argumentów

@Marek.zak1 kiedy taka wciąż napiera i nadzieję ci zabiera udawanie geja płonna to nadzieja pozdrawiam ;-)

Ładne, ładne

Czas i życie zrobiły swoje. Taka kolej rzeczy.

Gdy mnie tak dziwacznie zraniłeś do czegoś się przyczyniłeś Najpierw zaczęła boleć mnie głowa bo tym była ta niejasna, ale odmowa Później nabrałam dystansu Ile można uciekać się do dysonansu? Następnie zajrzałam w kart parę mając nadzieję, że w nich odnajdę za głupotę swą... karę To jednak na próżno być może na karę jest jeszcze za wcześnie, a może za późno? Usiadłam więc do pióra zmęczona zastanawiając się kim była ta Ona Zwróciłam uwagę, niezbyt pośpiesznie, że tkwię nadal w siódmym wersie A przecież mówiąc o dysonansie... nie chciałam znaleźć się w farsie Zaczęłam czytać wiersze o trudnej miłości Czując autorów i ból ich wszystkich kości I tak jestem na samym początku jedno jest pewne Nie straciłam wątku

Zemsta Wiecie jak to jest codziennie budzić się i słyszeć płacz ludzi? Doświadczam tego przez 18 lat swojego życia. Mam na imię Miorii i mieszkam z mamą w mieszkaniu znajdującym się w szpitalu ogólnym w Seoolu Tak wiem, że to Japońskie imię, ale mojej mamie właśnie takie się podobało. Jest ona właścicielką tego szpitala. Wiele lat spędziła na nauce, by móc zrealizować swoje marzenie. Ja niestety nie jestem taka ambitna. Nie lubię spędzać dużo czasu na nauce, chociaż wiem, że wykształcenie jest bardzo ważne. Ale wróćmy do mojej poprzedniej wypowiedzi. Jak wspominałam wcześniej zaczynanie dnia wraz z odgłosem ludzkiego płaczu to dla mnie codzienność. Nie wszystkich pacjentów da się uratować. Nie jest to wina lekarzy, po prostu to zły los. Jednak jeden przypadek był wyjątkiem. To człowiek zawinił i spowodował śmierć 8-letniej dziewczynki. Pewnego, ciepłego, letniego dnia miała odbyć mogłoby się wydawać dość prosta operacja usunięcia nerki. Dziewczynka była już na sali operacyjnej i czuwał nad nią anestezjolog. Gdy tylko podał jej lek, który miał sprawić, że zaśnie jej serce przestało bić. Pomimo wysiłków lekarzy nie udało się przywrócić jego pracy. Mała Lo mająca przed sobą całe życie stała się aniołem. Podczas dochodzenia wyjaśniającego tak nagłą śmierć okazało się, że dawka leku podanego przez anestezjologa została 5-krotnie przekroczona. Przyznał się on, że zrobił on to specjalnie. Chciał zemścić się na matce dziewczynki za to, że kilka lat temu w wypadku samochodowym z jej udziałem zginęła jego siostra. Był przekonany, że to ona spowodowała ten wypadek. Ślady były niejednoznacznie i nie udało się ustalić sprawy zdarzenia. Sprawę umorzono ze względu na niewystarczającą ilość dowodów. Jenak dla niego sprawa była jasna. Chciał sprawić, że będzie ona cierpiała tak samo jak on. - Już wiesz jak to jest, gdy tracisz kogoś, kogo kochasz i nie możesz mu pomóc ani się pożegnać? Krzyknął, gdy policja wyprowadzała go ze szpitala. - Mamo co teraz będzie? Zapytałam gdy byłyśmy w jej gabinecie. - Tego człowieka czeka najprawdopodobniejsza kara dożywotniego pozbawienia wolności, jeżeli badania wykażą, że był świadomy swojego czynu. Nawet nie wiem, jakich słów tu powinnam użyć. Mogę jedynie zapewnić Panią o naszej wielkiej skrusze i zapewnić, że dołożę wszelkich starań, by taka sytuacja nie miała już nigdy miejsca. - Podam Państwa do sądu za niezidentyfikowanie personelu przed operacją! Krzyczała coraz bardziej matka dziewczynki. Doskonale rozumiem jej złość. Na domiar złego okazało się, że w całe nie był on anestezjologiem. - Droga Pani osoby odpowiedzialne za to haniebne naruszenie zostały już zwolnione. Od jutra w szpitalu pojawią się nowi ochroniarze. Najlepsi z najlepszych. - No dobrze i tak nie mam siły chodzić po sądach. Po zakończeniu rozmowy udała się by załatwić wszystkie formalności związane z pogrzebem. To przyżeczenie mojej mamy miało być początkiem spełnienia się mojego przeznaczenia . Gdy mieszkasz w szpitalu poznasz tysiące ludzkich historii. Usłyszysz je od poznanego pacjenta lub przez ścianę swojego pokoju. Można by każdą spisać i wydać w postaci książki. Tyle strasznych, ale i pięknych ludzkich przeżyć. Starsi, których opuściła rodzina bądź dzieci będące ofiarami przemocy domowej. Każdy nosi w sercu żal. Lubiłam przysłuchiwać się rozmową dorosłych o tym, jak wyglądał za czasów ich młodości teraz mamy całkiem inne czasy. Cieszyły mnie zabawy z dziećmi na oddziale pediatrycznym. Byłam pełna podziwu dla ich wiecznego optymizmu. Chwilę po tym, jak płakały w gabinecie zabiegowym podczas pobierania krwi z uśmiechem bawiły się w pokoju zabaw. Zawsze przynosiłam im coś słodkiego co nie podobało się pielęgniarką. Na następny dzień po wydarzeniach związanych z 8-letnią Lo również udałam się na odziałby wesprzeć jej przyjaciół. Niestety złe wieści szybko się rozchodzą i cały szpital już wiedział. - Miorii, dlaczego Lo zmieniła się w aniołka? Zapytała mnie Mi jej najlepsza przyjaciółka. - Bo swoją dobrocią już zasłużyła, żeby się, nim stać kochanie. Kiedyś wszyscy się nimi staniemy, ale musimy się postarać. Odpowiedziałam jej próbując powstrzymać łzy. - Narysuje ją i wręczę obrazek jej mamie! - Wspaniały pomysł. Nie tracąc czasu zeskoczyła z krzesełka i popędziła do swojej sali. Ja zostałam w pokoju zabaw i przez całe popołudnie bawiłam się z dziećmi. Jak Mi obiecała, narysowała piękny obrazek przedstawiający Lo jako aniołka. Obiecałam, że wręczę go jej mamie, by nie musiała wychodzić z oddziału. Chociaż nie dawała tego po sobie poznać była zmęczona badaniami. Po tym wspaniałym po południu wróciłam do siebie, gdyż musiałam odrobić lekcje. Po ich skończeniu postanowiłam udać się coś zjeść do naszego wspaniałego bufetu. - Miorii witam co dla ciebie? Zapytała się Pani Jin. - Poproszę Makaron z sezamem i kim bap serowy. - Oczywiście. Usiądź przy stoliku, a ja zaraz ci przyniosę. - Dziękuję bardzo. Przy stolikach zostało tylko jedno wolne miejsce. Nie dziwi mnie to, gdyż kuchnia jest wyśmienita. Usiadłam obok starszej Pani. - Dzień dobry. Powiedziałam - Witaj dziecko. Co cię sprowadza do szpitala? - Mieszkam tu proszę Pani moja mama jest właścicielką. - Ach tak doktor Soo. Niezwykle dobra specjalistka. Cieszyłam się że przez to zdarzenie mama nie stawiła zaufania pacjentów. Z każdą upływającą minutą rozmawiało nam się coraz bardziej swobodniej. - Jakaż dobra z ciebie dziewczyna. Na pewno znajdziesz w życiu szczęście. Chciałabym ci coś dać. - Nie trzeba zaprotestowałam. Naprawdę. - To drobiazg. Powiedziała i wręczyła mi wisiorek w postaci serduszka. - To wyjątkowy wisiorek. Wykonał go wnuk. Mam nadzieję, że ci się podoba - Bardzo, ale czy na pewno mogę go przyjąć - Nawet musisz. Powiedziała i udała się do swojej sali. Miorii I tak minął tydzień od tego przepełnionego smutku dnia. Życie w szpitalu powili wracało do normy .Pacjenci zostawali wypisywani i przyjmowani .Tak jak mama obiecała przyjęła nowych ochroniarzy, którzy mają pilnować wejścia na sale operacyjne. Dzisiaj jest ich pierwszy dzień w pracy i mam udać się z nią na spotkanie informacyjne .Mam nadzieję, że dopilnują by takie zdarzenia nigdy nie miało miejsca. Szpital musi mieć zapewnione bezpieczeństwo. Gdy weszłam do sali konferencyjnej bardzo się zdziwiłam. Spodziewałam się mężczyzn koło 40 roku życia. Jakież było moje zaskoczenie gdy zobaczyłam grupę młodych koło 24 roku życia chłopaków. Nie ukrywam byli bardzo przystojni. Szczególnie jeden .Ale postanowiłam odłożyć to myślenie na później i zachować się jak profesjonaostka.Wzięlam głęboki oddech i przedstawiłam się. -Witam nazywam się Miorii Soo i jestem córką doktor Soo. Witam w naszym szpitalu Chłopcy popatrzyli się na mnie z uśmiechem po czym każdy z nich podszedł i uścisnął moją dłoń. Na końcu podszedł do mnie Teahyung. Był on według mnie najbardziej przystojny. Oczywiście próżnym jest oceniać człowieka po wyglądzie więc byłam ciekawa jaki ma charakter .Będę miała wiele okazji by się tego dowiedzieć. Po spotkaniu postanowiłam udać się na kawę. Oczywiście los sprawił że spotkaniami tam naszych nowych pracowników. -Panno Miorii proszę z nami usiąść . Zawołali mnie .Z uśmiechem poszłam do ich stolika. -Proszę mówić mi Miorii. Jak mogę zauważyć nie jesteśmy wiele starsi od siebie . -W takim razie Miorii bardzo nam miło ,że się do nas przysiadłaś. Powiedział Jimin. -Powiedzcie mi chłopcy co was skłoniło do pracy tutaj . - Nasza wytwórnia płytowa chce byśmy przez jakiś czas poświęcili się innej pracy i poszukali weny na nowe piosenki. Wysłali ofertę do twojej mamy a ona się zgodziła. Będziemy pracować na zmianę z inną grupą . -Wytwórnia płytowa ? ?Zapytałam zdziwiona. -Nie znasz nas ??Zapytali wszyscy jednoczenie . -Nie a powinnam ??Odpowiedziałam -Jesteśmy BTS -BTS ,BTS a no tak ulubiony zespół mojej przyjaciółki. Cały czas puszcza mi ich piosenki . -Wybaczcie znam wasze piosenki ale nigdy nie widziałam jak wyglądacie . -Teraz wszystko jasne. Zaśmiał się Suga -Moja przyjaciółka oszaleje gdy was tu zobaczy. I lepiej zakladajcie maski i okulary na oddziale dla młodzieży -Ma racje .Odpowiedział Teahyung. -No nic Panowie życzę wam miłej pracy a ja tym czasem idę na odział pediatryczny. -Poczekaj ja pilnuje sali operacyjnej na tym oddziale pójdziemy razem. Powiedział Jungkook. - O więc chodźmy. Gdy szliśmy zaczęłam rozmowę gdyż nie czuje się komfortowo gdy panuje cisza. -A więc odział pediatryczny tak ?To wspaniałe miejsce zobaczysz. Dzieci są cudowne i na pewno co chwilę będą przychodzić pokazać ci swoje zabawki. -Kocham dzieci, gdy tylko będę miał chwilę będę czytał im bajki. Intuicja mojej mamy nigdy nie zawodzi pomyślałam. To ona przydzielała chłopcom odziały. Gdy tylko otworzyliśmy drziw przywitałam nas gromadka dzieci. -Miorii jesteś. Krzyknęły uradowane. -Witajcie moje skarby. -Miorii a kto to jest?Zapytała się Nis wskazując na Jungkooka. -To nowy ochroniarz będzie pilnował wejścia na dale operacyjną . Po tym jak przywitał się z dziećmi poszedł pełnić swoje obowiązki a ja rozmyślałam o tym ,że w naszym szpitalu pracują gwiazdy.

jesień uczy umiaru czegoś mniej czegoś więcej by zimą ważąc nadzieję było czym ogrzać serce

Cudna puenta:). Pozdrawiam

Deja vu - pewnie odpowiednie słowo, Żeby określić uczucie sprzed chwili. Gdy widzisz jak coś, co powinno nie żyć Leży obok ciebie... I idzie po linii. Nazwisko na pewno mamy takie samo, Wątpię, że cokolwiek mogło to zmienić. Lecz nie wiem czy ktoś stwierdził, że jest właściwe To miejsce i czas, by swoje zamienić. I człowiek, bo szczerze…. Raczej, się nie znajdzie, Inna istota z taką cierpliwością, Co wytrwa, zrozumie, odpowie, posłucha, Podoła wyzwaniu wymagań ilości. O pracę nie pytam, są ważniejsze rzeczy, Czy wszystko w porządku? Gdzie Twoi znajomi? Czy może pamiętasz chociaż imiona Tych, których uważam za swoich? Może pod mostem, może w pałacach, Nie wiem, a moja ciekawość płonie. Idę do ciebie, pewnie, po linii, Skrywanej we wnętrzu naszej dłoni.

@Michał_78 @Leszczym @Tyrs @Nefretete @Ana @Rafael Marius - też mam nadzieję, że tekst nie zostanie tak szybko zapomniany bo go wydrukowałem w "Twóczości" wrześniowej, dziękuję za odwiedziny i życzliwe komentarze i miłej kolorowej jesieni :)

-Dzień dobry, dokąd Pan jedzie? -Dzień dobry. Do BB - odpowiedział Kierowca i wyłączył radio. -A ja chciałem dostać się do W. To po drodze? -Na to wygląda. Ma Pan duży plecak, otworzę drzwi od paki, to go tam wrzucimy. Będzie więcej miejsca. Janek z wysiłkiem ściągnął ciężki plecak ze stelażem i położył na podłodze paki. Strząsnął krople deszczu z zielonej, impregnowanej kurtki i zajął miejsce pasażera. -Było całkiem ładnie w S. a tu leje - zagadnął. -W końcu listopad, dobrze, że nie ma śniegu - odpowiedział Kierowca, po czym zatrzasnął przesuwne drzwi, wskoczył za kółko i przycisnął gaz. Na rozbiegówce zauważył w zakropionym lusterku, że czerwona Scania zmieniła pas, więc włączył się płynnie do ruchu na ekspresówce. -Duże Mobilki, jednak najczęściej myślą za kółkiem - mruknął niby do siebie. Janek chyba nie usłyszał. Stare Ducato - głośny silnik. -Pan pewnie na studia, czy raczej, chyba teraz są egzaminy? - zagadnął Kierowca. -Nie... Teraz podróżuję - odparł Janek. -Teraz? W listopadzie? - zdziwił się Kierowca - Nie lepiej latem? -Latem też podróżowałem, poznaje Polskę. -Nie wygląda Pan na cudzoziemca i nie mówi Pan jak cudzoziemiec - zauważył Kierowca. -Urodziłem się w Polsce i tu mieszkałem do siódmego roku życia - odpowiedział Janek. -Ahaa - mruknął Kierowca. Śmigali na południe, krople falami dość rzęsistego deszczu, spływały po szybie na boki. Przez brunatne chmury w oddali przed nimi zaczęło przebijać słońce. "Ta cholerna wycieraczka, prawie nie zgarnia a przecież ją niedawno wymieniłem", pomyślał Kierowca. -A pan pewnie w pracy - tym razem zagadnął Janek i przetarł okulary. -Tak, jeździ się... - To gdzie? -A po całym kraju. -Za granicę nie? -Dzięki Bogu nie. Za stare auto, bałbym się. Ale i tak, na razie nie mam tam roboty - odpowiedział Kierowca i pomyślał o kolegach, którzy pozamykali firmy transportowe, bo właśnie jeździli za granicę. -Spedycje płacą z reguły tylko w jedną stronę, wysyłasz kierowcę i modlisz się o powrotną trasę - dorzucił Kierowca. -Nie znam się na tym - powiedział Janek. Kierowca pomyślał, "Na czym ty możesz się znać, jak masz dopiero..." -Pan pewnie bardzo młody? - zagadnął. -Mam 21 lat. "Wygląda na sporo więcej" pomyślał Kierowca i wyprzedził nieźle utrzymanego, białego Kanciaka. W środku siedział siwy dziadek przy kości w futrzanej czapce, ogorzałej, czerwonej gębie i kurtce jeszcze z tak zwanego kreszu. Obok siedziała chyba jego żona a na kolanach trzymała jakieś zawiniątko albo raczej zawinięcie, bo musiała przechylać głowę, żeby patrzeć na drogę przed siebie. "Może to jaja, sery, swojska kiełbasa, bimber i tak dalej" pomyślał Kierowca. "Gdyby otoczyło mnie jeszcze kilkoro takich ludzi, poczułbym się dwudziestolatkiem" pomyślał znowu. -Piękny wiek, życie przed Panem - rzucił oklepaną prawdę Kierowca. -Myślę, że wiek nie ma znaczenie - powiedział po zakończonym wyprzedzaniu wieśniaków Janek. -Jak to nie ma znaczenia? - zapytał Kierowca. -No, myślę, że możemy być młodzi lub starzy, ale to zależy od naszego nastawienia. -Jak to? - zapytał Kierowca. -Przez naszą projekcję, czyli nasze postrzeganie - odparł Janek. -Studiuje Pan psychologię, socjologię czy coś takiego? -Nie, na razie podróżuję - z namysłem odpowiedział Janek. Właściwie to Kierowca wahał się, czy go zabrać. Janek wysiadł z tira na stacji benzynowej obok Kurczakowni. Kierowca Kurczakowni nie odpuszcza, twierdzi, że jest uzależniony od skrzydełek. W głębokim tłuszczu smażone, raczej niezdrowe ale cholernie dobre, pikantne, chrupiące. Tak więc, Kierowca też się tam znalazł. Pasażerów zabierał tylko tych, którzy wyglądają bezpiecznie. Janek wyglądał średnio bezpiecznie; raczej wyższego wzrostu, włosy kasztanowe, dawno nie myte, długie związane gumką znad czoła, ubrany na sportowo a na nogach miał buty trackingowe, "mógłby się wybrać na Orlą Perć" pomyślał Kierowca. No, ale go zabrał, Janek machnął na białe Ducato przy wyjeździe z parkingu. Już przestało padać. Woda zalegała tylko na drodze. Lepiej nie jechać za dużymi autami. Te wzniecają prawdziwą chmurę deszczu w sprayu. A gdy są koleiny, jak dostaniesz szprycę "jak z wiadra", to przez sekundę nic nie widzisz. Sekunda to bardzo dużo czasem na drodze. Ale byli na ekspresówce z S do ZG, tu nie ma jeszcze kolein. "Ciekawe czy na tych nowych betonkach też będą kiedyś koleiny" zastanawiał się Kierowca. -Ładna droga - powiedział Kierowca. -W ogóle tu jest fajnie - odparł Janek. -Ma Pan na myśli Polskę? -Tak. -To gdzie Pan mieszka? - zapytał Kierowca. -W Irlandii Północnej. -To tam gdzie strzelają? -No właśnie nie strzelają, zauważyłem, że sporo osób tutaj tak sądzi. Tam można czuć się bezpiecznie. -Ja słyszałem, że tam jest marsz, chyba Oranżystów, dobrze mówię? Lepiej wtedy nie wychodzić na ulice. -No chyba jest coś takiego - po zastanowieniu odparł Janek. -A ci Oranżyści leją się z Irlandczykami.... -Nigdy tego nie widziałem - odparł Janek z lekkim zdziwieniem. -To jest kolejny dowód na to, że media kłamią - z lekko sztucznym uśmiechem zakończył Kierowca. Nie był nigdy na Wyspach Brytyjskich czy tam w Irlandii. -Ale mają oni, ci Zieloni, też jakieś święto - jak gdyby, coś sobie przypomniał Janek. -Jakie? -Nie wiem dokładnie, ale widziałem niektóre ulice udekorowane na zielono i myślę, że tylko ci mieszkańcy się tam dobrze czują - zakończył Janek. -No bo ci pomarańczowi to protestanci a zieloni to katolicy - jeszcze drążył Kierowca. -No chyba tak - bez przekonania powiedział Janek. "Wojny religijne, śmiech na sali, powinni wymyślić jakąś inną nazwę, przecież to ta sama religia" pomyślał Kierowca. -A Pan pewnie katolik? - jeszcze wrócił do rozmowy Kierowca. -Oczywiście, tak byłem wychowany, ale tak siebie nie określam - Janek odpowiadał powoli, jak gdyby się zastanawiał. -A jak? -No właśnie to jest trudne. Nie wiem, wierzy Pan w Boga? -Jasne - odparł Kierowca. -Ja też, ale nie w takiego, jak uczyli mnie na religii - z przekonaniem stwierdził Janek. -A w jakiego? Ekspresówka skończyła się na rzecz Ekspresówki w budowie, równa ale tylko jeden pas w jedną stronę. Nic nie wyprzedzisz, nie popędzisz. Choć stare Ducato niewiele ma mocy, jakiś traktor choć przeskoczyć można. Pachołki biało-czerwone, przedzielona jezdnia na pół. Masz wrażenie, że obijesz lusterka o te pachołki. Kilka miesięcy temu, Kierowca wracał z nad morza z żoną tą trasą. Po prawie stu kilometrach pierwsza stacja była na wysokości ZG. Zdenerwowani ludzie stali w trzydziestometrowej kolejce po hot-dogi. Obok w barze mieli też jakieś żarcie; "pierogi ze szpinakiem" oświadczyła miła panienka. Dlatego, Kierowca przezornie teraz zjechał na stacje benzynową w O. , mimo, że trzeba było nadrobić 2 km. -Mój Bóg jest wszędzie - wrócił do rozmowy Janek, po tym jak już zatankowali. -Jakiej słucha Pan muzyki? - kontynuował Janek, jak gdyby miało to być przedłużeniem teologicznej dyskusji. - Właściwie to każdej. Jest dobra muzyka i tyle. Nie mam ulubionego gatunku. -A jakiej Pan nie lubi? - drążył Janek. -No dobrze jakieś gatunki nie lubiane mam, ale myślę czasem, że im dłużej żyję nie mogę mówić, że nie lubię np. jazzu.. A Pan jakiej muzyki nie lubi? -Ja uważam, że pop jest beznadziejny. Nic głębszego w tym nie ma. Słucham też właściwie wszystko. Od muzyki klasycznej do metalu. Tylko staram się zachować równowagę, bo np. metal burzy ład i spokój wewnętrzny. Dlatego po godzinie słuchania muzyki metalowej, dobrze jest posłuchać muzyki poważnej np. Chopina. -I co, wracamy wtedy na właściwą drogę? To tak jakbyśmy wrócili z Piekła do Nieba? - z niepewnością, wolno mówił Kierowca. -No tak. O to chodzi. Wlekli się za jakąś wanienką, jak mówią kierowcy. Droga w budowie. Ciężarówki nanosiły grube kilogramy gliniastego błota. W oddali na łagodnie wznoszącym się pagórku, leżały równiutko poukładane pnie sosen. Z tej odległości wyglądały jak góra zapałek "Ciekawy gość" pomyślał Kierowca, bo też lubił Chopina. Jednocześnie zastanawiał się co Janek ma na myśli mówiąc pop. Później zaczęli przerzucać się ulubionymi nazwami muzyków zespołów i kompozytorów. Dalej, milczeli i podziwiali lesiste widoki, bowiem tereny wycinek skończyły się. C.D.N.

@Ana @Ana @Ana @TylkoJestemOna@Dag @Rafael Marius Wybaczcie, ale to co ja piszę, czyli wiersze nie jest odzwierciedleniem mnie. Nie martwcie się, nikt mnie nie zranił, nawet chłopaka nie mam. Zacznę dopisywać do wierszy, że to jest mojego autorstwa wiersz ale nie opisuje moich przeżyć. Ja piszę o tym czego inni nie chcą pisać, o trudnych sytuacjach, o błędach ludzkich, o sprawach które nie raz są zamiatane pod dywan. Wysyłam tutaj swoje wiersze bo chce zobaczyć czy komuś się spodoba mój styl i to co tworzę. Miłego dnia lub wieczoru życzę.

-Jeździłem podobnym autem, jak Pan tyle, że i Irlandii. Pracowałem jako elektryk - powiedział nagle Janek. -Można było z tego żyć? -Jasne, ja jeszcze mieszkam z mamą i jej chłopakiem - odpowiedział Janek. -Znudziła się Panu praca? -Nie było źle, ale ja nie nadaję się do regularnej i powtarzalnej pracy. Teraz piszę książki. Trochę inwestuję. Słyszał Pan o dochodzie pasywnym? -Coś słyszałem - odpowiedział Kierowca i od razu pomyślał o piramidzie finansowej. -Co to za książki - zainteresował się Kierowca. -Interesuje się samodoskonaleniem, medytacją i nadświadomością - odpowiedział Janek. “Za młody na trenera-psychologa” pomyślał Kierowca i w końcu wrzucił piątkę, zbliżali się do L. Roboty drogowe się skończyły, autko wpadło na czteropasmówkę. -Dużo medytuję. W moich książkach dzielę się spostrzeżeniami na temat medytacji. Staram się również uczyć innych. Nagrywam krótkie poradniki na e-tubie. Buduję powoli moje źródła utrzymania w ten sposób. Oczywiście uczę również siebie. Kiedyś podczas medytacji umarłem i narodziłem się na nowo, niezliczoną ilość razy. -O kurde - powiedział Kierowca, ale tak naprawdę, nie wiedział co ma powiedzieć. -Dużo Pan zarabia w ten sposób? - dorzucił pytanie Kierowca. -Na razie może nie kokosy. Ale lepsze to niż elektryka. Teraz właśnie wracam ze zjazdu samo doskonalącej się grupy. Dwa tygodnie medytacji i ćwiczeń siłowych, które pomagają wejść w trans. “Trochę pachnie mi tu sektą” przemknęło przez głowę Kierowcy. Włączył radio, ale cicho, żeby nie musieli się przekrzykiwać. -Ta grupa, to jakieś religijne stowarzyszenie? - zapytał już na głos. -Nie, nic podobnego - odparł szybko Janek. -Dążymy do nadświadomości poprzez nasze ćwiczenia i przemyślenia a podstawą jest medytacja. - dorzucił jeszcze. Kierowca ucieszył się. Niedawno czytał książkę znanego psychologa na temat regresji hipnotycznej i podświadomości. Zainteresował go ten temat. “Może powie coś odkrywczego” pomyślał. Kierowca interesował się również tym,jak inni postrzegają Boga. -Co to jest nadświadomość? - podpuszczał Kierowca. -Nie wiem czy będę w stanie to dobrze wytłumaczyć. Brakuje mi polskich słów i nie mam jeszcze wiedzy - Janek odetchnął głęboko i ciężko. -Proszę się postarać, lubię rozmowy na ten temat - dalej podpuszczał Kierowca. “Życie jak droga kajś nos prowadzi, kożdy musi kierować som” chrypiał wokalista Obersleisen w radiu, jakby chciał podkreślić temat dyskusji i dalej “Kożdy kajś jedzie bo droga mo, tako se wybrał i wierzy w to. Tam zaś na końcu ponoć jest raj” -Myślę, że jestem dopiero na początku drogi, którą chciałbym tutaj przejść. Uważam,że jestem tutaj, to znaczy na Ziemi przejściowo, jak każdy z nas. a nasz pobyt można wykorzystać aby osiągnąć wyższy poziom. -Osiągnąć poziom nadświadomości? - zapytał Kierowca. -Tak właśnie - odparł Janek - jedną z dróg wiodącą do tego poziomu, jest droga medytacji - dorzucił jeszcze. -Kiedy osiągniemy nadświadomość, stajemy się istotami astralnymi - kontynuował. -I wtedy spotkamy się z Bogiem? -Bóg jest wszędzie - odparł Janek - cała materia, która nas otacza to Bóg. “Zadziwiająca jest jego pewność siebie, ludzie studiują teologię, mędrcy potrafią rozmawiać z Bogiem a czasem wątpią w jego istnienie. Tymczasem dwudziestolatek ma pewność, że materia, która nas otacza jest Bogiem.” Pomyślał Kierowca i wyłączył radio. -Wierzy Pan w reinkarnację? - zapytał Kierowca, ale znał już odpowiedź. -Myślę raczej, że są różne wymiary przez które przechodzimy. Przypuśćmy, że jesteśmy w jakimś kole a od tego koła odchodzą takie wypustki. I tam powstają następne koła - mówił powoli, dobierając słowa, ale średnio to wyszło i zdawał sobie z tego sprawę Janek. -Mamy niezależność daną nam od Boga w tworzeniu i wyborze tych kół - cały czas powoli mówił Janek. -Jeśli dobrze zrozumiałem, to jesteśmy w świetnej sytuacji. Możemy tworzyć, kreować swoje światy. Nie ma dla nas rzeczy niemożliwych. Jeśli bym sobie to postanowił, to mógłbym zacząć latać albo być milionerem. Czy tak? -Dokładnie tak - odpowiedział Janek - ale musimy to zrozumieć a stanie się tak, wtedy gdy osiągniemy nadświadomość. Jechali teraz w kierunku W. drogą krajową, równolegle do autostrady. “Nawierzchnia super jak na polskie warunki.” Pomyślał Kierowca. Od W. trzeba będzie lecieć autostradą, niestety płatną. Po lewej stronie minęli bar orientalny “Ha long lin pin”. Kierowca kiedyś tam się zatrzymał. Bar prowadzą dziewczyny, ale nie mają nic wspólnego z orientem. Może tylko wystrój jest chiński czy wietnamski a równie dobrze może być japoński. Serwują dania typu; kurczak w pięciu smakach, sosy tajskie, zupa pho itd. Lecz jakoś wszystko smakuje po polsku. -Wszystko co Pan mówi, pasuje mi do Buddyzmu lub Hinduizmu. Nie jestem fachowcem w tej dziedzinie, ale trochę czytałem. C.D.N.

O skwapliwa pani poemów wszelkich wnijdź i na mnie kwieciem wielkim. Rozkoszom upust zawartych przenik, kochańcom odbiera w niebyt miłowanie. Mawiają przeto wieki nieugięte, żeś jedynym światłem człowieczej udręki, tedy w uniżeniu ku tobie lico zwrócę. Wprost, pod tę kaplicę. I nim powiek jedwabnych, mrugnięcie przywoła, nie będę głuchym dźwiękiem bezkresów przestworza. Jeno złotem sztab wykłuwających strażnicę na obronę, życie. autor wiersza: a-typowa-b

[Zebranie, na którym miano zdecydować, co wolno niektórym w ich własnych alkowach, właśnie rozpoczęto. W przyszłości ogłoszą, tę datę jak święto i przekażą dalej nowym pokoleniom, które to na pewno w tej treści coś zmienią.] Marchewka na środku stanęła nieśmiało. Karotki pisnęły: – Opowiadaj mamo! I zaczęła mówić wprost onieśmielona, bo wszystkich na blacie było wręcz od groma: – Cukinia z Kabaczkiem poznali się w Leczo, w mieście, w którym serca elegijne leczą. Byli i są młodzi, nieświadom ryzyka, jakie niesie prawo Noża^Widelczyka. Zeznali oboje, że wcale nie chcieli, że zachorowali, tak właśnie myśleli. Bronili się bardzo przed tą aberracją, skapitulowali tuż tuż przed kolacją. I nagle tych dwoje miało się ku sobie… – To jest niedorzeczne Panie i Panowie! – Wtrąciła się Dynia, moralności anioł. – To wbrew jest rodzinie i naszym zasadom! Kabaczek z Cebulą winien się ożenić, a że będzie ryczał, nie mnie to ocenić. Na Cukinię czeka zaś polny Pomidor. Nam jest dobrze znany, to zacny amigo. Jestem głową rodu, a nawet narodu. Najlepsze są związki, gdy aranżowane, nowe statystyki pokazują dane. Chciałabym najlepiej dla tych nowalijek, kara i nagroda: smakołyk i kijek. Zrozumcie mnie, proszę, zresztą nakazuję, to ja dbam o młodzież, ja się nią zajmuję. A więc nie pozwalam! Nie wyrażam zgody! Proszę, więc zapisać: Odwołane gody. – Uprzejmie przepraszam, ale mam już kogoś! – Pisnęła Cebula z miną bardzo trwogą. – Proszę mi wybaczyć, lecz jestem zajęty. – Pomidor spąsowiał i zamilkł przejęty. – Drodzy Przyjaciele, to nie nasza sprawa, nie trzeba roztrząsać w Kuchennych annałach. Dość Dyniowych praktyk. – Rzekło gremium Papryk. – Trochę nam przeszkadza pani Dyni władza, która słynie z tego, że ma duże ego i zawżdy wojuje, życie innym psuje. My się nie zgadzamy na młodych karanie! – Ale ja już dawno rozpisałam kwestie, nie wyrażam zgody na żadną amnestię! – Dynia się żachnęła i w złości rozdęła. – Choć jestem z daleka, tylko w roli świadka, to odświeżę memo: zgodna koligacja. – rzekł pan Oregano i zniknął z widoku, bo dostrzegł słyszalny w gromadzie niepokój. – Czy kolega świadek jest pewien sugestii? Bo w takim przypadku, to figa z amnestii. – dołączył Majeran, starszy podpułkownik, okaz dobrych manier i mędrzec kunsztowny. Wtedy, jakby znikąd, wpadł na salę rozpraw, starszy syn Marchewki, niejaki Naciosław. Musiał chwilę przysiąść i chwilę odpocząć, żeby swą przemowę na luzie rozpocząć. Odsapnął, od chrypnął i tubalnym głosem na wskroś jak nie ryknął: – Co was to obchodzi, kto z kim dzieli sagan, jeśli w swoim wieku, nie ma co się wzdragać, tym bardziej że Młodzi myślą jednakowo: chcą swe życie przeżyć na nutę bajkową. – Mówisz nader wzniośle, lecz nie zapominaj, że tych dwoje łączy pobratymczy klimat. – Majeran przemówił i popadł w rozsypkę, jednak wcześniej uniósł wysoko pacyfkę. Marchewka coś chciała, lecz zrezygnowała... – Chciałbym, jeśli można, casus podsumować. – Odchrząknął ząb Czosnku i kontynuował. – Jestem tego zdania, co Papryczek gremium, On się Jej należy, a Ona zaś Jemu. Sobie są pisani, w sobie zakochani. Niepotrzebny rozłam, nie z naszym udziałem. Wiem to z doświadczenia, też kiedyś kochałem. Zakazana miłość Czosnku i Kiełbasy, dziś nikt nie pamięta, jakie były czasy. Kazali mi rzucić moją ukochaną, a co jeszcze gorsze o mnie jej nałgano. Żem niesamodzielny, w główce pomieszkuję, z innymi Czosnkami i w kółko żartuję. Żem Czosnek zwyczajny, Czosnek pospolity, więc nigdy nie będę członkiem ich elity. Wzniecili kwerendę, ustawili straże, jeśli złamię zakaz, narażę się karze. Zażądali nadto, bym z Kuchni wyjechał, nigdy nie wracając, tęsknot swych zaniechał. W bólu i rozpaczy uczuć się wyrzekłem. Szybko wyjechałem, świat cały przeszedłem. Zostałem szlachcicem, jam Czosnek Niedźwiedzi, gdy śnią mnie Kiełbaski – biegną do spowiedzi. Rozumiem w całości, co ci młodzi czują, kiedy inni klęską ich się delektują. Podkreślam stanowczo: sprzeciwiam się karze i proszę, by wynieść młodych na ołtarze. Jeśli ujrzę sprzeciw, nie ręczę za siebie, ani za tych, którzy w saganowym niebie! Składam obietnicę na pętko Kiełbasy, że będę was bronił, Młodzi, po wsze czasy! Kabaczek z Cukinią milczeli w obawie, że swym jednym słowem przegrają w tej sprawie. A oni jedynie chcieli żyć w miłości, z dala od rodzinnej i społecznej złości. Spojrzeli po sobie ciut skonfundowani, nie czuli się dobrze, trochę jak przegrani, którzy zawsze będę na językach innych, gdzie więc mieli szukać, tej przyczyny winnych? W Księgozbiorach Prawa iście Kuchennego, czy może w zwyczajach plenum zmurszałego? Nastąpiła cisza, jakby tuż przed burzą, gremium i świadkowie pakowali urząd. Gdy wszyscy myśleli, że to koniec dramy, ktoś wstał i przemówił, mając inne plany. – Chciałbym coś powiedzieć, to jest bardzo ważne, a dowody na to są w pełni żelazne. Otóż zaszła myłka, bywa tak czasami, jestem już obyty z takimi akcjami. A więc w moim kraju jest powszechnie znany ‘agnat’ takie prawo, tu wykorzystamy. Kabaczek jest synem, a jednak nie bratem, ergo chciałbym zostać tej Młodzieży swatem. – Ukucnął Kmin Rzymski i schował dotację, kontent z partypacji, poczuł satysfakcję. Zamyślił się, powstał i ruszył przed siebie, by ocalić pewną zakochaną Stevię.