Ranking

Czy po sinych grzybach cała będę sina? Czy niebieskie myśli zakwitną mi w głowie? Kto jada siniaki? (bo mam pomysł taki) i najlepszy przepis jeszcze mi podpowie?!

Stopki, 2022 Wróciłem od lekarza nie mogło być inaczej nie dało się tak miało być to nie są żadne żarty praca kierowcy ciężarówki nocne pisanie wierszy nadmierne picie wódki picie kawy co chwila kawa papieros z kawą kawa z papierosem tachograf, ukochana kobieta i otchłań brak regularnego trybu życia okazało się całkowicie mnie opuściły cenne mikroskładniki elektrolity witaminy w tym żelazo częściowo opuścił mnie testosteron wraz z libido (trudno się z tym nie zgodzić) częściowo opuściły mnie płuca wątroba, nerki nie wiem, jak dwunastnica ale dzięki bogu zasiedział się we mnie na dobre szarmancki postmodernizm i swobodny o'haryzm (wybacz, Frank) mało tego zaraz po wyjściu od lekarza częściowo opuściciły mnie skarpety zakupiłem takie modne stopki i jedna modna stopka bez żadnego problemu zeszła z pięty na palce, ot taka wiercąca się bez jasnego celu nowoczesna poezja druga pozostała ze mną do końca albo tylko udaje. Łódź, 2022.

jutro drzwi nie otworzę zabarykaduje je mgłą wiatrem echem tęczą jutro drzwi nie otworzę będę sam na sam z nimi i starym pająkiem będę sie upajał ciszą z której codzienność mnie okrada

czasem się czuję jak kątnik w zlewie wpadłem w pułapkę jak wyjść z niej nie wiem tu nie pomaga talerz i łyżka kiedy powierzchnia jest nazbyt śliska chociaż nie jestem głupim pająkiem pajęczyn myśli bez przerwy plączę i sam się coraz bardziej w nich gubię choć wspiąć się staram mało rozumiem wiszą nade mną kranu czeluście ktoś mnie rozgniecie lub wodą chluśnie lecz jako pająk nic o tym nie wiem próbuje tylko ratować siebie czas mi nie służy jest moim wrogiem utkwiłem w zlewie niewiele mogę lecz póki jestem próbuję jeszcze ratować życie w cichej ucieczce

jako dziecko odwiedziłam w szpitalu siostrę po złamaniach i natknęłam się w korytarzu na śmierć. Wcale niestara całkiem ładna. Spojrzała na mnie. Byłam skonsternowana i zdumiona bo jej oczy nie były straszne ani krzyczące ani walczące ani groźne ani nienawistne tylko smutne. Bardzo bardzo smutne. I... kochające... Potem dowiedziałam się że wieczorem odeszła. Odpoczywaj śmierci. Będę cię pamiętać do ostatniego spojrzenia.

morze jak meduza rozpełzło się po plaży galaretą z sinic zalewa zimne nóżki tłumu spragnionego subtropikalnych wrażeń nie rozgrzeje żaden schłodzony dobrze gorzki żal i ja wypijam za zdrowie twojemoje spuchnięte wskazówki zegarom pcham przez tarczę szukając dziury w całym bo po słonecznej stronie czas ja i ty kochany marszczymy się inaczej tył na przód z płaczu w śmiech choć nieboraczo raczej

Który anioł wytłumaczy kanibalizm własnych dzieci. Produkcję płodu na kolagen, czy komórki macierzyste do obiadu obok smoothie. Mówisz, że to niemożliwe: dusza zabłąkana, selekcja naturalna, przypadek.

Kocham się z tobą chwiać na krawędzi, Z ryzykiem, że spadnę w przepaść, Kocham podrywać się w niebo i pędzić, Choć nie wiem, czy coś mnie tam czeka, Z tobą codzienne niepewne jutro Jest bardziej snem, niż koszmarem, I nawet jeżeli skończy się smutno, Chcę wiedzieć, co będzie dalej. Jesteśmy dokładnie tak niezniszczalni, Jak zawsze się nam wydawało, I nawet jeżeli pojutrze umrzemy, To przecież to tylko ciało.

Pioruny z nieba, prosto do wnętrza. Ładunek nieokiełznany. Fizyk wie i pięknie nauczy, rozkładania potencjału między uderzeniami. Gonitwa cyfr, liczysz jak daleko. Okazuje się, że zero. Kolejny błysk, dźwięk wewnątrz, wyje! Cios za ciosem, fizyk nie pojmuje. Z nieba spadają Megawaty w godzinach. Dla mnie czas mija, uderzenia na sekundę dziś ktoś zatrzymał. autor: A-typowa-b

swojego czasu podkradałam księżyc dla fazy chowałam do bagażnika tam zawsze śpiwór i wino biwak rozbity na akty nie było pytania czy ktoś pozwoli tylko czy zdoła powstrzymać “jesteśmy swoimi wyborami” nadałam barwę odcieniom tych słów gdy umiera pragnienie by naprawić przeszłość ciała niebieskie wracają na miejsce

Dyssypacja śpiewają wznosząc ręce łkają ręce załamując leją wino na pamiątkę leją krew na chwałę budują budowle /w tym samym celu/ burzą budowle /jak wyżej/ kochają bliźniego zabijają bliźniego doszukują się w nim czego nie widzą w sobie cenią pokój wzniecają wojny zanoszą prośby odwracają wzrok adresat nie wykazuje aktywności

Wymarzyłem sobie idealny kwiat paproci i zostałem porażony.

jutro dziś rozpakowałem już wiem co mnie czeka będą sady łąki lasy widzę drogowskazy uśmiechnięte - ptactwo miło śpiewające zobaczyłem człowieka który dobro niesie tam gdzie go nie ma jutro dzisiaj rozpakowałem ujrzałem starość a obok samotność która boli za nią czarny horyzont deszczem oszpecony jest smutny jednak nie żałuje tego rozpakowania mało ulgę czuje bo już dzisiaj umiem uwierzyć w prawdę która mi pisana

Raz znajomy u mistrza zjawił się z nowiną: - Założyłem się z sąsiadem, że rzekę przepłynę. w jednym miejscu głęboka, lecz dam radę snadnie. - Jak pływać nie potrafisz, znajdziesz waść się na dnie. Zważ, że trochę coś umieć jest gorzej niż wcale, i możesz się utopić w niemądrym zapale. Wprawdzie sezon kąpielowy na ukończeniu, ale finalna uwaga nie tylko o tym.

wróciłam zbyt wcześnie żeby marzyć bez wyrzutów sumienia porzuciłam niezdrowy cień rozbolał mnie żołądek wyzwól z objęć pozbaw jeszcze jednego serca niech kwitnie w nas wolna wola gotowa dać śmierć w imię proroków przymierz nowy uśmiech szyty na miarę potrzebuję spójności w czasach wilk zazdrości człowiekowi pora zmartwychwstawać jest sezon na dusze

@Sylwester_Lasota Ja wolę zjeść rybę niż świnię, świnię niż małpę, małpę niż człowieka a jak już człowieka, to wolałbym żeby to nie był bliski krewny.

czarnymi płatkami spływasz w noc a rano nic nie jest takie białe jak śnieg pasuję do odbitego od ciebie światła bardziej niż szarość

Gram po to by wykonać kilka mistrzowskich ruchów.

Hmmm.... wiesz, do głowy by mi nie przyszło sterować czytelnikiem w tym sensie, że manipulować. I że to jakaś gra. Historia powyższa jest prawdziwa. Te spojrzenia umierających są różne, tak jak są różne żyjących. Weź pod uwagę, że ta kobieta była młoda i patrzyła na dziecko, którym byłam. Może mi współczuła, że ja kiedyś też?... Może sama była matką i miała dziecko podobne do mnie... Pewnie też nie bardzo cierpiała z bólu, bo wtedy jednak pojawia się grymas. Już jako osoba dorosła widziałam też inne oczy np.pełne pretensji, co było dla mnie szokiem, bo nic tej osobie nie zawiniłam. Ale jak piszesz, mogą być też pragnące bądź nieobecne. I żyjący mają przeróżne spojrzenia, w zależności od tego, co aktualnie czują. Śmierć śmierci nierówna. Również pozdrowienia

Pamiętam te słoneczne dni, gdy tylko to liczyło się byśmy mogli razem być. Przespać noc i szaleć w dzień. Widok pól odprężał nas, a świat nie stał na głowie. Czy to jeszcze pamiętasz? To było tam, na ambonie. Zając wtedy wzdrygnął Cię, gdy przyszło nam już wracać. Trwaliśmy w cudownym śnie i chcę go zapamiętać. Choć mam po nim smutek, żal i płacz gdzieś tam na stronie. Siedzę teraz całkiem sam, gdzie wtedy z Tobą, na ambonie. W sercu pozostaniesz zawsze, aż do ostatniego tchu. Te wspomnienia, tylko nasze, będą stale gdzieś w mym pniu. Może kiedyś przyjdzie nam znów ścisnąć swoje dłonie. Spotkać się i pośmiać tam, gdzie dawno temu, na ambonie.

choćby się chciało przychylić nieba a nawet skoczyć w ogień to czasem trzeba iść tylko obok szanując cudzą drogę

RomansTo był burzliwy romansCałe dwa lata zmarnowałZabił w niej serceKtóre było tylko dla niegoJuż nie umie kochaćMorduje wszystkich mężczyzn spojrzeniemTylko któryś zagada atakuje goNóż na koniec wbijając w plecyNie umie się śmiać jak dawniejLiczy godziny kiedy noc nadejdzieA gdy w nocy latają nisko nietoperzeZamyka okno i idzie spać Iwa

Pawle mimo mądrości stałeś się patronem ciekawości, która prowadzi do piekła Ona to na trudne fundamentalne pytania odpowiada kimże ty jesteś jak śmiesz trochę pokory i wiary Miłość Boga zdaje się nierówno objawiać choć deszcz miał padać na wszystkich tak samo czy na niektórych nie pada bo stoją pod dachem? nie dostanę odpowiedzi bo czy może glina dopytywać garncarza?

Głos Boga Znowu Ciebie słyszę o Panie, Pogodzona sama ze sobą, We wnętrzu czuję spokój, Upijam się znowu Tobą. Ty dla mnie jak ukojenie dla duszy, Dziś odmówię różaniec może ktoś mnie do łez wzruszy. Postawiłeś przede mną wielką próbę, Lecz nauczyłeś wybaczać i kochać za co dziękuję. Kocham i wiem że kochać jako jedyny mnie Będziesz. Jednak mnie nie zostawiłeś w głowie się na nowo Pojawiłeś. Sprawiłeś że moje życie ma sens. Dedykuję Ci Boże tą modlitwę, Dziękuję że jednak w ciąż o Tobie myślę. Jak kwiat róży na nowo w moich myślach kwitniesz. Będę Cię codziennie podlewać. A ty złotymi promieniami słońca na niebie, Będziesz mnie ogrzewać. Iwa

Nagłe zauroczenie Wyszedłem na chwilę przed dom. Przystanąłem... Noc ciemna, atramentowa Cisza zauważalna nierealnie Po gorącym dniu chłód powietrza zdziwiony Umyka Coś zmysłom na końcu języka nierozpoznany smak Czy to już koniec lata? Ptaki umilkły czasem żołądź uderza o dach Boże jaka ta Cisza wymowna Słyszę swoje serce pierwszy raz od dawna myśli słyszę normalnie stłumione choć ciemno widzę prawie cząstki elementarne Nie wiem czemu łza spadła bezgłośnie Nie wiedziałem że można płakać tak poprostu z zachwytu ..

~~ Felek Niemota ze wsi Fawory posiadał kota - a ten był chory. Kot przeniósł się był w zaświaty, lecz Felek nie poniósł straty - odżył mu w głowie i to .. dość spory. ~~ Fawory - dawna nazwa Żoliborza

@Leszczym cieszę się, że podoba się, mi też :)

@iwonaroma @iwonaroma Iwonko, nic się nie przjmuj moim gadaniem. Pzdr.

@Marek.zak1 podoba mi się ta mini przypowiastka:)) Ja z tych co jeszcze umieją pływać i przepływałem tu i tam, ale tacy pływacy są najgorsi, podobnie jak kierowcy, to znaczy tacy, którym się wydaje, że naprawdę umieją pływać lub jeździć:))

Tak, o tym chcialam powiedzieć. I o duszy. Naturalny kierunek jest odwrotny: rodzic daje, tu "dziecko" jest dla niego dawcą.

Upadłe anioły mogą to widzieć nieco inaczej. A czy chronią swoich wyznawców? Tego nie wiem, ale wątpię. Malują im za to wizje potęgi i nieśmiertelności w doczesnej postaci. Ale zostawiając już całą mistykę, to rzeczywiście są to rzeczy trudne do pojęcia, tak jak obozy śmierci, komory gazowe, krematoria podłączane do miejskich sieci ciepłowniczych czy wojny o dominację na świecie, itd., itp. To wszystko jawi mi się jednak jako jednolity trend kreowany w ten czy inny sposób przez te same kręgi rodzinno-towarzyskie na przestrzeni dziejów, a my, szare robaczki, mamy tak naprawdę znikome o tym pojęcie. Ciekawy jestem ilu czytelników zrozumie o czym tak naprawdę napisałaś. Pozdrawiam.

Oj, jak się wczułam... B.obrazowo i w sumie... tragicznie (dla pająka, choć pewnie każdy z nas czasem gdzieś utknie ;))

@Nefretete Ja ciesze się 2 kategorią...

@Nefretete Dotyczy też życia...

A jak ktoś chce się rzucić pod pociąg, też nie należy go wstrzymywać, szanując tę drogę?

Rok temu myślałam, że wiosny nie będzie. Wiosną płakałam zdziwiona. Dziś się zachwycam grzybami w lesie, że kracze wrona. Śmierć moja nie miała twarzy, lecz dla mnie była prawdziwa, bo czarnym murem przykryła przyszłość, z czeluści gdzieś palcem kiwa. Smutna nie była ani szczęśliwa, straszna, tragiczna, ni urodziwa ale moc wielką czuję na plecach, gdy zbiera żniwo: że jest prawdziwa. Wiersz dobry Iwonko, pozdrawiam, bb

@Marcin Karol Szymański Witaj,a ja niedawno zaczełam pisac Haiku,pozdrawiam serdecznie :) @[email protected] Witaj,dziękuję i wzajemnie...jakoś tak poziomki kojarzą się z dzieciństwem

@Maksymilian Bron Miło mi, że Ci się spodobało. Pozdrawiam :)

@zetjot Rzeczywiście kompletnie inaczej odebrałam Twoje słowa "po co Ci te rymy" i dzięki że do nich nawiązałeś, bo nigdy nie śmiałabym iść tym tropem. :) Najlepszego :) @Czarek Płatak Hej Czarku :) Zauważyłam jak często Księżyc pojawia się i w moich tekstach. Jestem kobietą i skubany potrafi zaznaczyć w moim życiu swoją wpływową obecność. Dostrajam się. Nad-ocenaiczna hi5! @iwonaroma Tak, pragnienia potrafią napinać ;) Zabrzmiało z podtekstem, ale taka prawda :D Pozdrawiam Cię :) @dach U mnie jeśli faza, to faza Księżyca właśnie. Miałeś po lekturze tekstu skojarzenie z PRL-em i braćmi Kaczyńskimi - też byłabym zawiedziona, nawet bardzo :) Pozdrawiam, Dachu. @Michał_78 Wciąż się uczę tej sztuki. Dzięki Michaś za czytanie. Ściskam!

@dach Nigdy nie kieruję się formą wiersza! Poza granicami potencjału jest jeszcze esencjalizm, dzięki któremu człowiek przekierowuje energię w jeden kierunek. Dlatego forma nigdy w moim mniemaniu nie będzie najważniejsza.Najważniejsze jest to, że jak człowiek pracuje wieloprocesowo, odrzuca zbędne rzeczy, jakie nie przyczyniają się do jego rozwoju. Poezja! To sposób na życie, który za pewne zdołałaś zauważyć Wyobraźnia! Owszem. Dzięki za zajrzenie i obszerny komentarz pod tekstem - miło mi. Cenię bardzo sobie szczere wypowiedzi @Gosława Renia! Włóczę się po pustynii Loon Jabłko chętnie -:)) na zagrychę- hehhee Ale ja jestem pojebany ( kolejne jajka kurka wysiadła-:)) Dzięki za zajrzenie; póki jeszcze trzeźwy, Wstawię coś pożniej; najpierw muszę skomentować moich szacownych gości-:)) Buźka przyjacielska dla ciebie!

@Pan Ropuch Materia musi dużo pracy wykonać, aby być energią i faktycznie dzieje się to na naszych oczach, w tym mikro i makro wymiarze. Najlepszy jest właśnie element trwania, to w nim tkwi siła. O Jowiszu - bardzo ładnie. Pozdrawiam energetycznie, Panie Ropuszu.

Daj bocianom już odlecieć. Szklankę szykuj na uciechę. Wiem, że smutek bywa słodki, lecz w nadmiarze jest beztroski. Niech więc radość Cię odnajdzie, byleby nie w tęczowej bajce. Tak czy owak ciesz się szczerze bo ten wierszyk jest dla Ciebie :) Miłego :)

Prawda! :) choć może nie w każdym przypadku... Zastanawiam się, czy tak jest też w przypadku gotowania... Bo ja umiem tylko trochę :(

zamglone światła ku niebu krzyk zamarł w okowach ciszy w powstałej przerwie muzyka budzi cichą poczwarkę wierzy że ktoś chce usłyszeć błękit sklepienia horyzont maluje podniebne sploty tworzących się skrzydeł ślady tęsknot dawno zdeptanych zespala swym lotem motyl kielichy z wiatru wirują samotnych klatek diamenty kwiaty płatkami jednoczą świetliki chwil czasem zrodzonych obrazem w kryształ zaklętym

„Każdej naturalnej formie, skale, owocowi i kwiatu, Nawet poszczególnym kamieniom, którymi wybrukowano drogę, Przydawałem życie moralne: widziałem, jak one czują, Lub też łączyłem je z jakimiś uczuciami: ta wielka masa Leżała przede mną otulona w duszę żyjącą, a wszystko, Co widziałem, oddychało wewnętrznym znaczeniem” William Wordsworth- the prelude Otwieram iPada i wchodzę na FB a tam jak zwykle przegląd prasy. To koledzy i koleżanki starają się uświadomić mi, jaki ten nasz świat jest straszny, okropny i beznadziejny. Wtłoczyć mnie w poczucie winy. Walą się na mnie tony informacji o wszystkich nieszczęściach i tragediach całej naszej pięknej planety. A przecież nie interesują mnie ich preferencje polityczne, zbiórki, globalne ocieplenie, pęd do szczepień. Nie uważam, że powinnam to wszystko wiedzieć, żyć ich światem, przytakiwać ich osądom, nie mieć własnego zdania. Czy naprawdę wierzą, że nie potrafię sama wejść na Onet i przeczytać wszystko to, jak będę chciała? Świat zewnętrzny jest tylko lustrem, odbiciem naszego świata wewnętrznego. Jak mroczne muszą być ich dusze.

@[email protected] Dziękuję :) @corival Każdy pewnie interpretuje go na swój sposób. Zresztą uważam, że to niezwykłe, ile ludzi tyle spojrzeń, choć jak wynika z Pani wypowiedzi może być ich więcej :). Tak czy owak, fajnie że wierszyk przypadł do gustu. @Krzysztof2022 pozdrawiam serdecznie.

jeśli ogarnia cię dziś wybitna niechęć do koszenia trawy - zobacz, ile skosił już SĄSIAD (własne)

"W życiu nie chodzi o czekanie, aż burza minie… Chodzi o to, by nauczyć się tańczyć w deszczu" Vivian Green

Nowy roczek nastał, trzeba by coś skrobnąć, słowo to nadzieja, słowo także mądrość. Jaki powiedz będzie zakuty wirusem, rozmawiaj ze sobą, pomódl że się czasem. Zajrzyj do sąsiada, złóż skromne życzenia, spójrz w oczy chorego w bólu zapomnienia. Człowiek choć opoka lecz chwilami błądzi, okutany grzechem jak garbem wielbłądzim. Dlaczego - odpowiedz? Z żalu zechciej milczeć, wyrzuty sumienia... dobre na odwilże. Presja zła uśpiona, łatwo ją obudzić, zaświeci się złoto i naciskasz guzik. Widmo posiadania taniego bogactwa, ogarnia nas wszystkich aberracja łatwa. Im wyżej, tym więcej, technologia władzy, a Bóg zapatrzony i nic nie poradzi. Chciałem... napisałem, jestem tam gdzie byłem, może przeczytają i pogrożą kijem. Kamień ktoś podniesie i obrzuci mówcę, wybaczam tak trzeba, od mądrych się uczcie. Tylko gdzie ich znaleźć w mdłej cynicznej pustce, każdy w swojej klasie, strzygł na lata chudsze. Geny skwierczą mrozem, co dziady nam dali, słowiańskie wypierdki - blednie orzeł biały.

Gdzieś u pary światów zbiegu, sponad złudnych chmur tajemnic, spod bezkresia niebieskiego, wiatr zamieszkał wśród kamieni. Martwość dotknął i poruszył, ku cichości pchnął ją dolin, co w przedwiecznej stały głuszy i trwałości niewzruszonej. Ruszył kamień za kamieniem rwąc za sobą swoich braci, krzyk podnosząc, rodząc wrzenie, mieląc wszystko na co trafił. Coraz któryś się wyrywał ponad resztę, mierząc w słońce, lecz potężna, ziemska siła go wciągała w skały rwące, co się z wiatrem równać chciały, własne wokół kręcąc wiry, nie szukając żadnej chwały, hałaśliwie trwoniąc siły. Aż opadły w gór podnóże, legły w ciszy i w bezruchu, ani żywsze niż na górze, ni bogatsze w żadnym duchu. Tak i z nami też być może gdy gonimy nasz wiatr złudzeń, gdy opadną życia kurze odsłaniając ciszy fugę.