Ranking

"Szkoda, że Ciebie tu nie ma" czy mogą być ładniejsze słowa? proste, zwyczajne, niewielkie a jaka z nich płynie wymowa. Szkoda, że Ciebie tu nie ma. Wiatr targa mi włosy na plaży. Spacer po piasku za rękę, słońce i szum fal mi się marzy. "Szkoda, że Ciebie tu nie ma" jest więcej warte niż kwiaty; usłyszeć można tęsknotę a prezent to przebogaty. Czasami mówimy za dużo, za głośno, za trudno, nieskładnie gdy serce układa wyrazy: to drugie nie patrzy na składnię. -------------------------------- lub Czasami mówimy za dużo, za trudno, nieskładnie, za głośno, gdy serce układa wyrazy buduje je prosto, z miłością.

Zostaw burzę Przed ciszą. Weź katarynkę i madrygały Rozstrzaskaj wszelkie nadzieje I z hukiem wyjdź z nich cały Pomódl się oceanem A z gór pościągaj wolność Idź sam - tuż obok ludzi Oddychaj tylko wiosną Całuj się z każdą radością Rozwiązłość - zwiąż wstęgą (miłosną!) I połknij klucze do lasu Znajdź się - szczęśliwe peryferie - wyplują wahadło (... czasu) - i jego fanaberie Otwórz różowe pudełko - to, takie ... z marzeniami! Ale niech samo się zamknie: pełne, wypchane, wybuchające ... ! NAMI.

a kiedy nam wszystkim ucięli skrzydła na tle ciemnego nieba rozbłysły gwiazdy i oczy zaszkliła głęboka tęsknota kamienie spod stóp i piętro po pietrze wspina się wieża ponad granice wyobraźni skąd sacrum uderzeniem atomów sprowadza nas z powrotem na ziemię z ruin wyjmuję słowo po słowie i każde w innym języku rozbrzmiewa mi w duszy pokusa do nieprzestrzegania przykazań bożych

TO NIE TWOJA WINA spal wiersze wymień zamki w drzwiach opróżnij popielniczki pozmywaj naczynia linii papilarnych niechaj zniknie ślad pozbądź się dowodów to nie twoja wina otwórz wszystkie okna żeby zapach ulotnił się jak gdyby nigdy go nie było z lustra w łazience zetrzyj ust ślad to że cię pragnąłem to nie twoja wina wyszoruj podłogę zetrzyj z mebli kurz goździki uschnięte wyrzuć do śmietnika bo nigdy nie wróci co minęło znikną po mnie ślady to nie twoja wina

Warszawa Zachodnia zbudzony Ecolines odrywa światła od rzeczywistości podróż to pragnienie plecak i mapa z oknem niebo otwiera wiosnę pierwszym kluczem żurawi

była piękna jak konwalia i pachniała bardzo słodko w rośne perły się stroiła gdy wschodziło ranne słonko mały książę wszedł do lasu gdzie ją spotkał tuż przy drodze wezmę dziś cię do pałacu jutro pojmę cię za żonę i nie znalazł nikt się przy nim kto by ostrzegł przed tragedią tylko cicho las zaszumiał nieszczęść koszyk się zapełnia bo jej zapach cię zamroczy nic poza nią nie zobaczysz truć cię będą gorzkie soki i odejdziesz stąd w rozpaczy choć starali się oboje czas wypełnił przepowiednię książę spoczął w ciemnym grobie ona w zamku sama więdnie

Liche słowa bym poprosił. Nieczule wychodzą z ust. Mówione na każdym kroku. aż chodniki śliskie, bo się obojętnie skropliły. O te słowa proszę. Gwiazdy zapłoną na stosach. Bo są nieuchwytne, nikt pragnieniem ich nie zbije, anie żadnej rzeczy, która ich jest. O te liche słowa, których nie pamięta nikt.

Świat w źrenicach duszy większy - dwa wymiary połączone, jak w dotyku światło słońcem, niebo jedno choć zmienione. Jeden krok jest myślą pragnień, tą skrywaną w głębi serca. Nie ma granic gdy się kocha, miłość więc wybiera miejsca. Jest więc wszystkim bo wie lepiej, gdzie i kiedy porozmawiać. Dusza z blaskiem tych promieni, czas i przestrzeń może łamać, by przeniknąć z wielką wiarą, przez zamknięte ludzkie oczy. Nie wierzyłeś w to istnienie i że życie tam się toczy. Teraz wiesz że to możliwe, widzieć się i czuć czasami. Nawet gdy wiatr ziemią sypie, być jak feniks ze skrzydłami. Być to mieć największe skarby, odkrywane w tym popiele zamienionym w złote gwiazdy, by wciąż widzieć nawet lepiej.

nienawidzę tej czułej siebie, z natury subtelną która jedzie w góry, płacze w ramię Jesienina, kocha wiatr południowy, deszcz jesienny pięćdziesiąt odcieni żółtej zieleni nienawidzę siebie - z natury dziką na każde słowo odpowiedź - "nie dotykaj mnie" i uciekać jak stary żołnierz żołnierz emerytowany w świat życia codziennego, knajpek, sauny. nienawidzę siebie - z natury cichą która nie pisze pierwsza, która zawsze znika która włącza pop z lat dziewięćdziesiątych, przez okno wpatruje się i zakrada się do popielniczki jak zła jaszczurka. nienawidzę siebie - z natury różną która po znalezieniu wrogów powoli wkurza ich która zakochuje się z troską pradawnych Żygadło a kiedy przegrywa - śmieje się do bólu gardła nienawidzę siebie - z natury slaba niech wygrałam więcej niż jedna walkę ale potem wracam do domu jak zawsze - jesienna i chowam się w wielkim ramieniu Jesienina. Oryginal: ненавижу всю эту ерунду эту ласковую себя, от природы тонкую что ревет в плечо Есенину, едет в горы и любит дождь размашистый, ветер северный пятьдесят оттенков осенней зелени. ненавижу себя - от природы дикую что ни слово - сразу "не подходи ко мне" и валить, как старый солдат в отставке делать бургеры на полставки ненавижу себя - от природы тихую что не пишет первой, что любит пригород что включает попсу девяностых, в окно таращится и плетется к пепельнице злой ящерицей. ненавижу себя - от природы разную что, найдя врагов, потихоньку дразнит их что влюбляется с осторожностью древних киллеров понимаешь, так веселей проигрывать. ненавижу себя - от природы слабую пусть я бью с ноги, путь могу и матом крыть но потом я приду домой, как всегда осенняя и уткнусь в большое плечо Есенина.

rozedrgałam świat by cię poczuć pragnęłam chciałam rozśnionego podeszłam to nie tak że nie kocham noszę ciężar zaklęć nie dla mnie niedziele liczenie groszy patrzenie jak nie da się żyć zimną krew trawi północny ogień ciągłej drogi podchodzę by odchodzić

Twierdzisz, że nadzieja jest matką głupich? Beznadzieja jest matką jeszcze o stokroć głupszych. Głupi, kto próżne swe nadzieje Pokłada w beznadziei

Dlaczego nadal jestem, Pomimo i wbrew wszystkiemu? Dlaczego o ciebie walczę, Pomimo wszystkich problemów? Bo: Chcę wizji, chcę idei, Czegoś, co nie przemija, Co łączy, a nie dzieli, Stwarza, a nie zabija, Kogoś, kto dałby radę Być dla mnie tym wszystkim, I pomógłby poskładać Porozbijane myśli, Kogoś, kto płakałby ze mną Tymi samymi łzami, A kiedy byłoby ciemno Czytał pomiędzy słowami, Kogoś, kto byłby różny, A tak jednocześnie podobny, Kogoś, kto byłby równy, Ale pozostał osobny, Kto uspokoiłby serce, Gdy niespokojne drży, Nie chcę nic mniej i nic więcej. Tym kimś zawsze będziesz ty.

Chce ci tak dużo powiedzie, ale nie chce żebyś wiedziała.

kim godniej być poetą malarzem pisarzem czy rzeźbiarzem ktoremu z nich bliżej do teatru gdzie główną rolę gra los a może lepiej być nikim iść ciągle do przodu tylko dla siebie bo być kimś to nie tylko łatwe schody czasem to trudne drzwi

uwięziłam w oczach twoje mignięcia błyski teraz promiennooka blaskiem rozgrzana wilgotnieję podejdź nie trać czyniona poddaną umiera chcę rozbłyskać orgazmami kochanej nie trzaskać o noce zimnym ogniem

radość go spotkała rzekła aleś głupi nieraz byłeś obok a się oddalałeś ja potem płakałam ty zaś udawałeś twardziela którego nic nie boli jednak po czasie mocno cierpiałeś czując się losem skrzywdzony ja byłam tuż obok ty mnie nie widziałeś tylko pytam dlaczego

... nie myśleć pod prąd tej jednej Woli i z lekka radość dziecka dogonić - tak mało a jednak kto potrafi tak myśleć - od źródła do źrodła

@OloBolo hm... :) Mam mnóstwo różnokolorowych liliowców wokół domu. No ładne :)

dobre.

@OloBolo no tak. Ja teraz mam fazę na białe lilie ;) Ale goździki... ? ;)) hm...

@OloBolo to wina jest tych goździków :). Trzeba było pomyśleć o różach ;) ach to żart. Wiersz fajny. Pozdrawiam.

Ja tak miałem z biedronkami, gdy dowiedziałem się, że są drapieżnikami :))))))))))))))))))))), ale to było baaaaaaardzo dawno. Może, nie wiem :) Dzięki i pozdrawiam :)

nie boisz się kleszczy? trzeba osłaniać kulosy!

dobre zmysły długie włosy

Dostałem astronomiczne czasopismo. Na ostatniej stronie były umieszczone wiersze. Wskazówki były w piśmie. W naukowej gazecie zawarte były sugestie mówiące o kulturach obcych. Pomyślałem, że nasza idzie w dziwnym kierunku. Gdy czytałem nudny artykuł o szkolnictwie, przysnąłem. Śnił mi się kosmos…

@Roksolana Nigdy nie chciał pisać o wiośnie, byłby oryginalny, a tak mi się za nią przykrzy. Pozdrowienia od Wiesienina.

trudne losy, ciężkie czosy dejta rymek, ino prosty

@Marek.zak1 @error_erros @Sylwester_Lasota @Waldemar_Talar_Talar @Roksolana @Luule Dziękuję za obecność. Mam niedosyt ostatniego wersu. Zachowuje sens, ale powinien być jasny "chłopski", jak w całej zwrotce. Na Podlasiu dziś żywe słońce i bociany. Pozdrawiam, bb

popalone wszystkie mosty, nie da się pokonać fosy

Witam - cacko wyszło - Pozdr.uśmiechem.

Gdy byłem dzieckiem, to jednym z moich ulubionych zdań było zapytanie: "Przyjdziesz do mnie?". Jeśli ktoś nas pytał, to znaczyło, że bardzo nas lubi. Jeśli my pytaliśmy, znaczyło, że lubimy pytanego. Teraz jakby wszystko się zmieniło. Nie każde "przyjdź, spróbuj" dobrze się kojarzy, niestety. Pozdrawiam.

Ciekawy wiersz, a z tym kłamstwem, to bywa niestety, ale nie tak jak z potrzebami fizjologicznymi, jednak nie wszyscy kłamią. Pozdrawiam.

@Ilona Rutkowska - dziękuje za głosik jest miły.

@Roksolana "Cicho po urwisku jałowcem schodziła czesząc grzywę jesień - rudawa kobyła." Pozdrawiam Roksi, kto jest autorem tego dwuwiersza?

Bardzo mi się podoba. Zgadzam się, to są prawdziwie piękne słowa. Miłego weekendu:)

I LIMA, KUMO. KOTLINA ZA NIL - TO KOMU, KAMILI?

Usychanie Czasem nie wiesz dlaczego? patrzysz, szukasz przyczyny nawozu dodać więcej czy ziemi nowej drobiny ? Juz pierwsze listki zwiędły i pąk się nie rozchylił Płatki są bardziej bledsze kwiat cały się pochylił Prawie wszystko zrobiłeś chciałbyś sie bardzo mylić Rozstawać sie z nim nie chcesz I tracić żadnej chwili ... Nieuchronność jest nieubłagana z dedukcji jasno, wynika okro...pnie znudzona roślina innego chce ogrodnika ...bez tej pseudo wolności widać powoli usycha..

@duszka No właśnie kto? A może Ty Duszyczko jesteś tego bliska? Piękne.

Widzę tu bardzo ciekawy nurt i wyzwanie, któremu nie łatwo nam sprostać? Ciekawy i skłaniający do refleksji tekst ? ? Pozdrawiam duszka ?️

Zawiało dzisiaj wiatrem oczyścił czas drzewa, gdzieś na strychu pod dachem, słychać kołatanie. Za skwierczeniem z kominka, oddam duszę za nie, jednostajnym poszumem... smutek - mgła zalewa. Eol posłał w świat Boży, czterech mężnych braci, Boreasz od północy w żagle zechce dmuchać. Euros skrycie od wschodu, zapomni kożucha, każdy w swoim rejonie, chałupy ogaci. Zefir bogaty zachód, jak trusia zasiedzi, my żądamy Notosa, ciepłego z Sahary. Abyśmy nawet w lutym w słońcu ciała grzali, daj, pogodowe blaski struchlałej gawiedzi. Idźcie szybko na ucztę, po chwile wytchnienia, cóż, pragniemy spokoju - melancholii, głuszy. Co będzie jak was razem, Boski Zeus usłyszy, schowajcie swoje wiry, żegnam - do widzenia! "Wiatr to jest wzrok umarłych, kiedy patrzą na świat stamtąd... gdzie są." - Olga Tokarczuk.

Cz ..? Czemu tak trudno odnaleźć się na nowo kiedy wywala Cie z łódki fala, która miała Cię nieść ?

Dziękuje uśmiechem - @Andrzej_Wojnowski - miłe twoje dziś odwiedziny za które dziekuje. Witam - zgadzam sie z tym twierdzeniem - dzięki za czytanie. @Natuskaa - @Ilona Rutkowska - @zyzy52 @Leszczym - @Marek.zak1 - wszystkim gorące śle podziękowania

Przypomniała mi się z dawnych czasów piosenka: "Cyt, cyt, cichuteńko gaz mi syczy, cyt, cyt - słychać wody dźwięk w chłodnicy, bul, bul, mówi rurka do wężyka - jaka ładna to muzyka! Mniam, mniam, mówią drożdże sacharozie, mniam, mniam - w cieście byłoby nam gorzej; cmok, cmok - to drożdż z cukrem się całuje - i zaraz potem pączkuje. " Pozdrawiam

O, to tak jak ja. Coś nie idzie mi ta nauka, ale pewnie nie przestanę, aż się kiedyś nauczę. To przecież nieuniknione. A cisza to stan nienaturalny i śmierć. Stąd jej odganianie śpiewem, zakłucanie hałasem we wszystkich chyba kulturach na świecie. Pozdorownia

nie mogę oddychać nie da się żyć wracasz w zapachu ubrań wypełzasz ze ścian odpływam w białą niepamięć gonisz mnie kacem nad ranem kochałeś mnie by bić w dzień i gwałcić nocą boję się oddychać bo demony tu są biała królowa nic nie poradzi często u mnie jest cierpię do końca bez końca

Ładny wiersz. Smutny, nostalgiczny, ale z nutką nadziei na... zaistnienie.

Cieszę się, ze to "Tylko" stagnacja, a nie - rezygnacja. Ostatni wers, jego wypowiedź utwierdziły mnie w tym, bo gdy uczymy się istnieć i nieistnieć, taki stan może byc tylko przejściwy... Uczenie się według mnie wciąż "faluje", a nawet się "wznosi". Niepokojąc ciekawie ujętymi wypowiedziami pobudzasz zagłębienie się w temat i zdobywanie odpowiedzi. Pozdrawiam :)