Ranking

Otwierasz się przede mną masz przebogate wnętrze taka ważna a jakże mościsz miejsce najświętsze A ja stoję w dół głową i nie wiem już co myśleć otwierasz się przede mną może sygnał mi wyślesz A ja stoję w dół głową myśli zbieram na zapas ty oświecasz mnie znowu gdy się w tobie zatracam Masz przebogate wnętrze a ja głupia wciąż nie wiem zdecydować nie mogę czy zjeść torcik czy pieczeń.

Lubisz, nieoswojona kryć się za nikabem Utkanym ze strumienia wirtualnych czarów, Mrugnąć mi błyskiem oczu Twych parą jantarów I porwać lazurowym do nieba korabem. Całując przezroczystych ust smacznym powabem Słowami zjawiasz się, na szkle mych okularów, W anielskiej poświacie i rozkwitem nadmiarów Stajesz się w świątyni mej duszy jej mirabem. Gdy odchodzisz i gaśnie w ciemności powieka, Nocny ptak unieważnia dzień i zamazuje Mój spokój, on zlękniony niecierpliwie czeka... Gdy eos rozepnie świt, ze słońca wykuje Twój kształt na nowo, moja niepewność ucieka, Natchnienie wraca, nim je wieczór znów popsuje.

Sama przyszła, sama zgaśnie, czekam na to wydarzenie. Już nie walczę i nie szarpię, będzie co ma być - nie zmienię. Wiem, że przykro Ci też będzie, gdy wybrzmieje słowo: razem. I oboje popłyniemy gdzieś w odmęty zwykłych zdarzeń. Nie wiem czy to brak nadziei, czy przeczucie, czy sen może, więc ramieniem otul lęki, bo przytulić chcę dziś głowę. Sama przyszła, sama zgaśnie. Ważne dla mnie wydarzenie. Troska drażni oczy, ale będzie co ma być - nie zmienię.

Zabłądziłem w tym lesie, nie pamiętam kiedy ani jak tu przyszedłem, nie pamiętam po co. Dziwnie obcy zrobił się las, zamglony, ścieżki nie potrafię odnaleźć i zimno tu nocą więc kołderkę zabrałem od ciebie ze sobą. Czasem jakbym słyszał twój głos z wielkiej oddali, i śnisz mi się prawdziwa, jak na jawie z tobą rozmawiać próbuję, lecz ty niemo ustami tylko poruszasz, jakbyś mi chciała powiedzieć, że… i budzę się wtedy, znów błądzę po lesie, a wszystkie ścieżki, które znajduję przy drzewie tym samym się kończą, i tylko tej do ciebie nie umiem odnaleźć.

––?/–– przeczytaj mnie proszę całą książkę znasz tylko tytuł i początek lecz ty odkładasz na półkę cichutko słyszę znów słowa przeczytam jutro * zostaw za późno poparzysz ręce jestem popiołem niczym tu więcej * tak owszem możesz mnie przesypać ale już nigdy nie przeczytasz * a wystarczyła codziennie chwila żebyś wiedział jaką byłam

Dosiadałam konia, konia drewnianego potem się przeniosłam na konia żywego i choć często wierzgał jak to u rumaka niczym woltyżerka nawet na stojaka w innych pozach także a czasami w grupie chociaż się zdarzało lądować na dupie wciąż parłam do przodu niwecząc kanony więc nie jeden rumak został ujeżdżony. Poeta nieśmiało na koniec dopyta, powiedz czy tak z każdym i ostro z kopyta? Czy wśród tego grona zdarzały się klacze mam na myśli konie bo jak by inaczej?

witam Kochani, dawno do Państwa nie zaglądałem, postanowiłem Was odwiedzić z jednym łagodniejszym tekstem graphics CC0 egri bikavér egerska bycza krew pompuje w czary marzenia - ona patrzy na mnie kolorem caput mortuum z tamtego obrazu jak długoszyjny czerwonak splątane dwa strunowce zamuleni w lagunie aksamitnego odurzenia pod sukiennicą gardeł pogłosem tłumione słowa na szkarłupniach kieliszków czarnoniebieskie merloty i znów nas wyprzedzi zapalenie w żyłach z wyczuwanym posmakiem garbnika w obwodach z języków wyszukanego smaku w obszarach z przypływów i odpływów lekko wytłumionej poezji urok spod ścięgien kolagenu chociaż na chwilę zapomnę o picard kwiatach i torebkach o książkach Agathy Christie które co dzień pachniały chemicznym drukiem gdy w szeptów zaciszu po kolacji rozsuwałem jej zimny ekspres gdy trąciła goleniami orientu przemycona prosto ze szczupłych kadzidełek białej szałwii --

jestem umbra mówią o mnie skundlona bo mieszkam pod mostem i wyskrobuję spod paznokci wiersze rzucam nimi jak mięsem w ciebie i ciebie siebie nie mam nic innego na swoją obronę kiedy nad głową przelatuje ostatni nocny zapada cisza znów jestem tylko albo mnie nie ma zbiegam po schodach potykam się o te niechciane w jednej chwili rodzą się wszystkie moje matki siedzą ze mną pod mostem piją piwo przesypują w palcach spaloną ziemię 1605-250720

Ciemność nocna gwiazda oślepiła mnie pod powiekami ciemność teraz mogę zasnąć A.J.

nie musimy być stale silni tacy twardzi i obojętni kiedy w środku coś cicho płacze i niejedno wspomnienie tętni nie musimy być stale czujni i na baczność prostować ego przecież każda zwyczajna słabość może szansą być dla drugiego

Człowiek już samą obecnością zakłóca ziemię Wyznaje miłość, puka do świątyń, czy płodzi nowe plemię Dlatego często siedzę bezradna w podziemnych przejściach i portach Wspominam to, czego nie było Widzę - przechodzą różni ''inni'' Zmęczona ludzka kohorta do swoich domów, obiadów, drzemek w obrębie nadgodzin Nade mną - wciąż jedna burza I nie zamierza odchodzić Potarganie umysłu, algorytm sylab bez końca I tak ich nie umiem liczyć Odwracam myśli do słońca Pod powiekami - pogoń Za jakimkolwiek sensem Nie piszesz już do mnie listów. A rajskie jabłko pleśnieje ... ... za wyzwolenia kredensem.

poproszę pół pączka ale żeby było z nadzieniem zawsze dawał mi całego obwiązywał wstążką jakby to miało jakieś znaczenie pocił się był wielki i się pocił ale robił najlepsze połowy pączków raz zobaczyłam moją młodszą siostrę z twarzą wysmarowaną lukrem z chłopakami zabiliśmy świnię do wieczora kopaliśmy piłkę 280720

poszarpał wiatr gałęzie firanki uderzył w twarz dusznym wydechem stanął zdumiony brakiem reakcji ktoś szepnął że to cisza przed burzą i schował się pospiesznie w swój kąt przepowiedni złożonej pogodzie zrobił herbatkę z jajecznicą bułkę odgrzał w mikrofalówce choć jak wapno skóra jego blada a wakacji niewiele zostało raptem pokoje kuchnia łazienka duży balkon od strony północnej upierdliwe nocne komarzysko za dnia ogórki do zakiszenia nawet gdyby odnalazł winnego za słabe ma oczy by go ujrzeć musiałby założyć mikroskopy zamiast okularów i przemierzać po kolei prywatne kwatery pod łóżko zaglądać lub do zlewu już nawet miał taki piękny zamysł przygarnąć te muchy pozwolić im by się szwendały z nim po świecie mogliby wyjechać sobie razem a tak sami spędzają dzień po dniu niby odpoczywają się pasą podlewają kwiatki doniczkowe i liczą ile do zmierzchu kroków bo może to nie jest wcale kłamstwo że burza choć niebo w błękicie przecież wiatr znajduje gdzieś swe wdechy nim poszarpie gałęzie firanki

Więc poszedłem na cmentarz, by Ci od najgorszych nawrzucać, rozpłakałem się tylko, bo kto wie jakie demony w głowie drugi człowiek nosi, kiedy nie znamy dobrze nawet samych siebie. Rozpłakałem się tylko i dotknąłem płyty rozgrzanej w letnim deszczu, płakałem i piłem próbując Ci powiedzieć rzeczy, które żywym najbardziej są potrzebne. Mnie też zostawiłeś na najlepszym ze światów, na którym na szczęście ludzkie się zanosiło, a zaczyna błyskać. Wychodzę na ulicę w bardziej dusznym mieście i próbuję nie pękać, jakoś formę trzymać. Katuję Waitsa, Tobie zaś życzę punk rocka, bo może Bromba czeka na Ciebie przy bębnie. Nie jestem z tych co wiedzą z pewnością, więc spotkać może się przyjdzie - nie wyjdź po mnie, to Ci wjebię, Krzysiu.

gdy człowiek dno poczuje wzrokiem szuka nieba bo na dnie same łajno na niebie marzenia gdy człowiek upadnie próbuje się podnieść męczy się kombinuje ale nie daje rady taki człowiek to same łzy żadnej z niego pociechy ale w tedy znajdziesz się ty zrozumiesz go podasz dłoń bo jesteś człowiekiem nie boisz się gęstej mgły pomożesz zrozumieć mu świat który zgubił

-Cześć! Chcę zarezerwować stolik dla faraona Sacrohotepa! - Przeliteruj jego imię, proszę! - Ptak, para trójkątów, falista linia, Słońce, inny ptak, głowa psa, skarabeusz. - Ptak taki jak Sokół czy Sowa?

@Marek.zak1 @iwonaroma Całkowicie się z wami zgadzam, że nie ma przepisu na najlepszy wiersz. Co nie znaczy że nie można go wspólnie szukać. Są różne przyprawy i przysmaki, których można użyć do jego przyrządzania. O tym wszystkim można dyskutować. Ciężko to zrobić, jeśli gdy ktoś powie "dodajesz za dużo chili" od razu będzie strofowany "psujesz atmosferę". Forum bardziej mi się podoba, niż to które było kiedyś gdy pod wierszami hurtowo pisano o ekskrementach wyrażając ocenę. Jednak wydaje mi się, że po prostu wahadło wychyliło się w drugą stronę. Pole minowe, przekształciło się w krainę jednorożców. Ale skoro Marek się dużo nauczył i gdzieś widziałem, że ktoś jeszcze tak napisał, to może warto zostać. Ja widzę, że czytając innych mogłem podejrzeć parę fajnych rzeczy.

@Marek.zak1, myślę, że @Johny po prostu porównuje obecne forum z tym sprzed wielu lat. I mogę potwierdzić, że sporo się zmieniło, również jeśli chodzi o zachowanie użytkowników. Muszę przyznać że są elementy, których mi brakuje. Są to między innymi dyskusje o formie, głebsze analizy publikowanych tekstów czy porady od bardziej doświadczonych pisaczy. Muszę jednak też przyznać, że forum też wiele zyskało. Szczególnie jeśli chodzi o funkcjonalność i ogólnie pojętą kulturę wypowiedzi. Wyjątki zawsze się zdarzały, zdarzają się i będą się zdarzały, ale myślę, że jest lepiej niż kiedyś bywało. Nie narzekam też na poziom publikacji. Moim zdaniem wiele publikowanych tutaj teraz tekstów jest na naprawdę przyzwoitym poziomie, a i jakaś perełka od czasu do czasu też się trafi. Ogólnie powiedziałbym, że jestem w tej chwili zadowolony zarówno z funkckjonalności jak i z towrzystwa jakie tu znajduj, chociaż, to fakt, kilku osób mi brakuję, dlatego też ucieszyłem się bardzo z powrotu @Johny. Pozdrawiam obu Panów serdecznie :)

Obudziłem się rano, patrzę, to dopiero: w moim domu zamieszkał szaleniec z siekierą, wszystko do góry nogami powywracane, próbuję go nie widzieć i widzę go stale. Próbuję wciąż odepchnąć jego złą energię i odzyskać dla siebie nieskażoną przestrzeń, lecz nawet gdy imienia nie wymieniam jego, nawet kiedy się śmieję – śmieję się z niego.

Architektury przepiękne kształty Wąskie uliczki, świat niebywały Płynne gondole, mosty, witraże I noc w muzeach pod niebem całym Te zakamarki naszego ducha Głos jak poczwarki co za pazuchą Wtulone głowy w kołnierz wysoki I lęk pierwotny radość i skrucha .. To jest Wenecja tam podążamy Choć już w krwiobiegu czerwone sanie To jest Wenecja próżne podróże Jeśli zapachu zabraknie różom Jeśli zabraknie jednej miłości Wenecję zobaczysz - lecz z wysokości Na próżno wyciągniesz swe płytkie ręce Ona ucieka więcej i więcej ..

Mam wewnętrzne 100% kompatybilności z powyższym twierdzeniem :) Ten tekst powstał pod wpływem impulsu, po przeczytaniu jakiejś publikacji na tym forum i prawie sam mi się poskładał w ciągu kilku minut. Uznałem, że jest na tyle dobry, że szkoda byłoby go skazać na porzucenie i zapomnienie, więc wklepałem w przeglądarce na telefonie i wysłałem na forum, ale w rzeczywistości uważam dokładnie tak jak napisałeś. Z drugiej strony, czasami, z niektórymi lubię popracować nad tekstem i bardzo sobie cenię, jeżeli to jest akurat mój tekst :). Na tej podstawie mogę założyć, że może być więcej takich osób, a wtedy przechodząc milcząco nad ich twórczością albo chwaląc nieszczerze, mogłoby się okazać, że postępuję trochę nie fair, więc może już lepiej wytłumaczyć tę własną, pozorną ignorancję takim właśnie zmęczeniem, jak we wierszu, które bywa też de facto faktem. Tak było rzeczywiście w przypadku, który stał się zapłonem tego co na górze :) Dzięki serdeczne Pozdrawiam

i obiecuję że nie będę już pisać o czereśniach czarnych jak niebo które zagnało mnie w letnie popołudnie do chaty tego cudaka w środku lasu okoliczni mówili że on chyba jednak żyje gdzieś pod powierzchnią z innymi zagonionymi w niewjaśnionych okolicznościach podniosłam kawałek z podłogi była jeszcze ciepła rozpłakałam się pierwszy raz w życiu 110420

@Henryk_Jakowiec Oto pokroi - orko - po to.

@Somalija Kurde niezłe... napisałabym trochu inaczej. bóg mi ciebie zesłał dotknę twojej twarzy rozchyl usta połóż ręce na kołdrę i otrzyj łzy jestem twoim aniołem stróżem kurwo po godzinach Być może ostro....ale tak to widzę

Nie wiesz, bo zatracasz się w jego wnętrzu, opuszczając głowę, ale jak podniesiesz, fizycznie Cię nie kręci. Stąd wahania. Czy tak? Pozdrawiam.

Płomienne przesłanie Kanałem mi zaklętym! W wiadomości tajnej! Mądrość piekła ślą! Pragną zniszczyć rację! Uwierz! Duch tutaj odczuwa tęsknoty marne! A krwią lubią i płacą za świętości profanacje! Gorsze są krzywdy niż uduszenie i zadźganie! Przeszywają cienie! Apostołów gorszą oczy! Już się zbliżasz! Tutaj Syzyfów jest wygnanie! Będziesz trwać tuż! Wieszczy to sen proroczy! Wiadomość wwierciła się do twego umysłu Drogami kazań demonicznych i przeklętych Budzi sensorykę twoich nędznych zmysłów Wznosi tu porty zła! Przywołuje dusz okręty! Jak moc przywołasz swoją?! Twoją serdeczną! W odmętach tonąc! Ginąc w złości potrzebach! Gdy ubrudzoną matki łzą! Tę trumnę wieczną! Wrzucą w dół! Dziś zakochany w pogrzebach! Autor: Dawid Rzeszutek

@w kropki bordo tylko go skonfrontuj?

@w kropki bordo ja napisałam, taki krótki wiersz o księżach i ich ofiarach. Jest tu, w moich wierszach, pod tytułem ,, Niepochwalone zaklęcia'' . Nie przesadzaj, jesteś popularna. Coś za coś ?. Pozdrawiam ?. @w kropki bordo Twoje dwa wiersze są w tygodniówce, masz duże liczniki otworzeń. Wieksze niż ja ?, ale nie jestem zazdrosna, lubię intelektualną rywalizację ?.

@ais popieram pierwszy komentarz Pozdrawiam

@Tomasz Kucina Oczywiście, że tak na niczym mi bardziej nie zależy niż na własnych interpretacjach, najbardziej by jakakolwiek została popełniona bo wtedy mamy ten sygnał zwrotny, że czytelnik wszedł z nami w interakcję ;) Pańskie interpretacje zawsze są mi miłe i bliskie, a na pewno rzetelne jak amen w pacierzu. Pan Ropuch

Nie wiem Waldku, czy jest to wiersz skierowany do Majestatu do Absolutu, w mojej wrażliwości napisałbym Boga, czy też do innego człowieka, który jest (może być przynajmniej) przykładową tratwą ratunkową na tym oceanie ludzkich łez. Bez względu na to kogo miałeś na myśli pisząc wiersz, warto się temu urokowi poddać. Twój najlepszy wiersz jaki czytałem. Jest nieskomplikowany a zawiera w sobie precyzyjną nadzieję. Tą nadzieją jest współistotność.

@Tomasz Kucina widzę, chłopaku, że odrabiasz zaległości ?.

Moja subiektywna nieobowiązująca interpretacja: 1. rodzaj nie żeński 2. rodzaj nie męski vel. niemęski 3. rodzaj nijaki (płcio-kulturowo na szczęście niedefiniowany) 4. rodzaj ludzki

Nuggetsy wegańskie, hmm, to coś z poza świata zwierząt? ;))) Echh, miecho białe albo krwiste i wtedy jogurcik na czosnku jak ta lala ;)

@Tomasz Kucina tak mniej więcej ;) czas chyba wziąć się za pichcenie objadella. Dzisiaj w menu sałata+wegańskie nugetsy z sosem czosnkowym na jogurcie. Świat sie kończy Panie Tomaszu, świat sie kończy i ja to powiedziałem ;) Pan Ropuch

Cze! Mistrzuniu!; Wkręcam się łagodnie w wasz rewir słownej aparycji raptem tylko nieco pulsarycznym tekściątkiem, co by nie wywołać jakiegoś tsunami ;)

Podobno ten świat zewnętrzny jest odbiciem naszego świata wewnętrznego więc z dwojga złego, lepiej tego wariata trzymać na zewnątrz niż mieć go w sobie ?

@ais A mnie się zdawało że o jedną więcej, ta która wzbudza emocje. Po ruski nie gawari, z podstawówki mi się śni. w grdyce gdzieś głęboko gryzie, czekam aż wylizie.

@ais Aga ma tyle samo sylab co Ais, co za różnica językowa?

Hello darkness, my old friend,I’ve come to talk with you again,Because a vision softly creeping,Left its seeds while I was sleeping,And the vision that was planted in my brainStill remainsWithin the sound of silence.

Poezja to kraina emocji i w tej krainie świetnie się Twoje teksty sprawdzają, przemawiając wprost do zakamarków naszego ja. Prostota formy i jasny przekaz są jedynie plusami. Bardzo mi się podoba:)). Z sąsiedzkim pozdrowieniem.

doskwiera Ci samotność bądź starość:) dzisiaj przetaczał się przeze mnie tabun koni, na przemian z deszczem, to się przykrywałam to się odkrywałam, pół na pół, ale mój mózg był wyłączony.

Zachód słońca, przykrywa go melodia. Granie świerszczy. Jakiś bączek w oddali brzęczy. Kwiaty czas zatrzymały. Drzewa co wróbelki na nim śpiewały. Ja otulona babciną miłością. Nie tęsknię do miasta. Cieszę się wolnością.

@w kropki bordo Kolejna ciekawa opowieść. Moja interpretacja: PLka żyje w trudnych warunkach, przez to ma na sobie pancerz twardej kobiety. Nieprzychylni nazwaliby ją suką. Pisze wiersze. Wiersze pełne złości, przekleństw, agresji i buntu. Robi to po prostu, z pasji, dla siebie (tu bardzo mi się podoba przejście z nie mam nic innego - na swoją obronę - fajna gra znaczeniami). Tutaj zaczyna się PLki przemiana. Ostatni harmider odjeżdża. To może być o pociągu, ale też o buncie i agresji wyrażanym w wierszach PLki. Zapada cisza. Cisza jest magiczna. Ludzie się jej boją. PLka jest sama, w środku nocy, w zupełnej ciszy. W takiej atmosferze bez żadnych zakłóceń z zewnątrz, może pomyśleć o swoim wnętrzu. O swoim prawdziwym ja. PLka zbiega po schodach i spotyka innych wyrzutków. Innych skrzywdzonych. Ludzi, z którymi momentalnie odczuwa łączącą ich więź. Poznając w ciszy swoje prawdziwe ja, spotykając ludzi o podobnych problemach, z którymi wspólnie może czerpać radość, PLka uzyskuje spokój. Ogień agresji się wypalił. Pozostała spalona ziemia. Spalona ziemia może być też aluzją do produkcji barwnika - Umbry Palonej. PLka rodzi się na nowo.

Iwonko, czym Cię zawstydziłam? Jest pięknie i trzeba o tym mówić, aby owo piękno dostrzegli też inni i uwierzyli w ANOŁA STRÓŻA. :)))

Cześć betko. Bmi się podoba Twój wiersz. Jest jak kołysanka - tylko muzykę do niej skomponować. Lekko się czyta - jest rytm, choć treść smutna, jednak jest nadzieja, acz z drugiej strony ta nadzieja ucieknie zapewne. Taki "obustronny" wiersz - myślę, że będziesz wiedziała o co mi chodzi. Jak już coś napiszesz, Koleżanko, to jest w tym moc. Zabieram dla siebie wersy: I spać bez bez lęku. Pozdrawiam J.

@beta_b sorry bb, ale to jest tak jakbym czytała Annę Świerszczyńską, którą zadali tegorocznym maturzystom, ważny temat w przestarzałym sosie. Nie podoba mi się. Pozdrawiam :)

Auto pirat w Gwadelupie garażował, lecz na słupie brzydko się wyrażał policji odgrażał dostał pałą, siadł na dupie.

Kiedyś był serial Czynnik PSI, myślałam, że to w ten deseń, a to chodzi o: psi.e psi psi

Po 15 latach, jestem; bardziej dorosła, z życia konsekwencjami, z inną myślą i doświadczeniem. Jeszcze nie wiem, gdzie przystanę. Ważne, że jestem. Czy się ujawnię? Jeszcze nie wiem. Ważne, że jestem.