Ranking

Chciałbym by ktoś odgonił Słowem lub prostym gestem Postępującą depresję Tymczasem białe zielone niebieskie Jak m&msy by rozpuścić myśli Kim jestem W chemicznej iluzji W potwornym uśmiechu Wykrzywionych kącików Tonę z dłonią na ustach przecież dawno zapomniałem Jak rozmawiać

Tu na ławeczce pod krzakiem bukszpanu, który już przekwitł po upalnym lecie, dzisiaj czekałam od samego rana, myślałam, przyjdziesz, a ja niewyspana na starej ławce, jak głupia ta! Wiecie. Widziałam, w parku szło dwóch jakichś panów, jeden w koszuli w kratkę flanelowej, drugi wysoki, miał beret na głowie, ty nie przyszedłeś, już bije dwunasta. Wstałam z ławeczki i idę do miasta. Wczoraj mówiłeś to słowo po słowie, dobrze pamiętam: „Czekaj przy Lipowej Mój ty aniele”- nazwałeś mnie czule, słodkim spojrzeniem zaglądając w oczy, „czekaj tam na mnie w parku przy bukszpanie, na pewno przyjdę”, a widzę dwie panie, obok dżentelmen, zerkam w ciekawości, wysoki brunet, nawet w garniturze, podszedł, zaprosił i przyniósł trzy róże. Ty nie przyszedłeś, miej się na baczności. 02.01.2019r.

Przeprowadziłam wywiad i mam nadzieję że wkleję wątek tu gdzie trzeba. Ku mojej radości udało mi się wydać we wrześniu 2018 roku mój drugi tom wierszy pt. "ROZDZIAŁY". Wiersze z w/w tomu są zupełnie inne od tych, które udało mi się stworzyć wcześniej ("CZARNE KORONKI"), wierzę, że i te znajdą swoich czytelników. Książka została wydana przez WYDAWNICTWO KWADRATURA, pod redakcja Piotra Groblińskiego, grafika na okładce Robert Ruszczyk, blurb Przemysław Dakowicz.

Kiedy śpię utulona w jego ramionach moje sny są piękniejsze i głębsze bo czuję się bezpieczna i kochana. Jego miłość i ciepło odstraszają wszelkie mary, a silne, choć czułe objęcia są jak magiczna tarcza, która odgradza mnie od zła tego i tamtego świata. A gdy się budzę z pięknego snu i napotykam gorące spojrzenie niebieskich oczu - sen trwa dalej. Na jawie. On jest moim lekiem na bezsenność.

No, to jak się tak pozdrawiacie, to i ja Pozdrawiam:))

Witam. Zgadzam się w stu procentach. Ja np. Jak mam coś dodać, czy w warsztacie czy nomen omen nawet w wierszach gotowych to cztery razy muszę sie zastanowić nad tym, czy nacisnąć ten guzik. Dla mnie lepiej by brzmiało dodaj potwór. A to kilka innych propozycji Dodaj prozę, dodaj coś co wydaje Ci się wierszem, dodaj utwór, dodaj co chcesz i tak nikt nie przeczyta, dodaj tak dla jaj

Tak sobie przeczytałam: kiedy śpię utulona w jego ramionach moje sny są piękniejsze i głębsze jego miłość i ciepło odstraszają wszelkie mary a silne choć czułe objęcia są jak forteca która odgradza mnie od zła tego i tamtego świata a gdy się budzę napotykam gorące spojrzenie niebieskich oczu mój lek na bezsenność

ziemia pod śniegiem w oknie rybitwy kruki czerń i biel razem

Tupot Hej, hej za lasem, pod drżącymi z zimna polami, przytupuje sobie czasem mróz i puka grudami lodu. A wiatr ze wschodu, liczy na to, że odegna już na zawsze lato. Nie ma jednak takiej mocy, i pór roku nie zaskoczy. Stanie się zefirkiem, z motylem poigra chwilkę, pocałuje wiosenkę. Żółte liście zauroczy, otworzy oczy jesiennie - zapewniam, że tak będzie. @Justyna Adamczewska

Nie wyjaśni ekspert, nie powie amator: czy to jeszcze zegar, czy już wentylator?

Zmieniłaś tytuł i trochę się pogubiłam - myślałam, że to już następny wiersz o sypianiu...:) Poprzedni tytuł mnie trochę zmylił - może pod wpływem tytułu filmu "Sypiając z wrogiem". Sam wiersz mnie jednak pozytywnie zaskoczył. :) Też lubię motyw muru jako symbolu bezpieczeństwa...:) Przyznam, że propozycja skondensowania wiersza podana przez @Kobra bardzo mi odpowiada. Pozdrawiam

Marcin wrzucił kamień do wody - i szeroko rozchodzą się fale...

Aniu. tu nie chodzi o chwalenie się. To są fakty podane jako informacje. Tak do tego podchodzę, w końcu po latach nie piszemy do szuflady. I dobrze:))

i własnie dlatego z powrotem wstawiłam trzy kropki. :))

@evicca, zacznę od tytułu. Sypiając - to forma czasownikowa, oznacza, że coś się powtarza co jakiś czas. Taki imiesłow od czasownika niedokonanego. Dziwne są te formy, bo np. Idąc ulicą, jadłam ciastko. DWIE CZYNNOŚCI RÓWNOCZEŚNIE WYKONYWAŁAM - akrobatka, he. Sama tresc - już sam mur odgradza, to ta tarcza (chyba niepotrzebna), tak ja sądzę. @Kobra już zresztą powiedziała to, co i ja czuję po lekturze wiersza Twego. Fajny nastrój - tyle ja dopowiem. Emocji wiele, no i miłość. Ciepło na sercu się zrobiło. A jam smutas. Pozdrawiam serdecznie Justyna.

Czemu mam wrażenie Że w naszym teatrze Zeszłaś ze sceny Przed końcem spektaklu? A kurtyny cienie Sprawiły że patrzę Koniec bez weny I nawet antraktu Może Tobie sufler Tę improwizację Radził wyszeptując Istny pęk z cicha Myśli nierozumne Mą imaginację przecięła kłując Twa wymówka licha Dzisiaj moje miejsce Zajął jakiś dubler Jak śpiewała Geppert „Nie wierzę a patrzę” Cóż może gra lepiej Może bardziej umny Znowu grasz na scenie Lecz nie w mym teatrze

Nie ma to jak powiew świeżego czasu :) Fajna miniaturka, przywołuje mi na myśl pewien dowcip, ale nie pamiętam dokładnie jego fabuły :) Wszystkiego naj :))))))) D.

stare liście z wiatrem uciekły odsłoniły nagie gałęzie które krzyczą jak ludzkie grzechy przyszła zima uciekła jesień rozmodlone tłumy pątników przyleciały z lasu do miasta biesiadują na wysypisku ptasia chmura szybko urasta szumi głośno czernią skrzydlatą takie dźwięki ciężko wytrzymać wiem że one odlecą przed latem ale teraz nadeszła zima trudno- trzeba mrozy przeczekać jeden przecież kalendarz mamy ona wróci jak wierna rzeka w kwietniu znowu przylecą bociany

Drogi przyjacielu, prawie w ogóle nie piszę o tobie i może myślisz, że nie jesteś dla mnie ważny. Nie powiedziałam ani razu, że cię lubię - nie licząc tych kilku słów wysłanych w pośpiechu w smsie - nie powiedziałam ani razu, a przecież... przecież w każdym poradniku piszą, aby robić to przynajmniej raz dziennie, na przykład rano przy śniadaniu, kiedy kawa pachnie, albo w południe, gdy najjaśniej i wszystko wokół brzęczy, żyje, lub wieczorem na dobranoc, żeby smacznie ci się spało. Ciągle zapominam o tym. Od dzisiaj będzie inaczej, zawiązałam na sznurówce supełek i pamiętam, niech tylko mgła nieco opadnie, niech wyjdzie słońce i zrobi się cieplej. Mam takie zimne ręce... *** Drogi przyjacielu, dzisiaj wstałam bardzo wcześnie i postanowiłam posprzątać swój świat - ostatnio straszny w nim bałagan. Nic nie chce być na swoim miejscu. Jak zawsze, prawda? Nie wiedziałam, od czego zacząć te porządki, więc usiadłam na werandzie z książką, tą od ciebie, otuliłam się kocem, ranki są teraz chłodne, i zaczęłam czytać. Książka opowiada o miłości, przyjaźni i cierpieniu, czyli o tym, co ważne, i o czym ludzie nie potrafią rozmawiać na co dzień. Ja coraz częściej myślę o śmierci. Proszę, nie miej mi tego za złe. Kiedy przyjedziesz, napijemy się kawy i porozmawiamy o życiu. Obiecuję. Posłuchamy też świerszcza, który schronił się przed chłodem w szparze między belkami. Można powiedzieć, że mieszkamy teraz razem w tej mojej samotni. Dobry z niego grajek. Uczciwie pracuje na okruszek chleba - przyjaciel. W Sarniej Dolinie od kilku dni pada deszcz. *** Drogi przyjacielu, myśl o mnie czasem... Nadeszły wakacje i tak jak prosiłeś, więcej teraz spaceruję po okolicy. Dziś zapędziłam się naprawdę daleko, dotarłam aż do sklepu, w którym sprzedaje się myśli, takie zwyczajne, człowiecze. Nie uwierzysz, można je tam kupić na wagę jak cukierki lub mięso, na przykład dziesięć deko na spróbowanie, żeby tylko zająć czymś głowę, albo hurtem pięć, sześć, a nawet siedem kilogramów, pewnie wystarczy na całe życie, według gustu i potrzeby. Gdy tylko stanęłam przy ladzie, ekspedientka dygnęła jak uczennica na szkolnym przedstawieniu i z uśmiechem wyrecytowała, bez zająknięcia, wyraźnie akcentując każde słowo: - Bardzo proszę! Mamy dziś przecenę na myśli sekretne i brudne! Polecam również myśli beztroskie! Przy zakupie dwóch kilogramów klient otrzymuje gratis jedną myśl tęskną. Zachęcona ciepłym brzmieniem głosu sprzedawczyni zaczęłam oglądać sklepowy asortyment. Z początku nieśmiało zerkałam na półki, do szklanych gablot zamkniętych na kłódki, do ogromnych koszy wypełnionych myślami po brzegi, a potem coraz śmielej - grzebiąc w pudłach bez skrępowania, przejrzałam towar z przeceny. Dwa kilogramy beztroski plus jedna myśl tęskna. Jedna myśl tęskna... Posyłam ją tobie, kochany. W Sarniej Dolinie, kiedy noc przychodzi, pachnie maciejka. *** Drogi przyjacielu, nie wiem, od czego zacząć tę opowieść. Na zewnątrz wszystko tonie we mgle. Zdaje się być inne niż zawsze, obce. O poranku wybrałam się na spacer. Jak wiesz, robię to teraz co dzień. Postanowiłam nie budzić naszej przyjaźni. Kiedy śpi wtulona w pościel, wygląda tak ładnie, jak dziecko - słodko i niewinnie. Nie budziłam jej... Niech jeszcze sobie pośpi, pomyślałam, powoli tonąc we mgle. Było mi dobrze. Po raz pierwszy od wielu dni czułam spokój. Nie minęło kilka chwil, a przyjaźń przybiegła moim tropem, tą samą ścieżką, którą chodzą jednorożce do rzeki, przybiegła jak wierne psisko, wystraszona, cała zziajana, pokaleczona przez pędy jeżyn, nieumyta i rozczochrana, z kosmykami suchych traw we włosach. Może się zlękła, że odeszłam na zawsze? Teraz leży obok mnie na tapczanie i drży. Staram się ją uspokoić - głaszczę po włosach i śpiewam jej ulubioną piosenkę. Ma zamknięte oczy... Udała nam się ta przyjaźń, mój drogi, udała się bardziej niż cokolwiek innego. *** Drogi przyjacielu, dziś potrzebuję cię bardziej niż zwykle. Ostatnio moje ciało zachowuje się dziwnie, niezrozumiale. Może to kwestia wieku? Wreszcie dojrzało do tego, żeby być asertywne - z odwagą mówi "nie". Wierz mi, korzysta z tego przywileju w nadmiarze, kiedy tylko chce, o każdej porze dnia, a szczególnie rano, właśnie wtedy, gdy powinno być posłuszne w stu procentach. Dziś na przykład nie chciało wstać z łóżka. Otulone szczelnie kołdrą gapiło się w sufit, jakby ktoś zapisał tam coś ważnego, kto wie, może najważniejszego, jakąś wielką tajemnicę, na odczytanie której warto poświęcić życie. Na zewnątrz wszystko rozkwita, pulsuje gamą barw, zapachów i dźwięków.

Znów próbujesz na mnie swoich sztuczek. Obniżasz mi nastrój, chcesz, żebym płakala trzeci dzień z rzędu, nieumyta, potargana, zakopana w brudnej pościeli. Wtłaczasz w moje myśli wszystkie złe chwile, jakie mnie w życiu spotkały, wszelkie słowa krytyki, którymi ludzie podkopali moją pewność siebie. Tak naprawdę wcale nie było tego dużo, ale ty potrafisz wszystko wyolbrzymić. Po co mi przypominasz moje błędy? Przecież miałam też sukcesy, dobre chwile. Tylko w tej chwili nie mogę ich sobie przypomnieć. Jesteś paskudną JĘDZĄ, nienawidzę cię za to, co próbujesz mi zrobić i siebie za to, że stopniowo ci się poddaję. Powoli odsuwasz ode mnie ludzi. To przez ciebie nie wychodzę z domu, snuję się całymi dniami w starej piżamie z urwanym guzikiem i plamą z kawy lub leżę w łóżku patrząc w sufit i zwlekając się tylko do toalety. To ty mi podpowiadasz co skłamać, kiedy jeszcze ktoś próbuje mnie wyciągnąć z domu, lub chce mnie odwiedzić. Ale coraz mniej do tego chętnych. Udaje ci się wypłoszyć z mojego życia każdego człowieka, bo chcesz, żebym została potwornie sama, tylko z tobą. Wiem, czym skończy się nasz romans. Z czasem sprawisz, że moje życie stanie się pustką, przekonasz mnie, że może ją wypełnić tylko śmierć. Na szczęście jeszcze widzę, że przez ciebie zmierzam ku samozagładzie. I mówię ci stanowczo: NIE! Odejdź ode mnie, daj mi żyć! Nie chcę cię, przepadnij, Maro przeklęta! Mam za dużo do przeżycia, za wiele do stracenia, żeby pozwolić ci mnie omotać. PS. Dziś wyszłam w końcu z domu, zapisałam się na basen, do fryzjera, kosmetyczki i do biblioteki. Umówiłam się z Jolą na ciastko i kawę, zadzwoniłam do siostry i babci i rozmawiałam z każdą z nich cały kwadrans. Jutro znów do nich zadzwonię. Niech ludzie utworzą wokół mnie mur, o który się odbijesz!!

stare zdjęcia twarze wspomnienia tęsknota i łzy pomiędzy uśmiech dziewczynka wpatrzona beztrosko w świat uśmiecham się uśmiecham się i już nie płacze patrzę jej w oczy czuje się przez chwilę maleńka tak jakby czas pozwolił mi jeszcze raz na moment być dzieckiem mamy i taty Sylwia Błeńska 2.06. 218

@evicca : Dziękuję. :)

Myślałem tak tylko sobie, że ta miłość była dozgonna :-)

Śmierć stoi nade mną Kiwa śmiesznie zakrzywionym palcem Zaprasza Uśmiech ma dobrotliwy Pozornie współczujący Krztusi mnie kaszlem Uderzeniami krwi do głowy Przypomina O swojej obecności Metalicznym posmakiem w ustach Obojętnością w marzeniach Zlanymi dniami i nocami Porami roku, świętami Pustymi rubrykami W książce telefonu Głuchymi drzwiami mego domu.. Na koniec Łączy się ze mną Tak, jakby nigdy nie była Abstrakcją

Ale my nie mówimy, że nam się nie podoba. My właśnie o tym bólu, szczerze...

I to mi się podoba. Zawsze trzeba iść do przodu, nie można się zatrzymywać. Pozdrawiam;)

No tak było, ni ma hihi ;)

No to dodaj ten nowy utwór ;)

Barańczak pisał villanelle, przekładał z j. ang. Sztuka tracenia W sztuce tracenia nie jest trudno dojść do wprawy; tak wiele rzeczy budzi w nas zaraz przeczucie straty, że kiedy się je traci – nie ma sprawy. Trać co dzień coś nowego. Przyjmuj bez obawy straconą szansę, upływ chwil, zgubione klucze. W sztuce tracenia nie jest trudno dojść do wprawy. Trać rozleglej, trać szybciej, ćwicz – wejdzie ci w nawyk utrata miejsc, nazw, schronień, dokąd chciałeś uciec lub chociażby się wybrać. Praktykuj te sprawy. Przepadł mi gdzieś zegarek po matce. Jaskrawy blask dawnych domów? Dzisiaj – blady cień, ukłucie w sercu. W sztuce tracenia łatwo dojść do wprawy. Straciłam dwa najdroższe miasta – ba, dzierżawy ogromniejsze: dwie rzeki, kontynent. Nie wrócę do nich już nigdy, ale trudno. Nie ma sprawy. Nawet gdy stracę ciebie (ten gest, śmiech chropawy, który kocham), nie będzie w tym kłamstwa. Tak, w sztuce tracenia nie jest wcale trudno dojść do wprawy; tak, straty to nie takie znów (Pisz!) straszne sprawy. One sie tak wiją. Powyższy wiersz jest tłumaczeniem utworu - Elizabeth Bishop.

Wypada mi tylko pięknie podziękować :))

Jak mu tak mówisz jak piszesz to pewnie on czuje to samo. Lek, a nie suplement. Pozdrawiam

Dzięki, Mario. Jak Ty mi napiszesz, że jest pięknie, to jakby mi kto stówkę w kieszeń włożył. :))

Witam serdecznie - dobra podpowiedz - lepiej i płynniej teraz brzmi - dziękuje i serdecznie pozdrawiam uśmiechem.

I wołek zbożowy wszystko zeżarł.... Taaa wiersze o ptakach przynajmniej są na swoim miejscu. Pozdrawiam autora. :-)

Wyczekiwana w końcu prószy biel otula smutek mróz zamienia łzy w lodowe perły nawet wiatr tańcuje z zimą wirując walca po szczytach tego świata tylko ja milczę w ciszy ujrzę usłyszę więcej Sylwia Błeńska 16.01.2018

Zawsze uważałam, że każdy może kochać co chce, w sensie poezji. W tej różnorodności jest swoiste piękno i uzupełnianie. Niemniej warto poszukiwać. I warto też dać do poczytania tekst na różnych forach poetyckich, wysłać na konkurs, sprawdzić się. Ale można też pisać dla siebie, wcale nie aspirując do standardów wymagań współczesnej poezji. Każdy z nas wybiera poprzez pisanie grono odbiorców. Poziom odbioru. Łatwiejszy lub trudniejszy. Ma własny styl zapisu. A ja, drogi Gaźniku - jestem zwykłą Kobrą, możesz mi mówić per ty :-) - widzę swoje niedostatki w pisaniu i podziwiam wszystkich lepszych ode mnie. Zachwycam się pięknem ich pisania. I myślę sobie: ja też bym tak chciała...

To cichy proces, ale gdy mróz puści, słyszy się trzask pękającego lodu. Perły tez płaczą Delikatny taniec, dopasowani partnerzry, choć trzeba na nich uważać - sa nieprzwidywalni. Peelka odchodzi: Ogromna chęć poznanaia seansu życia. Sylwio urokliwy wiersz. :)) Pozdrawiam Justyna.

@evicca, Czytając Twój wiersz ma się wrażenie, że się stąpa po drabinie, do góry, do góry, do góry... Zgadzam się z @Don_Kebabbo, że Co mnie urzekło? Prostota. Tu znowu ciekawie bardzo. :))) Justyna.

Ma Pani dużo większe pojęcie o poezji ode mnie, ale nie zgadzam się. Archaizmy jak najbardziej są dozwolone, potrafią nadać klimatu. Są i tak bardziej naturalne od neologizmów, a te są podstawowym środkiem stylistycznych. Pewnie się mylę, bo kiepski ze mnie teoretyk. Jednak uczuć nie wyraża się za pomocą matematycznych wzorów :) Pozdrawiam.

Coś co zostało złamane W końcu się zrosło Rzecz zapamiętana na zawsze Została na zawsze zapomniana Stracone szczęście W Końcu zostało odnalezione Prawda, której nie chciało się przyjąć Została zaakceptowana Drogi, które Nas Wszystkich połączyły W pewien sposób się rozeszły Lecz pamiętać należy o tym, Że wszystkie drogi się przeplatają Więzi zawarte, nie ważne jakie Nigdy nie zostają zerwane Ulegają deformacją i odchyłom I gdy są wystarczająco silne Zawsze wrócą na wspólny tor Bo tym właśnie jest Przyjaźń po...

Pierwsza strofa byłaby całkiem niezła, gdyby była zapisana w czasie teraźniejszym: Jestem z gatunku który nie oszczędza żadnego gatunku - innego kłóci się z kolejnym wersem nawet siebie - bez a Ten gatunek jeszcze wszystkich nie wykończył, więc tekst napisany w czasie przeszłym to bzdura. Mógłby Autor coś widzieć i zauważać (a propos zaprezentowanej odpowie-dziwko-mentarzu powyżej). Rozumiem akcenty trupistyczne [sic!] w tym co piszesz i czasem to nawet milutko poszczuć taki powiewik świerzbości, ale tutaj niby pierwsza strofa na poważnie, a w drugiej heca i to do rymu. W dodatku zamiast bronić swojego tekstu jedziesz po komentujących - trochę to bardzo słabo moim zdaniem. Pozdrawiam.

@ania mila milewska, Dziękuję, spokojnego dnia życzę. Justyna :)))

@eMy, no jesteś: Chaos masz w tym wierszu, wybacz. Może trochę poukładaj jakoś i będzie fajnie, bo myśli przednie zawrł Pl w swoim utworze. Miłego dnia _ Justyna.

Evicco, jest. :))

Fajnie, popracowałabym nad powtórzeniami. podoba mi się: chwile niezmywalne. Kochać chwile niezmywalne Pisać to co się rzec nie chciało wczoraj Lub nie wypadało podczas deszczu Umieć żyć dla samego życia nie zaś dla śmierci Zapisuję postanowienia na kolejne życie Choć co prawda pragnę już teraz wypełnić swoją Dharmę Ograniczyć przypływ fałszywego ego i gniewu Zapalić świeczkę na cmentarzu Przeczytać kilka wierszy Otworzyć okno w pokoju Tworzyć chwile niezmywalne Docenić życie niezbywalne Odłożyć kopertę na biurko gdzie ślady atramentu Rozpocząć działanie Bez wątpliwości i zbędnego wyszukiwania bezsensu

Super, dziękuje :) już się zanurzam w lekturze :). Tomik został wydany jak byłam w 3 klasie liceum przez moje miasto Ostrów Wielkopolski, miałam super wieczor poetycki i bardzo pozytywną recenzje w miejscowych mediach ;) oraz wstęp do tomiku naszego poety Wojciecha Gawlowskiego. Tytul brzmiał „Próba mikrofonu”, gdzies mam jeszcze okładkę , poszukam i wrzucę:). Moze to niepopularne się chwalić, ale jak człowiek się cieszy ;) to czemu nie, sama uwielbiam jak inni odnoszą swoje małe i duże sukcesy i bardzo gorąco wspieram i lubie jak się ludzie chwalą ;) dziękuje za twoje publikacje :)

Lubię takie niespodzianki i dlatego krótkich form nie czytam od końca. Tytuł opowiadanka sugeruje, że Piękna Irena to osoba i sposób w jaki opisujesz swoją przygodę z Ireną przyciąga do kontynuowania lektury i nagle czytelnik się dowiaduje, że Irena to lokomotywa. Świetne jak dla mnie. Serducho i pozdrowienia :)

len na czyrki i trele słonecznik dla uszek słoninka na poszum skrzydełek i brzuszek w wyplecionym gniazdku oset - cierń i puszek jajko pełne strumyków żółtko białko duszek

W słonecznym ogrodzie, gdzie kwitną jabłonie Przy wieczniezielonym posępnym świerku Pośród radosnego ptasiego zgiełku Winorośl otwiera łagodne dłonie Wrażliwa łodyżka podąża do Słońca By w ciepłym blasku słodko się rumienić Pośród niespiesznej, kojącej zieleni Dotyka z czułością jej ręka pieszcząca Lecz czym stałby się krzew bez swojej podpory Wijącym się po ziemi bezwładnym pędem Leżącym z chwastami pogardzanym rzędem Jak człowiek bez mięśni, jak brzoza bez kory Niepozorna strzałka wskazuje bliski cel Na sile wzrasta siłę swoją dzieląc Z uroczym królem przybranym bielą Ich miłość wyryto na najszczerszej ze stel 3.05.2012r.

Chrzan samotnie rośnie w ogrodzie. Nikt nie sądzi, że chrzan coś czuje. Mija go obojętny przechodzień: i pies, i wydra, i trawojad-zając; nikt nie chce z chrzanem gadać, nikt nie chce się nim zająć, a nawet go podjadać. Więc chrzan płacze szczypiącymi łzami, żrącymi jak siarka, beznadziejnie szlocha, bo tak chciałby, tak chciałby nareszcie kogoś bardzo, ach, bardzo pokochać! Kiedy zwierza to marchwi boleśnie, zawsze słyszy: "Co ty mi tu chrzanisz?! Jesteś gorszy niż szczypior, papryka, więc mi nie chrzań o miłości i zmykaj!" I dlatego chrzan rośnie samotnie, dusząc się swoją pikanterią wonną. A gdyby nie był sam, to wtedy jego ostra chrzanowość wielokrotnie odchrzaniłaby się, nie czyniąc już biedy, i na przykład z marchewką wyborną mógłby chrzan smakować znakomicie, i pokochać marcheweczkę nad życie. Krótko mówiąc, gdy blisko ktoś smaczny i dobry, nawet serce chrzanowe się staje łagodnym. Lecz wie to tylko taki, co do chrzanu jest podobny.