Cała aktywność

@Berenika97 jest to tekst o transformującej, wyzwalającej i objawiającej mocy miłości. Prześlicznie napisany :) Bereniko. jestem zachwycony !

@Berenika97 Dokładnie tak przedstawiałem "Spóźnione nekrologi" na innych portalach. Jako opowiadanie w stylu weird fiction i noir z klasą godną epoki lat 30-tych. Piszę bardzo mało prozy bo przez niewielkie zainteresowanie i zasięgi zawsze tracę wenę i ochotę ale nieliczne opowiadania będę tu publikował. Może również te niedokończone których jest sporo. Może kogoś tu zainteresują i znajdą drugie życie. Bardzo Ci dziękuję za czas, który poświęcasz na czytanie moich tekstów.

@Leszczym dziękuję @Migrena no i sobie marzy

@Annna2 piękna :)

@Berenika97 piękna i poetycka Twoja epifania.

@Migrena piękna jest. No i widzisz jaka Mimoza?

Trzecia Fala - Alvin Toffler "Eight O'Clock in the Morning" - Radell Faraday Nelson

@Migrena" Panie, czymże ja jestem przed Twoim obliczem? Prochem i niczem" Proch, pył, kurz, w kategorii filozofii egzystencjalnej- to jak my ludzie, znikamy, zanikamy. Z prochu powstaliśmy, w proch się obrócimy" Tak też jest. Ale pył posiada przeszłość. To wspomnienia człowiecze, i można otrzepać się z pyłu zapomnienia, czyli coś co jest ważne, jest zawsze aktualne tak jak tu: która, nawet kończąc się, nie przestaje być światłem.

rzeczka

@Annna2 @Annna2 @Migrena Aniu. jak Ci się nie podoba to usunę !

@EsKalisia Dziękuję bardzo i również pozdrawiam

Z Twoich dłoni spływa noc — półsenna, niedomknięta, jak modlitwa ulegająca ciszy. Słowa rozchylają mrok, którego nikt nie dotykał, a we mnie rodzi się przestrzeń dla ciebie. Między nami wisi czas, napięty jak struna, czekający na pierwszy, najcichszy dźwięk. A każdy dotyk to pieczęć wypalana w pamięci skóry, znak, że co ziemskie staje się błogosławieństwem. Zamykam oczy - rodzę siebie na nowo.

@Migrena dziękuję. fajne są- godzinami mogą stać na jednej nodze normalnie Godot czy co. @Berenika97 ❤️

@Annna2Bardzo dziękuję za miłe słowa. Życzę z całego serca poprawy, aby dzisiejszy dzień upłynął Ci możliwie jak najprzyjemniej. 🌻

@Annna2 cudownie się to czyta !!!! Wiersz ma niesamowity klimat, a Twoje metafory poruszają najczulsze struny. Aniu. Twój wiersz to przyjemność :)

I Na ostatnim Głuchym Stole zjawia się Drży i pnie Jak to jest, że z czasem Rzeźbę maluję Pędzel napełniam strachem Chociaż tak niepodobna Po cichu, jakby z kąta Szemrze lis szmery szery mery rery lererery W gaju harcował? Czy w niewoli Się tak schował Że go słyszę II Choćby mieć Jeden mlecz No i rtęć Dziewczynka patrzy Czy to lis Dziób kaczy Kraczy - to nic Malunek jakby barok Perła cenna? Ale krzywa chyba teraz się doigrał

@Simon Tracy To fascynujący tekst! Stworzyłeś naprawdę intrygującą historię z zaskakującym zwrotem akcji. Super atmosfera - gęsty, niemal namacalny klimat noir. Poranny szczyt, mokre szyby Buicka, zadymiona ulica - to wszystko tworzy autentyczne, filmowe tło. Pomysł z opowieścią w opowieści należy do moich ulubionych. Historia taksówkarza o Lagenfeldach nabiera przerażającego znaczenia w finale, gdy okazuje się, że to nie legenda, a współczesność. Twist z gazetą i nekrologami jest mocny. To opowieść grozy z klasą!

@Ewelina ładnie, a jednak końcówka marzy o niewoli

@Berenika97 O Berenika wiedziałam że jesteś dobra, Twój komentarz jest świetny. Trochę kiepsko mi dziś, Zrobiłaś mi dzień Berenika, uśmiechnęłam się, dzięki. @andrew piękny komentarz, wierszowy dziękuję @huzarc dziękuję

@Ewelina Urzekłaś mnie paradoksem, który utkałaś - cisza jako "przytulny koc" i jednocześnie jako więzienie. . Pytanie, które sobie zadaję: Czy ten "lekki krok ku sobie" okazał się prawdziwą wolnością, czy tylko jej złudzeniem? Bo cisza może być gościną, ale może też zagłodzić... Jest w Twoim wierszu coś bardzo ważnego - ta potrzeba wycofania się, reset, cisza jako forma higieny duszy. Ale też ostrzeżenie. Pięknie napisane.

Dusza jest niezwykle lekka, zwiewna, ciąży jedynie pod wpływem przeżyć, jak ciało pod wpływem grawitacji. Czasami waży tyle, co myśli, czuje. Kiedy dokładasz do niej ciężkich niczym głaz doświadczeń, upada. Potem znów wstaje, lekka jak oddech. Lecz gdy chronisz ją, dokładając lekkie pióra, podąża z cichym tchnieniem wiatru, unosi się niczym pył na wietrze, prowadzona subtelną wyobraźnią. Przecina jak słońce ciszę poranka. Wznosząca się niczym ptak na skrzydłach marzeń, unosząc się z nurtem nadziei i pragnień. Lekka, zwiewna, niezatrzymana.

@FaLcorN Napisałeś coś bardzo uniwersalnego - to pytanie "czy w tej studni była woda?" jest przecież pytaniem o wszystkie nasze niezrealizowane możliwości, niewykorzystane szanse, relacje, które nie wypaliły. Ta powtarzająca się fraza działa hipnotycznie. Podobają mi się te konkretne obrazy - "płaska miarka bez boków", "klamra, klamka" dla pragnienia, "jak motyla" chciał złapać, a dostał "wiatrem w twarz". To bardzo zmysłowe, dotykalne rozczarowanie. I ta ostatnia zwrotka - gdzie pojawia się autorefleksja: Może zabrakło mi cierpliwości, uporu? A może "za dużo sody w głowie" - czyli naiwności, nierealnych oczekiwań? To ciekawy wiersz o poszukiwaniu, rozczarowaniu i refleksji nad własnymi wyborami.

@Wochen Napisałeś wiersz delikatny, medytacyjny, pełen wyciszenia. Piękne jest to przejście od obserwacji zewnętrznej ("rysuję ślady", "idę po zapachu") do całkowitego zlania się z tym, co obserwowane - "swobodnie spadam , razem z nimi , jestem żółty brązowy". A potem świat przestaje być martwą materią, staje się rozmową. I ta gotowość słuchania, bez odpowiadania. Bardzo mi się podoba. :)

@Starzec zatory, zatory życie ma humory raz w lewo, raz w prawo wszystko leci krzywo ale zanim się zepsuje katalizator ratuje Pozdrawiam:)