Cała aktywność

@Radosław To bardzo przejmujący wiersz o trudności powrotu do normalności po trudnych doświadczeniach. Głowa wie, że trzeba iść dalej, ale serce ma swoje własne potrzeby i ciągnie w inne strony. To bardzo uniwersalne doświadczenie. Bardzo podoba mi się "Obraz serca, które "skręca" , który sprawia, że emocje stają się czymś konkretnym, namacalnym. Serce jak kompas, który ciągle wskazuje nie tam, gdzie trzeba. Rzeczywiście, trudno jest się "poskładać" po bolesnych wydarzeniach. Pozdrawiam.

@infelia @APM Bardzo dziękuję! :)

@Simon Tracy Ten wiersz to wielowarstwowa narracja, która przywodzi na myśl atmosferę dekadencką i symbolistyczną. Narrator to postać całkowicie wyalienowana z ludzkiego świata, nie rozumie ludzi - ich emocjonalności. Ale rzeczywiście najmocniejszym elementem jest sposób, w jaki opisuje martwą dziewczynę - z wyrafinowaną estetyką. Żałuje nie człowieka, ale zniszczonego piękna. To dekadencka wrażliwość, która stawia formę ponad treść, piękno ponad życie. Jest w tym tekście również teatralność - narrator traktuje ten dramat jako przedstawienie. Ten tekst bardzo dobrze się czyta, bardzo mi się podoba.

@markchagall Witaj, czy może tak być, że troszkę pospieszyłęś/łaś się z publikacją i wkradło się parę drobych błęów. "A ciężko to pudełko" - podnieść, zamknąć..? , czy miało być "A ciężkie to pudełko". Ale może wszystko jest zamierzone i celowe, nawet to, że jest tylko jedna kropka w środku wiersza, czy np. słwo "wstanie", a może "w stanie". W poezji wszystko jest możliwe i dozwolne, więc jeśli tak miało być, to neich tak zostanie. A tak to pomysł fajny. Zakręcony.

Na osi życiowej narracji Czas mi wraca do jednego punktu Zamknięty jestem w pudełku przeżyć Pośród pełnych kartonów w pokoju czasoprzestrzeni. A ciężkie to pudełko Jakby było całym pokojem A mikroświat Stał się ogromnym wszechświatem W którego złożoności się kompletnie gubię Wracając do punktu Z którego nie jestem wstanie ubiec...

Sennnns... A potem kolejny dzień trwania w nonsensie w ruchu. Ileż to razy musiałem się tutaj obudzić, a mój budzik uchodził za wielką wredotę ... Warszawa – Stegny, 29.12.2025r.

@Berenika97 też mam takie marzenie. Dlatego jestem tutaj na portalu, dlatego piszę i czytam wiersze. I wierzę w dobro, bo ono jest w każdym człowieku, tylko trzeba je dostrzec, nawet jak obwarowane jest wysokim żywopłotem z kolcami, to ja staram się ujżeć w nim kwitnące, pachnące róże.

@Robert Witold Gorzkowski To piękny wiersz o metamorfozie i utracie. Utwór rozpoczyna się dynamicznie - ogień w kominku staje się siłą sprawczą. Ta energia stopniowo się wyczerpuje, by zakończyć się dramatycznym wyznaniem nieobecności. Wiersz balansuje między pięknem a rozpaczą, między życiem a unicestwieniem.

@Berenika97 Dziękuję.

@infelia Świetna opowieść bohatersko-przygodowa. Na końcu piękna sugestia, że ta sama odwaga, z jaką dziecko bada kuchenną szafkę, może kiedyś poprowadzić je "do gwiazd". Pozdrawiam. :)))

@andrew Ju wiem! Postawię lustro do góry nogami, to wtedy smutek zamieni się w radość! Napisałeś/łaś te wersy specjalnie dla mnie? Nawet jeśli nie, to specjalnie dla mnie tutaj zamieściłeś/łaś, czym sprawiłeś/łaś mi wielka radość. Życie to największy dar jaki otrzymaliśmy. Bez niego nie moglibyśmy... pisać, a ja nie przeczytałabym Twojej odpowiedzi.

@FaLcorN Bardzo podoba mi się to napięcie między pragnieniem trwania a świadomością skończoności. Chcesz "wejść pod skórę" jak promień - to bardzo zmysłowa, ciepła metafora bliskości, jednocześnie krucha, bo promień jest nieuchwytny. Piękny wiersz!

@Gosława Jest mi przeogromnie miło że czytasz moje wiersze. Ciesze się że poświęcasz na to czas :) Rozumiem twój problem z opisem też mam często trudność z opisaniem tego co czuje podczas czytania czyjegoś wiersza. Pozdrawiam serdecznie :)

@APM ... czasami są chwilę smutne spoglądając w lustro uśmiechają się jakby nie było są żyją to wielki dar ... Pozdrawiam serdecznie Miłego dnia

@andrew Piękny wiersz! Porusza mnie kontrast między pragnieniem a rzeczywistością - chcesz zabrać kogoś, ale to "ale ty..." przerywa tę wizję. Pozdrawiam.

@APM 🌻

@Marek.zak1 Twój pryncypał to mądry człowiek. Dla mnie jego odpowiedź skojarzyła się z "Zakładem Pascala". Pozdrawiam. :))

@Witalisa To ciekawa i trochę zaskakująca kontynuacja pierwszej części. Także przyjemnie się czytało. Pozdrawiam ponownie.

@Łukasz Jurczyk Świetny tekst! Dziadek przemawia z pozycji kogoś, kto przeżył wojnę i nosi jej ciężar. To nie abstrakcyjna mądrość, ale wiedza wypalona doświadczeniem. Czuć tu zmęczenie, rezygnację, ale też desperacką potrzebę ostrzeżenia wnuka. Każda strofa to aforyzm, który brzmi jak stara prawda. "Tarcza to tylko cień deski w deszczu" to piękny obraz kruchości tego, co wydaje się ochroną. Część o pieśniach jest szczególnie gorzka - to zanegowanie sensu heroicznych narracji, którymi karmi się młodych wojowników. A końcowa strofa "droga jest dłuższa niż twoje życie" - sugeruje, że nie ma ani zwycięstwa, ani powrotu do normalności. Jest tylko trwanie z tym, co wojna zostawiła. Tekst ma w sobie coś z antycznej tragedii. Każda część jest rewelacyjna! Pozdrawiam.

Pięknie tu i klimatycznie :)

@Witalisa Dobra miniatura codzienności, z lekkością i odrobiną ironii. Przyjemnie się czytało. Pozdrawiam.

bracie mój gdy światło gaśnie od ludzkiej złości wołam cię wołam wołam w ciemności ty i ja jesteśmy dziećmi jedliśmy z tej samej matki lecz wśród nas są tacy którzy o tym zapomnieli a może mają własny cel w tym by nas podzielić to jest trudne bardzo trudne to jest jak siebie kochać i nie zostać narcyzem córko siebie musisz kochać inaczej nie pokochasz musisz siebie słuchać bo nikt cię nie wysłucha synu mój siebie szanuj i siłę w sobie znajdź by zmieniać świat na lepszy siostro siostro ma nie jesteś tu sama mocno schwyćmy się za ręce od kłamstwa odwróćmy odwróćmy na pięcie [outro] miłość to spotkanie z innym możliwym również w sobie

@Annie Dziekuję za uratowanie wiersza od nieprzeczytania!

To prawda, ale ten już przeczytany.

"Nie odchodź" - prosi wiatr błądząc w sitowiu, gubiąc horyzont w kołysaniu trzcin. Też tak proszę, gdy twój dotyk płynie po mojej skórze. "Zostań" - szepczą wodorosty oplatając kostkę wędrowca, nie wiedząc, czy ratują, czy topią. Jeśli uchylisz drzwi do swojego spojrzenia - utonę w nim cała. "Nie gaśnij" - krzyczy noc, liżąc brzegi ostatniej krwawiącej gwiazdy. A ja chcę tak krzyczeć, gdy czuję, jak w twoich oczach eksploduje blask. "Zwolnij" - błaga chwila, nie chcąc tak szybko stać się przeszłością. I ja błagam próbując odcisnąć w pamięci fakturę twoich ust "Wypełnij mnie" - woła ziemia przyjmując deszcz , by nie utracić tego, co dotknęło jej wnętrza. Chcę tego samego. Gdy twoje imię rozpada się na języku, i stajesz się częścią mnie. inspiracja: Wiersz Anny Ciarkowskiej