Cała aktywność

@Simon Tracy Dawno nie sprawdzałem, ale mam kolor oczu piwny, przynajmniej tak mi mówiono, a piwny to również mieszanka brązowego. Staropolska i starosłowiańska kultura jest fascynująca.

Można pisać wiersze na pustyni bo rozprasza tylko księżyc, gwiazdy i nadzieja na poranek. Gdybym była sama, chybabym umarła. Nie urodzę tyłu wersów, żeby wstrzymać słońce i poruszyć ziemię.

Co pierwsza gwiazdka mówi do mnie, gdy patrzy na mnie z nieba? Ona mi mówi że pamięta. Pierwsze przeze mnie zapomniane święta. A były jakby ich nie było, w świetle prawdziwych świec. Nie dotykając świerku wcale zostały czarno-białe, barszczem z uszkami przyprawione. I karp świąteczny też był piękny, oczy miał takie rozpalone. Mama go piekła bez zachęty. A później wszyscy go jedliśmy. Była przysmaków cała gama: serniki, babki i makowce. Na strojnym drzewku czekoladki. Anielskim włosem zaplatane szczęście, wisiało tuż nad głową uroczyście. Wszyscy w dniu świat się dobrze mieli dlatego nikt ich nie pamięta z pięknej świątecznej atmosfery.

Меньше знаешь, дальше будешь. Im mniej wiesz, tym dalej zajdziesz. Historia kołem się toczy, a my chyba znów jesteśmy w czarnej dziurze. Pozdrawiam.

I na sale im upadły był, da pumie las Ani.

Raj wysokim i kosy w jar.

@bazyl_prost myślę, że bez świąt byłoby fajne, ludzie mieliby większą ochotę do życia:) wszystkie te świecidełka otępiają umysły.

Jeśli byłeś kiedyś dobry, a przynajmniej chciałeś być, dla wzruszeń i żaru, w październikowym deszczu dla otuchy lepszy od kadzidła i nawet nie wsparcie, a osnowa kilku nie tak małych przecież gromad i gmin. Od innych trzcin na trzy palce wyższy, ducha obecność bez trudu z kalikowania unaoczniający, więc jeśli byłeś - mógłbyś być - - mógłbyś był być - tak dobry, jak pragnęło serce proboszcza, wójta i ubogiej wdowy, której mir zburzyłeś, to czy szczęście wyglądałoby wówczas inaczej? Zaradny, z ogładą i werwą, a i smykałką niejedną duch niespokojny - choć innych kojący tam wszędzie tam gdzie potrzeba. Jak mocno czuć Jego obecność gdy przez witraże zagląda słońce o jutrzni, a gęste mgły rzęsistą stają się rosą.

Erekcjato udane, robi wrażenie. bo jest miło, sentymentalnie i ...bach. Tematyka niestety coraz bardziej aktualna i nie da się, czy nie należy od niej uciekać. Pozdrawiam

@violetta Pozostaje mi tylko westchnąć. @jeremy Szanowni Państwo, Życzę udanej dalszej podróży. Na pewno sobie poradzicie, jest tu wielu przyzwoitych ludzi. Piszcie, komentujcie z sercem, czytajcie solidnie zanim dzioby otworzycie. Pozdrawiam jeremy

@Berenika97 No to pewnie saniami zajedzie. Postój dla reniferów trzeba zrobić, nakarmić i napoić.

@jeremy już tacy nie interesują:)

AB Alan na lato total Anna laba.

byłem w mieście gdzie mieszkają twoi rodzice pewnie u nich bywasz jeśli żyją zobaczyć cię po latach albo z daleka patrzeć jak zamyślona mieszasz kawę czy byłaś dobrze traktowana czy miewasz bezsenne noce i kto jest wtedy u twojego boku z heroiną

bez ogona

Pusty i zagubiony szukam tobą miejsca w niebie. Nie widzę dobrze. Zamglone pola i ulice. Wyjeżdżam z tunelu — światło razi oczy, źrenice rozszerzone, znów jak szpilki — rozproszone. Duszą mnie rany, nie mam czym oddychać. Jestem taki mały… Ręce i ciało oddalone o kilometr. Patrzę na zawieszone w przestrzeni, zastałe powietrze. Wyciągam daleko do ciebie ramię. Krwawię… Płaczę niewidocznymi łzami, tak szybko parują ze skóry. Ludzie mają mnie za nic. Chcę się spalić. Spłucz proch rurami toalety, niech piją spopielone, sypkie truchło. Znów wracam do klasy — niezrozumiałych słów klasy. Proszę o błogosławieństwo. O wyrwanie mnie z dziwnego stanu, w którym może żyję latami. Szeptają mi do ucha, ale nie wiem, co słyszę. A chcę słyszeć. Demony obecne na sali… Zjadają moją duszę i ciało. Widzę okno zamknięte na klucz. Nikt mnie nie wpuści. Nikt mnie nie uratuje.

@Rafael Marius w piątek pójdę sobie na starówkę, bo odbieram torebkę:) pójdę tam na kawkę i na jarmark:)

wieczorne haiku lampa - za oknem ciemność i ty z tym wierszem

@bazyl_prost takimi samosiejkami:)

A to dopiero mnie cieplej. Koniec świata.

@Leszczym Bardzo trafia do mnie ta część o "domach" - każda niespełniona rola, każda nieodebrana intencja to jakby osobny pokój w tym samym mieszkaniu. I ta końcowa przestroga - żeby nie dać się "ocykać" życiu - brzmi jak manifest kogoś, kto już wie, ile kosztują różne "nieporozumienia" i "nadinterpretacje". Twoja rada na końcu to mądrość kogoś, kto wie, że w życiu naprawdę idzie o wielką stawkę. I że maski w sztuce to nie choroba - to sposób, żeby dotknąć prawd, do których w jednej twarzy nie da się dotrzeć.

@Rafael Marius dla mnie za zimno na spacery, także dom zostaje :)

@huzarc Znakomicie zbudowałeś napięcie między dwoma światami - tym cyfrowym, toksycznym, pełnym przemocy a tym zmysłowym, pełnym nadziei. To świetny wiersz!

@piąteprzezdziesiąte Grudzień, jak po grudzie ;))

@jeremy nie wiem na co, ale ok i nie będę dociekać