Cała aktywność

@Leszczym Niebotycznie chybotliwy stan uspokoisz tylko widelcem.

@Marek.zak1 Takie małe, a mądre :)

@Berenika97 tak waga słów jest ogromna. Znaczenie słów, Proszę, dziękuję, przepraszam- nic nie ważą, a waga znaczenia jest przeogromna, i tyle ma możliwości i tyle załatwia. Proszę- jak pięknie brzmi, dziękuję- to wychowania sznyt, przepraszam= to nie porażka, a zawsze zwycięstwo. Piękny wiersz,

@Marek.zak1 No masz rację Marku, będę pamiętała. Ja się boję w domu dotykać klamek i futryn, bo to metal. To się wydaje śmieszne, ale nie jest :) Pozdrawiam :)

@Arsis posłuchamy sobie, patrząc na złote liście:)

@Bożena De-Tre Na krańcach klawiatury.

@Bożena De-Tre Taki wyskok :)

@violetta wiem, nie było dawno piosenki. to w nawiązaniu to basisty i wokalisty The Moody Blues Joha Lodge`a. niedawno odszedł, a ta piosenka chodzi za mną...

@Somalija Miło wiedzieć:)

Pomylił wolność słowa z roztrząsaniem, a zatem trząsł się jak galareta, która tkwi na niebotycznie chybotliwym stole. Warszawa – Stegny, 12.10.2025r.

@Leszczym Tłoczno i dobrze-:)

Gitarzysta basowy i wokalista The Moody Blues

@Migrena @Migrena Dobrze dobrze jakby powiedział FD-:) masz wiedzę z czasów jakże nieodległych przeciesz.Nie ze wszystkim się zgadzam: pracę magisterską napisałam właśnie o M.H i „ wszystkich odwrócinych” Zresztą pierwsze seminarium z literatury współczesnej na naszej wrocławskej polonistyce u L.Herbsta Poety.Tu dosyć chwalenia-:)Mam trochę inny pogląd-czasy zadecydowały i brzydota wokół z podpiętą cenzurą!!!M.Nowakowski to moim zdaniem naśladował Marka H….percepcją świata zbrukanego przecież.A.Nrycht i E .Stachura tak!!Spakujemy do plecaków jak każą-:)Przepraszam za uproszczenia i przyśmiewczy tom ale „ odkąd mi wyrwali Pawie pióra z „ d..y” takim się stałem jaak mawiał Marek H. pytany na emogracji jak było w Polsce…

Ładnie ,a to offtop, bo czytałem ostrzeżenie, żeby takich materiałów i ubrań nie zabierać na stację benzynową. Pozdrawiam serdecznie.

@Arsis taki jesteś nieśmiały:)

Loreznzo de Medici zwany „il Magnifico” ( Tłumaczenie Marcin Tarnowski © ) DAJCIE MI JUŻ SPOKÓJ, WESTCHNIENIA NAMIĘTNE, Dajcie mi już spokój, westchnienia namiętne, [1] o myśli wciąż tkwiące w twarzy pięknej, ażeby zstąpił jakiś spokojny sen na moje oczy obolałe, smutne. Lecz ludzie jak zwierze mający pilne sprawy i trudne myśli ścichły i uszły [tuż], [2] a białe konie [3] w chomąto zaprzęgnięte już prowadzą febowe wschodu promienie. O! Spiszmy rozejm, Miłości, mogę przysiądz ci, że w snach dojrzę tylko kochaną twarz, [tych] [4], które ona wypowiada słuchał słów, imał białą dłoń, co serce ściska mi! O Miłości moja zazdrosna nadto aż, pozwól mi przynajmniej być szczęśliwym pośród snów. [Oryginał po włosku:] Loreznzo de Medici „il Magnifico” DATEMI PACE OMAI, SOSPIRI ARDENTI, Datemi pace omai, sospiri ardenti, o pensier sempre nel bel viso fissi, ché qualche sonno placido venissi alle roranti mie luci dolenti. Or li uomini e le fere hanno le urgenti fatiche e dur pensier queti e remissi, e giá i bianchi cavalli al giogo ha missi la scorta de’ febei raggi orienti. Deh! facciam triegua, Amor, ch’io ti prometto ne’ sonni sol veder quell’amoroso viso, udir le parole ch’ella dice, toccar la bianca man che ’l cor m’ha stretto. O Amor, del mio ben troppo invidioso, lassami almen dormendo esser felice. Ilustracja: Peter Paul Rubens „Lorenzo de Medici”, XVI wiek, (1577-1640), (bo na tym portrecie Wawrzyniec jakiś taki śpiący, choć bezsenny). PRZYPISY [1] Och tłumaczenie bywa doskonałym sposobem nauki, tu np. natykamy się na niezbyt częsty w literaturze polskiej tzw. „petrarkizm”: „Datemi pace omai, sospiri ardenti,”, nb. podobne do wersu Petrarki ze zbioru pieśni – „Canzoniere” „(Rerum vulgarium fragmenta)”: „«Datemi pace, o duri miei pensieri” („Dajcie mi spokój, o ciężkie moje myśli”). Petrarkizm charakteryzuje: – petrarkowskie „ja” – egotyczność podmiotu, zwłaszcza wybijanego własnego „ja” poety, oraz – rozdarcie „petrarkowskie – niepewność i rozterki podmiotu, zmaganie się z sobą samym sobą i ze światem, powiązanie życia ze śmiercią, przy jednoczesnej prezentacji ich przeciwstawności. [2] Lepiej by było wers „fatiche e dur pensier queti e remissi,” tego sonetu przetłumaczyć na „sprawy oraz trudne myśli scichły i ustąpiły,” [3] „bianchi cavalli”'' – ''„białe konie”'' jest porównaniem do białych chmur, które jednak w tym wersie nie występują, bo „białe chmury” lub „białe obłoki” to „nuvole bianche” lub „nubi bianche”. Ale w języku polskim funkcjonuje podobne porównanie, choć do innego zwierzęcia: „białe baranki na niebie”. Ale nie mogłem go zastosować jako synonimu, bo w wierszu dalej o zaprzęganiu, co trudne w przypadku baranków. [4] Pozwoliłem sobie uzupełnić wers do ilości sylab w oryginale. PS. Oryginał sonetu „Datemi pace omai, sospiri ardenti” opublikowano m.in. w: Lorenzo de Medici „Opere”, a cura di Attilio Simioni (tzn. „Dzieła”, pod redakcją Attilio Simioni), Bari, Laterza, 1914, tom I, str. 77.

@huzarc A, to Twója jest spektakularna....

-Mistrzu, ona mnie lubi, lecz innego bardziej. -W tych sprawach drugie miejsce jest niewiele warte.

Wszystkie to słowa bywa że nic nie znaczą - a bywa też że wielka jest ich waga - czas wszystko weryfikuje

@Berenika97 Mistrzowskie pióro ! Rzadko spotyka się tak precyzyjną, a jednocześnie emocjonalnie naładowaną metaforę. p Wiersz jest zwięzły, a Ty Bereniko udowadniasz, że posiadasz niezwykły dar do kondensowania skomplikowanych prawd o życiu i języku w krotkich, celnych frazach. To dowód dojrzałości pisarskiej i umiejętności operowania słowem. A sam utwór to świetna, gorzka diagnoza naszych czasów. Ukazanie, jak "Nic" potrafi przechylić szalę, a lekkie jak piórko "kocham" jest tak łatwo rzucane na wiatr, jest genialne w swojej prostocie. Bardzo Cię cenię jako poetkę, która potrafi zmuszać do refleksji i nadawać słowom prawdziwą wagę.

Dla mnie prawda jest jasna. Lekka lub ciężka (do przyjęcia), w zależności od iluzji / konsekwencji. Ale lubię takie teksty, nad którymi można się zastanowić. Pozdrawiam, bb

@Bożena De-Tre Dziękuję Ci, cieszę się i pamiętam o jeszcze jednej naszej sprawie, ale muszę nieco nadrobić kolejkę :)

Dlatego już nie obchodzi mnie miłość bo jest za ciężka by się mocować z jej ciężarem.

@violetta po mnie nie ma już nic. za mną jest już tylko czarna otchłań nicości...

@huzarc "Cmentarna zguba" jest wierszem zakorzenionym w gotyckim romantyzmie. Miłości szalonej i pełnej, której nic nie jest w stanie wygasić i zakończyć. Nawet śmierć. Bez ukochanej po jej śmierci podmiot wpada w obłęd, którego apogeum przypada na moment o zadecydowaniu o odzyskaniu ciała ukochanej. Wykradnięciu go z cmentarnego grobowca. Tylko jej obecność ma sens. Nic więcej się nie liczy. Jest to wiersz o przełamywaniu barier - śmierci oraz tabu fascynacji rozkładem nie tylko ciała ale i psychiki. Wiersz nawiązuję do "Ligeji" oraz "Annabel Lee" E.A.Poe