Cała aktywność

@Tectosmith bardzo Ci dziękuję 😊 Taki komentarz to prawdziwy skarb dla mnie 😊 Pozdrawiam serdecznie 🌞

@Robert Witold Gorzkowski ja też je kocham!!! pachnące, eleganckie, czasem podniecająco szalone!!! och, te kobietki:) l

@Marek.zak1 ironicznie: żeby życie miało smaczek…

Ojciec pyta, kiedy w końcu zostanie dziadkiem. Ja się pytam, czy zrobił coś w tym kierunku. Mówi, że tak, że zrobił, syna. Trochę mało - odpowiadam. Córce łatwiej by było rozkochać jakiegoś bogacza, a ten zapewniłby wnukowi przyszłość. Ja z trudem swoją próbuję zapewnić, a nie za wiele jej już zostało. Jury konkursu oświadczyło, że preferuje wiersze o miłości nad tymi o życiu. Potem przy sobocie płaczą nad winem, że rock umarł, a Narodowy wypełniają rymy i refreny pod nóżkę. Ja płaczę, że psychodeliczny Artur chałturzy z biesiadnym Dawidem, i za chwilę jego spuścizną będzie hit na wesela. A może zamiast moim, to trzeba było zostać ojcem jednego z nich, to wnuków by pewnie było więcej, niż aktualnych problemów. Ojciec staram się, ale na razie tylko śpię i pracuję. Na robienie wnuków sił i tygodnia mi już nie starcza. A w weekendy próbuje pisać wiersze o miłości dla szanownego Jury.

@W_ita_M. może nie będzie tak że źle

Nie chciała do Polski, bo się bała, a gdy MR przestał grać i zarabiać, to miłość się wypaliła. Życie. https://przegladsportowy.onet.pl/ofsajd/to-ona-zostawila-macieja-rybusa-rosjanka-nigdy-nie-kryla-co-lubi-w-zyciu-najbardziej/b6qxnd6

@Marek.zak1 Wiesz, może ona nie chciała wyjechać . A jak kobieta czegoś naprawdę nie chce to nie ma zmiłuj się;) Również zdrówka

@iwonaroma Całe mnóstwo rosyjskich sportowców i nie tylko mieszka za granicą (tenisiści i tenisistki to chyba wszyscy) i dziwię się, że MR nie wywiózł też rodziny. Za swoich dobrych czasów mógł grać wszędzie, a zostanie w Rosji, gdzie dla Polaków teraz są marne czasy, było dziwną decyzją. Jego życie. Pozdrawiam .

Nie da się odciąć, jak są dzieci. Niby rozwód ale złączeni do końca.

@Robert Witold Gorzkowski Walka między rozsądkiem, moralnością z emocjami i pokusami stara jak świat a w najważniejszej modlitwie wierni proszą, żeby ich nie wodzić na pokuszenie, bo wiedzą, że są słabi. Pozdrawiam

As: O ile Helga żab dba? Żagle Heliosa

@Robert Witold Gorzkowski Zgadza się, a tę wiedzę, zapewne, jak Ty też wyniosłem z domu. Jej peelowi zabrakło. Pozdrawiam

Podoba mi się i w tym wierszu o różnych potrzebach, spojrzeniach. Jedni poetycko wsuwają ręce pod płaszcz, innym wydaje się, że chodzi o bliskość i potem nieporozumienia. Pozdrawiam

@Robert Witold Gorzkowski Na koniec dnia rachunki trzeba płacić. Pozdrawiam.

@Simon Tracy zostaję pod wrażeniem. Świetnie napisane doskonale się czyta do samego końca. ja kocham brzozy. Ich widok wciąż mnie zachwyca. oczywiście nie przeszkadza to w czytaniu ale niektóre linijki się podwoiły. Ja wchodzę zwykle jeszcze raz w edycję i rozdzielam je wtedy układają się prawidłowo.

Witaj - dziękuje za to że ładnie napisane - Pzdr. Witaj - też się cieszę z każdego przychylnego nowego dnia - dzięki - Pzdr. @Rafael Marius - @huzarc - @Berenika97 - @Leszczym - dziękuje -

@hania kluseczka czyta się na jednym oddechu, gęstym, wieloznacznym, głębokim.

@Migrena zważywszy, że to kolejny wiersz pisany "na kolanie" (chyba powstanie cykl "na kolanie" 🙂), jest mi bardzo milo i bardzo dziekuję za przychylność i dobre słowa. Cenię sobie Twoje zdanie @Robert Witold Gorzkowski bardzo się cieszę i dziekuję za Twoją obecność. @W_ita_M. dziękuję uprzejmie. @Wiechu J. K. można, jak najbardziej. Ale każdy ma inną wrażliwość więc to co na jednym nie robi wrażenia, kogoś innego może " pozamiatać". Potrzeba uważności. Dzięki i pozdrawiam.

Już nie płynę choć się boję teraz idę na spotkanie z lękiem sklejam strzępy odwagi mojej choć strach obcym mi jest boję się lecz nie siebie czy ciebie nawet tego co nieznane ale strachu co się stanie gdy bojąc się bać się przestanę każdy lęk rozwieję choć duszą rozumiem czego nie powinienem a wiem bojaznym sercem boję się czy kiedyś przestanę? Ty wiesz ja wiem oni wiedzą dlaczego nie błądzę? wszyscy się boją Więc i Ja boję się

czy trzeba coś więcej jesteś chciałbym cię wiedzieć zawsze taką jak wtedy gdy twój dzień był moim dniem byłaś… jak piękny sen 12.2025 andrew

As: A Helga nagle hasa!

Ej, za Kresy żer i reżyserka zje

Ala, Dedal da jaja dla ...Dedala?

Od lat noszę w sobie ból. Nocą, czasami próbuję płakać, by rankiem znów być tym, kim mnie znają. Chcę płakać. I wiem, że potrafię, lecz płacz ten jest głęboko we mnie – zakurzony w warstwach dawnych spraw, w myślach, których nie chciałem poznać. Przez lata milczałem o nim przed światem, a najczęściej – przed samym sobą. Teraz tkwi pod skórą jak blizna, która nie boli, dopóki nie dotkniesz. Gdy łzy w końcu znajdą drogę, będą jak listy – nieczytelne, pełne śladów miłości, radości i bólu – gości nieproszonych. Spłyną ciężkie – jakby każda niosła w sobie cały bukiet: empatii, żalu i masochizmu, którymi uczyłem się kochać. A potem? Może przyjdzie spokój. Może nie. Ale płacz – jeśli wreszcie nadejdzie – nauczy mnie na nowo żyć.

oto Azor (gałgan!)