Cała aktywność

@Migrena Bardzo dziękuję! Poezja ma to do siebie, że pozwala nam dotknąć tych ciemnych miejsc bezpiecznie – możemy tam zajrzeć, poczuć, przeżyć, i wrócić. To jak skok z liną. Wiersz może być tym miejscem, gdzie „nicość" jest doświadczeniem estetycznym, nie ostatecznym wyborem.

@Jacek_Suchowicz Witaj Jacku, dziękuję za strofkę i za to, że byłeś :)

@Migrena Służę serwetką i obiecuję dobrą wyżerkę.

@KOBIETA Dla mnie jest to tekst o patrzeniu na cudzą bliskość. Nie jesteś uczestniczką tego tańca, jesteś świadkiem. I to właśnie sprawia, że wiersz jest tak poruszający. Twój wiersz pachnie, smakuje i dotyka. I boli – delikatnie, po cichu. Jest piękny!

@Alicja_Wysocka słowa potrafią przeniknąć do wnętrza i żadne oko ich nie zatrzyma ciepłe w dotyku niczym twoja ręka a czasem takie jak mroźna zima :)

@violetta pewnie tak :) Co nie oznacza, że nie można jej pragnąć :)

こんにちは (kon'nichiwa) Nie taka znowu amatorszczyzna Pozdrawiam. Zwycięzcą sepuku w Korycie raz siódmy był sołtys, bo wicie wciąż jest elektrykiem, na prąd ma też brykę, niejedno więc przeżył przebicie.

@infelia to ja też poproszę :) bez talerzyka i widelca. zjem z ręki :)

@Ewelina cisza nie jest nigdy wieczna:)

@Berenika97 I właśnie dokładnie taki ma być. Czasami nie można się poddać. Nie ma już po co. Lepiej jest walczyć do samego, gorzkiego końca.

@Berenika97 Kradzione najlepiej smakuje.

@Simon Tracy Napisałeś tekst pełen furii, przemocy i apokaliptycznego obrazowania. To rzeka słów, która niesie krew, ogień, trupy, bestialstwo. Czuć w tym gniew – rozlewający się, niemal nieopanowany. Ten tekst mnie przeraża. Nie dlatego, że jest brutalny – poezja ma prawo dotykać ciemności. Ale dlatego, że celebruje przemoc, że w tym gniewie nie ma wyjścia, tylko eskalacja.

@FaLcorN można komentować. To wiersz, nie trzeba go rozumieć dosłownie i bezwzględnie. @Berenika97 dziękuję bardzo. Dużo trafionych uwag z Twoim komentarzu. Wiersz miał mieć nie jeden wymiar, nie jedno znaczenie. Wiersz może być także kobiecym manifestem 😊 Pozdrawiam serdecznie @Simon Tracy bardzo dziękuję. Miło mi. Pozdrawiam:) @Alicja_Wysocka ach nie ma we mnie złości. Może jakiś rodzaj buntu i zmęczenia, ale złości nie :) Dziękuję za czytanie:)

@infeliaSmacznie i słodko! Ale czy aby nie za słodko? :)) Współczuję łakomczuchom słodkości, bo są uzależnionymi desperatami. :)))

@Czarek Płatak Napisałeś wiersz-wspomnienie, wiersz-taśmę filmową, która kręci się w głowie. I to jest mistrzowskie: narrator jest dzieckiem ("majtam w powietrzu nogami jeszcze , nie dosięgają podłogi"), ale jednocześnie kimś, kto nagrywa – obserwuje, zapamiętuje, utrwala. To nie jest jasne, wyidealizowane wspomnienie – to rzeczywistość widziana oczami dziecka, gdzie światło i cień walczą ze sobą.

@Ewelina Napisałaś coś bardzo odważnego i rzadkiego – wiersz o tym, że podziw może być ciężarem. Większość poetów pisze o pragnieniu bycia widzianym, a Ty piszesz o zmęczeniu tym widzeniem. "Nie patrz na mnie z takim podziwem" – to krzyk o przestrzeń, o prawo do bycia niedoskonałą, niewymuszającą zachwytu. "Pokornie proszę o wieczną ciszę" – to zakończenie mnie zatrzymuje. Pokora w prośbie o ciszę. Czy to nie powinno być Twoim prawem? Ale nie jestem pewna, czy prawidłowo odczytuję Twój przekaz. Wiersz mi sie podoba. :)

@Berenika97, jeszcze coś. Słowa są bardziej trwałe, szczególnie te napisane. Ludzie odchodzą, umierają, znikają, a słowa zostają. Jeśli robią komuś krzywdę, można ich nie czytać, a jeśli są takie, które stają się nieśmiertelne, zawsze można do nich wracać.

@Alicja_Wysocka to jest coś przez duże C. Znam to uczucie, nie zwracaj na nie uwagi 😉

@Berenika97 Och Duszko, jak Ty mnie rozbierasz - do rosołu :)

@Alicja_Wysocka Napisałaś coś bardzo pięknego i mądrego – że słowa "dotykają wnętrza a nie oczu". To rozróżnienie jest kluczowe: widzenie jest powierzchowne, dotyk wchodzi głębiej. A Ty nadajesz słowom ciało – "miękkie i czułe dłonie" – i wtedy przestają być abstrakcją, stają się gestem, pieszczotą. "W sobie, jestem sobą" – ta fraza brzmi jak odpowiedź na cudze oczekiwania, jak obrona własnej przestrzeni. Jednocześnie mówisz "potrafię im ulec" – więc to nie jest zamknięcie, to wybór. Uleganie, gdy się chce ulegać. To dojrzałe rozumienie bliskości. Pytanie na końcu – "kiedy tylko zechcesz , będziesz pamiętał?" – zmienia wszystko. Nagle wiersz staje się prośbą. Ktoś ma pamiętać o tej gotowości, o tym uleganiu. To kruche, lekko niepewne, prawdziwa bliskość dzieje się w niewidzialnych miejscach.

@Migrena 🙂 🫠 @Migrena jestem, jestem, jak najbardziej, tylko wysoko w górach i tnie mi zasięg, także nawet sobie takich pięknych wierszy do poduszki poczytać nie mogę... Uściski 💞

@andrewNigdy taka nie byłam - dzięki za dobre słowo, wzajemnie :) @FaLcorN , @Lena, dziękuję

Nadzieja, wiatr w żagle.

@Ewelina Całkowicie się zgadzam z treścią myślach. @Simon Tracy treścią wiersza oczywiście

@FaLcorNA to jest tylko do rymu - a prawdy w tym być nie musi. Peel jak rozumiem stawia jakieś granice, a ktoś przełazi pomimo drutów kolczastych - stąd wzięła się zwrotka.