powrót nocy

Niepewność w oknie stoi, pokornie modli się
Przez stare szpary przedziera się upiorna mgła
Powoli owija się wokół serca, otulając chłodem
Strach siedzi skulony pod biurkiem
w ponurym kącie płacze po kryjomu …
zagaśmy świece, ciszej ciszej niech mrok nas ukryje
tak cichutko że sam Bóg nas usłyszy i w ciemności dostrzeże
On dobry, On kocha… niech nas zabierze

wiersz ten przypomina mi o maltretowanych dzieciach,
troszkę skróciłam, nieco zmieniłam:

"niepewność w oknie stoi cicho modli się
przez stare szpary przedziera się strach
niemocą ciało zniewala gardło ściska
skulony pod biurkiem płaczę po kryjomu
zgaśmy świece mrok nas ukryje tak cichutko
że Bóg usłyszy w ciemności dostrzeże
On dobry i zaprowadzi do ciepłego domu"

To takie moje spojrzenie, ale wiersz całkowicie Twój.
Myślę, że nie weźmiesz mi tego za złe, temat smutny,
ale prawdziwy - niestety - i nigdy o tym pisać nie za wiele!
Serdecznie pozdrawiam
- baba