Nowy Rodział

W potoku słów
I morzu myśli
Wciąż gubię siebie.
Sens się rozpływa
Wśród kropek, przecinków.

Tak trudno zacząć
Wszystko od nowa.
Odwrócić stronę
Otworzyć rozdział.
Kartka tak bardzo bielą przeraża.

Żadnych numerów
Liter też brak.
Nie mogę czytać
Miedzy wersami.
Nie ma przeszłości
Nie ma tez jutra.

Ale koniec nie może
Przecież być smutny.
Choć biel oczy razi
A pióro złamane.
Napiszę krwią Twoją
Pierwsze zdanie:

„Wdycham powietrze, otwieram oczy, Ciebie już nie ma – będę żyć dalej!”

Wiara i nadzieja to dosyć istotne sprawy i ponoć zawsze można zacząć od nowa ...
Niestety nie jest to prawdą a owo stwierdzenie i przekonanie powstało na potrzeby ludzkie .
Owszem wierzę że żyć pani będzie dalej ..
Niestety nie przybliżyłem się ani krok do nadziei ....

Czekam na dalsze teksty pozdrawiam L.G.