nuta za nutą

Jak można zrobić coś i mówić, że to na zawsze?
To tak jak zamurować drzwi i zgubić narzędzia.
Nie zrozum mnie źle, nie mówię, że życie ma być
wciąż na nowo budowanym gniazdem.

Jeszcze nie znalazłam takiego miejsca,
gdzie chciałabym zasiać kwiaty, palić ogniska
i czytać z tobą na głos nasze wiersze.
Kiedy tam dotrę, wiem, że nie oprawię w ramy
szkicowanego dzień po dniu pejzażu.

Zmieniać, przestawiać, urządzać się od nowa.
Jak z odświeżaniem garderoby. Przyzwyczajać się
do rzeczy nie chcę. To zaledwie rekwizyty
w wymyślanej wspólnie dekoracji. Właściwie
martwe. Zmieniać je można łatwo i bez żalu.

Wiesz, odkąd czuję, że już jesteś blisko, zaczynam
rozglądać się częściej, bo już nie dla siebie,
a dla nas szukam. Może ty znajdziesz pierwszy
takie miejsce. To bez znaczenia, które z nas.
Najważniejsze, żeby można było komponować.

Nuta za nutą, bez refrenu, słowo za słowem.

A mnie dało przyjemność ;-) podoba mi się zwłaszcza druga strofa- dobrej nocy;-)