Jak nie widzisz słońca!

Najczęściej jesteś jak drzewo stare
Zza koron swych nie widzisz nieba
Tylko słońca nic nie było warte
Złości wióry, wgryza się gdzieś siekiera

Stoisz jak Venus na swojej skale
Za powiekami sny tylko płyną kamienne
Ciekawości uderzają w ciebie fale
Światłości słupy oczu i kruszysz milczenie

Twardy ruch, twardej dłoni
Twarde słowa, twardych warg
Elfie spojrzenie, elfich oczu
Elfie skinienie, elfich skroni

Święty wiatr w burzę się zmienia
Święty błysk! Uderzeniem śpiewasz
Jesteś gdzieś tam za szybą świetlistą
Lustrem wody w nocy ognistą

Szamotasz winne niczemu słowa
Pytaniami wzrastasz surowa
Jak biec możesz dalej, gdy droga okrężna?
Jak na nocnym niebie potrafisz być potężna?

Gdy nie patrzysz, nie rozumiesz
Serca pochodnią świecisz do końca
Śmiechu innych nigdy nie smakujesz
Jak ta ćma, co nie lubi słońca

Nie wypada mi oceniac tego wiersza.Powiem tylko ze mnie zruszyl..Jestes bardzo spostrzegawczy...:)

Napisze o technicznych rzeczch.Wiersz nie ma rytmu i slabo sa rozlozone akcenty, to utrodnia czytanie.Pomysl nastepnym razem , aby sylaby w wersach sie zgadzaly..


I te elwie oczy..!!! Ech...Musiales?

Dorma masz rację... wzruszający. Chwyta za serducho. Leczy czy ja aby nie słyszałam gdzieś tego określenia "Jak ta ćma, co nie lubi słońca". Ale może to tylko złudzenie. Przecież całe życie składa się ze złudzeń. ;) Pozdrawiam.

Annabel:
Nie wiem czy "Jak ta ćma, co nie lubi słońca" - było gdzieś indziej.
To pewnie złudzenie ;)

Dormo:
No wiesz, Ty zawsze takich szczególików... A te elfie oczy ... :)

Pozdrawiam serdecznie