Okolice Ifigenium ( dla Z. Herberta)

Ze stosu ulatują rozpalone marzenia
Jedno po drugim ulatują też wspomnienia.
Żar nie pozwala myśleć,
A ogień nie pozwala trwać.

Trochę dalej inne marzenia
Spływają po twarzy i wsiąkają w
Konieczność, która pochłania właśnie
Niewinną istotę.

Obok pod czarną płachtą nie chowa się Lucyfer
Tylko zwykły człowiek,
Niszczący cząstkę własnego przetrwania
I powiększający je jednocześnie.

Najbliżej jest stary mistrz ceremonii, wpatrujący się w białe zakątki niebieskiego morza.
I nic go nie wzrusza,
Oprócz zanikającej na kole podtrojańskim zorzy,
Która jest jedynym drogowskazem jego sławy.

W oddali na wzgórzu tysiące rozśpiewanych motyli tworzy kolorowy obraz.
Widzą one tylko piękną scenę rozświetloną od wewnątrz,
Gdzie każdy tym szczęśliwszy
Im bliżej stoi ognia.

Marku przeczytałam uważnie.
"Żar nie pozwala myśleć
a ogień nie pozwala trwać..."
dokładnie tak samo jak z moimi przemyśleniami dotyczącymi tego wiersza:))
pozdrawiam
ania

czekam na komentarze, są dla mnie niezbedne... :)

na twój komentarz oyey mogę tylko odpowiedzieć ojej i złapać się za głowę. Nie zgodzę się ze wszystkimi zarzutami, ale dzięki za szczerośc, bo krytyka zawsze pomaga :)

a co do tego powołania się na Herberta. Po prostu napisałem ten wiersz tuż po lekturze jego "Ofiarowanie Ifigenii", tak go odczułem i tak napisałem. Mam nadzieję, że jeżeli nie czytałeś jeszcze tego wiersza Herberta, to zrobisz to w najbliższym czasie. Ale jeszcze raz dzięki za komentarz. Marek T.T.

co to "przeciecizna" ?